Instytut Marksizmu-Leninizmu przy KC SED

Pełnomocnik Federalny do spraw Materiałów Państwowej Służby Bezpieczeństwa NRD (tzw. Urząd Gaucka, niem. Bundesbeauftragte für die Unterlagen des Staatssicherheitsdienstes der ehemaligen Deutschen Demokratischen Republik, BStU) – niemiecki urząd federalny powołany w 1990 r.Pierwszym Pełnomocnikiem został Joachim Gauck. Instytucja dysponuje kartoteką ok. 6 mln osób, zatrudnia 3100 pracowników, posiada 185 km bieżących dokumentów pochodzących z archiwów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych NRD, ponad milion kaset wideo oraz 200 tys. taśm dźwiękowych. Głównym jej zadaniem jest udostępnianie akt poszkodowanym. Pierwsi obywatele uzyskali możliwość wglądu do swoich teczek w styczniu 1992. Z możliwości tej skorzystało dotychczas ponad dwa mln osób (2007). Co roku 100 tys. osób zgłasza się o dostęp do akt instytutu. Urząd prowadzi ponadto działalność naukową i edukacyjną oraz sprawdza, czy w archiwach znajdują się informacje wskazujące na współpracę ze Stasi. Czyni to na zlecenie instytucji publicznych, jak i prywatnych. W Niemczech obowiązkowej lustracji podlegają pracownicy instytucji publicznych i kandydaci na te stanowiska. Od 2005 r. Instytut Pamięci Narodowej i niemiecki urząd związane są układem o współpracy. Są to dwie największe instytucje tego typu w Europie.

Karl-Liebknecht-Haus – siedziba niemieckiej partii Die Linke usytuowana w berlińskiej dzielnicy Mitte, przy Kleine Alexanderstraße 28. Budynek został zbudowany w latach 1910–1912 przez fabrykanta Rudolpha Wertha z przeznaczeniem na pomieszczenia biurowe i fabrykę. W listopadzie 1926 roku został wykupiony przez Komunistyczną Partię Niemiec i stał się siedzibą jej Komitetu Centralnego, redakcji gazety Die Rote Fahne oraz Komunistycznego Związku Młodych Niemiec. Nazwano go na cześć Karla Liebknechta, zamordowanego przez Freikorps w styczniu 1919 roku. W lutym 1933 roku budynek został zamknięty przez nazistowskie władze, a w marcu przejęty przez Sturmabteilung (SA) i zmieniono jego nazwę na Horst-Wessel-Haus. W czasie operacji berlińskiej podczas II wojny światowej budynek poważnie ucierpiał, lecz w 1948 roku został odbudowany i przywrócono mu nazwę sprzed 1933 roku. Od 1950 roku mieścił się w nim Instytut Marksizmu-Leninizmu przy Komitecie Centralnym Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec. Od 1990 roku był siedzibą krajową Partii Demokratycznego Socjalizmu. Po fuzji PDS z Alternatywą Wyborczą Praca i Sprawiedliwość Społeczna, siedziba partii Die Linke. Oprócz Lewicy w Karl-Liebknecht-Haus swoją centralę ma organizacja Wolna Młodzież Niemiecka. Od 1977 roku budynek znajduje się na liście prawnie chronionych zabytków.

Treuhandanstalt (z niem. Urząd Powierniczy) – niemiecka agencja państwowa, która w byłej NRD przejęła własność państwową w celu jej prywatyzacji. Utworzony 17 czerwca 1990 przez Volkskammer restrukturyzował i zmienił własność ponad 8,5 tys. przedsiębiorstw, w których zatrudnionych było początkowo ponad 4 mln osób. Pierwszym dyrektorem był Detlev Karsten Rohwedder, który został zastrzelony przez nieznanego sprawcę i zastąpiony przez Birgit Breuel. Działalność urzędu była powszechnie krytykowana, za nieudolność i niekorzystną sprzedaż zyskownych przedsiębiorstw. Ostateczny bilans zamknięcia tej agencji wyniósł ok. 270 mld marek straty. Likwidacji urzędu dokonano 31 grudnia 1995.

Rosa-Luxemburg-Straße (pol. Ulica Róży Luksemburg) – ulica w berlińskiej dzielnicy Mitte. Została nazwana na cześć Róży Luksemburg, działaczki polskiego i niemieckiego ruchu robotniczego. Południowa część ulicy nosiła nazwy Kaiser-Wilhelm-Straße (1887-1947) oraz Liebknechtsraße (1947-1969), a północna Zweite Scheunengasse (ok. 1700-1860), Amalienstraße (1860-1910) oraz Hankestraße (1910-1969). Obecna nazwa obowiązuje od 1969 roku, kiedy Liebknechtstraße podzielono na Karl-Liebknecht-Straße i Rosa-Luxemburg-Straße. Przy Rosa-Luxemburg-Straße znajduje się między innymi Kino Babylon oraz teatr Volksbühne (Scena Ludowa).

