Kamienica przy ul. Zwierzynieckiej 20 w Poznaniu

Wyższa Szkoła Handlu i Usług w Poznaniu (WSHiU) – uczelnia niepubliczna założona w 1997 roku przez organizację samorządu gospodarczego – Wielkopolskie Zrzeszenie Handlu i Usług w Poznaniu.

Resursa kupiecka (także: dom Jana Wleklińskiego) – kamienica kupca Jana Wleklińskiego zlokalizowana przy ulicy Zwierzynieckiej w Poznaniu (Jeżyce). Kamienica w typie szeregowej willi miejskiej została zbudowana według projektu Kazimierza Rucińskiego w 1908. Architekt, projektując budynek połączył w jego formach typ podmiejskiej willi i monumentalnej kamienicy mieszczańskiej. Fasada jest symetryczna i reprezentuje formy baroku z elementami klasycyzmu i (w zakresie metaloplastyki) secesji. Bryłę dominuje środkowy ryzalit nakryty dachem mansardowym, a na jego osi umieszczona jest niewielkich rozmiarów wieżyczka z hełmem włoskim krytym dachówką. Elewacja ogrodowa jest, w odróżnieniu od ulicznej, niesymetryczna, wyposażona w balkon i obszerny taras w obrębie pierwszego piętra. W 1929 kamienicę nabyło Wielkopolskie Zrzeszenie Handlu i Usług i adaptowało ją na resursę kupiecką. Funkcjonowała tu m.in. kręgielnia (w ogrodzie) i biblioteka. Na wyposażeniu obiektu do dziś przetrwały oryginalne meble. Po 1945 zlikwidowano przedogródki istniejące wcześniej od strony ulicy, a w latach 1947-1949 dobudowano modernistyczny blok od zachodu. W końcu XX wieku w budynku uruchomiono Wyższą Szkołę Handlu i Usług. W pobliżu znajdują się: Stare ZOO, Mieszkanie-Pracownia Kazimiery Iłłakowiczówny, Wieżowiec Zjednoczenia Przemysłu Ceramiki Budowlanej, dawna drukarnia Concordia, kamienica Oskara Bahlaua i jeżycki zespół rezydencjonalny.

Wieżowiec Zjednoczenia Przemysłu Ceramiki Budowlanej w Poznaniu – modernistyczny wieżowiec, położony w Poznaniu, u zbiegu ulic Zwierzynieckiej i Gajowej na Jeżycach. Sąsiaduje z zabytkową zajezdnią tramwajową przy ul. Gajowej, Muzeum Kazimiery Iłłakowiczówny, Starym ZOO, a także przedwojennym konsulatem Niemieckim. Budynek powstał w latach 1963-1967, a zaprojektowała go Aleksandra Hubert, w zgodzie z modernistycznymi tendencjami lecorbusierowskimi – powstał w konstrukcji szkieletowej, wsparty na filarach w parterze, w kontraście do otaczającej go, niższej, przede wszystkim historyzującej i secesyjnej, zabudowy jeżyckiej (głównie kamienice). Ma rzut nieforemnego ośmioboku. Nawiązuje do wieżowca Grattacielo Pirelli w Mediolanie, którego współprojektantem był Pier Luigi Nervi i tym samym jest jednym z dwóch poznańskich odwołań do dokonań tego architekta (oprócz Hali Arena). Z uwagi na przeznaczenie obiektu, punktowiec wyłożony jest na elewacji płytkami ceramicznymi. Obecnie budynek mieści biura. Został niedbale odnowiony – m.in. płytki ceramiczne pomalowano farbą elewacyjną.

Budynek Marago – modernistyczny budynek mieszkalno-handlowy, zlokalizowany w Poznaniu przy ul. Zwierzynieckiej 14/16, na Jeżycach. Wcześniej stał tutaj gmach Deutsche Sparkasse.

Mieszkanie-Pracownia Kazimiery Iłłakowiczówny – muzeum poświęcone Kazimierze Iłłakowiczównie, mieszczące się w mieszkaniu nr 8 przy ulicy Gajowej 4 na poznańskich Jeżycach, w mieszkaniu zajmowanym przez poetkę od 1948 do śmierci.

Diecezja zachodnia dawniej: Zjednoczenie zachodnie – diecezja Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w RP obejmująca województwa: dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubuskie, pomorskie, wielkopolskie i zachodniopomorskie oraz powiat elbląski z miastem Elbląg z województwa warmińsko-mazurskiego i powiat wieruszowski z województwa łódzkiego. Diecezja zachodnia została zorganizowana w roku 1918. Nosiło ono wówczas nazwę Zjednoczenie północne. Po zakończeniu II wojny światowej, w 1946 r. diecezja została zreorganizowana. Obecnie liczy 32 zbory, 13 grup i 14 stacji duszpasterskich w ramach 5 okręgów, obsługiwanych przez 15 duchownych. Aktualnie siedzibą władz diecezjalnych jest miasto Poznań. Od 31 maja 2018 zwierzchnikiem diecezji zachodniej jest pastor Jarosław Dzięgielewski.

Okręg wielkopolski – jeden z sześciu okręgów diecezji zachodniej Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w RP. Terytorialnie obejmuje zbory i grupy znajdujące się w granicach województwa wielkopolskiego i lubuskiego oraz powiatu wieruszowskiego z województwa łódzkiego. Siedziba okręgu znajduje się we Poznaniu. Aktualnie do okręgu wielkopolskiego należy 8 zborów, 2 grupy i 1 stacja duszpasterska. Seniorem okręgu wielkopolskiego jest pastor Piotr Zawadzki ze zboru w Poznaniu.

