Zajezdnia tramwajowa przy ulicy Piotra Skargi w Szczecinie

Willa Quistorpa – zabytkowa willa znajdująca się przy alei Wojska Polskiego 92 w Szczecinie. Wzniesiona w latach 1871–1872 przez spółkę Westend Stettin Bauverein auf Aktien była jedną z pierwszych budowli powstałych na terenie dzielnicy Westend. Willi nadano formę pałacyku, inspirowanego stylem toskańskiego neorenesansu. Rozplanowany na asymetrycznym rzucie dwukondygnacyjny budynek posadowiony jest na wysokim podpiwniczeniu. Do elewacji północnej dostawiona jest asymetrycznie trzykondygnacyjna wieża. Elewacje willi dzielone są gzymsami kordonowymi, zaś gzyms wieńczący podkreślony jest fryzem ząbkowym. Charakterystyczną cechą budowli są bogate zdobienia o charakterze sztukatorsko-rzeźbiarskim. Na wieży umieszczono tonda z wizerunkiem niemowlęcia z bocianem oraz kobiety z dziećmi – symbolami rodziny i macierzyństwa. Ponadto w niszach na elewacji znajdują się posągi kobiet trzymających liść palmy i kosz z kwiatami, będące alegorią sławy i bogactwa. Nad wejściem do dawnej piwnicy umieszczono tympanon, ozdobiony motywem putt z girlandami. Obok willi postawiono dwuskrzydłowy, parterowy budynek pełniący funkcję stajni i wozowni (przed I wojną światową zaadaptowane na garaże), w którym ulokowano ponadto pomieszczenia socjalne, drewutnię, pralnię i toalety. Na południowej ścianie szczytowej znajdował się drewniany gołębnik oraz metalowa woliera dla bażantów. Całość otaczał oryginalnie ogród, z którego do dziś zachowały się wiekowe kasztanowce, lipy i buki odmiany purpurowej. Przy wejściu na posesję od strony ulicy stała portiernia oraz ogrodzenie o ceglanych filarach, łączonych ozdobną kratą. Pierwszym właścicielem willi był przedsiębiorca Johannes Quistorp, po jego śmierci odziedziczył ją jego syn Martin. Później należała ona do siostrzeńca Martina, Heinricha Jahna. Po II wojnie światowej, w 1950 roku, w budynku ulokowano Wojewódzką Stację Pogotowia Ratunkowego. Przystosowane do potrzeb służby zdrowia wnętrze willi zatraciło swój pierwotny charakter. W latach 1999–2001 willę poddano gruntownemu remontowi, połączonemu z wymianą stolarki okien i drzwi. Wcześniej rozebrane zostały budynek portierni (1995) oraz ogrodzenie od strony ulicy (1996-99).

Willa Gerloffa – zabytkowa willa znajdująca się przy alei Wojska Polskiego 97 w Szczecinie. Budynek stanął na działce należącej pierwotnie do Johannesa Quistorpa, który 5 sierpnia 1873 roku przedłożył policji budowlanej projekt budowy neorenesansowej willi z asymetrycznie usytuowaną wieżą. Zamierzenie nie doczekało się jednak realizacji i 21 września 1875 roku mistrz ciesielski Carl Gerloff złożył nowy projekt, przewidujący budowę prostej, parterowej willi. Prace budowlane ruszyły w listopadzie 1875 roku. W trakcie prac pierwotna koncepcja została zmodyfikowana i obiekt został powiększony o dodatkową kondygnację. Stan surowy zamknięto 22 kwietnia 1876 roku, zaś odbiór budynku miał miejsce 28 maja tegoż roku. Po zakończeniu prac Gerloff za niewielką cenę zakupił willę i sam w niej zamieszkał. Już w 1880 roku odsprzedał ją jednak lekarzowi Emilowi Jütte. Po jego śmierci w 1906 roku w budynku mieszkała wdowa po nim, Emilia z domu von Zastrow, zaś 1 lutego 1909 roku nabył go za sumę 62 500 marek Erwin Carnuth, właściciel hurtowni śledzi. Po śmierci Carnutha w 1926 roku wdowa po nim, Else Carnuth, sprzedała willę kapitanowi żeglugi Franzowi Dreyerowi. 11 lutego 1931 roku willę zakupili prawnik Viktor Knipp z żoną Erną, którzy mieszkali w niej do końca II wojny światowej. Utrzymana w neorenesansowych formach bryła budynku nawiązuje swoją architekturą do zaprojektowanej przez Gottfrieda Sempera Willi Rossa w Dreźnie. W fasadzie frontowej znajduje się wejście z portykiem wspartym na jońskich kolumnach, do którego prowadzą monumentalne schody. W środkowej części drugiej kondygnacji, ponad portykiem, belkowanie podtrzymywane jest przez kariatydy. Po 1945 roku w willi urządzona została Przychodnia Zdrowia Szkół Wyższych.

