Charité

Invalidenstraße (pol. Ulica Inwalidów) – ulica w berlińskich dzielnicach Mitte i Moabit. Ma długość 3 km i w założeniu miała łączyć trzy dworce kolejowe Berlina: Stettiner Bahnhof (obecnie Nordbanhof), Hamburger Bahnhof oraz Lehrter Bahnhof (obecnie Hauptbanhof). Ulica została wytyczona w XIII wieku i nosiła nazwę Spandauer Heerweg. W XVIII wieku zmieniono jej nazwę na Invalidenstraße na polecenie Fryderyka II Wielkiego. Nowa nazwa nawiązywała do zbudowanego w latach 1745-1748 domu dla inwalidów wojennych wojen śląskich, który otwarto przy Spandauer Heerweg . Po II wojnie światowej Invalidenstraße znalazła się po dwóch stronach Muru Berlińskiego. Na moście Sandkrugbrücke przy Invalidenstraße przebiegała granica wewnątrzniemiecka i umiejscowiono na nim przejście graniczne.

Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie (niem. Museum für Naturkunde), muzeum w Berlinie, znane także jako Naturkundemuseum, rzadziej jako Humboldt-Museum, pierwsze państwowe muzeum na świecie. W swoich zbiorach posiada kolekcję ponad 30 milionów eksponatów zoologicznych, paleontologicznych, mineralogicznych i innych. Najbardziej znanymi eksponatami są: największy zrekonstruowany i złożony szkielet dinozaura na świecie oraz najlepiej zachowany, skamieniały okaz wczesnego ptaka z rodzaju Archaeopteryx. Jest to największe muzeum historii naturalnej w Niemczech. Formalnie jest to część Uniwersytetu Humboldta w Berlinie. Kolekcje muzealne obejmują głównie trzy dziedziny nauk przyrodniczych: zoologię, paleontologię i mineralogię. Oprócz funkcji dydaktycznych, muzeum prowadzi szeroko zakrojone prace naukowe, organizuje ekspedycje badawcze i wydaje czasopisma naukowe. Okazy zoologiczne pochodzą między innymi z niemieckiej wyprawy głębokomorskiej Valdiva (1898–99), Niemieckiej Wyprawy na Biegun Południowy (1901-03), czy Niemieckiej Ekspedycji Sunda (1929-31). W zbiorach znajdują się także już wymarłe gatunki zwierząt jak kwagga właściwa czy wilk workowaty. Wyprawy do złóż skamieniałości w Tendaguru, w przeszłości w Niemieckiej Afryce Wschodniej, dziś Tanzanii, wzbogaciły muzeum w okazy paleontologiczne. Zbiory te są tak bogate, że obecnie wystawia się jedynie jeden na trzysta okazów. Dodatkowa wystawa obejmuje kolekcję minerałów, reprezentującą około 75% minerałów świata, kolekcję meteorytów, czy największe bryły bursztynu na świecie. Muzealna kolekcja minerałów wywodzi swe początki z Pruskiej Akademii Nauk z 1700.

Hamburger Bahnhof (z niem. Dworzec Hamburski) – dawny dworzec czołowy w Berlinie, obecnie muzeum sztuki współczesnej (Hamburger Bahnhof – Museum für Gegenwart). Dworzec powstał w latach 1846–1847 jako stacja końcowa Kolei Berlińsko-Hamburskiej (Berlin-Hamburger Bahn) wedle projektu jej dyrektora, Georga Ernsta Friedricha Neuhausa w stylu arkadowym. Obecnie stanowi jedyny zachowany dworzec czołowy Berlina z tego okresu, a jednocześnie jeden z najstarszych zachowanych dworców na terenie Niemiec. Znajduje się na północ od Berlin Hauptbahnhof przy Invalidenstraße w dzielnicy Moabit naprzeciw klinik er Charité i należy do towarzystwa obrotu nieruchomościami Vivico.

Polizeistadion – nieistniejący już stadion sportowy w Berlinie, w Niemczech. Przed I wojną światową w miejscu późniejszego stadionu mieścił się plac ćwiczebny dla żołnierzy stacjonujących w pobliskich koszarach. Po wojnie plac przejęła policja, która wybudowała na nim stadion (otwarty w 1929 roku). Na tym obiekcie rozegrano część spotkań turnieju piłki ręcznej podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936. Podczas II wojny światowej obiekt został zniszczony. Po wojnie wybudowano w jego miejscu nowy, większy stadion, otwarty w 1950 roku. Na początku lat 90. XX wieku obiekt ten został rozebrany; w latach 2006–2019 wybudowano zaś w tym miejscu nową siedzibę Bundesnachrichtendienst.

Naturkundemuseum – stacja metra w Berlinie na linii U6 w dzielnicy Mitte, w okręgu administracyjnym Mitte. Stacja została otwarta w 1923. Od 1991 do 13 grudnia 2009 stacja nosiła nazwę Zinnowitzer Straße. W pobliżu stacji znajduje się Muzeum Historii Naturalnej.

Stadion der Weltjugend – nieistniejący już wielofunkcyjny stadion w Berlinie, w Niemczech.

Marie-Elisabeth-Lüders-Haus – niemiecki budynek rządowy (federalny) zlokalizowany w centrum Berlina, bezpośrednio nad Sprewą, pomiędzy Adele-Schreiber-Krieger-Strasse, Luisenstrasse i Schiffbauerdamm. Jego patronem jest Marie-Elisabeth Lüders (1878-1966), niemiecka polityczka liberalna, posłanka do Reichstagu, pierwsza w tym kraju kobieta z tytułem doktora nauk politycznych.

