Chelsea (Londyn)

Grabowski Gallery (Galeria Grabowskiego) – galeria awangardowa w Londyńskiej dzielnicy Chelsea, założona przez polskiego aptekarza Mateusza Grabowskiego, działająca w latach 1959–1975. Galeria cieszyła się renomą nie tylko wśród emigracji polskiej po II wojnie światowej, ale i w nowym świecie Pop i Op-artu oraz artystów z Commonwealthu, stąd nazywano ją wystawą „artystów diaspory”. Początki wystawowe galerii były wykorzystane dla zasobnej grupy polskich malarzy i rzeźbiarzy przebywających w Londynie. Do nich zaliczyli się: Janina Baranowska Tadeusz Beutlich Józef Czapski Kazimierz Dźwig Wojciech Fangor Stanisław Frenkiel Marian Kościałkowski Stefan Starzyński Marian Szyszko-Bohusz Franciszka Themerson Kazimierz Zielenkiewicz Ponieważ był to okres rozkwitu sztuki Op-art i Pop-art, Grabowski zaczął promować młodych artystów absolwentów wielu londyńskich szkół plastycznych, m.in. pobliskiej Royal College of Art, jak również z zagranicy. Inauguracyjny pokaz Op-artu w Londynie miał miejsce właśnie u Grabowskiego. Impreza Grabowskiego nie była komercyjna, w zamian za urządzenie wystawy mecenas oczekiwał tylko jednej pracy artysty, był to wyraz jego pasji. Jego otwarcie na sztukę z całego świata było bardzo znaczące zwłaszcza dla artystów z trzeciego świata. Wśród wczesnej awangardy Grabowskiego byli między innymi: William Apap z Malty Anthony Benjamin Oliver Bevan Derek Boshier Petar Hadzi Boskov z Macedonii Pauline Boty Frank Bowling z Gujany Pat Douthwaite ze Szkocji Olga Edwardes z Południowej Afryki Jules de Goede z Holandii David Hockney Tess Jaray z Wiednia Conroy Maddox Robert O'Brian z Hongkongu Lucy Raverat Bridget Riley Neil Stocker z Australii Keith Sutton William Thomson z Kanady Norman Toynton Alan Uglow Anthony Underhill z Australii Marc Vaux Aubrey Williams z Gujany Galeria zorganizowała około dwustu wystaw, nim została zamknięta w 1975 r., rok przed śmiercią założyciela. Zbiory Grabowskiego na jego życzenie zostały podarowane do Muzeum Sztuki w Łodzi oraz do Muzeum Narodowego w Warszawie. W Londynie w tym okresie istniały cztery inne galerie należące do polskich emigrantów: Feliksa Topolskiego z własnym warsztatem i galerią pod mostem kolejowym w dzielnicy Waterloo, Drian Gallery Halimy Nałęcz, Centaur Gallery Jana Wieliczko i Dinah oraz Heim Gallery Andrzeja Ciechanowieckiego historyka sztuki.

Chelsea Physic Garden – ogród botaniczny znajdujący się w Royal Borough of Kensington and Chelsea w Londynie, założony w 1673 w celu badania leczniczych właściwości roślin. Jeden z najstarszych ogrodów botanicznych w Wielkiej Brytanii - starszy od niego jest tylko ogród botaniczny Uniwersytetu w Oksfordzie. Od 1983 otwarty dla publiczności.

South Kensington – stacja metra londyńskiego na terenie Royal Borough of Kensington and Chelsea, leżąca na trasie trzech linii: District Line, Circle Line oraz Piccadilly line. Została oddana do użytku w 1868 roku. W roku 2009 skorzystało z niej ok. 28,243 mln pasażerów. Należy do pierwszej strefy biletowej.

Brompton – dzielnica Londynu, leżąca w gminie Royal Borough of Kensington and Chelsea. W 2001 miasto dzielnica 8839 mieszkańców. W czasie i po II wojnie światowej był to jeden z pierwszych ośrodków emigracji polskiej w Wielkiej Brytanii.

South Kensington – dzielnica Londynu, położona w środkowej części miasta, na terenie gminy Royal Borough of Kensington and Chelsea. W jej granicach znajdują się trzy wielkie londyńskie muzea: Muzeum Historii Naturalnej, Muzeum Nauki i Muzeum Wiktorii i Alberta. W rejonie tym mieszka dużo ludności francuskiej, hiszpańskiej i włoskiej. Mieści się tutaj stacja linii metra South Kensington.

