Cmentarze żydowskie w Szczecinie

Pomnik Telesfora Badetki – pomnik ku czci działacza harcerskiego Telesfora Badetki autorstwa Janiny Jeleńskiej-Papp, znajdujący się na skwerze im. Telesfora Badetki w Szczecinie u zbiegu al. Wojska Polskiego i ul. Bohdana Zaleskiego. Wykonany z piaskowca monument ma postać obelisku w formie prostopadłościanu o wymiarach 2,5×0,6×0,5 m. Został odsłonięty 9 maja 1999 roku. Na ścianie frontowej znajduje się wycięcie w kształcie trójkąta, w którym umieszczono ukazane z lewego profilu popiersie Telesfora Badetki, w czapce harcerskiej i pałatce. Poniżej znajduje się lilijka harcerska oraz dwie inskrypcje o treści DH Telesfor Badetko 1920–1992 i Mówiłeś druhu komendancie, że zaufanie do nas masz... Na lewej ścianie wykuto napis Fundatorzy: Zarząd Miasta Szczecin, Zespół Szkół nr 4, Rodzina, Przyjaciele, zaś na prawej: A.D. 1998. Pomnik ustawiono na podstawie wykonanej z kostki granitowej w dwóch kolorach, ułożonej w kształt krzyża harcerskiego.

Zbór Kościoła Zielonoświątkowego „Betania” w Szczecinie – zbór Kościoła Zielonoświątkowego w RP znajdujący się w Szczecinie, przy ulicy Księdza Piotra Wawrzyniaka 7. Liczy ponad 300 wyznawców. Zbór powstał w 1946 roku. Kilka osób było przedtem członkami zboru zielonoświątkowego w Wilnie. Od 1961 roku zbór jest użytkownikiem obiektu przy ul. Wawrzyniaka 7 opuszczonego przez parafię ewangelicko-augsburską. Pierwszym pastorem był Aleksander Rapanowicz. Od 1982 do 31 marca 2016 roku pastorem był Mieczysław Czajko. Obecnie jest nim Dominik Jaworski. W 1999 roku, w wyniku jednomyślnej decyzji rady zborowej, zdecydowano o utworzeniu zboru „Betezda”, z wyznawców mieszkających na prawobrzeżu Szczecina. Na koniec 2010 zbór skupiał 410 wiernych, w tym 257 ochrzczonych członków.

Willa Grawitza – zabytkowa willa znajdująca się przy alei Wojska Polskiego 115 w Szczecinie. Wzniesiona w latach 1897–1898 według projektu W.O. Zimmermanna dla radcy miejskiego Georga Grawitza. W 1908 roku budynek przeszedł na własność posiadacza ziemskiego Augusta Diestla. Ostatnim jego właścicielem przed 1945 rokiem był Pomorski Związek Hodowców Bydła (Viehwirtschaftsverband Pommern). Od 1951 roku w willi mieści się Państwowa Szkoła Muzyczna I Stopnia im. Tadeusza Szeligowskiego. Wzniesiony w stylu eklektycznym budynek łączy w sobie elementy architektury gotyckiej i renesansowej. Całość została rozplanowana na nieregularnym rzucie, z asymetryczną fasadą. Budynek posiada ozdobne szczyty i rozbudowaną strukturę dachu. Na ścianie frontowej znajduje się zegar słoneczny oraz trójboczny ryzalit z ozdobnym kartuszem z wizerunkiem żaglowca, podtrzymywanym przez dwie syreny. W elewacji bocznej znajdują się dwa ryzality z renesansową loggią, z balustradą w stylu późnogotyckim. W bocznej ścianie znajduje się wejście do budynku, prowadzące przedsionkiem do głównego hallu, wokół którego rozplanowano kolejne pomieszczenia. Wewnątrz willi zachowały się oryginalne elementy wystroju: boazerie, drzwi i stolarka klatki schodowej, piece, kominki oraz stiukowe ozdoby sufitów. Do budynku przylega ogród, w którym rosną cisy, platany, kasztany i buki. W latach 2014–2015 willa przeszła gruntowny remont, połączony z renowacją zabytkowych elementów, wymianą instalacji i dociepleniem ścian. Budynek dostał za to wyróżnienie w konkursie Zabytek Zadbany w kategorii utrwalenie wartości zabytkowej obiektu.