Markgrafenstraße – ulica w Berlinie, w Niemczech, przebiegająca przez dzielnice Mitte w okręgu administracyjnym Mitte i Kreuzberg w okręgu administracyjnym Friedrichshain-Kreuzberg.

Paul-Löbe-Haus – niemiecki budynek rządowy (federalny) zlokalizowany w centrum Berlina, bezpośrednio nad Sprewą, pomiędzy Otto-von-Bismarck-Allee, a Paul-Löbe-Allee. Jego patronem jest urodzony w Legnicy polityk SPD, Paul Löbe (1875-1967), od 1949 honorowy prezydent Bundestagu.

Republika Weimarska (niem. Weimarer Republik), oficjalnie Rzesza Niemiecka (niem. Deutsches Reich), również Republika Niemiecka (niem. Deutsche Republik) – okres w dziejach państwa niemieckiego obejmujący lata 1918–1933. Było to państwo federalne, demokratyczne, z mieszaną prezydencko-parlamentarną formą rządów, ze stolicą w Berlinie. Potoczna i najbardziej rozpowszechniona nazwa w historiografii tego państwa pochodzi od miasta Weimar, w którym obradowało zgromadzenie narodowe, uchwalające konstytucję. Na powstanie republiki bezpośredni wpływ miała klęska Cesarstwa Niemieckiego w I wojnie światowej. Faktycznym końcem republiki był wydany 28 lutego 1933 przez prezydenta Rzeszy Paula von Hindenburga po pożarze Reichstagu dekret „O ochronie narodu i państwa” (niem. Verordnung zum Schutz von Volk und Staat), który na tydzień przed przedterminowymi wyborami do Reichstagu zawieszał „czasowo” podstawowe prawa obywatelskie zawarte w konstytucji weimarskiej. Od publikacji tego dekretu, sukcesywnie przedłużanego w następnych latach aż po rok 1945, Niemcy stały się „państwem stanu wyjątkowego” – III Rzeszą. 23 marca 1933, przy absencji aresztowanych posłów komunistycznych i socjaldemokratycznych, Reichstag przyjął większością konstytucyjną „Ustawę o pełnomocnictwach” (niem. Ermächtigungsgesetz), oznaczającą w praktyce przekazanie pełni władzy Adolfowi Hitlerowi, gdyż ta ustawa konstytucyjna pozwalała rządowi Hitlera na uchwalanie ustaw bez względu na brzmienie Konstytucji i bez konieczności uzyskiwania każdorazowej zgody Reichstagu. Ograniczenia były czysto formalne (zakaz likwidowania instytucji Reichstagu, Rady Rzeszy, rządu i prezydenta) i wkrótce zlekceważone: Radę Rzeszy rozwiązano 14 lutego 1934, wkrótce po ustawie „O przebudowie Rzeszy” (niem. Gesetz über den Neuaufbau des Reichs) z 30 stycznia 1934, która zniosła federacyjny ustrój terytorialny państwa, likwidując odrębność ustrojową krajów związkowych Rzeszy i przekształcając je w zwykłe jednostki administracyjne państwa unitarnego, a po śmierci Hindenburga 2 sierpnia tego roku, na mocy uchwalonej dzień wcześniej ustawy, połączono urzędy prezydenta i kanclerza w specjalnie utworzony dla Hitlera urząd wodza i kanclerza Rzeszy (niem. Der Führer und Reichskanzler). Konstytucja weimarska nie została jednak formalnie uchylona do 1949 r.

Cmentarz Inwalidów w Berlinie (niem. Invalidenfriedhof) – jeden z najstarszych cmentarzy w Berlinie, założony w 1748 roku jako miejsce pochówku inwalidów z pierwszych wojen śląskich, zamieszkałych w pobliskim przytułku (czemu zawdzięcza swą nazwę). W 1824 roku stał się miejscem pochówku wysokich rangą wojskowych pruskich. Znajdują się na nim też groby uczestników niemieckich walk wyzwoleńczych z lat 1813–1815 oraz żołnierzy poległych podczas Wiosny Ludów. W okresie Republiki Weimarskiej stał się miejscem spoczynku dowódców z okresu I wojny światowej, a po dojściu Adolfa Hitlera do władzy również funkcjonariuszy III Rzeszy. Po II wojnie światowej nagrobki o nazistowskiej wymowie zostały zlikwidowane przez administrację okupacyjną, choć ciała nazistów nie zostały ekshumowane. W 1951 roku nekropolia została zamknięta dla publiczności. W latach 60. i 70. został zdewastowany przez oddziały NVA. Jedynie fakt, że był on miejscem pochówku wojskowych pruskich uznanych przez armię NRD za jej poprzedników, ocalił nekropolię przed całkowitą likwidacją. Po upadku Muru Berlińskiego cmentarz został uznany za obiekt zabytkowy i objęty ochroną. Rozpoczęto też prace renowacyjne.

Berlin Hauptbahnhof (Berlin Hbf) – główny dworzec kolejowy Berlina, położony w centrum tzw. „grzyba kolejowego”, zlokalizowany na miejscu historycznego dworca Berlin Lehrter Bahnhof, w dzielnicy Moabit, w okręgu administracyjnym Mitte. Dworzec jest jednym z czterech berlińskich stacji posiadających kategorię 1 (pozostałe to Berlin-Gesundbrunnen, Berlin Südkreuz oraz Berlin Ostbahnhof), a jego operatorem jest DB Station&Service, spółka zależna Deutsche Bahn. Uroczystość otwarcia dworca odbyła się 26 maja 2006, a do ruchu pasażerskiego został włączony dwa dni później. Peron metra na obecnej linii U5 otwarto 8 sierpnia 2009.