Muzeum Wiktorii i Alberta (ang. Victoria and Albert Museum) – największe muzeum sztuki i rzemiosła artystycznego w Londynie. Stała kolekcja liczy ponad 4,5 mln eksponatów. Znajduje się w dzielnicy South Kensington, w pobliżu Muzeum Historii Naturalnej i Muzeum Nauki, między stacjami South Kensington a Knightsbridge. Zostało założone w 1852 jako South Kensington Museum. Nazwa pochodzi od królowej Wiktorii i jej męża, księcia Alberta. Kolekcja obejmuje przedmioty powstałe na przestrzeni 5000 lat, pochodzące z Europy, Ameryki Północnej, Azji i Afryki Północnej. Są to rzeźby, obrazy, rysunki, fotografie, książki, ceramika, meble, tkaniny, stroje, wyroby ze szkła i metalu, biżuteria itd. Od 2001 wstęp do muzeum jest bezpłatny. Pierwotny gmach muzeum zaprojektował Francis Fowke, brytyjski inżynier i architekt. Jego część przetrwała do dziś. Obecny budynek muzeum zaprojektował angielski architekt, sir Aston Webb.

Galeria Saatchi – galeria sztuki współczesnej w Londynie, założona przez Charlesa Saatchiego w 1985 roku w celu prezentacji jego prywatnej kolekcji sztuki. Galeria znajdowała się w kilku lokalizacjach – początkowo w północnym Londynie, później na południowym brzegu Tamizy, a obecnie w Chelsea. Charakter kolekcji i prezentowanych wystaw zmieniał się z czasem. Początkowo prezentowano artystów amerykańskich i minimalizm, następnie Young British Artists pod przewodnictwem Damiena Hirsta, a później wystawy prezentujące różnorodne trendy współczesnej sztuki z różnych krajów, w tym z USA i Chin.

Muzeum Historii Naturalnej (ang. Natural History Museum) w Londynie jest jednym z trzech wielkich muzeów znajdujących się przy Exhibition Road w South Kensington (inne to Science Museum i Muzeum Wiktorii i Alberta; główne wejście do MHN znajduje się od strony Cromwell Road). Tradycyjną nazwą tej instytucji do 1992 było Muzeum Brytyjskie (Historii Naturalnej) [ang. British Museum (Natural History)]. W 1985 do muzeum włączono niegdyś niezależne Muzeum Geologiczne (ang. Geological Museum).

The Heritage Lottery Fund (HLF) – organizacja w Wielkiej Brytanii zajmująca się fundowaniem projektów związanych z dziedzictwem kulturowym, ustanowiona przez parlament brytyjski w 1994 na bazie loterii National Lottery. Organizacja jest niezależna od rządu, ale działa pod kierunkiem Secretary of State for Culture, Media and Sport, a zarządzana jest przez National Heritage Memorial Fund.

Muzeum Nauki (ang. Science Museum) – muzeum nauki i techniki w Londynie.

Sloane Square – stacja metra londyńskiego na terenie Royal Borough of Kensington and Chelsea, leżąca na trasie dwóch linii płytkiego metra: District Line oraz Circle Line. Została oddana do użytku w 1868 roku. Położona w południowo-wschodniej części zazielenionego placu o tej nazwie. Należy do pierwszej strefy biletowej. Według danych za rok 2007, korzysta z niej ok. 13,91 mln pasażerów rocznie.

Ognisko Polskie (ang. Polish Hearth Club) – polski klub z restauracją, salą teatralną i wystawową w Londynie. W dniu 16 lipca 1940 otwarcia klubu dokonał książę Kentu, brat króla Jerzego V, zaś budynek poświęcił biskup polowy Wojska Polskiego Józef Gawlina. Towarzyszyli mu przedstawiciele polskiego Rządu: prezydent Władysław Raczkiewicz i premier gen. Władysław Sikorski, a ze strony brytyjskiej minister spraw zagranicznych w rządzie Chamberlaina – lord Halifax. Na uroczystość przybył także ambasador Wielkiej Brytanii w Polsce Howard Kennard oraz ambasador Rzeczypospolitej Polskiej Edward Bernard Raczyński. Był także lord Lloyd, dyrektor British Council. Broszura upamiętniająca jubileusz 25-lecia istnienia Ogniska zawiera opis klubu: „W czteropiętrowej, typowej dla Londynu wiktoriańskiej kamienicy z przedsionkiem i kolumnami przy 55, Princes Gate, w gmachu Towarzystwa Pomocy Polakom, mieści się „Ognisko Polskie”, instytucja o charakterze polskiego klubu towarzyskiego w Metropolii. Dom ten różni się od przyległych kamienic – sporych rozmiarów tablicą odlaną w brązie dla upamiętnienia tragedii węgierskiego powstania w roku 1956. Tablica ta umieszczona została staraniem uchodźców węgierskich na frontowej ścianie „Ogniska Polskiego” i przedstawia scenę Węgrów maszerujących na sowieckie czołgi. Płaskorzeźbę projektował F. Kovacs. Jest ona wyrazem patriotyzmu i głębokiego umiłowania wolności przez naród węgierski”. Klub stanowił centrum życia społecznego, kulturalnego i towarzyskiego emigracji niepodległościowej. Gen. Władysław Anders posiadał tu swój własny stolik w restauracji.