Łękno, Łekno (do 1945 niem. Westend) – część miasta i osiedle administracyjne Szczecina, będące jednostką pomocniczą miasta, położone w północno-zachodniej części Śródmieścia. Według danych z 2022 r. na osiedlu mieszkało 2947 osób. Osiedle graniczy z osiedlami (licząc od północy, zgodnie w ruchem wskazówek zegara): Niemierzyn, Niebuszewo-Bolinko, Śródmieście-Północ, Turzyn i Pogodno. Na terenie osiedla znajduje się Park Kasprowicza. Największym akwenem Łękna jest jezioro Rusałka.

Teatr Letni w Szczecinie im. Heleny Majdaniec – scena amfiteatralna zlokalizowana pośród drzew w Parku Kasprowicza w Szczecinie, na naturalnej skarpie przy jeziorze Rusałka. Jest miejscem koncertów, uroczystości, imprez i innych wydarzeń lokalnych, a także popularnym celem spacerów. Teatr Letni w Szczecinie to jeden z największych amfiteatrów w Polsce (ponad 2,7 tys. miejsc siedzących), także największa scena w Szczecinie – o powierzchni 670 m². 10 czerwca 2020 rozpoczęła się gruntowna przebudowa Teatru Letniego. Oficjalne otwarcie obiektu odbyło się 29 lipca 2022. Koszt inwestycji to ponad 33 mln zł brutto.

Miejska Biblioteka Publiczna w Szczecinie – biblioteka publiczna w Szczecinie, miejska instytucja kultury utworzona w 1995. Terenem działania biblioteki jest Szczecin, na obszarze którego rozmieszczone są trzydzieści cztery filie oraz Magazyn Rezerwy Zbiorów Bibliotecznych. Centralną siedzibą Miejskiej Biblioteki Publicznej w Szczecinie jest budynek znajdujący się przy ulicy Józefa Marii Hoene-Wrońskiego 1. Celem działalności biblioteki jest zaspokajanie i rozwijanie potrzeb czytelniczych społeczeństwa, wspomaganie systemu edukacji i wychowania oraz upowszechnianie wiedzy i informacji na temat kultury i nauki.

Zajezdnia przy ulicy Piotra Skargi (do 1945 r. niem. Straßenbahnhof Westend) – zabytkowa szczecińska zajezdnia tramwajowa, usytuowana przy ulicy Piotra Skargi 20, na osiedlu Śródmieście-Północ, w dzielnicy Śródmieście. Najstarsza zachowana zajezdnia tramwajowa w Szczecinie i jednocześnie jedyna zachowana zajezdnia tramwajów konnych w mieście.

Ogród Różany w Szczecinie, „Różanka” (do 1945 niem. Staudengarten, Rosengarten) – dwuhektarowy ogród założony na Łęknie (wówczas Westend) w 1928 r. z okazji zjazdu ogrodników. W 1935 r. powstała „Ptasia Fontanna” z rzeźbami ptaków autorstwa Kurta Schwerdtfegera. II wojnę światową ogród przetrwał w stanie nienaruszonym i do lat 70. XX wieku był miejscem wypoczynku szczecinian. Z powodu braku pieniędzy na jego utrzymanie zaczął stopniowo popadać w ruinę. W roku 1983 teren został przekazany Archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, zaś w roku 2005 z powrotem trafił w ręce miasta. W latach 2006–2007 dzięki funduszom miasta Szczecina przeprowadzono odbudowę ogrodu w stylu z lat trzydziestych (projekt odbudowy opracowała Małgorzata Haas-Nogal). Po zakończeniu prac oddany do użytku 20 kwietnia 2007 r. Zasadzono tu ponad dziewięć tysięcy róż w 99 odmianach, wykonano schody, alejki oraz plac zabaw. Prócz kwiatów występują tutaj również egzotyczne drzewa i krzewy posadzone w czasie zakładania ogrodu, m.in. miłorząb dwuklapowy, kasztanowiec gładki, metasekwoja chińska, tawlina jarzębolistna, korkowiec amurski, jabłonie, wiśnie, grab amerykański, trzmielina oskrzydlona, różne gatunki głogów, klon kolchidzki oraz świerk serbski, na stanowiskach naturalnych występujący jedynie w górach wschodniej Bośni i zachodniej Serbii. Jedną z atrakcji ogrodu jest „Ptasia Fontanna”, odtworzona z klinkieru i marmuru na podstawie zdjęć i rycin, na wzór budowli przedwojennej. Jej głównymi elementami są cztery betonowe gęsi osadzone na cokole (trzy z nich oryginalne, odrestaurowane, czwarta – stworzona od podstaw). Różanka znajduje się na obszarze Łękna, na skraju Parku Kasprowicza pomiędzy ulicami Jasienicy, Zaleskiego i Moczyńskiego oraz ścieżką rowerową (Fałata) w pobliżu nieczynnego przystanku kolejowego Szczecin Łękno.

