Pełnomocnik Federalny do spraw Materiałów Państwowej Służby Bezpieczeństwa NRD

Karl-Liebknecht-Haus – siedziba niemieckiej partii Die Linke usytuowana w berlińskiej dzielnicy Mitte, przy Kleine Alexanderstraße 28. Budynek został zbudowany w latach 1910–1912 przez fabrykanta Rudolpha Wertha z przeznaczeniem na pomieszczenia biurowe i fabrykę. W listopadzie 1926 roku został wykupiony przez Komunistyczną Partię Niemiec i stał się siedzibą jej Komitetu Centralnego, redakcji gazety Die Rote Fahne oraz Komunistycznego Związku Młodych Niemiec. Nazwano go na cześć Karla Liebknechta, zamordowanego przez Freikorps w styczniu 1919 roku. W lutym 1933 roku budynek został zamknięty przez nazistowskie władze, a w marcu przejęty przez Sturmabteilung (SA) i zmieniono jego nazwę na Horst-Wessel-Haus. W czasie operacji berlińskiej podczas II wojny światowej budynek poważnie ucierpiał, lecz w 1948 roku został odbudowany i przywrócono mu nazwę sprzed 1933 roku. Od 1950 roku mieścił się w nim Instytut Marksizmu-Leninizmu przy Komitecie Centralnym Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec. Od 1990 roku był siedzibą krajową Partii Demokratycznego Socjalizmu. Po fuzji PDS z Alternatywą Wyborczą Praca i Sprawiedliwość Społeczna, siedziba partii Die Linke. Oprócz Lewicy w Karl-Liebknecht-Haus swoją centralę ma organizacja Wolna Młodzież Niemiecka. Od 1977 roku budynek znajduje się na liście prawnie chronionych zabytków.

Treuhandanstalt (z niem. Urząd Powierniczy) – niemiecka agencja państwowa, która w byłej NRD przejęła własność państwową w celu jej prywatyzacji. Utworzony 17 czerwca 1990 przez Volkskammer restrukturyzował i zmienił własność ponad 8,5 tys. przedsiębiorstw, w których zatrudnionych było początkowo ponad 4 mln osób. Pierwszym dyrektorem był Detlev Karsten Rohwedder, który został zastrzelony przez nieznanego sprawcę i zastąpiony przez Birgit Breuel. Działalność urzędu była powszechnie krytykowana, za nieudolność i niekorzystną sprzedaż zyskownych przedsiębiorstw. Ostateczny bilans zamknięcia tej agencji wyniósł ok. 270 mld marek straty. Likwidacji urzędu dokonano 31 grudnia 1995.

Instytut Marksizmu-Leninizmu przy KC SED (Institut für Marxismus-Leninismus beim ZK der SED) – jedna z instytucji naukowo-badawczych KC SED. Instytut powstał na podstawie uchwały Biura Politycznego SED z 29 marca 1949 o przekształceniu dotychczasowego, funkcjonującego od 1947 Instytutu Naukowo-Badawczego przy kierownictwie SED (Wissenschaftliches Forschungsinstitut beim Parteivorstand der SED) w Kleinmachnow, z dniem 1 września 1949 w Instytut Marksa, Engelsa, Lenina przy kierownictwie SED (Marx-Engels-Lenin-Institut beim Parteivorstand der SED) z siedzibą w b. Pałacu Prezydentów Reichstagu (Reichstagspräsidentenpalais) przy Friedrich–Ebert-Straße 30/31. Wcześniej, jesienią 1948 tenże instytut rozpoczął prace nad wydaniem prac Marksa, Engelsa, Lenina, Stalina i historii niemieckiego ruchu robotniczego. W 1953 Instytutowi zmieniono nazwę na Instytut Marksa, Engelsa, Lenina i Stalina (Marx-Engels-Lenin-Stalin-Institut) oraz otrzymał budynek narożny przy Charlotte/Unter den Linden, który służył jako siedziba zarządu, administracji, wydziału historii i utworzonego archiwum Instytutu. Wydział Lenina umieszczono w budynku wydawnictwa Dietz na Wallstraße 76-79. W 1956 placówce ponownie zmieniono nazwę na Instytut Marksizmu-Leninizmu przy KC SED (Institut für Marxismus-Leninismus beim ZK der SED), pod którą to nazwą placówka była najbardziej znana i najdłużej pracowała. Na początku 1959, wszystkie działy Instytutu wraz z archiwum partii i biblioteką przeniesiono do budynku „Centralnego Domu Jedności” (Zentralhaus der Einheit) przy Wilhelm Pieck-Straße 1, obecnie Torstrasse 1, dawnej siedziby Komitetu Centralnego SED. Następnie wydział Marksa i Engelsa został przeniesiony do „Domu Karla-Liebknechta” (Karl-Liebknecht-Haus) przy Rosa-Luxemburg-Platz. Po zjednoczeniu Niemiec, z dniem 4 stycznia 1990 zmieniono instytutowi nazwę na Instytut Historii Ruchu Pracy (Institut für Geschichte der Arbeiterbewegung), jednocześnie znacznie redukując liczbę jego komórek organizacyjnych. Z dniem 31 marca 1992 Instytut ostatecznie zlikwidowano przekazując jego zasoby do Fundacji Archiwum Partii i Organizacji Masowych NRD w Archiwum Federalnym (Stiftung Archiv der Parteien und Massenorganisationen der DDR im Bundesarchiv) w kompleksie z 1874 Koszar b. Szkoły Kadetów (Hauptkadettenanstalt) (1878-1920), gimnazjum (1920-1933), jednostki Leibstandarte SS Adolf Hitler (1933–1945), jednego z obiektów Brygady Berlińskiej Armii Amerykańskiej (1945-1994) w Berlinie przy Finckensteinallee 63. Jako placówka naukowo-badawcza Instytut miał status jednego z wydziałów KC SED. Jego bezpośrednimi zwierzchnikami byli sekretarze KC – Fred Oelßner (1949–1957) oraz Kurt Hager (1957–1989).