Kościół św. Rodziny w Szczecinie – modernistyczny wybudowany pierwotnie dla parafii ewangelickiej. Nosił wówczas wezwanie św. Krzyża (Kreuzkirche). Obiekt mieści się przy obecnej ulicy Królowej Korony Polskiej 28 w Szczecinie.

Willa Grawitza – zabytkowa willa znajdująca się przy alei Wojska Polskiego 115 w Szczecinie. Wzniesiona w latach 1897–1898 według projektu W.O. Zimmermanna dla radcy miejskiego Georga Grawitza. W 1908 roku budynek przeszedł na własność posiadacza ziemskiego Augusta Diestla. Ostatnim jego właścicielem przed 1945 rokiem był Pomorski Związek Hodowców Bydła (Viehwirtschaftsverband Pommern). Od 1951 roku w willi mieści się Państwowa Szkoła Muzyczna I Stopnia im. Tadeusza Szeligowskiego. Wzniesiony w stylu eklektycznym budynek łączy w sobie elementy architektury gotyckiej i renesansowej. Całość została rozplanowana na nieregularnym rzucie, z asymetryczną fasadą. Budynek posiada ozdobne szczyty i rozbudowaną strukturę dachu. Na ścianie frontowej znajduje się zegar słoneczny oraz trójboczny ryzalit z ozdobnym kartuszem z wizerunkiem żaglowca, podtrzymywanym przez dwie syreny. W elewacji bocznej znajdują się dwa ryzality z renesansową loggią, z balustradą w stylu późnogotyckim. W bocznej ścianie znajduje się wejście do budynku, prowadzące przedsionkiem do głównego hallu, wokół którego rozplanowano kolejne pomieszczenia. Wewnątrz willi zachowały się oryginalne elementy wystroju: boazerie, drzwi i stolarka klatki schodowej, piece, kominki oraz stiukowe ozdoby sufitów. Do budynku przylega ogród, w którym rosną cisy, platany, kasztany i buki. W latach 2014–2015 willa przeszła gruntowny remont, połączony z renowacją zabytkowych elementów, wymianą instalacji i dociepleniem ścian. Budynek dostał za to wyróżnienie w konkursie Zabytek Zadbany w kategorii utrwalenie wartości zabytkowej obiektu.

Pomnik Ernsta Moritza Arndta – pomnik niemieckiego poety Ernsta Moritza Arndta (1769–1860), który stał w latach 1869–1933 w Szczecinie w ówczesnym parku Quistorpa (obecnie park im. Jana Kasprowicza).

Parafia pod wezwaniem Świętej Rodziny w Szczecinie – parafia należąca do dekanatu Szczecin-Niebuszewo, archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Jedna z parafii rzymskokatolickich w Szczecinie. Została erygowana w 1945. Mieści się przy ulicy Królowej Korony Polskiej. Parafią tą kierowali od 1945 r.: ks. prob. Tadeusz Załuczkowski, ks. prob. Andrzej Czechowicz, ks. prob. inf. Zygmunt Szelążek, ks. prob. Wenancjusz Borowicz, ks. prob. Józef Cyrulik, ks. prob. Jan Szczepańczyk i inni.

Zbór Kościoła Zielonoświątkowego „Betania” w Szczecinie – zbór Kościoła Zielonoświątkowego w RP znajdujący się w Szczecinie, przy ulicy Księdza Piotra Wawrzyniaka 7. Liczy ponad 300 wyznawców. Zbór powstał w 1946 roku. Kilka osób było przedtem członkami zboru zielonoświątkowego w Wilnie. Od 1961 roku zbór jest użytkownikiem obiektu przy ul. Wawrzyniaka 7 opuszczonego przez parafię ewangelicko-augsburską. Pierwszym pastorem był Aleksander Rapanowicz. Od 1982 do 31 marca 2016 roku pastorem był Mieczysław Czajko. Obecnie jest nim Dominik Jaworski. W 1999 roku, w wyniku jednomyślnej decyzji rady zborowej, zdecydowano o utworzeniu zboru „Betezda”, z wyznawców mieszkających na prawobrzeżu Szczecina. Na koniec 2010 zbór skupiał 410 wiernych, w tym 257 ochrzczonych członków.