Zbór Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Poznaniu – zbór adwentystyczny w Poznaniu, należący do okręgu wielkopolskiego diecezji zachodniej Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w RP, drugi, pod względem ilości wiernych, zbór tej diecezji. Pastorem zboru jest pastor Piotr Zawadzki, natomiast starszym zboru –Leszek Sołyga. Nabożeństwa odbywają się w kościele przy ul. Zeylanda 11 każdej soboty o godz. 9.30.

Ulica Gajowa – ulica w Poznaniu, na Jeżycach. Przebiega południkowo, prostopadle przechodząc, przez ulicę Zwierzyniecką.

Pomnik Ofiar Czerwca 1956 (ul. Gajowa) – pomnik zlokalizowany w Poznaniu, przy ul. Gajowej na Jeżycach, upamiętniający pracowników komunikacji miejskiej z Poznania – ofiar Poznańskiego Czerwca z 1956. Pomnik stoi przy głównej bramie dawnej Zajezdni Tramwajowej Gajowa i składa się z cokołu, z którego wyrastają dwie szyny tramwajowe na kształt litery V (z łaciny: Victoria – zwycięstwo) oraz żeliwnej tablicy pamiątkowej z cytatem z Kazimiery Iłłakowiczówny: ...lecz zbryzgano mózgiem bruk / i bruk się wzdyma powoli / krew nie płynie już, już tylko skrzep / rozstrzelano moje serce w Poznaniu. Cytat z Kazimiery Iłłakowiczówny został wybrany z powodu tego, iż poetka mieszkała w domu naprzeciw zajezdni i była świadkiem wydarzeń czerwcowych. Dziś znajduje się w tym miejscu muzeum biograficzne poetki. Obiekt odsłonięto 27 czerwca 1981 o godzinie 11.00. Autorami projektu pomnika są Henryk Bartkowiak (Sekretarz i Rzecznik Prasowy Komitetu Strajkowego, a potem Komitetu Założycielskiego NSZZ Solidarność w ówczesnym WPK Poznań) oraz Krzysztof Mielczak (członek Komitetu Założycielskiego NSZZ Solidarność w ówczesnym WPK Poznań i redaktor gazety zakładowej "Z życia WPK"). Fundatorem była załoga WPK Poznań (przekształconego w 1982 roku w MPK Poznań).

Osiedle Vesty w Poznaniu – niewielki zespół mieszkalny w Poznaniu na osiedlu administracyjnym Jeżyce, wybudowany w latach 1936-1937 przy ul. Bukowskiej 11/13 (niedaleko Kaponiery). Teren obecnego osiedla dawniej zagospodarowany był chaotycznie i przypadkowo. Dopiero w 1929, w sąsiedztwie nowo wybudowanego kina „Bałtyk”, powstał rząd pawilonów handlowych, związanych z obsługą zlokalizowanych po drugiej stronie ulicy obszarów Powszechnej Wystawy Krajowej. Po zakończeniu wystawy funkcjonowały one jeszcze przez jakiś czas, a w 1936 zostały zastąpione przez trzy 5-kondygnacyjne bloki zbudowane dla pracowników Towarzystwa Ubezpieczeń Wzajemnych Vesta, założonego w Poznaniu w 1873 jako Vesta - Bank Wzajemnych Ubezpieczeń. Budynki reprezentują zdobywający wtedy w Poznaniu popularność styl modernistyczny i usytuowane są na osi północ-południe, tak, aby zapewnić właściwe doświetlenie wnętrz. Projektantem był Marian Andrzejewski. Było to drugie osiedle Vesty, po toruńskim. Z urbanistycznego punktu widzenia, zastosowano tu kontrowersyjny układ - bloki nie tworzą na tym odcinku zwartej pierzei, lecz są ustawione prostopadle do ulicy Bukowskiej (tak, aby zachować wspomniany wyżej układ północ-południe). Pomiędzy blokami umieszczono zielone enklawy rekreacyjne. Osiedle sąsiaduje przez ulicę Bukowską z terenami Międzynarodowych Targów Poznańskich, a obok stoi hotel Sheraton Poznań.

Budynek Landratury Poznań-Zachód – zabytkowy budynek zlokalizowany w Poznaniu, na Jeżycach, w obrębie zespołu rezydencjonalnego, przy ul. Mickiewicza 31. Obiekt powstał z uwagi na podzielenie powiatu poznańskiego na dwie części (Wschód i Zachód), co wywołane było intensywnym rozwojem aglomeracji miejskiej w początkach XX wieku. Projektantem był G. Seidel. Budynek ukończono w 1908. Nawiązuje do architektury baroku, ale posiada także detal secesyjny. Dostosowano go do rezydencjonalnego otoczenia, w jakim powstał. Od 1923 użytkowany był przez Izbę Przemysłowo-Handlową, a po II wojnie światowej oddano go na potrzeby służby zdrowia. Stan ten utrzymuje się do dziś. Uzupełnieniem budynku głównego były stajnie i wozownia na zapleczu oraz niewielki ogródek od frontu. Według Marcina Libickiego obiekt bardziej nawiązuje do polskiej architektury tego okresu niż cięższych stylowo dokonań niemieckich.