Park Inn Berlin

Berolinahaus – modernistyczny budynek znajdujący się przy berlińskim Alexanderplatzu.

Berlin Alexanderplatz – stacja kolejowa w Berlinie położona w dzielnicy Mitte, w okręgu administracyjnym Mitte na południowy zachód od placu Alexanderplatz. Zespół stacji składa się z dworca kolejowego obsługującego linie regionalne i S-Bahn oraz z połączonej z nim podziemnej stacji trzech linii metra. Stacja kolejowa obsługiwała dawniej również pociągi dalekobieżne.

Urania–Weltzeituhr (niem. Zegar czasu światowego Urania) – symboliczny zegar pokazujący aktualny czas w 24 strefach czasowych świata znajdujący się w Berlinie na Alexanderplatz. Ma on formę dwudziestoczterościanu osadzonego na metalowej podstawie o wysokości 2,7 metra. Konstrukcja jest zwieńczona ażurowym modelem Układu Słonecznego. Zegar pełni rolę miejsca spotkań berlińczyków i turystów.

Treuhandanstalt (z niem. Urząd Powierniczy) – niemiecka agencja państwowa, która w byłej NRD przejęła własność państwową w celu jej prywatyzacji. Utworzony 17 czerwca 1990 przez Volkskammer restrukturyzował i zmienił własność ponad 8,5 tys. przedsiębiorstw, w których zatrudnionych było początkowo ponad 4 mln osób. Pierwszym dyrektorem był Detlev Karsten Rohwedder, który został zastrzelony przez nieznanego sprawcę i zastąpiony przez Birgit Breuel. Działalność urzędu była powszechnie krytykowana, za nieudolność i niekorzystną sprzedaż zyskownych przedsiębiorstw. Ostateczny bilans zamknięcia tej agencji wyniósł ok. 270 mld marek straty. Likwidacji urzędu dokonano 31 grudnia 1995.

Pełnomocnik Federalny do spraw Materiałów Państwowej Służby Bezpieczeństwa NRD (tzw. Urząd Gaucka, niem. Bundesbeauftragte für die Unterlagen des Staatssicherheitsdienstes der ehemaligen Deutschen Demokratischen Republik, BStU) – niemiecki urząd federalny powołany w 1990 r.Pierwszym Pełnomocnikiem został Joachim Gauck. Instytucja dysponuje kartoteką ok. 6 mln osób, zatrudnia 3100 pracowników, posiada 185 km bieżących dokumentów pochodzących z archiwów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych NRD, ponad milion kaset wideo oraz 200 tys. taśm dźwiękowych. Głównym jej zadaniem jest udostępnianie akt poszkodowanym. Pierwsi obywatele uzyskali możliwość wglądu do swoich teczek w styczniu 1992. Z możliwości tej skorzystało dotychczas ponad dwa mln osób (2007). Co roku 100 tys. osób zgłasza się o dostęp do akt instytutu. Urząd prowadzi ponadto działalność naukową i edukacyjną oraz sprawdza, czy w archiwach znajdują się informacje wskazujące na współpracę ze Stasi. Czyni to na zlecenie instytucji publicznych, jak i prywatnych. W Niemczech obowiązkowej lustracji podlegają pracownicy instytucji publicznych i kandydaci na te stanowiska. Od 2005 r. Instytut Pamięci Narodowej i niemiecki urząd związane są układem o współpracy. Są to dwie największe instytucje tego typu w Europie.

Karl-Liebknecht-Haus – siedziba niemieckiej partii Die Linke usytuowana w berlińskiej dzielnicy Mitte, przy Kleine Alexanderstraße 28. Budynek został zbudowany w latach 1910–1912 przez fabrykanta Rudolpha Wertha z przeznaczeniem na pomieszczenia biurowe i fabrykę. W listopadzie 1926 roku został wykupiony przez Komunistyczną Partię Niemiec i stał się siedzibą jej Komitetu Centralnego, redakcji gazety Die Rote Fahne oraz Komunistycznego Związku Młodych Niemiec. Nazwano go na cześć Karla Liebknechta, zamordowanego przez Freikorps w styczniu 1919 roku. W lutym 1933 roku budynek został zamknięty przez nazistowskie władze, a w marcu przejęty przez Sturmabteilung (SA) i zmieniono jego nazwę na Horst-Wessel-Haus. W czasie operacji berlińskiej podczas II wojny światowej budynek poważnie ucierpiał, lecz w 1948 roku został odbudowany i przywrócono mu nazwę sprzed 1933 roku. Od 1950 roku mieścił się w nim Instytut Marksizmu-Leninizmu przy Komitecie Centralnym Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec. Od 1990 roku był siedzibą krajową Partii Demokratycznego Socjalizmu. Po fuzji PDS z Alternatywą Wyborczą Praca i Sprawiedliwość Społeczna, siedziba partii Die Linke. Oprócz Lewicy w Karl-Liebknecht-Haus swoją centralę ma organizacja Wolna Młodzież Niemiecka. Od 1977 roku budynek znajduje się na liście prawnie chronionych zabytków.

