Parafia Trójcy Świętej we Wrocławiu

Cmentarz na Krzykach – nieczynny cmentarz znajdujący się przy ulicy Krzyckiej we Wrocławiu. Pierwsze próby utworzenia gminnego cmentarza ewangelickiego, dla mieszkańców podwrocławskich wsi Krzyki i Partynice, miały miejsce w roku 1878. W dniu 11 marca tegoż roku mieszkańcy wsi wykupili ziemie od prywatnych właścicieli i zwrócili się z prośbą o wytyczenie cmentarza w pobliżu drogi w miejscu której dziś biegnie ulica Krzycka. Inicjatywa mieszkańców spotkała się z odmową Śląskiego Konsystorza Ewangelickiego, który nakazał mieszkańcom tych wsi kontynuowanie pochówków na cmentarzach we Wrocławiu zarządzanych przez parafię Zbawiciela do której należeli. Ponowne próby otwarcia cmentarza miały miejsce po wybudowaniu nowego kościoła św. Jana i utworzeniu nowej parafii obejmującej obie wsie. Prośba wystosowana w roku 1915 do Śląskiego Konsystorza Ewangelickiego tym razem spotkała się z pozytywną reakcją. Nekropolię poświęcono 16 listopada 1915 roku, a od stycznia roku 1916 cmentarz był czynny pod nazwą Cmentarz św. Jana (niem. Friedhof St. Johannes), używano także podwójnej nazwy związanej z dawną przynależnością do parafii Zbawiciela – Cmentarz Zbawiciela – Cmentarz św. Jana (niem. Friedhof St. Salvator – Friedhof St. Johannes). Do roku 1945 cmentarz służył ewangelikom, po roku 1945 na cmentarzu chowani byli również katolicy. Ze względu na niewielka powierzchnię – około 0,5 ha, pola grzebalne zostały praktycznie zapełnione w latach pięćdziesiątych XX wieku. Obecnie cmentarz jest nieczynny i mocno zaniedbany. Wśród nagrobków znajduje się kilka sprzed roku 1945 z inskrypcjami w języku niemieckim, które przetrwały masową likwidację niemieckich cmentarzy we Wrocławiu, w latach sześćdziesiątych XX wieku. Również zaorano na połowie cmentarza nagrobki polskie.

Krzyki – osiedle w południowej części Wrocławia, obecnie administracyjnie część osiedla Krzyki-Partynice. Nazwa osiedla była źródłem nazwy dla dawnej dzielnicy Krzyki. Osiedle graniczy na zachodzie i południu z Oporowem, Kleciną i Partynicami, a na północy i wschodzie z Grabiszynkiem i Borkiem. Powstało wokół włączonej w 1928 do miasta wsi, która od 1743 do 1845 nosiła niem. nazwę Kritern, potem do 1945 Krietern ("kłótnicy"), co po wojnie przemianowano na Krzyki.

Villa Colonia – dom willowy w stylu landhausu we Wrocławiu na Krzykach przy ul. Rapackiego 14 (dawniej Kaiser Wilhelm Strasse), w którym podpisano kapitulację Festung Breslau. Pochodzenie nazwy willi nie jest znane – we wrocławskich legendach powtarzano, że pochodzi od wody kolońskiej. Najprawdopodobniej nazwa rezydencji wzięła się od jej specyficznej lokalizacji i oznacza "sadybę skrajną, najdalej wysuniętą, peryferyjną enklawę objęta granicą wpływów, zagospodarowania, czyli „kolonizacji”. Budynek wpisany do Gminnej Ewidencji Zabytków pod numerem 7272. Od 22 maja 2023 r. budynek widnieje w rejestrze zabytków nieruchomych województwa dolnośląskiego.

Nauczycielskie Kolegium Języków Obcych (NKJO) we Wrocławiu (Foreign Language Teacher Training College Wrocław, Collège universitaire de formation des maîtres de langues étrangères de Wrocław, Fremdsprachenkolleg für Lehrerausbildung Wrocław) – nieistniejąca publiczna szkoła wyższa we Wrocławiu, której założycielem był samorząd województwa dolnośląskiego. Opiekę naukową i dydaktyczną nad założoną w 1990 roku uczelnią sprawował Uniwersytet Wrocławski. Uczelnia została zlikwidowana 30 września 2015 roku na podstawie uchwały Sejmiku Województwa Dolnośląskiego nr XXXIII/405/a w sprawie zamiaru likwidacji Kolegium, wynikającej z przyjęcia ustawy z dnia 5 listopada 2009 roku o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, która zniosła kolegia.

