Szpital Żydowski i Przytułek dla Zniedołężniałych fundacji Abrahama i Henrietty Rohrów w Poznaniu

Ośrodek Nauki PAN w Poznaniu – jedna z jednostek w strukturze Instytutu Chemii Bioorganicznej PAN Budynek Ośrodka znajduje się w centrum miasta przy ul. Wieniawskiego 17/19, koło Parku Wieniawskiego.

Instytut Chemii Bioorganicznej Polskiej Akademii Nauk (ICHB PAN) – jednostka naukowa Polskiej Akademii Nauk o statusie instytutu, z siedzibą w Poznaniu. Prowadzi badania interdyscyplinarne, łączące chemię i biologię i informatykę, zwłaszcza w obszarze kwasów nukleinowych i białek oraz ich elementów składowych (np. nukleozydów, nukleotydów i oligonukleotydów), które obejmują ich syntezę, badania strukturalne oraz biologiczne. Przy ICHB PAN afiliowane jest Poznańskie Centrum Superkomputerowo-Sieciowe (PCSS).

Willa miejska przy ul. Wieniawskiego 21/23 w Poznaniu – zabytkowa willa miejska usytuowana przy ul. Henryka Wieniawskiego (niem. Königsring), od 1919 obowiązywała nazwa ul. Wały Wazów, na obszarze Centrum Poznania.

Pomnik Polskiego Państwa Podziemnego (dokładnie: Pomnik Polskiego Państwa Podziemnego i AK) – dekonstruktywistyczny pomnik zlokalizowany w centrum Poznania, na tyłach Teatru Wielkiego, w pobliżu kościoła Dominikanów, na narożniku Alei Niepodległości i ul. Libelta oraz Wieniawskiego, na skraju parku Wieniawskiego.

Aleja Niepodległości – główna ulica Poznania biegnąca równolegle do ul. Tadeusza Kościuszki wzdłuż ścisłego centrum miasta. Została wytyczona w 1905 po likwidacji poligonalnych umocnień Twierdzy Poznań, w trakcie budowy Dzielnicy Cesarskiej. Na całej długości posiada kategorię drogi powiatowej.

Park Henryka Wieniawskiego (w okresie międzywojennym, potocznie: Teatralka) – zabytkowy park miejski, zlokalizowany w centrum Poznania, na terenie północnej części Dzielnicy Cesarskiej, w bezpośrednim sąsiedztwie Teatru Wielkiego. Park, założony w latach 1907-1910, znajduje się pomiędzy torowiskami kolejowymi, a ulicami Fredry, Wieniawskiego i Noskowskiego. Południowy jego obszar stanowi górka saneczkowa, której szczytowa część jest wyposażona w stare elementy małej architektury. Obok stoi niewielki pawilon restauracyjny, zwyczajowo nazywany Stajenką Pegaza (od bliskiego sąsiedztwa Teatru). Duża część starego drzewostanu została zniszczona w 1945, w czasie walk o Poznań. Na terenie parku rośnie około 260 drzew z 34 gatunków. Najstarsze z nich pochodzą z okresu tworzenia parku. Najcenniejsze są dwa egzemplarze – oliwnik wąskolistny i wiązowiec zachodni. Przez ulicę Fredry park sąsiaduje z dawnym Bankiem Listów Zastawnych oraz willą Adolfa Landsberga, a od południa z Ośrodkiem PAN, pomnikiem Polskiego Państwa Podziemnego i dawnym pensjonatem Apolinarego Jana Michalika. W zachodniej części parku stoi nieczynna, stara nastawnia kolejowa i jej nowy odpowiednik.

Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu – teatr operowy w Poznaniu przy ul. Fredry 9 (Dzielnica Cesarska).

Willa przy ul. Noskowskiego 24 w Poznaniu – zabytkowa willa położona w centrum Poznania przy parku Moniuszki. Budynek wybudowany na przełomie XIX i XX wieku. Podczas pełnienia funkcji nadburmistrza Poznania mieszkał w nim Ernst Wilms. Przed II wojną światową zmieniała właścicieli do 1935, kiedy została kupiona przez Katolicki Instytut Wychowawczy. Po wojnie willę przejęło w zarząd miasto Poznań. Przez 60 lat, do 2012, budynek zajmował Związek Literatów Polskich. W 2012 roku po reaktywacji Katolickiego Instytutu Wychowawczego zarządzaniem budynku zajął się właściciel.

Pomnik Stanisława Moniuszki – pomnik w formie popiersia na wysokim, granitowym cokole, zlokalizowany w centrum Poznania, w parku Moniuszki przy ul. Chopina.