Pomnik Czynu Polaków (potocznie: Pomnik Trzech Orłów) – pomnik znajdujący się w Szczecinie w Parku Kasprowicza vis-à-vis Jasnych Błoni. Zaprojektowany został przez Gustawa Zemłę, a odsłonięty w 1979 roku.

Ogniste ptaki – modernistyczna rzeźba zaprojektowana przez Władysława Hasiora. Jest wykonana ze stali i przedstawia osiemnaście kolorowych ptaków. Została odsłonięta w 1975 przed Zamkiem Książąt Pomorskich w Szczecinie, następnie w 1980 przeniesiono ją na plac Zgody, a w 1994, do Parku Jana Kasprowicza.

Łękno, Łekno (do 1945 niem. Westend) – część miasta i osiedle administracyjne Szczecina, będące jednostką pomocniczą miasta, położone w północno-zachodniej części Śródmieścia. Według danych z 2022 r. na osiedlu mieszkało 2947 osób. Osiedle graniczy z osiedlami (licząc od północy, zgodnie w ruchem wskazówek zegara): Niemierzyn, Niebuszewo-Bolinko, Śródmieście-Północ, Turzyn i Pogodno. Na terenie osiedla znajduje się Park Kasprowicza. Największym akwenem Łękna jest jezioro Rusałka.

Park Kasprowicza (oficjalna nazwa: „park Jana Kasprowicza”; do 1945 niem. Quistorp Park) – największy park miejski Szczecina położony w całości w granicach administracyjnych osiedla Łękno przy zbiegu granic z osiedlem Niebuszewo-Bolinko i północnej części Śródmieścia. Wraz z fragmentem Parku Leśnego Arkońskiego tworzy zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Zespół Parków Kasprowicza-Arkoński” o łącznej powierzchni 96,8 ha. Na północy sąsiaduje z Ogrodem Dendrologicznym im. Stefana Kownasa.

Rusałka (do 1945 niem. Westendsee, początkowo od 1945 Morskie Oko) – jezioro zaporowe w Szczecinie, położone w północnej części Parku Kasprowicza. Administracyjnie przynależy do osiedla Łękno w dzielnicy Śródmieście. Geneza tego akwenu sięga średniowiecza, kiedy to przepływająca tu przez Dolinę Niemierzyńską Osówka została sztucznie spiętrzona w związku z budową Młyna Słodowego (niem. Malz-Mühle) przy wschodnim krańcu obecnego jeziora Rusałka. Dzisiejszy kształt jezioro przybrało w 1885 roku po kolejnym spiętrzeniu wód Osówki. Dokonano tego z inicjatywy Johannesa Quistorpa, który będąc właścicielem obszaru utworzył teren rekreacyjny dla mieszkańców budowanej przez jego spółkę dzielnicy Westend (Łękno). Częścią tego terenu miało być Westendsee z wyspą (zwaną obecnie Łabędzią) w zachodniej części oraz pieszym mostem w stylu japońskim przerzuconym w połowie długości jeziora, prowadzącym w kierunku Nemitzer Friedhof na północy. Przybywający nad jezioro na Osówce mieszkańcy mogli po nim pływać wynajętymi łodziami oraz skorzystać z kawiarni Haus am Westendsee, w jaką przekształcony został na początku XX w. Młyn Słodowy położony w pobliżu czterech browarów dzielnicy Grünhof (Bock, Elysium, Johannisberg i Tivoli). Zabudowania kawiarni (budynek, weranda, nadbrzeżne molo) na początku lat 60. zostały rozebrane, a pozostałe fundamenty zasypano. W 2008 roku największa ze szczecińskich rodzinnych firm gastronomicznych kupiła działkę po dawnej kawiarni i przystąpiła do wznoszenia nowego budynku o podobnym wyglądzie i przeznaczeniu, rozpoczynając od prac ziemnych przy starych fundamentach Haus am Westendsee. Fundamenty odsłonięto, prace zostały jednak przerwane, a działkę w styczniu 2009 wystawiono na sprzedaż. W listopadzie 2018 otwarto hotel Grand Park. Przy zachodnim krańcu jeziora, na naturalnej skarpie w latach 1974–76 wybudowano amfiteatr noszący nazwę Teatru Letniego im. Heleny Majdaniec. Na jedynej wyspie pojawiła się fontanna. Przez akwen przerzucono drugi most – w części wschodniej, na przedłużeniu ul. Jana Żupańskiego. Wzdłuż północnego brzegu jeziora biegnie obecnie ul. Juliusza Słowackiego.