South Kensington

South Kensington – stacja metra londyńskiego na terenie Royal Borough of Kensington and Chelsea, leżąca na trasie trzech linii: District Line, Circle Line oraz Piccadilly line. Została oddana do użytku w 1868 roku. W roku 2009 skorzystało z niej ok. 28,243 mln pasażerów. Należy do pierwszej strefy biletowej.

Muzeum Historii Naturalnej (ang. Natural History Museum) w Londynie jest jednym z trzech wielkich muzeów znajdujących się przy Exhibition Road w South Kensington (inne to Science Museum i Muzeum Wiktorii i Alberta; główne wejście do MHN znajduje się od strony Cromwell Road). Tradycyjną nazwą tej instytucji do 1992 było Muzeum Brytyjskie (Historii Naturalnej) [ang. British Museum (Natural History)]. W 1985 do muzeum włączono niegdyś niezależne Muzeum Geologiczne (ang. Geological Museum).

Muzeum Nauki (ang. Science Museum) – muzeum nauki i techniki w Londynie.

Gloucester Road – stacja metra londyńskiego na terenie Royal Borough of Kensington and Chelsea, leżąca na trasie trzech linii: District Line, Circle Line i Piccadilly line. Powstała w 1868 roku. W roku 2009 skorzystało z niej ok. 13,734 mln pasażerów. Należy do pierwszej strefy biletowej.

Imperial College London (właśc. The Imperial College of Science, Technology and Medicine) – publiczny uniwersytet w Londynie. Specjalizuje się w badaniach oraz kształceniu w dziedzinie nauk ścisłych, inżynierii oraz medycyny. Na Imperial College kształci się około 13 500 studentów, a kadra akademicka liczy ponad 3300 osób.

Muzeum Wiktorii i Alberta (ang. Victoria and Albert Museum) – największe muzeum sztuki i rzemiosła artystycznego w Londynie. Stała kolekcja liczy ponad 4,5 mln eksponatów. Znajduje się w dzielnicy South Kensington, w pobliżu Muzeum Historii Naturalnej i Muzeum Nauki, między stacjami South Kensington a Knightsbridge. Zostało założone w 1852 jako South Kensington Museum. Nazwa pochodzi od królowej Wiktorii i jej męża, księcia Alberta. Kolekcja obejmuje przedmioty powstałe na przestrzeni 5000 lat, pochodzące z Europy, Ameryki Północnej, Azji i Afryki Północnej. Są to rzeźby, obrazy, rysunki, fotografie, książki, ceramika, meble, tkaniny, stroje, wyroby ze szkła i metalu, biżuteria itd. Od 2001 wstęp do muzeum jest bezpłatny. Pierwotny gmach muzeum zaprojektował Francis Fowke, brytyjski inżynier i architekt. Jego część przetrwała do dziś. Obecny budynek muzeum zaprojektował angielski architekt, sir Aston Webb.

Ognisko Polskie (ang. Polish Hearth Club) – polski klub z restauracją, salą teatralną i wystawową w Londynie. W dniu 16 lipca 1940 otwarcia klubu dokonał książę Kentu, brat króla Jerzego V, zaś budynek poświęcił biskup polowy Wojska Polskiego Józef Gawlina. Towarzyszyli mu przedstawiciele polskiego Rządu: prezydent Władysław Raczkiewicz i premier gen. Władysław Sikorski, a ze strony brytyjskiej minister spraw zagranicznych w rządzie Chamberlaina – lord Halifax. Na uroczystość przybył także ambasador Wielkiej Brytanii w Polsce Howard Kennard oraz ambasador Rzeczypospolitej Polskiej Edward Bernard Raczyński. Był także lord Lloyd, dyrektor British Council. Broszura upamiętniająca jubileusz 25-lecia istnienia Ogniska zawiera opis klubu: „W czteropiętrowej, typowej dla Londynu wiktoriańskiej kamienicy z przedsionkiem i kolumnami przy 55, Princes Gate, w gmachu Towarzystwa Pomocy Polakom, mieści się „Ognisko Polskie”, instytucja o charakterze polskiego klubu towarzyskiego w Metropolii. Dom ten różni się od przyległych kamienic – sporych rozmiarów tablicą odlaną w brązie dla upamiętnienia tragedii węgierskiego powstania w roku 1956. Tablica ta umieszczona została staraniem uchodźców węgierskich na frontowej ścianie „Ogniska Polskiego” i przedstawia scenę Węgrów maszerujących na sowieckie czołgi. Płaskorzeźbę projektował F. Kovacs. Jest ona wyrazem patriotyzmu i głębokiego umiłowania wolności przez naród węgierski”. Klub stanowił centrum życia społecznego, kulturalnego i towarzyskiego emigracji niepodległościowej. Gen. Władysław Anders posiadał tu swój własny stolik w restauracji.

Royal College of Music – wyższa uczelnia muzyczna znajdująca się w Londynie, w dzielnicy South Kensington, w gminie City of Westminster.

