Plac Adama Asnyka w Poznaniu

Kamienica przy ul. Dąbrowskiego 42 – zabytkowa, szkieletowa kamienica zlokalizowana w Poznaniu, na Jeżycach, przy ul. Dąbrowskiego 42 (południowa pierzeja). Wzniesiono ją około roku 1870. Trójkondygnacyjny, ośmioosiowy budynek reprezentuje typ zabudowy charakterystyczny dla przedpola twierdzy poznańskiej, gdzie obowiązywał zakaz wznoszenia trwałych obiektów. Możliwe było budowanie domów z drewna lub muru pruskiego, jak w tym wypadku. Staranne wykonanie kamienicy podkreśla ozdobny ganek, ponad którym nadwieszono dwuosiowy ryzalit zwieńczony ozdobnym trójkątnym, drewnianym szczytem. Budynek mógł stanowić część gospodarstwa bamberskiego. Według niepotwierdzonych informacji mógł tu działać urząd pocztowy przed przyłączeniem Jeżyc do Poznania w 1900. W 2005 zaniedbany wcześniej obiekt wyremontowano, a w latach 2012-2023 działa tu restauracja. Wyeksponowane są oryginalne belki wewnątrz lokalu.

Kamienica przy ul. Reja 2 – zabytkowa kamienica zlokalizowana w Poznaniu, na Jeżycach, przy ul. Mikołaja Reja 2 (zachodnia pierzeja). Obiekt, wybudowany dla pracowników Poznańskiej Kolei Elektrycznej w 1928 (lub 1934) jest prawdopodobnie dziełem Adama Ballenstedta. Gładka powierzchnia elewacji kontrastuje w ostry sposób z pasami rustyki w narożnikach i centrum budynku. Portal pseudobarokowy z przerwanym naczółkiem, ujęty w kolumny toskańskie, jest bardzo charakterystyczny dla tego architekta, który lubował się w nawiązującej do baroku monumentalizacji fasad. Pomimo zastosowania historyzującego detalu, kamienica swoją formą osadzona jest nurcie wczesnego, ekspresjonistycznego modernizmu. Wnętrze kamienicy mieści wysoki hol, klatką schodową oraz żyrandole, charakterystyczne dla architektury modernistycznej. Po przeciwnej stronie ulicy stoi Dom Tramwajarza, a w pobliżu znajdują się tereny dawnej zajezdni tramwajowej Gajowa.

Zajezdnia tramwajowa przy ul. Gajowej w Poznaniu – najstarsza i działająca do 28 grudnia 2010 zajezdnia tramwajowa w Poznaniu, stanowiąca zabytek architektury przemysłowej.

Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu – biblioteka publiczna i zarazem instytucja promująca rozwój kultury z siedzibą w Poznaniu na Jeżycach przy ulicy Bolesława Prusa 3, będąca następcą prawnym dawnej Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Poznaniu, istniejącej od 1948 r.

Ulica Zwierzyniecka (do 1918: Tiergartenstrasse) – ulica na poznańskich Jeżycach. Zaczyna się przy rondzie Kaponiera, następnie biegnie w kierunku zachodnim, dalej się krzyżuje po kolei z ulicami Mickiewicza, Zeylanda. Gajową i Prusa, kończy swój bieg na skrzyżowaniu z ulicą Kraszewskiego. Nazwa pochodzi od ogrodu zoologicznego położonego przy tej ulicy założonego w 1871 roku. Została włączona do miasta w 1900 roku, wraz ze wsią Jeżyce, która się stała częścią miasta. Na początku ulicy, u zbiegu z ul. Franklina Roosevelta (rondo Kaponiera) w latach 1929–2003 znajdował się budynek kina „Bałtyk”.

Kamienica przy ul. Dąbrowskiego 47 – kamienica zlokalizowana w Poznaniu, na Jeżycach, przy ul. Dąbrowskiego 47 (północna pierzeja). Obiekt wybudowano w 4. ćwierci XIX wieku w konstrukcji szkieletowej. W końcu XIX i w początkach XX wieku, po włączeniu Jeżyc do Poznania (1900), teren ten ulegał intensywnej i w dużym stopniu reprezentacyjnej, zabudowie. O wyborze materiału zadecydowały przepisy rejonów fortecznych Twierdzy Poznań, zabraniające budowy budynków z trwałych materiałów na przedpolu twierdzy. Budynek, według Doroty Leśniewskiej (znawczyni poznańskiej architektury), wybudowano tak, aby osiągnąć efekt malowniczości, nawiązujący do wzorów szwajcarskich. Kamienica jest trzykondygnacyjna, otynkowana, posiada silnie spadzisty dach z dekoracyjnymi lukarnami i bardzo mocno zaznaczony narożnik z wieżyczką i balkonem. Kamienica posiada dużą wartość historyczną z uwagi na fakt, że jest jednym z przykładów najstarszej zachowanej zabudowy Jeżyc z czasów, gdy ta część obecnego miasta zaczęła przekształcać się ze wsi podmiejskiej w przedmieście. W pobliżu obiektu znajdują się m.in.: podobna stylowo kamienica nr 52, Rynek Jeżycki, kino Rialto, kamienica Józefa Leitgebera, szkoła przy ul. Dąbrowskiego 73, czy szkoła przy ul. Słowackiego 54/60.

