Mała Sobótka

Nauczycielskie Kolegium Języków Obcych (NKJO) we Wrocławiu (Foreign Language Teacher Training College Wrocław, Collège universitaire de formation des maîtres de langues étrangères de Wrocław, Fremdsprachenkolleg für Lehrerausbildung Wrocław) – nieistniejąca publiczna szkoła wyższa we Wrocławiu, której założycielem był samorząd województwa dolnośląskiego. Opiekę naukową i dydaktyczną nad założoną w 1990 roku uczelnią sprawował Uniwersytet Wrocławski. Uczelnia została zlikwidowana 30 września 2015 roku na podstawie uchwały Sejmiku Województwa Dolnośląskiego nr XXXIII/405/a w sprawie zamiaru likwidacji Kolegium, wynikającej z przyjęcia ustawy z dnia 5 listopada 2009 roku o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, która zniosła kolegia.

Promenada Krzycka (niem. Hugo Richter Weg) – pas zieleni miejskiej o długości ok. 7,5 km położony wzdłuż nasypu kolejowego Towarowej Obwodnicy Wrocławia we Wrocławiu, stanowiący obszar miejskiej przestrzeni zielonej zlokalizowany w obrębie dawnych dzielnic Krzyki i Fabryczna. Oryginalna promenada powstała jako szlak rekreacyjny wzdłuż nasypu torów kolejowych Towarowej Obwodnicy Wrocławia, według pomysłu dyrektora Ogrodów Miejskich Wrocławia Hugo Richtera przy współpracy z Towarzystwem Upiększania Miasta. Ścieżka spacerowa zaczęła być urządzana w 1893 r. na odcinku od ul. Grabiszyńskiej do ul. Borowskiej jako uzupełnienie systemu zielonego pierścienia terenów zieleni Wrocławia. Pierwszy odcinek promenady zorganizowano pomiędzy ul. Krzycką i ul. Racławicką, co umożliwiło połączenie Parku Południowego z terenami zielonymi w okolicy Małej Sobótki. Z czasem zbudowano trakty piesze, tworząc ciąg dróg alejowych obsadzanych drzewami (m.in. dęby szypułkowe, klony pospolite, topole białe, lipy drobnolistne, kasztanowce, dęby czerwone), urządzono przyległe tereny zielone i rekreacyjne. Urządzanie promenady trwało blisko 50 lat. Na odcinku od ul. Grabiszyńskiej do al. Racławickiej trakt prowadził po wewnętrznej stronie nasypu kolejowego, a tam przechodził pod wiaduktem na zewnętrzną stronę nasypu. Trasa miała od 1 do 3 metrów szerokości w zależności od odcinka, miejscami była to droga gruntowa. Oprócz zasadniczej funkcji, zieleń pełniła także rolę militarną, maskując nasyp kolejowy, który oprócz funkcji transportowej stanowił także pas umocnień. Celem projektu było wykorzystanie trójkątnych skrawków działek oraz ziemnych nasypów pozostałych po budowie linii kolejowej. W wyniku tej inwestycji zostały one przekształcone w trasę spacerową o długości ok. 5 km z punktami widokowymi m.in. Wzgórzem Gajowickim, Wzgórzem Bendera, Skórnikiem i Małą Sobótką. Docelowo sieć terenów zielonych wzdłuż linii kolejowych miała połączyć Popowice i Brochów. Po II wojnie światowej trakt uległ jednak zapomnieniu i stopniowej degradacji, a nowa administracja skupiała się na utrzymaniu jedynie łączonych przez niego terenów zielonych. Ponadto dokonano przekształcenia otaczających ją terenów, i na miejscu zrujnowanej zabudowy stawiano bloki wielorodzinne, a osiedla-ogrody dogęszczono. W XXI r. dzięki projektowi miejskiego budżetu obywatelskiego rozpoczęła się jego rewitalizacja, mająca na celu stworzenie w południowym Wrocławiu spójnego systemu zieleni o długości ok. 7,5 km, z wykorzystaniem Promenady jako łącznika pomiędzy istniejącymi parkami Grabiszyńskim i Południowym oraz nowymi parkami w stronę osiedla Tarnogaj. Poszczególne fragmenty Promenady zaprojektowano z przeznaczeniem dla pieszych, rowerzystów oraz rolkarzy. W kolejnych edycjach Wrocławskiego Budżetu Obywatelskiego projekty związane z Promenadą Krzycką i jej rozszerzeniem należały do faworytów w głosowaniach mieszkańców.

