Kamienica przy ul. Dąbrowskiego 42 w Poznaniu

Kamienica przy ul. Dąbrowskiego 35/37 (kamienica Józefa Leitgebera) – zabytkowa kamienica zlokalizowana w Poznaniu, na Jeżycach, przy ul. Dąbrowskiego 35/37 (północna pierzeja). Obiekt, wybudowany dla bamberskiego fabrykanta Józefa Leitgebera (1877-1947), powstał w 1906, przy ówczesnej drodze wylotowej na Berlin. W początkach XX wieku, po włączeniu Jeżyc do Poznania (1900), teren ten ulegał intensywnej i w dużym stopniu reprezentacyjnej, zabudowie. Projektantem był zapewne Czesław Kazimierz Leitgeber, właściciel dużej i popularnej firmy budowlanej. Budynek charakteryzuje unikalna dekoracja – okładzina z cegły klinkierowej w górnych partiach ulega przerzedzeniu i przechodzi w, przypominający wycinankę, ażurowy ornament, nawiązujący do organicznej secesji. Centralny wykusz wsparty jest na płaskorzeźbie przedstawiającej kobiecą głowę, co może być cytatem z bardzo popularnych ówcześnie form dekoru. Purytańska elewacja tej kamienicy to wyraz dążeń architektonicznych początku wieku do szczerej i prostej architektury, ziszczonych dopiero w postaci modernizmu. Marcin Libicki twierdzi, że kamienica ta jest czystą ideą secesyjną – nie nawiązuje do żadnych stylów historycznych i nie posiada żadnych obcych secesji wtrętów. Jest całkowicie abstrakcyjna, bez skojarzeń realistycznych, a jednocześnie smutna i dekadencka. Pisze, że gdyby można było przenieść ten budynek na jakąś wyimaginowaną wystawę najlepszych i najwyższej klasy budowli secesyjnych, to powinno się to zrobić. W latach międzywojennych w domu tym mieszkał lekarz i naukowiec – Ludwik Skubiszewski. W pobliżu kamienicy znajdują się m.in.: Rynek Jeżycki, kino Rialto, kamienica pod numerem 52 czy gmach ZUS.

Plac Adama Asnyka w Poznaniu – plac o wymiarach 70 × 80 metrów, zlokalizowany w Poznaniu, w centrum Jeżyc, nieopodal Rynku Jeżyckiego.

Kamienica przy ul. Dąbrowskiego 47 – kamienica zlokalizowana w Poznaniu, na Jeżycach, przy ul. Dąbrowskiego 47 (północna pierzeja). Obiekt wybudowano w 4. ćwierci XIX wieku w konstrukcji szkieletowej. W końcu XIX i w początkach XX wieku, po włączeniu Jeżyc do Poznania (1900), teren ten ulegał intensywnej i w dużym stopniu reprezentacyjnej, zabudowie. O wyborze materiału zadecydowały przepisy rejonów fortecznych Twierdzy Poznań, zabraniające budowy budynków z trwałych materiałów na przedpolu twierdzy. Budynek, według Doroty Leśniewskiej (znawczyni poznańskiej architektury), wybudowano tak, aby osiągnąć efekt malowniczości, nawiązujący do wzorów szwajcarskich. Kamienica jest trzykondygnacyjna, otynkowana, posiada silnie spadzisty dach z dekoracyjnymi lukarnami i bardzo mocno zaznaczony narożnik z wieżyczką i balkonem. Kamienica posiada dużą wartość historyczną z uwagi na fakt, że jest jednym z przykładów najstarszej zachowanej zabudowy Jeżyc z czasów, gdy ta część obecnego miasta zaczęła przekształcać się ze wsi podmiejskiej w przedmieście. W pobliżu obiektu znajdują się m.in.: podobna stylowo kamienica nr 52, Rynek Jeżycki, kino Rialto, kamienica Józefa Leitgebera, szkoła przy ul. Dąbrowskiego 73, czy szkoła przy ul. Słowackiego 54/60.

Rynek Jeżycki – jeden z rynków miejskich w Poznaniu, które dawniej stanowiły centralne place handlowe osad podmiejskich. Rynek Jeżycki pełnił tę rolę w stosunku do Jeżyc i sytuacja ta nie zmieniła się do dnia dzisiejszego, z wyjątkiem tego, że Jeżyce włączono do Poznania 1 kwietnia 1900.

Jeżyce (dawniej Yssycz, Issyce, Giżyce, Gyżyce, Iżyce, Jerzyce, niem. Jersitz) – część miasta Poznania i jednocześnie obszar w Systemie Informacji Miejskiej a również osiedle administracyjne.