Wydział Kształtowania Środowiska i Rolnictwa Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie – jeden z jedenastu wydziałów Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie. Obecnie główna siedziba, w tym Dziekanat, znajduje się przy ul. Juliusza Słowackiego 17 w Szczecinie; jednostki Wydziału są zlokalizowane ponadto w dwóch pobliskich budynkach przy ul. Papieża Pawła VI nr 1 i 3. Był to pierwszy wydział (poprzednia nazwa Wydział Rolniczy) Wyższej Szkoły Rolniczej w Szczecinie powstałej w 1954.

Pomnik Ernsta Moritza Arndta – pomnik niemieckiego poety Ernsta Moritza Arndta (1769–1860), który stał w latach 1869–1933 w Szczecinie w ówczesnym parku Quistorpa (obecnie park im. Jana Kasprowicza).

Ogniste ptaki – modernistyczna rzeźba zaprojektowana przez Władysława Hasiora. Jest wykonana ze stali i przedstawia osiemnaście kolorowych ptaków. Została odsłonięta w 1975 przed Zamkiem Książąt Pomorskich w Szczecinie, następnie w 1980 przeniesiono ją na plac Zgody, a w 1994, do Parku Jana Kasprowicza.

Willa Quistorpa – zabytkowa willa znajdująca się przy alei Wojska Polskiego 92 w Szczecinie. Wzniesiona w latach 1871–1872 przez spółkę Westend Stettin Bauverein auf Aktien była jedną z pierwszych budowli powstałych na terenie dzielnicy Westend. Willi nadano formę pałacyku, inspirowanego stylem toskańskiego neorenesansu. Rozplanowany na asymetrycznym rzucie dwukondygnacyjny budynek posadowiony jest na wysokim podpiwniczeniu. Do elewacji północnej dostawiona jest asymetrycznie trzykondygnacyjna wieża. Elewacje willi dzielone są gzymsami kordonowymi, zaś gzyms wieńczący podkreślony jest fryzem ząbkowym. Charakterystyczną cechą budowli są bogate zdobienia o charakterze sztukatorsko-rzeźbiarskim. Na wieży umieszczono tonda z wizerunkiem niemowlęcia z bocianem oraz kobiety z dziećmi – symbolami rodziny i macierzyństwa. Ponadto w niszach na elewacji znajdują się posągi kobiet trzymających liść palmy i kosz z kwiatami, będące alegorią sławy i bogactwa. Nad wejściem do dawnej piwnicy umieszczono tympanon, ozdobiony motywem putt z girlandami. Obok willi postawiono dwuskrzydłowy, parterowy budynek pełniący funkcję stajni i wozowni (przed I wojną światową zaadaptowane na garaże), w którym ulokowano ponadto pomieszczenia socjalne, drewutnię, pralnię i toalety. Na południowej ścianie szczytowej znajdował się drewniany gołębnik oraz metalowa woliera dla bażantów. Całość otaczał oryginalnie ogród, z którego do dziś zachowały się wiekowe kasztanowce, lipy i buki odmiany purpurowej. Przy wejściu na posesję od strony ulicy stała portiernia oraz ogrodzenie o ceglanych filarach, łączonych ozdobną kratą. Pierwszym właścicielem willi był przedsiębiorca Johannes Quistorp, po jego śmierci odziedziczył ją jego syn Martin. Później należała ona do siostrzeńca Martina, Heinricha Jahna. Po II wojnie światowej, w 1950 roku, w budynku ulokowano Wojewódzką Stację Pogotowia Ratunkowego. Przystosowane do potrzeb służby zdrowia wnętrze willi zatraciło swój pierwotny charakter. W latach 1999–2001 willę poddano gruntownemu remontowi, połączonemu z wymianą stolarki okien i drzwi. Wcześniej rozebrane zostały budynek portierni (1995) oraz ogrodzenie od strony ulicy (1996-99).