Kościół św. Trójcy we Wrocławiu (Krzyki)

Most Kleciński – most przez Ślęzę wybudowany we Wrocławiu na miejscu poprzedniego, rozebranego w latach 60. XX wieku. Pierwszy most w tym miejscu istniał już w okresie średniowiecza i stanowił główną przeprawę, przez którą wiodła droga do Świdnicy. W 1906 drewniany obiekt inżynieryjny zastąpiono jednoprzęsłowym mostem stalowym o dźwigarach kratowych z górnym pasem parabolicznym. W 1936 zmodernizowano układ drogowy we Wrocławiu wytyczając główną szosę świdnicką ulicą Karkonoską i mostem Partynickim, na skutek czego przeprawa straciła na znaczeniu, tracąc swoją funkcję tranzytową. Jako jedyny most na Ślęzy przetrwał walki podczas oblężenia Festung Breslau w 1945. W 1951 włączono Klecinę do Wrocławia. Pojawiły się wtedy plany przedłużenia do osiedla linii tramwajowej. W 1962 opracowano projekt budowy nowego mostu, uznając za zbyt kosztowne dostosowanie już istniejącej przeprawy dla ruchu drogowo-tramwajowego, więc rozebrano most. Stosując nowatorską technikę, zbudowano do 1967 nowy most z przęsłem z prefabrykatów kablobetonowych z współpracującą płyta pomostu wylewaną na mokro. Ostatecznie zrezygnowano z poprowadzenia mostem linii tramwajowej, która ma swoją pętle przed nim.

Park Kleciński we Wrocławiu – park położony w południowej części Wrocławia, na osiedlu Krzyki-Partynice. Obecna nazwa parku obowiązuje na podstawie § 1 pkt 10 uchwały nr LXXI/454/93 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 9 października 1993 roku w sprawie nazw parków i terenów leśnych istniejących we Wrocławiu. Powierzchnia parku wynosi 9 ha. Znajduje się tu między innymi amfiteatr i plac zabaw dla dzieci, boisko do piłki nożnej oraz psi plac zabaw. Park położony jest pomiędzy ulicami: Karkonoską, Partynicką, Skrajną i Przyjaźni. Południowo-zachodnią granicę Parku Klecińskiego stanowi rzeka Ślęza. Na północno-zachodnim krańcu parku znajduje się Most Kleciński, a na południowo-zachodnim – Most Partynicki.

Cukrownia Klecina – dawna cukrownia, znajdująca się przy ul. Supińskiego 3D we Wrocławiu, na osiedlu Klecina.

Most Partynicki (Lohebrücke, Most Patenicki) – most położony we Wrocławiu, stanowiący przeprawę nad rzeką Ślęza. Most zlokalizowany jest w rejonie osiedla Partynice, w ciągu Alei Karkonoskiej, stanowiącej główną drogę wylotową z miasta w kierunku południowym (droga krajowa nr 5, droga krajowa nr 98) oraz łączącą miasto poprzez Węzeł Bielany Wrocławskie z autostradą A4 (droga europejska E40). Na północ od mostu rozciąga się teren Parku Klecińskiego. Most ten został zbudowany w 1938 roku jako most jednoprzęsłowy o konstrukcji wykonanej w technologii żelbetowej, z ustrojem nośnym o wolnopodpartym schemacie statycznym. Most ma długość 27,3 m, szerokość całkowitą 17,5 m, w tym 14,0 m to jezdnia (4 pasy ruchu, po dwa w każdym kierunku, bez pasa rozdzielającego – droga jednojezdniowa), oraz dwa chodniki po 1,0 m szerokości każdy. Nawierzchnia mostu wykonana została jako bitumiczna. Przedwojenne niemieckie nazwy mostów przerzuconych nad rzeką Ślęzą – Lohebrücke – znaczą most na Ślęzie; nazwa ta stosowana była w odniesieniu do wszystkich ówczesnych mostów przerzuconych przez rzekę Ślęza – Lohe.

Wrocław Klecina – nieczynna stacja kolejowa we Wrocławiu, przy ulicy Kobierzyckiej na osiedlu Klecina na linii kolejowej Wrocław Główny – Jedlina Zdrój. Budynek dworcowy jednopiętrowy wraz z sienią został wytyczony na planie nieregularnego prostokąta i nakryty dwuspadowym dachem. Budowla otrzymała skromną dekorację architektoniczną w postaci gzymsów i łuków nadokiennych. Z boku dostawiono parterowy budynek gospodarczy. Od zakończenia II wojny światowej linia przechodząca przez stację w wyniku rozbiórki dokonanej przez Armię Czerwoną jest linią jednotorową. Przez okres zawieszenia połączeń pasażerskich odbywał się jedynie ruch towarowy. Ze stacji Klecina odchodzi prawostronna bocznica przemysłowa do nieistniejącej już cukrowni „Klecina” (dawniej bocznica była łącznikiem ze stacją Wrocław Zachodni). Pierwotne plany urzędu marszałkowskiego województwa dolnośląskiego uruchomienia linii do Świdnicy zostały odłożone w 2012, gdy ogłoszono, że z racji zbyt wysokich kosztów linia nie będzie remontowana. W 2018 roku PKP PLK ogłosiło przetarg na remont linii kolejowej celem ponownego uruchomienia trasy prowadzącej przez Sobótkę do Świdnicy. Koszt remontu miał wynieść 150 mln zł, a linia miała być uruchomiona w 2021 roku. Finalnie linię oddano do użytku 12 czerwca 2022, jednak przystanek nie obsługuje połączeń pasażerskich.

