Kamienica przy ul. Reja 2 w Poznaniu

Pomnik Ofiar Czerwca 1956 (ul. Gajowa) – pomnik zlokalizowany w Poznaniu, przy ul. Gajowej na Jeżycach, upamiętniający pracowników komunikacji miejskiej z Poznania – ofiar Poznańskiego Czerwca z 1956. Pomnik stoi przy głównej bramie dawnej Zajezdni Tramwajowej Gajowa i składa się z cokołu, z którego wyrastają dwie szyny tramwajowe na kształt litery V (z łaciny: Victoria – zwycięstwo) oraz żeliwnej tablicy pamiątkowej z cytatem z Kazimiery Iłłakowiczówny: ...lecz zbryzgano mózgiem bruk / i bruk się wzdyma powoli / krew nie płynie już, już tylko skrzep / rozstrzelano moje serce w Poznaniu. Cytat z Kazimiery Iłłakowiczówny został wybrany z powodu tego, iż poetka mieszkała w domu naprzeciw zajezdni i była świadkiem wydarzeń czerwcowych. Dziś znajduje się w tym miejscu muzeum biograficzne poetki. Obiekt odsłonięto 27 czerwca 1981 o godzinie 11.00. Autorami projektu pomnika są Henryk Bartkowiak (Sekretarz i Rzecznik Prasowy Komitetu Strajkowego, a potem Komitetu Założycielskiego NSZZ Solidarność w ówczesnym WPK Poznań) oraz Krzysztof Mielczak (członek Komitetu Założycielskiego NSZZ Solidarność w ówczesnym WPK Poznań i redaktor gazety zakładowej "Z życia WPK"). Fundatorem była załoga WPK Poznań (przekształconego w 1982 roku w MPK Poznań).

Dom Tramwajarza w Poznaniu – środowiskowy kompleks kulturalno-mieszkalny w stylu neobarokowym, wzniesiony w latach 1925–1927 na poznańskich Jeżycach.

Mieszkanie-Pracownia Kazimiery Iłłakowiczówny – muzeum poświęcone Kazimierze Iłłakowiczównie, mieszczące się w mieszkaniu nr 8 przy ulicy Gajowej 4 na poznańskich Jeżycach, w mieszkaniu zajmowanym przez poetkę od 1948 do śmierci.

Wieżowiec Zjednoczenia Przemysłu Ceramiki Budowlanej w Poznaniu – modernistyczny wieżowiec, położony w Poznaniu, u zbiegu ulic Zwierzynieckiej i Gajowej na Jeżycach. Sąsiaduje z zabytkową zajezdnią tramwajową przy ul. Gajowej, Muzeum Kazimiery Iłłakowiczówny, Starym ZOO, a także przedwojennym konsulatem Niemieckim. Budynek powstał w latach 1963-1967, a zaprojektowała go Aleksandra Hubert, w zgodzie z modernistycznymi tendencjami lecorbusierowskimi – powstał w konstrukcji szkieletowej, wsparty na filarach w parterze, w kontraście do otaczającej go, niższej, przede wszystkim historyzującej i secesyjnej, zabudowy jeżyckiej (głównie kamienice). Ma rzut nieforemnego ośmioboku. Nawiązuje do wieżowca Grattacielo Pirelli w Mediolanie, którego współprojektantem był Pier Luigi Nervi i tym samym jest jednym z dwóch poznańskich odwołań do dokonań tego architekta (oprócz Hali Arena). Z uwagi na przeznaczenie obiektu, punktowiec wyłożony jest na elewacji płytkami ceramicznymi. Obecnie budynek mieści biura. Został niedbale odnowiony – m.in. płytki ceramiczne pomalowano farbą elewacyjną.

Plac Adama Asnyka w Poznaniu – plac o wymiarach 70 × 80 metrów, zlokalizowany w Poznaniu, w centrum Jeżyc, nieopodal Rynku Jeżyckiego.

Zajezdnia tramwajowa przy ul. Gajowej w Poznaniu – najstarsza i działająca do 28 grudnia 2010 zajezdnia tramwajowa w Poznaniu, stanowiąca zabytek architektury przemysłowej.

Ulica Gajowa – ulica w Poznaniu, na Jeżycach. Przebiega południkowo, prostopadle przechodząc, przez ulicę Zwierzyniecką.

Stare Zoo w Poznaniu (dawniej: Zwierzyniec) – ogród zoologiczny założony w 1871 w Poznaniu, na Jeżycach, druga tego typu placówka w Polsce po Wrocławiu oraz jeden z najstarszych ogrodów na świecie. Zajmuje obszar 5,24 ha. Wraz z Nowym Zoo tworzy integralną całość pod nazwą Ogród Zoologiczny w Poznaniu, zarządzanym przez jedną dyrekcję – od połowy lipca 2024 dyrektorem ogrodu jest Piotr Przyłucki. Jako jedyny działa bez przerwy i zmian przeznaczenia od dnia założenia, wobec czego może być uznany za najstarszy działający bez przerwy polski ogród zoologiczny.

Ulica Zwierzyniecka (do 1918: Tiergartenstrasse) – ulica na poznańskich Jeżycach. Zaczyna się przy rondzie Kaponiera, następnie biegnie w kierunku zachodnim, dalej się krzyżuje po kolei z ulicami Mickiewicza, Zeylanda. Gajową i Prusa, kończy swój bieg na skrzyżowaniu z ulicą Kraszewskiego. Nazwa pochodzi od ogrodu zoologicznego położonego przy tej ulicy założonego w 1871 roku. Została włączona do miasta w 1900 roku, wraz ze wsią Jeżyce, która się stała częścią miasta. Na początku ulicy, u zbiegu z ul. Franklina Roosevelta (rondo Kaponiera) w latach 1929–2003 znajdował się budynek kina „Bałtyk”.