Berliner Fernsehturm – Berlińska Wieża Telewizyjna znajduje się w berlińskiej dzielnicy Mitte, w pobliżu Alexanderplatz, a sięgając wysokości 368 metrów jest najwyższym budynkiem w Niemczech i czwartym co do wielkości wolnostojącym obiektem w Europie. Ukończona w 1969 roku, była na tamten czas drugą co do wielkości wieżą telewizyjną na świecie, zaś obecnie zaliczana jest do dziesięciu najpopularniejszych zabytków w Niemczech z ponad milionem zwiedzających rocznie. Wieża telewizyjna w stylu międzynarodowym wzniesiona została w latach 1965-1969 przez Deutsche Post NRD w historycznym centrum Berlina (część dzielnicy Mitte). Otwarcie nastąpiło 3 października 1969 roku. Budynek jest wyższy o ponad 220 metrów od starej berlińskiej wieży radiowej z lat dwudziestych XX wieku w zachodniej części miasta. Jako symbol i punkt orientacyjny widoczny z daleka, kształtuje panoramę miasta. W pierwszych scenach filmów związanych z Berlinem, stolica jest często symbolizowana przez wieżę telewizyjną obok budynków takich, jak Brama Brandenburska, Kolumna Zwycięstwa i budynek Reichstagu. Oprócz swojej głównej funkcji, jako miejsca lokalizacji kilku nadajników stacji radiowych i telewizyjnych, budynek ten, zwany wewnętrznie „Wieżą Telekomunikacyjną 32”, służy jako wieża widokowa z piętrem widokowym, barem na wysokości 203 metrów i restauracją obrotową. Ponadto Berlińska Wieża Telewizyjna służy jako miejsce organizacji wydarzeń i imprez. Szczególny i charakterystyczny dla miasta budynek przeszedł jako symbol silną transformację. Po zjednoczeniu Niemiec przekształcił się on z przywłaszczonego politycznie narodowego symbolu NRD w symbol całego miasta w zjednoczonym Berlinie. Ze względu na swoją uniwersalną i ponadczasową stylistykę jest coraz częściej używany jako znak firmowy i utożsamiany z Berlinem i Niemcami. W 1979 r. berlińska wieża telewizyjna otrzymała w NRD status pomnika, który zachowano po zjednoczeniu Niemiec.

Haus des Lehrers, HdL – wieżowiec w berlińskiej dzielnicy Mitte na Alexanderplatz 9. W skład budynku wchodzi również dwupiętrowa sala kongresowa o wymiarach 50 × 50 metrów, od 2003 roku siedziba Berlin Congress Center. Dom Nauczyciela został zbudowany w pobliżu przedwojennej siedziby Stowarzyszenia Niemieckich Nauczycieli (Deutscher Lehrerverein), która została zniszczona podczas II wojny światowej. 12-kondygnacyjny, 54-metrowy budynek według planu Hermanna Henselmanna wzniesiono w latach 1962–1964 i był pierwszym wieżowcem przy Alexanderplatz. Dom Nauczyciela jest typowym przykładem powojennego modernizmu. Znakiem szczególnym budynku jest fryz między drugim a piątym piętrem, nazwany Nasze życie (Unser Leben), przedstawiający sceny z życia społeczeństwa NRD. Zaprojektowany i wyprodukowany zostało przez niemieckiego artystę Waltera Womacka w latach 1962–1964, we współpracy z innymi artystami. Mozaika składa się z ponad 800 tysięcy pojedynczych kolorowych płytek, ma sumaryczne wymiary 7 x 125 metrów, co czyni ją największym pod względem powierzchni dziełem sztuki w Europie. Po zjednoczeniu Niemiec budynek stał się własnością miasta. Od 1994 roku wynajmowany, a w 2001 roku sprzedany spółdzielni mieszkaniowej Berlin-Mitte (Wohnungsbaugesellschaft Berlin-Mitte).

Unser Leben – monumentalny fryz mozaikowy otaczający z czterech stron (na wysokości dwóch kondygnacji) modernistyczny wieżowiec Haus des Lehrers (Dom Nauczycieli) w Berlinie, w południowo-wschodnim narożniku Alexanderplatz. Zaprojektowany i wykonany został przez niemieckiego artystę Waltera Womackę w latach 1962–1964, we współpracy z innymi artystami. Mozaika składa się z ponad 800 tysięcy pojedynczych kolorowych płytek, ma wymiary 7 × 125 metrów, co czyni ją jednym z największych pod względem powierzchni dziełem sztuki w Europie.