Pomnik Stanisława Mikołajczyka w Poznaniu – pomnik przedstawiający stojącą postać Stanisława Mikołajczyka, zlokalizowany przed Wielkopolskim Urzędem Wojewódzkim w centrum Poznania przy al. Niepodległości 16.

Park Stanisława Moniuszki w Poznaniu (dawniej Park J.W.Goethego, w latach 1919–21 Park Miejski) – zabytkowy park o powierzchni 2,2 ha położony w centrum Poznania, zlokalizowany między ulicami Libelta, Noskowskiego, Chopina i Al. Niepodległości. Obok Parku Wilsona jest to najstarszy tego typu obiekt w mieście. Powstał w około 1870 roku jako ogród prywatny, w 1905 roku został odkupiony od radcy Fehlana przez miasto i zamieniony na ogród publiczny (wówczas miał 1,7 hektara i potocznie nazywany był Parkiem Fehlana). Od tego czasu był kilkakrotnie przebudowany (m.in. wymieniono ogrodzenie drewniane na metalowe, dosadzono rododendrony, azalie pontyjskie, portugalskie śliwy wawrzynowe i magnolie). Oficjalne udostępnienie odbyło się 2 sierpnia 1905. Wejście główne umieszczono u zbiegu ulic Libelta i Chopina. W 1907, w 75. rocznicę śmierci Goethego, otrzymał imię tego twórcy. W 1913 w centrum założenia posadowiono rzeźbę W kąpieli autorstwa Maxa Klingera, zakupioną w 1908 ze środków żydowskiej fundacji Samuela Jaffego. Była to jedna z czterech brązowych kopii oryginału stojącego w Muzeum Miejskim w Lipsku. Obecny wygląd parku datuje się na rok 1946, kiedy to otwarto go po silnych zniszczeniach wojennych (toczyły się tutaj ciężkie boje o Cytadelę). Kwietniki zastąpiono wtedy rozległymi trawnikami, buki przetrzebiła artyleria. W wyniku powojennych zaniedbań i mrozów wyginęły zasadzone w nim wcześniej magnolie, różaneczniki, żywotniki i cyprysiki. Na obecny drzewostan parku składają się grab, dęby szypułkowe i grochodrzewy. W latach 1953–1955 gnieździło się w nim 10 gatunków ptaków – szpaki, kosy, sikory, muchołówki, pleszki oraz pokrzewka czarnołbista. Na terenie parku znajduje się pomnik Stanisława Moniuszki z 1924 roku, wykonany przez Marcina Rożka – dar Związku Śpiewaków i prezydenta Cyryla Ratajskiego (zniszczony przez nazistów i odbudowany po wojnie przez Edwarda Haupta). W 1923 roku odsłonięto w parku popiersie Fryderyka Chopina, które w 1961 roku przeniesiono do parku jego imienia. Przy ul. Chopina przez wiele lat funkcjonował konsulat USA, którego okolice były nieformalnym miejscem spotkań opozycji w czasach PRL. Przy tej samej ulicy stoi dom, w którym mieszkał Cyryl Ratajski (upamiętnia to stosowna tablica).

Głaz o. Honoriusza Kowalczyka – głaz pamiątkowy zlokalizowany w centrum Poznania po zewnętrznej stronie muru kościoła Dominikanów przy Alei Niepodległości 20. Głaz upamiętnia ojca Honoriusza Kowalczyka, który w czasach stanu wojennego udzielał pomocy osobom internowanym, wspierał duszpasterstwo akademickie w mieście i działał na rzecz osób prześladowanych przez komunistów. Zginął w niewyjaśnionych do końca okolicznościach, w wypadku samochodowym w kwietniu 1983. Pomnik posadowiony z inicjatywy Teresy Majchrzak, wykonano w formie głazu narzutowego z umieszczonymi od frontu literami z brązu. Oprócz nazwiska i dat na głazie znajdują się dwie sentencje: Dobry pasterz oddaje życie swoje za owce i Jeśli ludzie zamilkną, kamienie wołać będą. Projektantem pomnika był Józef Petruk, a wykonawcą Zakład Kamieniarski braci Grobelnych. Odsłonięcie odbyło się 22 października 2000. Inicjatorem powstania była Fundacja im. O. Honoriusza Kowalczyka, a komitetowi organizacyjnemu przewodniczył prof. Janusz Ziółkowski. Pierwotnie odsłonięcie planowano w 39 rocznicę święceń kapłańskich – 17 czerwca 2000, ale kolidowało to z terminem odsłonięcia pomnika w Wylatowie (miejsce śmierci).