Kamienica przy ul. Zwierzynieckiej 20 w Poznaniu – kamienica mieszczańska zlokalizowana przy ulicy Zwierzynieckiej w Poznaniu (Jeżyce). Trzykondygnacyjny budynek powstał w 1903, kiedy to na Jeżycach, w miejsce dawnych szachulcowych domów, zaczęły powstawać luksusowe rezydencje, na co wpłynęła likwidacja obwarowań miejskich i rozszerzenie zabudowy w kierunku zachodnim. Kamienicę zaprojektował Oskar Hoffmann dla Oskara Bahlaua, który był radcą miejskim i bardzo zamożnym kupcem. Elewacja obiektu jest asymetryczna, co podkreśla zwłaszcza boczny portal, a także nietypowe zgrupowanie dwóch szczytów w jednym ryzalicie. Otwory okienne są zróżnicowane, zarówno pod względem wielkości, jak i formy. To samo dotyczy balkonów i loggii. Cokół silnie akcentuje boniowanie. Kamienicę dekoruje ornament roślinny w stylu secesyjnym (głównie w górnej strefie). Rodzaj tynku jest także różny pod względem koloru i faktury. Każde piętro zawierało tylko jedno wykończone w wysokim standardzie mieszkanie o siedmiu pokojach. Poddasze było mieszkalne, a suterena wysoka. Z tyłu znajdowała się dodatkowa klatka schodowa przeznaczona dla służby i dostaw. Pomieszczenia zgrupowane są wokół reprezentacyjnego holu. Oskar Hoffmann umieścił swoją sygnaturę (gmerk) na fasadzie. Po 1945 obiekt został przejęty przez Polska Akademię Nauk. W pobliżu znajdują się: Stare ZOO, Mieszkanie-Pracownia Kazimiery Iłłakowiczówny, Wieżowiec Zjednoczenia Przemysłu Ceramiki Budowlanej, dawna drukarnia Concordia, dawna resursa kupiecka i jeżycki zespół rezydencjonalny.

Kamienica przy ul. Dąbrowskiego 42 – zabytkowa, szkieletowa kamienica zlokalizowana w Poznaniu, na Jeżycach, przy ul. Dąbrowskiego 42 (południowa pierzeja). Wzniesiono ją około roku 1870. Trójkondygnacyjny, ośmioosiowy budynek reprezentuje typ zabudowy charakterystyczny dla przedpola twierdzy poznańskiej, gdzie obowiązywał zakaz wznoszenia trwałych obiektów. Możliwe było budowanie domów z drewna lub muru pruskiego, jak w tym wypadku. Staranne wykonanie kamienicy podkreśla ozdobny ganek, ponad którym nadwieszono dwuosiowy ryzalit zwieńczony ozdobnym trójkątnym, drewnianym szczytem. Budynek mógł stanowić część gospodarstwa bamberskiego. Według niepotwierdzonych informacji mógł tu działać urząd pocztowy przed przyłączeniem Jeżyc do Poznania w 1900. W 2005 zaniedbany wcześniej obiekt wyremontowano, a w latach 2012-2023 działa tu restauracja. Wyeksponowane są oryginalne belki wewnątrz lokalu.

Kamienica przy ul. Dąbrowskiego 35/37 (kamienica Józefa Leitgebera) – zabytkowa kamienica zlokalizowana w Poznaniu, na Jeżycach, przy ul. Dąbrowskiego 35/37 (północna pierzeja). Obiekt, wybudowany dla bamberskiego fabrykanta Józefa Leitgebera (1877-1947), powstał w 1906, przy ówczesnej drodze wylotowej na Berlin. W początkach XX wieku, po włączeniu Jeżyc do Poznania (1900), teren ten ulegał intensywnej i w dużym stopniu reprezentacyjnej, zabudowie. Projektantem był zapewne Czesław Kazimierz Leitgeber, właściciel dużej i popularnej firmy budowlanej. Budynek charakteryzuje unikalna dekoracja – okładzina z cegły klinkierowej w górnych partiach ulega przerzedzeniu i przechodzi w, przypominający wycinankę, ażurowy ornament, nawiązujący do organicznej secesji. Centralny wykusz wsparty jest na płaskorzeźbie przedstawiającej kobiecą głowę, co może być cytatem z bardzo popularnych ówcześnie form dekoru. Purytańska elewacja tej kamienicy to wyraz dążeń architektonicznych początku wieku do szczerej i prostej architektury, ziszczonych dopiero w postaci modernizmu. Marcin Libicki twierdzi, że kamienica ta jest czystą ideą secesyjną – nie nawiązuje do żadnych stylów historycznych i nie posiada żadnych obcych secesji wtrętów. Jest całkowicie abstrakcyjna, bez skojarzeń realistycznych, a jednocześnie smutna i dekadencka. Pisze, że gdyby można było przenieść ten budynek na jakąś wyimaginowaną wystawę najlepszych i najwyższej klasy budowli secesyjnych, to powinno się to zrobić. W latach międzywojennych w domu tym mieszkał lekarz i naukowiec – Ludwik Skubiszewski. W pobliżu kamienicy znajdują się m.in.: Rynek Jeżycki, kino Rialto, kamienica pod numerem 52 czy gmach ZUS.