Rosa-Luxemburg-Straße (pol. Ulica Róży Luksemburg) – ulica w berlińskiej dzielnicy Mitte. Została nazwana na cześć Róży Luksemburg, działaczki polskiego i niemieckiego ruchu robotniczego. Południowa część ulicy nosiła nazwy Kaiser-Wilhelm-Straße (1887-1947) oraz Liebknechtsraße (1947-1969), a północna Zweite Scheunengasse (ok. 1700-1860), Amalienstraße (1860-1910) oraz Hankestraße (1910-1969). Obecna nazwa obowiązuje od 1969 roku, kiedy Liebknechtstraße podzielono na Karl-Liebknecht-Straße i Rosa-Luxemburg-Straße. Przy Rosa-Luxemburg-Straße znajduje się między innymi Kino Babylon oraz teatr Volksbühne (Scena Ludowa).

Karl-Liebknecht-Straße (pol. Ulica Karla Liebknechta) – główna ulica berlińskiej dzielnicy Mitte, nazwana imieniem jednego z założycieli Komunistycznej Partii Niemiec Karla Liebknechta. Łączy bulwar Unter den Linden z prowadzącą do północnych dzielnic miasta Prenzlauer Allee.

Instytut Marksizmu-Leninizmu przy KC SED (Institut für Marxismus-Leninismus beim ZK der SED) – jedna z instytucji naukowo-badawczych KC SED. Instytut powstał na podstawie uchwały Biura Politycznego SED z 29 marca 1949 o przekształceniu dotychczasowego, funkcjonującego od 1947 Instytutu Naukowo-Badawczego przy kierownictwie SED (Wissenschaftliches Forschungsinstitut beim Parteivorstand der SED) w Kleinmachnow, z dniem 1 września 1949 w Instytut Marksa, Engelsa, Lenina przy kierownictwie SED (Marx-Engels-Lenin-Institut beim Parteivorstand der SED) z siedzibą w b. Pałacu Prezydentów Reichstagu (Reichstagspräsidentenpalais) przy Friedrich–Ebert-Straße 30/31. Wcześniej, jesienią 1948 tenże instytut rozpoczął prace nad wydaniem prac Marksa, Engelsa, Lenina, Stalina i historii niemieckiego ruchu robotniczego. W 1953 Instytutowi zmieniono nazwę na Instytut Marksa, Engelsa, Lenina i Stalina (Marx-Engels-Lenin-Stalin-Institut) oraz otrzymał budynek narożny przy Charlotte/Unter den Linden, który służył jako siedziba zarządu, administracji, wydziału historii i utworzonego archiwum Instytutu. Wydział Lenina umieszczono w budynku wydawnictwa Dietz na Wallstraße 76-79. W 1956 placówce ponownie zmieniono nazwę na Instytut Marksizmu-Leninizmu przy KC SED (Institut für Marxismus-Leninismus beim ZK der SED), pod którą to nazwą placówka była najbardziej znana i najdłużej pracowała. Na początku 1959, wszystkie działy Instytutu wraz z archiwum partii i biblioteką przeniesiono do budynku „Centralnego Domu Jedności” (Zentralhaus der Einheit) przy Wilhelm Pieck-Straße 1, obecnie Torstrasse 1, dawnej siedziby Komitetu Centralnego SED. Następnie wydział Marksa i Engelsa został przeniesiony do „Domu Karla-Liebknechta” (Karl-Liebknecht-Haus) przy Rosa-Luxemburg-Platz. Po zjednoczeniu Niemiec, z dniem 4 stycznia 1990 zmieniono instytutowi nazwę na Instytut Historii Ruchu Pracy (Institut für Geschichte der Arbeiterbewegung), jednocześnie znacznie redukując liczbę jego komórek organizacyjnych. Z dniem 31 marca 1992 Instytut ostatecznie zlikwidowano przekazując jego zasoby do Fundacji Archiwum Partii i Organizacji Masowych NRD w Archiwum Federalnym (Stiftung Archiv der Parteien und Massenorganisationen der DDR im Bundesarchiv) w kompleksie z 1874 Koszar b. Szkoły Kadetów (Hauptkadettenanstalt) (1878-1920), gimnazjum (1920-1933), jednostki Leibstandarte SS Adolf Hitler (1933–1945), jednego z obiektów Brygady Berlińskiej Armii Amerykańskiej (1945-1994) w Berlinie przy Finckensteinallee 63. Jako placówka naukowo-badawcza Instytut miał status jednego z wydziałów KC SED. Jego bezpośrednimi zwierzchnikami byli sekretarze KC – Fred Oelßner (1949–1957) oraz Kurt Hager (1957–1989).