Villa Colonia – dom willowy w stylu landhausu we Wrocławiu na Krzykach przy ul. Rapackiego 14 (dawniej Kaiser Wilhelm Strasse), w którym podpisano kapitulację Festung Breslau. Pochodzenie nazwy willi nie jest znane – we wrocławskich legendach powtarzano, że pochodzi od wody kolońskiej. Najprawdopodobniej nazwa rezydencji wzięła się od jej specyficznej lokalizacji i oznacza "sadybę skrajną, najdalej wysuniętą, peryferyjną enklawę objęta granicą wpływów, zagospodarowania, czyli „kolonizacji”. Budynek wpisany do Gminnej Ewidencji Zabytków pod numerem 7272. Od 22 maja 2023 r. budynek widnieje w rejestrze zabytków nieruchomych województwa dolnośląskiego.

Krzyki – osiedle w południowej części Wrocławia, obecnie administracyjnie część osiedla Krzyki-Partynice. Nazwa osiedla była źródłem nazwy dla dawnej dzielnicy Krzyki. Osiedle graniczy na zachodzie i południu z Oporowem, Kleciną i Partynicami, a na północy i wschodzie z Grabiszynkiem i Borkiem. Powstało wokół włączonej w 1928 do miasta wsi, która od 1743 do 1845 nosiła niem. nazwę Kritern, potem do 1945 Krietern ("kłótnicy"), co po wojnie przemianowano na Krzyki.

2 Wojskowy Szpital Polowy (2 WSzP) – szpital polowy Wojska Polskiego mający siedzibę we Wrocławiu.

Ulica Mielecka – ulica położona we Wrocławiu na osiedlu Gajowice, w dawnej dzielnicy Fabryczna. Ulica ma 441 m długości. Biegnie od ulicy Kruczej i Stalowej do Alei Generała Józefa Hallera. Przy ulicy znajdują się między innymi zachowane budynki wpisane do gminnej ewidencji zabytków.

Hotel Platinum Palace – prestiżowy obiekt hotelowy typu boutique we Wrocławiu, położony przy ul. Powstańców Śląskich 204, w sąsiedztwie Parku Południowego. Zbudowany w 1906 jako stylowa, ówcześnie największa w mieście, rezydencja rodziny przemysłowców Schoellerów, w okresie lat 1948-1993 mieściła Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną. Zabytkowy obiekt został poddany pracom adaptacyjnym oraz dobudowano od strony parku zaplecze konferencyjno-rekreacyjnego.

Wzgórze Gajowickie (niem. Hardenberg-Hügel, „Kopiec Hardenberga”, wys. 139,7 m n.p.m.) – sztucznie utworzone wzniesienie na osiedlu Gajowice we Wrocławiu. Ukształtowane w latach 1928–1932 jako rekultywacja miejskiego wysypiska śmieci. Znajduje się wzdłuż kolejowej Towarowej Obwodnicy Wrocławia. Jest częścią Promenady Hugo Richtera, będącej istotnym elementem ukształtowania w mieście sieci tras pieszo-rowerowych. Wzgórze Gajowickie nazywane jest przez mieszkańców miasta potocznie Górką Pafawag od pobliskiego już nieistniejącego stadionu klubu Pafawag Wrocław, którego patronem była Państwowa Fabryka Wagonów. Niemiecka nazwa wywodzi się od patrona (Karla Augusta von Hardenberga) ulicy, która przy wzgórzu kończyła swój bieg: Hardenbergstrasse (obecna jej nazwa to ul. Bernarda Pretficza). Początkowo – w pierwszych latach XX wieku – zlokalizowano w tym miejscu, na ówczesnych przedmieściach Wrocławia, wysypisko śmieci. Wysypisko to było czynne w tym miejscu przez piętnaście lat, każdego roku zwożono tu z dwudziestu rewirów miasta około 40 tysięcy metrów sześciennych odpadów komunalnych. Łączna ilość nagromadzonych tu odpadów wynosi ponad 600 tysięcy metrów sześciennych. Plany budowy osiedli domów wielorodzinnych w rejonie Gajowic spowodowały w latach 20. XX wieku zamknięcie wysypiska i poddanie go procesowi rekultywacji. Po przeprowadzonej rekultywacji wzgórze stało się obiektem rekreacyjnym dla mieszkańców południowych osiedli miasta. Zimą wykorzystywane było i jest jako górka saneczkowa. Założenie tego terenu zieleni było związane z kształtowaniem kompozycji urbanistycznych pobliskich zespołów zabudowy: Grabiszyn (1919-1926) i osiedla nad Kwaśnym Źródłem (1922-1925) oraz Parku Sportowego Grabiszyn (obecnie teren stadionu WKS Śląsk przy ulicy Oporowskiej). Tereny sportowe wraz ze wzgórzem miały stanowić kompleks sportowo-rekreacyjny, uzupełniając program wypoczynkowy dla tej części Wrocławia. Dzięki wysiłkom okolicznych mieszkańców wraz z Radą Osiedla Gajowice w latach 2016-2020 zrealizowano prace w ramach wrocławskiego budżetu obywatelskiego których celem było przywrócenie miejscu dawnej świetności. Zostały wyremontowane wszystkie alejki spacerowo-rowerowe, teren został oświetlony, jest siłownia terenowa i mały zestaw street workout, ustawiono urządzenia małej architektury - ławki i kosze na śmieci. Zarząd Zieleni Miejskiej posadził na całym obszarze młode drzewa i krzewy. Wzgórze Gajowickie ma pełnić funkcję rekreacyjną i służyć do odpoczynku mieszkańcom. Stanowi dobry punkt widokowy, roztacza się stąd panorama Przedgórza Sudeckiego, ale przede wszystkim sąsiednich od Gajowic osiedli Wrocławia. Dalsze plany związane z tym miejscem to: budowa górskiego podejścia oraz schodów terenowych z siedziskami od strony ulicy Kruczej, dalsze prace związane z rewitalizacją trawników, przebudowa głównego toru saneczkowego na kształt lekko zaokrąglonej rynny.