Kościół Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Wrocław Krzyki archidiecezji wrocławskiej. Znajduje się na osiedlu Klecina.

Klecina (niem. Klettendorf, krótko po II wojnie światowej pod nazwą Kłotno) – osiedle w południowej części Wrocławia w dawnej dzielnicy Krzyki, sąsiaduje z osiedlami Oporów, Krzyki-Partynice oraz z miejscowościami Bielany Wrocławskie i Zabrodzie. Granica z osiedlem Krzyki-Partynice przebiega wzdłuż rzeki Ślęzy (m.in. przez Park Kleciński), a z Oporowem – przez niezabudowane tereny w okolicach ul. Karmelkowej i Jutrzenki.

Parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski we Wrocławiu – parafia rzymskokatolicka znajdująca się w dekanacie Wrocław Krzyki w archidiecezji wrocławskiej. Obsługiwana przez kapłanów archidiecezjalnych. Erygowana w 1946. Mieści się przy ulicy Karmelkowej.

Krzyki – osiedle w południowej części Wrocławia, obecnie administracyjnie część osiedla Krzyki-Partynice. Nazwa osiedla była źródłem nazwy dla dawnej dzielnicy Krzyki. Osiedle graniczy na zachodzie i południu z Oporowem, Kleciną i Partynicami, a na północy i wschodzie z Grabiszynkiem i Borkiem. Powstało wokół włączonej w 1928 do miasta wsi, która od 1743 do 1845 nosiła niem. nazwę Kritern, potem do 1945 Krietern ("kłótnicy"), co po wojnie przemianowano na Krzyki.

Most Racławicki – most łączący wrocławskie osiedla Oporów i Krzyki-Partynice poprzez Aleję Piastów na lewym brzegu rzeki (osiedle Oporów) i Ulicę Racławicką na prawym brzegu rzeki (osiedle Krzyki-Partynice). Most stanowi przeprawę przez rzekę Ślęza. Nazwę temu mostowi nadano uchwałą Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 23 marca 2017 r. numer XXXVII/808/17 .

Parafia Trójcy Świętej we Wrocławiu znajduje się w dekanacie Wrocław Krzyki w archidiecezji wrocławskiej. Pierwszym proboszczem, a zarazem budowniczym tego kościoła był ks. prałat Jan Czapliński. Obecnie jest to ks. Andrzej Szyc RM, ustanowiony w 2002. Obsługiwana przez kapłanów archidiecezjalnych. Erygowana w 1960. Mieści się przy ulicy Krzyckiej 42.

Cmentarz na Krzykach – nieczynny cmentarz znajdujący się przy ulicy Krzyckiej we Wrocławiu. Pierwsze próby utworzenia gminnego cmentarza ewangelickiego, dla mieszkańców podwrocławskich wsi Krzyki i Partynice, miały miejsce w roku 1878. W dniu 11 marca tegoż roku mieszkańcy wsi wykupili ziemie od prywatnych właścicieli i zwrócili się z prośbą o wytyczenie cmentarza w pobliżu drogi w miejscu której dziś biegnie ulica Krzycka. Inicjatywa mieszkańców spotkała się z odmową Śląskiego Konsystorza Ewangelickiego, który nakazał mieszkańcom tych wsi kontynuowanie pochówków na cmentarzach we Wrocławiu zarządzanych przez parafię Zbawiciela do której należeli. Ponowne próby otwarcia cmentarza miały miejsce po wybudowaniu nowego kościoła św. Jana i utworzeniu nowej parafii obejmującej obie wsie. Prośba wystosowana w roku 1915 do Śląskiego Konsystorza Ewangelickiego tym razem spotkała się z pozytywną reakcją. Nekropolię poświęcono 16 listopada 1915 roku, a od stycznia roku 1916 cmentarz był czynny pod nazwą Cmentarz św. Jana (niem. Friedhof St. Johannes), używano także podwójnej nazwy związanej z dawną przynależnością do parafii Zbawiciela – Cmentarz Zbawiciela – Cmentarz św. Jana (niem. Friedhof St. Salvator – Friedhof St. Johannes). Do roku 1945 cmentarz służył ewangelikom, po roku 1945 na cmentarzu chowani byli również katolicy. Ze względu na niewielka powierzchnię – około 0,5 ha, pola grzebalne zostały praktycznie zapełnione w latach pięćdziesiątych XX wieku. Obecnie cmentarz jest nieczynny i mocno zaniedbany. Wśród nagrobków znajduje się kilka sprzed roku 1945 z inskrypcjami w języku niemieckim, które przetrwały masową likwidację niemieckich cmentarzy we Wrocławiu, w latach sześćdziesiątych XX wieku. Również zaorano na połowie cmentarza nagrobki polskie.