Cmentarz Oficerów Radzieckich we Wrocławiu – wojenna nekropolia oficerów radzieckich poległych lub zmarłych w wyniku ran i chorób odniesionych w czasie oblężenia Wrocławia w roku 1945. Pochowano tu 763 radzieckich oficerów, w tym 69 nieznanych z imienia i nazwiska, pochodzących głównie z 6. Armii I Frontu Ukraińskiego pod dowództwem gen. Władimira Głuzdowskiego. Wśród pochowanych znajdują się także dwaj niemieccy antyfaszyści: Horst Viedt i Josef Wagner, którzy zginęli podczas akcji dywersyjnej 6 maja 1945. Cmentarz bywa często nazywany „cmentarzem żołnierzy radzieckich”. Jest to błąd, gdyż żołnierze (nie oficerowie), polegli w tym samym okresie, pochowani są w innym miejscu Wrocławia (Cmentarz Żołnierzy Radzieckich na Skowroniej Górze).

Budynek Polskiego Radia Wrocław – budynek rozgłośni radiowej Polskie Radio Wrocław SA, dawniej rozgłośnia Schlesische Funkstunde AG., znajdujący się przy alei Karkonoskiej 10 we Wrocławiu. Budynek został wzniesiony w 1925 roku przez firmę Telefunken dla prywatnej spółki akcyjnej Slesische Funkstunde założonej w kwietniu 1924 roku. Firma zarządzała jednym z dziewięciu okręgów radiowych, w centrum którego znajdował się Breslau. Pierwotnie spółka zajmowała pomieszczenia w gmachu Wyższego Urzędu Górniczego przy Hindenburgplatz (obecnie Powstańców Śląskich 20). Po wybudowaniu budynku radia i przeniesieniu się do niego rozgłośnia Slesische Funkstunde AG była pierwszą w Niemczech rozgłośnią posiadającą samodzielną siedzibę oraz największe i najnowocześniejsze studio.

Muzeum Radia Wrocław – muzeum działające przy rozgłośni Radia Wrocław w budynku Polskiego Radia przy ul. Karkonoskiej 10 we Wrocławiu. Muzeum zostało założone w 2001 roku z inicjatywy Jerzego Rezlera – byłego realizatora dźwięków. W ramach wystawy prezentowane są przedmioty związane z historią radiofonii: radioodbiorniki, mikrofony, aparatura pomiarowa, emisyjna i odsłuchowa oraz inne wyposażenie studia radiowego, a także pamiątki po wrocławskich radiowcach. Istnieje również możliwość odsłuchania niemieckich i polskich audycji radiowych, zgromadzonych w tutejszej Taśmotece.

Krzyki-Partynice – osiedle administracyjne Wrocławia utworzone na terenie byłej dzielnicy Krzyki. Osiedle Krzyki-Partynice powstało na mocy uchwały Rady Miejskiej Wrocławia XX/110/91 wprowadzającej nowy system podziału administracyjnego Wrocławia, gdzie osiedla zastąpiły funkcjonujące do tej pory dzielnice. Osiedle obejmuje obszar dwóch dawnych wsi: Krzyków i Partynic przyłączonych do miasta w 1 kwietnia 1928 roku. Granice osiedla Krzyki-Partynice z osiedlami sąsiednimi stanowią: rzeka Ślęza, oddzielająca je od sąsiedniego osiedla Klecina, ulica Racławicka wyznaczająca granicę z osiedlem Grabiszyn-Grabiszynek, nasyp Towarowej Obwodnicy Wrocławia, po północnej stronie którego znajduje się osiedle Borek oraz ulice Agrestowa i Obrońców Poczty Gdańskiej wyznaczające granicę z osiedlem Ołtaszyn. Południowa granica osiedla jest jednocześnie administracyjną granicą miasta.