Rosa-Luxemburg-Straße (pol. Ulica Róży Luksemburg) – ulica w berlińskiej dzielnicy Mitte. Została nazwana na cześć Róży Luksemburg, działaczki polskiego i niemieckiego ruchu robotniczego. Południowa część ulicy nosiła nazwy Kaiser-Wilhelm-Straße (1887-1947) oraz Liebknechtsraße (1947-1969), a północna Zweite Scheunengasse (ok. 1700-1860), Amalienstraße (1860-1910) oraz Hankestraße (1910-1969). Obecna nazwa obowiązuje od 1969 roku, kiedy Liebknechtstraße podzielono na Karl-Liebknecht-Straße i Rosa-Luxemburg-Straße. Przy Rosa-Luxemburg-Straße znajduje się między innymi Kino Babylon oraz teatr Volksbühne (Scena Ludowa).

Park Inn Berlin, oficjalnie Park Inn by Radisson Berlin Alexanderplatz – wieżowiec, znajdujący się w Berlinie, w dzielnicy Mitte, w północnej części placu Alexanderplatz. Ma 35 kondygnacji. Mieści czterogwiazdkowy hotel, należący do sieci hotelowej SAS Radisson. Mając całkowitą wysokość wynoszącą 150 m (126 m bez uwzględnienia masztów antenowych na dachu) jest najwyższym budynkiem w Niemczech wykorzystywanym wyłącznie jako hotel, zaś posiadając 1028 pokoi jest drugim największym hotelem w kraju, po hotelu Estrel w Berlinie.

Rosa-Luxemburg-Platz – stacja metra w Berlinie w dzielnicy Mitte, w okręgu administracyjnym Mitte na linii U2. Stacja została otwarta w 1913 roku. Aktualna nazwa stacji została nadana w 1969 roku na cześć polskiej rewolucjonistki i teoretyczki komunizmu Róży Luksemburg.

Berolinahaus – modernistyczny budynek znajdujący się przy berlińskim Alexanderplatzu.

Urania–Weltzeituhr (niem. Zegar czasu światowego Urania) – symboliczny zegar pokazujący aktualny czas w 24 strefach czasowych świata znajdujący się w Berlinie na Alexanderplatz. Ma on formę dwudziestoczterościanu osadzonego na metalowej podstawie o wysokości 2,7 metra. Konstrukcja jest zwieńczona ażurowym modelem Układu Słonecznego. Zegar pełni rolę miejsca spotkań berlińczyków i turystów.

Berlin Alexanderplatz – stacja kolejowa w Berlinie położona w dzielnicy Mitte, w okręgu administracyjnym Mitte na południowy zachód od placu Alexanderplatz. Zespół stacji składa się z dworca kolejowego obsługującego linie regionalne i S-Bahn oraz z połączonej z nim podziemnej stacji trzech linii metra. Stacja kolejowa obsługiwała dawniej również pociągi dalekobieżne.

Haus des Lehrers, HdL – wieżowiec w berlińskiej dzielnicy Mitte na Alexanderplatz 9. W skład budynku wchodzi również dwupiętrowa sala kongresowa o wymiarach 50 × 50 metrów, od 2003 roku siedziba Berlin Congress Center. Dom Nauczyciela został zbudowany w pobliżu przedwojennej siedziby Stowarzyszenia Niemieckich Nauczycieli (Deutscher Lehrerverein), która została zniszczona podczas II wojny światowej. 12-kondygnacyjny, 54-metrowy budynek według planu Hermanna Henselmanna wzniesiono w latach 1962–1964 i był pierwszym wieżowcem przy Alexanderplatz. Dom Nauczyciela jest typowym przykładem powojennego modernizmu. Znakiem szczególnym budynku jest fryz między drugim a piątym piętrem, nazwany Nasze życie (Unser Leben), przedstawiający sceny z życia społeczeństwa NRD. Zaprojektowany i wyprodukowany zostało przez niemieckiego artystę Waltera Womacka w latach 1962–1964, we współpracy z innymi artystami. Mozaika składa się z ponad 800 tysięcy pojedynczych kolorowych płytek, ma sumaryczne wymiary 7 x 125 metrów, co czyni ją największym pod względem powierzchni dziełem sztuki w Europie. Po zjednoczeniu Niemiec budynek stał się własnością miasta. Od 1994 roku wynajmowany, a w 2001 roku sprzedany spółdzielni mieszkaniowej Berlin-Mitte (Wohnungsbaugesellschaft Berlin-Mitte).

Unser Leben – monumentalny fryz mozaikowy otaczający z czterech stron (na wysokości dwóch kondygnacji) modernistyczny wieżowiec Haus des Lehrers (Dom Nauczycieli) w Berlinie, w południowo-wschodnim narożniku Alexanderplatz. Zaprojektowany i wykonany został przez niemieckiego artystę Waltera Womackę w latach 1962–1964, we współpracy z innymi artystami. Mozaika składa się z ponad 800 tysięcy pojedynczych kolorowych płytek, ma wymiary 7 × 125 metrów, co czyni ją jednym z największych pod względem powierzchni dziełem sztuki w Europie.

Karl-Liebknecht-Straße (pol. Ulica Karla Liebknechta) – główna ulica berlińskiej dzielnicy Mitte, nazwana imieniem jednego z założycieli Komunistycznej Partii Niemiec Karla Liebknechta. Łączy bulwar Unter den Linden z prowadzącą do północnych dzielnic miasta Prenzlauer Allee.