Grabowski Gallery (Galeria Grabowskiego) – galeria awangardowa w Londyńskiej dzielnicy Chelsea, założona przez polskiego aptekarza Mateusza Grabowskiego, działająca w latach 1959–1975. Galeria cieszyła się renomą nie tylko wśród emigracji polskiej po II wojnie światowej, ale i w nowym świecie Pop i Op-artu oraz artystów z Commonwealthu, stąd nazywano ją wystawą „artystów diaspory”. Początki wystawowe galerii były wykorzystane dla zasobnej grupy polskich malarzy i rzeźbiarzy przebywających w Londynie. Do nich zaliczyli się: Janina Baranowska Tadeusz Beutlich Józef Czapski Kazimierz Dźwig Wojciech Fangor Stanisław Frenkiel Marian Kościałkowski Stefan Starzyński Marian Szyszko-Bohusz Franciszka Themerson Kazimierz Zielenkiewicz Ponieważ był to okres rozkwitu sztuki Op-art i Pop-art, Grabowski zaczął promować młodych artystów absolwentów wielu londyńskich szkół plastycznych, m.in. pobliskiej Royal College of Art, jak również z zagranicy. Inauguracyjny pokaz Op-artu w Londynie miał miejsce właśnie u Grabowskiego. Impreza Grabowskiego nie była komercyjna, w zamian za urządzenie wystawy mecenas oczekiwał tylko jednej pracy artysty, był to wyraz jego pasji. Jego otwarcie na sztukę z całego świata było bardzo znaczące zwłaszcza dla artystów z trzeciego świata. Wśród wczesnej awangardy Grabowskiego byli między innymi: William Apap z Malty Anthony Benjamin Oliver Bevan Derek Boshier Petar Hadzi Boskov z Macedonii Pauline Boty Frank Bowling z Gujany Pat Douthwaite ze Szkocji Olga Edwardes z Południowej Afryki Jules de Goede z Holandii David Hockney Tess Jaray z Wiednia Conroy Maddox Robert O'Brian z Hongkongu Lucy Raverat Bridget Riley Neil Stocker z Australii Keith Sutton William Thomson z Kanady Norman Toynton Alan Uglow Anthony Underhill z Australii Marc Vaux Aubrey Williams z Gujany Galeria zorganizowała około dwustu wystaw, nim została zamknięta w 1975 r., rok przed śmiercią założyciela. Zbiory Grabowskiego na jego życzenie zostały podarowane do Muzeum Sztuki w Łodzi oraz do Muzeum Narodowego w Warszawie. W Londynie w tym okresie istniały cztery inne galerie należące do polskich emigrantów: Feliksa Topolskiego z własnym warsztatem i galerią pod mostem kolejowym w dzielnicy Waterloo, Drian Gallery Halimy Nałęcz, Centaur Gallery Jana Wieliczko i Dinah oraz Heim Gallery Andrzeja Ciechanowieckiego historyka sztuki.

Chelsea – zamożna dzielnica mieszkaniowo-handlowa położona w centralnym Londynie, na północnym brzegu Tamizy, na terenie gminy Royal Borough of Kensington and Chelsea. W przeszłości dzielnica była skupiskiem artystycznej bohemy, a obecnie jest jedną z najdroższych lokalizacji w kraju. Główną ulicą Chelsea jest biegnąca przez całą jej długość King’s Road. Na terenie dzielnicy znajduje się m.in. dom opieki dla weteranów Royal Hospital Chelsea, muzeum wojskowe National Army Museum oraz ogród botaniczny Chelsea Physic Garden. Przez Chelsea nie przebiega żadna linia metra, najbliższą stacją jest znajdująca się na północno-wschodnim skraju dzielnicy Sloane Square. Na zachód od Chelsea znajduje się dzielnica Fulham, na północny zachód Earl’s Court, na północ Knightsbridge, na północny wschód Brompton i Belgravia, na wschód Pimlico, a na południe, na przeciwległym brzegu Tamizy – Battersea.

Royal Albert Hall – sala koncertowa w Londynie poświęcona mężowi królowej Wiktorii, księciu Albertowi. Mieści się w dzielnicy South Kensington w centralnym Londynie, w rejonie znanym powszechnie jako Albertopolis. The Royal Albert Hall jest częścią pomnika upamiętniającego Alberta – niedaleko znajduje się Albert Memorial, pomnik ku jego czci. Jest to także miejsce, gdzie znajdują się największe w Wielkiej Brytanii organy oraz siedziba Proms. Od otwarcia przez królową Wiktorię 29 marca 1871 roku The Royal Albert Hall była miejscem wydarzeń kulturalnych, koncertów, konferencji, balów i odczytów naukowych. W 1968 roku odbył się tam 13. finał Eurowizji, a w latach 1969–1988 królewska sala koncertowa była świadkiem finałów konkursu Miss World. Miały tam miejsce również imprezy sportowe, jak chociażby pierwsze poza Japonią zawody sumo. Sala koncertowa ma kształt owalny i mieści 8 tysięcy ludzi, choć teoretycznie może pomieścić więcej (uniemożliwiają to względy bezpieczeństwa). Autorami projektu budowli są inżynierowie budownictwa: kapitan Francis Fowke i generał Henry Y.D. Scott z korpusu Królewskich Inżynierów (Royal Engineers).

Royal College of Art – brytyjska uczelnia artystyczna, z siedzibą w South Kensington, w Londynie, w Wielkiej Brytanii.