Mała Sobótka (niem. Kinderzobten) – sztucznie utworzone wzniesienie na osiedlu Grabiszynek we Wrocławiu o wysokości bezwzględnej 136 m n.p.m. Przez mieszkańców miasta zwana jest także często „Górką Skarbowców” ze względu na przebiegającą obok ulicę o tej nazwie. Mała Sobótka powstała pod koniec XIX wieku z nadwyżek gruntu przeznaczonego do budowy nasypu kolejowej obwodnicy towarowej. Inicjatorem utworzenia sztucznego wzgórza było Breslauer Verschönerungsverein („Wrocławskie Towarzystwo Upiększania”). Od początku istnienia pełni funkcje rekreacyjne, latem jest miejscem zabaw i spacerów, zimą jako górka saneczkowa, dawniej także stok narciarski. Początkowo Mała Sobótka była punktem widokowym, gdzie można było oglądać pełną panoramę Sudetów. Jednak w wyniku zabudowy pobliskich osiedli oraz przysłonięcia widoku przez rosnące drzewa górka straciła swoje walory widokowe. Na szczycie wzgórza stał drewniany pawilon, który, zniszczony w latach późniejszych, nie został nigdy odbudowany. Obok północnego stoku Małej Sobótki strumień Grabiszynka zaczyna swój naziemny bieg (wcześniej poprzez kanały podziemne strumień ten ma połączenie ze stawem w Parku Południowym). Założenia parkowe obszaru „Górka Skarbowców”, obejmującego górkę Skarbowców i obszar zieleni wokół (pas zieleni ciągnący się aż do Parku Grabiszyńskiego), zostały uznane jako wymagające ochrony i wpisane do rejestru zabytków 12 września 2005 pod nr. 570/A/05.

Wzgórze Bendera (niem. Benderhöhe) – sztuczne utworzone wzniesienie w Parku Południowym we Wrocławiu o wysokości bezwzględnej 131 m n.p.m. Po roku 1945 przez długi czas wzgórze nie miało swojej nazwy, ostatnio jednak coraz powszechniej używano nazwy, która była tłumaczeniem nazwy niemieckiej, w związku z czym temat nadania mu nazwy „Wzgórza Bendera” pojawił się w interpelacji radnego Sebastiana Lorenca z 18 sierpnia 2013 r.. Wzgórze Bendera powstało w czasie budowy nasypu kolejowej obwodnicy towarowej, z niewykorzystanych nadwyżek ziemi. W tym samym czasie zakładano Park Południowy, którego twórcy postanowili urządzić z tego materiału wzgórze z ogrodem roślin górskich. Na szczycie umieszczono tu imitujące górski krajobraz głazy narzutowe, a wśród zimozielonych drzew i krzewów posadzono sosny, świerki i jałowce; obok nich znajdują się tu też typowe dla górskich terenów buki. Na szczycie wzgórza w 1898 r. wybudowano altanę z drewna modrzewiowego, nazywaną pawilonem von Wallenberga (spłonęła w nocy 7/8 sierpnia 2018, ale została w 2022 roku odbudowana), z której można było oglądać panoramę Wrocławia oraz Masywu Ślęży. Dziś ze względu na rozrost drzew wzgórze nie posiada już walorów widokowych. Nazwa wzgórza została nadana na cześć nadburmistrza Georga Bendera za jego zasługi włożone w rozwój Wrocławia.

Pomnik Fryderyka Chopina we Wrocławiu – pomnik znajdujący się we Wrocławiu w Parku Południowym, został wzniesiony dla upamiętnienia pobytów i występu Fryderyka Chopina we Wrocławiu (koncert publiczny w 1830 roku). Autorem rzeźby jest Jan Kucz. Pomnik został odsłonięty 5 września 2004 roku.

Hotel Platinum Palace – prestiżowy obiekt hotelowy typu boutique we Wrocławiu, położony przy ul. Powstańców Śląskich 204, w sąsiedztwie Parku Południowego. Zbudowany w 1906 jako stylowa, ówcześnie największa w mieście, rezydencja rodziny przemysłowców Schoellerów, w okresie lat 1948-1993 mieściła Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną. Zabytkowy obiekt został poddany pracom adaptacyjnym oraz dobudowano od strony parku zaplecze konferencyjno-rekreacyjnego.