Kamienica przy ul. Reja 2 – zabytkowa kamienica zlokalizowana w Poznaniu, na Jeżycach, przy ul. Mikołaja Reja 2 (zachodnia pierzeja). Obiekt, wybudowany dla pracowników Poznańskiej Kolei Elektrycznej w 1928 (lub 1934) jest prawdopodobnie dziełem Adama Ballenstedta. Gładka powierzchnia elewacji kontrastuje w ostry sposób z pasami rustyki w narożnikach i centrum budynku. Portal pseudobarokowy z przerwanym naczółkiem, ujęty w kolumny toskańskie, jest bardzo charakterystyczny dla tego architekta, który lubował się w nawiązującej do baroku monumentalizacji fasad. Pomimo zastosowania historyzującego detalu, kamienica swoją formą osadzona jest nurcie wczesnego, ekspresjonistycznego modernizmu. Wnętrze kamienicy mieści wysoki hol, klatką schodową oraz żyrandole, charakterystyczne dla architektury modernistycznej. Po przeciwnej stronie ulicy stoi Dom Tramwajarza, a w pobliżu znajdują się tereny dawnej zajezdni tramwajowej Gajowa.

Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu – biblioteka publiczna i zarazem instytucja promująca rozwój kultury z siedzibą w Poznaniu na Jeżycach przy ulicy Bolesława Prusa 3, będąca następcą prawnym dawnej Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Poznaniu, istniejącej od 1948 r.

Dom Tramwajarza w Poznaniu – środowiskowy kompleks kulturalno-mieszkalny w stylu neobarokowym, wzniesiony w latach 1925–1927 na poznańskich Jeżycach.

Zajezdnia tramwajowa przy ul. Gajowej w Poznaniu – najstarsza i działająca do 28 grudnia 2010 zajezdnia tramwajowa w Poznaniu, stanowiąca zabytek architektury przemysłowej.

Pomnik Ofiar Czerwca 1956 (ul. Gajowa) – pomnik zlokalizowany w Poznaniu, przy ul. Gajowej na Jeżycach, upamiętniający pracowników komunikacji miejskiej z Poznania – ofiar Poznańskiego Czerwca z 1956. Pomnik stoi przy głównej bramie dawnej Zajezdni Tramwajowej Gajowa i składa się z cokołu, z którego wyrastają dwie szyny tramwajowe na kształt litery V (z łaciny: Victoria – zwycięstwo) oraz żeliwnej tablicy pamiątkowej z cytatem z Kazimiery Iłłakowiczówny: ...lecz zbryzgano mózgiem bruk / i bruk się wzdyma powoli / krew nie płynie już, już tylko skrzep / rozstrzelano moje serce w Poznaniu. Cytat z Kazimiery Iłłakowiczówny został wybrany z powodu tego, iż poetka mieszkała w domu naprzeciw zajezdni i była świadkiem wydarzeń czerwcowych. Dziś znajduje się w tym miejscu muzeum biograficzne poetki. Obiekt odsłonięto 27 czerwca 1981 o godzinie 11.00. Autorami projektu pomnika są Henryk Bartkowiak (Sekretarz i Rzecznik Prasowy Komitetu Strajkowego, a potem Komitetu Założycielskiego NSZZ Solidarność w ówczesnym WPK Poznań) oraz Krzysztof Mielczak (członek Komitetu Założycielskiego NSZZ Solidarność w ówczesnym WPK Poznań i redaktor gazety zakładowej "Z życia WPK"). Fundatorem była załoga WPK Poznań (przekształconego w 1982 roku w MPK Poznań).

Kamienica przy ul. Dąbrowskiego 52 – szkieletowa kamienica zlokalizowana w Poznaniu, na Jeżycach, przy ul. Dąbrowskiego 52 (południowa pierzeja). Wzniesiono ją około roku 1894. Obiekt, według Doroty Leśniewskiej (znawczyni poznańskiej architektury), łączy w sobie dwie tendencje: tzw. styl szwajcarski (bardzo dekoracyjny) z rozwiązaniami wielkomiejskiej kamienicy czynszowej. Widoczne belki tworzą skomplikowany wzór na elewacji z żółtej cegły. Balustrady balkonowe wystające z niezbyt głębokiej loggi wykonano natomiast z metalu. Środkowa partia poddasza jest optycznie wydzielona i posiada osobne dachy. Kamienica stoi przy wylocie ul. Kościelnej, co sprawia, że jest doskonale wyeksponowana. O wyborze materiału zadecydowały przepisy rejonów fortecznych Twierdzy Poznań, zabraniające budowy budynków z trwałych materiałów na przedpolu twierdzy. W pobliżu kamienicy znajdują się m.in.: Rynek Jeżycki, kino Rialto, wieżowiec Omega, szkoła przy ul. Dąbrowskiego 73, kamienica pod numerem 42 czy szkoła przy ul. Słowackiego 54/60.

Mieszkanie-Pracownia Kazimiery Iłłakowiczówny – muzeum poświęcone Kazimierze Iłłakowiczównie, mieszczące się w mieszkaniu nr 8 przy ulicy Gajowej 4 na poznańskich Jeżycach, w mieszkaniu zajmowanym przez poetkę od 1948 do śmierci.