Pomnik Ofiar Czerwca 1956 (ul. Gajowa) – pomnik zlokalizowany w Poznaniu, przy ul. Gajowej na Jeżycach, upamiętniający pracowników komunikacji miejskiej z Poznania – ofiar Poznańskiego Czerwca z 1956. Pomnik stoi przy głównej bramie dawnej Zajezdni Tramwajowej Gajowa i składa się z cokołu, z którego wyrastają dwie szyny tramwajowe na kształt litery V (z łaciny: Victoria – zwycięstwo) oraz żeliwnej tablicy pamiątkowej z cytatem z Kazimiery Iłłakowiczówny: ...lecz zbryzgano mózgiem bruk / i bruk się wzdyma powoli / krew nie płynie już, już tylko skrzep / rozstrzelano moje serce w Poznaniu. Cytat z Kazimiery Iłłakowiczówny został wybrany z powodu tego, iż poetka mieszkała w domu naprzeciw zajezdni i była świadkiem wydarzeń czerwcowych. Dziś znajduje się w tym miejscu muzeum biograficzne poetki. Obiekt odsłonięto 27 czerwca 1981 o godzinie 11.00. Autorami projektu pomnika są Henryk Bartkowiak (Sekretarz i Rzecznik Prasowy Komitetu Strajkowego, a potem Komitetu Założycielskiego NSZZ Solidarność w ówczesnym WPK Poznań) oraz Krzysztof Mielczak (członek Komitetu Założycielskiego NSZZ Solidarność w ówczesnym WPK Poznań i redaktor gazety zakładowej "Z życia WPK"). Fundatorem była załoga WPK Poznań (przekształconego w 1982 roku w MPK Poznań).

Rynek Jeżycki – jeden z rynków miejskich w Poznaniu, które dawniej stanowiły centralne place handlowe osad podmiejskich. Rynek Jeżycki pełnił tę rolę w stosunku do Jeżyc i sytuacja ta nie zmieniła się do dnia dzisiejszego, z wyjątkiem tego, że Jeżyce włączono do Poznania 1 kwietnia 1900.

Kamienica przy ul. Dąbrowskiego 35/37 (kamienica Józefa Leitgebera) – zabytkowa kamienica zlokalizowana w Poznaniu, na Jeżycach, przy ul. Dąbrowskiego 35/37 (północna pierzeja). Obiekt, wybudowany dla bamberskiego fabrykanta Józefa Leitgebera (1877-1947), powstał w 1906, przy ówczesnej drodze wylotowej na Berlin. W początkach XX wieku, po włączeniu Jeżyc do Poznania (1900), teren ten ulegał intensywnej i w dużym stopniu reprezentacyjnej, zabudowie. Projektantem był zapewne Czesław Kazimierz Leitgeber, właściciel dużej i popularnej firmy budowlanej. Budynek charakteryzuje unikalna dekoracja – okładzina z cegły klinkierowej w górnych partiach ulega przerzedzeniu i przechodzi w, przypominający wycinankę, ażurowy ornament, nawiązujący do organicznej secesji. Centralny wykusz wsparty jest na płaskorzeźbie przedstawiającej kobiecą głowę, co może być cytatem z bardzo popularnych ówcześnie form dekoru. Purytańska elewacja tej kamienicy to wyraz dążeń architektonicznych początku wieku do szczerej i prostej architektury, ziszczonych dopiero w postaci modernizmu. Marcin Libicki twierdzi, że kamienica ta jest czystą ideą secesyjną – nie nawiązuje do żadnych stylów historycznych i nie posiada żadnych obcych secesji wtrętów. Jest całkowicie abstrakcyjna, bez skojarzeń realistycznych, a jednocześnie smutna i dekadencka. Pisze, że gdyby można było przenieść ten budynek na jakąś wyimaginowaną wystawę najlepszych i najwyższej klasy budowli secesyjnych, to powinno się to zrobić. W latach międzywojennych w domu tym mieszkał lekarz i naukowiec – Ludwik Skubiszewski. W pobliżu kamienicy znajdują się m.in.: Rynek Jeżycki, kino Rialto, kamienica pod numerem 52 czy gmach ZUS.

Jeżyce (dawniej Yssycz, Issyce, Giżyce, Gyżyce, Iżyce, Jerzyce, niem. Jersitz) – część miasta Poznania i jednocześnie obszar w Systemie Informacji Miejskiej a również osiedle administracyjne.

Stare Zoo w Poznaniu (dawniej: Zwierzyniec) – ogród zoologiczny założony w 1871 w Poznaniu, na Jeżycach, druga tego typu placówka w Polsce po Wrocławiu oraz jeden z najstarszych ogrodów na świecie. Zajmuje obszar 5,24 ha. Wraz z Nowym Zoo tworzy integralną całość pod nazwą Ogród Zoologiczny w Poznaniu, zarządzanym przez jedną dyrekcję – od połowy lipca 2024 dyrektorem ogrodu jest Piotr Przyłucki. Jako jedyny działa bez przerwy i zmian przeznaczenia od dnia założenia, wobec czego może być uznany za najstarszy działający bez przerwy polski ogród zoologiczny.

Dom Tramwajarza w Poznaniu – środowiskowy kompleks kulturalno-mieszkalny w stylu neobarokowym, wzniesiony w latach 1925–1927 na poznańskich Jeżycach.