Rosa-Luxemburg-Platz – stacja metra w Berlinie w dzielnicy Mitte, w okręgu administracyjnym Mitte na linii U2. Stacja została otwarta w 1913 roku. Aktualna nazwa stacji została nadana w 1969 roku na cześć polskiej rewolucjonistki i teoretyczki komunizmu Róży Luksemburg.

Park Inn Berlin, oficjalnie Park Inn by Radisson Berlin Alexanderplatz – wieżowiec, znajdujący się w Berlinie, w dzielnicy Mitte, w północnej części placu Alexanderplatz. Ma 35 kondygnacji. Mieści czterogwiazdkowy hotel, należący do sieci hotelowej SAS Radisson. Mając całkowitą wysokość wynoszącą 150 m (126 m bez uwzględnienia masztów antenowych na dachu) jest najwyższym budynkiem w Niemczech wykorzystywanym wyłącznie jako hotel, zaś posiadając 1028 pokoi jest drugim największym hotelem w kraju, po hotelu Estrel w Berlinie.

Senefelderplatz – stacja metra w Berlinie, w dzielnicy Prenzlauer Berg, w okręgu administracyjnym Pankow, na linii U2. Stacja została otwarta w 1913.

Prenzlauer Berg, Berlin-Prenzlauer Berg – dzielnica (Ortsteil) Berlina w okręgu administracyjnym Pankow. Od 1 października 1920 w granicach miasta. Graniczy od zachodu i południowego zachodu z okręgiem administracyjnym Mitte, od południa z okręgiem Friedrichshain-Kreuzberg, od wschodu z dzielnicą Lichtenberg i od północy z dzielnicami Weißensee i Pankow. Większość zabudowy dzielnicy pochodzi z końca XIX i początku XX wieku. Najstarszy budynek wzniesiono w roku 1848. Około 300 obiektów wpisano na listę zabytków. Dzielnica w czasie II wojny światowej odniosła stosunkowo niewielkie szkody wskutek bombardowań. W czasach NRD zabudowa nie była należycie konserwowana.

Haus des Lehrers, HdL – wieżowiec w berlińskiej dzielnicy Mitte na Alexanderplatz 9. W skład budynku wchodzi również dwupiętrowa sala kongresowa o wymiarach 50 × 50 metrów, od 2003 roku siedziba Berlin Congress Center. Dom Nauczyciela został zbudowany w pobliżu przedwojennej siedziby Stowarzyszenia Niemieckich Nauczycieli (Deutscher Lehrerverein), która została zniszczona podczas II wojny światowej. 12-kondygnacyjny, 54-metrowy budynek według planu Hermanna Henselmanna wzniesiono w latach 1962–1964 i był pierwszym wieżowcem przy Alexanderplatz. Dom Nauczyciela jest typowym przykładem powojennego modernizmu. Znakiem szczególnym budynku jest fryz między drugim a piątym piętrem, nazwany Nasze życie (Unser Leben), przedstawiający sceny z życia społeczeństwa NRD. Zaprojektowany i wyprodukowany zostało przez niemieckiego artystę Waltera Womacka w latach 1962–1964, we współpracy z innymi artystami. Mozaika składa się z ponad 800 tysięcy pojedynczych kolorowych płytek, ma sumaryczne wymiary 7 x 125 metrów, co czyni ją największym pod względem powierzchni dziełem sztuki w Europie. Po zjednoczeniu Niemiec budynek stał się własnością miasta. Od 1994 roku wynajmowany, a w 2001 roku sprzedany spółdzielni mieszkaniowej Berlin-Mitte (Wohnungsbaugesellschaft Berlin-Mitte).

Unser Leben – monumentalny fryz mozaikowy otaczający z czterech stron (na wysokości dwóch kondygnacji) modernistyczny wieżowiec Haus des Lehrers (Dom Nauczycieli) w Berlinie, w południowo-wschodnim narożniku Alexanderplatz. Zaprojektowany i wykonany został przez niemieckiego artystę Waltera Womackę w latach 1962–1964, we współpracy z innymi artystami. Mozaika składa się z ponad 800 tysięcy pojedynczych kolorowych płytek, ma wymiary 7 × 125 metrów, co czyni ją jednym z największych pod względem powierzchni dziełem sztuki w Europie.

Urania–Weltzeituhr (niem. Zegar czasu światowego Urania) – symboliczny zegar pokazujący aktualny czas w 24 strefach czasowych świata znajdujący się w Berlinie na Alexanderplatz. Ma on formę dwudziestoczterościanu osadzonego na metalowej podstawie o wysokości 2,7 metra. Konstrukcja jest zwieńczona ażurowym modelem Układu Słonecznego. Zegar pełni rolę miejsca spotkań berlińczyków i turystów.

Berolinahaus – modernistyczny budynek znajdujący się przy berlińskim Alexanderplatzu.