Willa Moritza Cohna – willa znajdująca się przy ulicy Powstańców Śląskich 202 we Wrocławiu.

Plac Bzowy (Fliederplatz ) – plac położony na osiedlu Grabiszyn w dawnej dzielnicy Fabryczna we Wrocławiu. Osiedle (Grabiszyn – Gräbschen, przyłączone do miasta w 1911 r. ), w obrębie którego położony jest plac Bzowy – osiedle mieszkaniowe „Grabiszyn” (Eichborngarten , Siedlung Eichborngarten  ), zbudowano w latach 1919–1926, na terenie o powierzchni 30 ha, obejmującej dawne ogrody należące do wrocławskiego patrycjusza L. Eichborna. Obejmowało obszar pomiędzy współczesnymi ulicami: Grabiszyńską i Aleją Józefa Hallera  oraz kolejową obwodnicą Wrocławia . Projekt osiedla wykonał Paul Heim, przy współpracy architekta Alberta Kemptera. Ich koncepcja urbanistyczna układu zabudowy ukształtowała plac Bzowy, wraz z ulicą Bzową, jako centralny element całej kompozycji (typu street cum square), przeznaczony na teren zielony . Plac został ukształtowany jako obszar, w rzucie poziomym o kształcie zbliżonym do kwadratu, otoczony jezdniami przyległych ulic. Od strony północnej (nieco w kierunku północno-wschodnim), centralnie od placu wybiega dwujezdniowa ulica o charakterze osiedlowym, z pasem zieleni rozdzielającym obie jezdnie – ulica Bzowa  (Fliederweg ). Od strony południowej plac zamyka, przebiegająca na linii zbliżonej do kierunku wschód (południowy wschód) – zachód (północny zachód) ulica Makowa  (Dahlienweg ). Oprócz wymienionych ulic, do południowo-zachodniego narożnika dochodzi ulica Słonecznikowa  (Sonnenrosenweg ). Na otoczonym wymienionymi ulicami obszarze zielonym wybudowano budynek , w którym mieści się ośrodek zdrowia (przychodnia NZOZ).

Borek – osiedle we Wrocławiu, w byłej dzielnicy Krzyki. Przed rokiem 1945 nosiło nazwę Kleinburg.

Ulica Makowa – ulica położona we Wrocławiu na osiedlu Grabiszyn, w dawnej dzielnicy Fabryczna. Ulica ma 635 m długości i biegnie od alei Pracy do ulicy Kreślarskiej i dalej jako sięgacz. Ulica ta powstała w ramach budowy Osiedla Mieszkaniowego Grabiszyn, prowadzonej w latach 1919-1926. Przy ulicy znajduje się kilka zachowanych z tamtego okresu budynków ujętych w gminnej ewidencji zabytków, a sama ulica na całej swojej długości przebiega przez obszar, którego układ urbanistyczny podlega ochronie i również wpisany jest do gminnej ewidencji zabytków.