Pomnik Polskiego Państwa Podziemnego w Poznaniu

Willa miejska przy ul. Wieniawskiego 21/23 w Poznaniu – zabytkowa willa miejska usytuowana przy ul. Henryka Wieniawskiego (niem. Königsring), od 1919 obowiązywała nazwa ul. Wały Wazów, na obszarze Centrum Poznania.

Głaz o. Honoriusza Kowalczyka – głaz pamiątkowy zlokalizowany w centrum Poznania po zewnętrznej stronie muru kościoła Dominikanów przy Alei Niepodległości 20. Głaz upamiętnia ojca Honoriusza Kowalczyka, który w czasach stanu wojennego udzielał pomocy osobom internowanym, wspierał duszpasterstwo akademickie w mieście i działał na rzecz osób prześladowanych przez komunistów. Zginął w niewyjaśnionych do końca okolicznościach, w wypadku samochodowym w kwietniu 1983. Pomnik posadowiony z inicjatywy Teresy Majchrzak, wykonano w formie głazu narzutowego z umieszczonymi od frontu literami z brązu. Oprócz nazwiska i dat na głazie znajdują się dwie sentencje: Dobry pasterz oddaje życie swoje za owce i Jeśli ludzie zamilkną, kamienie wołać będą. Projektantem pomnika był Józef Petruk, a wykonawcą Zakład Kamieniarski braci Grobelnych. Odsłonięcie odbyło się 22 października 2000. Inicjatorem powstania była Fundacja im. O. Honoriusza Kowalczyka, a komitetowi organizacyjnemu przewodniczył prof. Janusz Ziółkowski. Pierwotnie odsłonięcie planowano w 39 rocznicę święceń kapłańskich – 17 czerwca 2000, ale kolidowało to z terminem odsłonięcia pomnika w Wylatowie (miejsce śmierci).

Aleja Niepodległości – główna ulica Poznania biegnąca równolegle do ul. Tadeusza Kościuszki wzdłuż ścisłego centrum miasta. Została wytyczona w 1905 po likwidacji poligonalnych umocnień Twierdzy Poznań, w trakcie budowy Dzielnicy Cesarskiej. Na całej długości posiada kategorię drogi powiatowej.

Pomnik Stanisława Moniuszki – pomnik w formie popiersia na wysokim, granitowym cokole, zlokalizowany w centrum Poznania, w parku Moniuszki przy ul. Chopina.

Kościół Królowej Różańca Świętego w Poznaniu (nazywany też kościołem Dominikanów) – świątynia należąca do zakonu dominikanów znajdująca się w centrum Poznania na narożniku ulicy Libelta i Alei Niepodległości. Od 2017 r. wielkopostny kościół stacyjny.

Budynek Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu (dawna Wojewódzka Rada Narodowa) – modernistyczny zespół gmachów z 1969, będących siedzibą władz województwa wielkopolskiego. Obiekty stoją w centrum Poznania, przy Alei Niepodległości 18. Pierwotnie planowano ich umieszczenie w sąsiedztwie Izby Rzemieślniczej. Zespół dwóch biurowców (A i B) zaprojektowali Jerzy Buszkiewicz i Józef Maciejewski z Biura Projektów Budownictwa Przemysłowego (konstruktor: W. Lemański), wychodząc naprzeciw poważnemu wyzwaniu: duży program użytkowy (60.000 m²) na niewielkiej działce. Zbudowano dwa równoległe obiekty (dziewięcio- i siedmiokondygnacyjny, ten drugi od ul. Kościuszki). Według Piotra Marciniaka, znawcy architektury XX wieku, zespół należy do najwybitniejszych osiągnięć poznańskiego modernizmu. Charakteryzuje się dobrymi proporcjami i wykończeniem ze szlachetnych materiałów (trawertyn). Bezpośrednio przed gmachem stoi pomnik Stanisława Mikołajczyka oraz głaz z napisem o treści: My nie łączymy państw, my jednoczymy ludzi / Jean Monnet / W dniu włączenia Wielkopolski do rodziny regionów Unii Europejskiej / Poznań, 1 maja 2004. 5 września 2013 wmurowano na ścianie budynku tablicę pamiątkową upamiętniającą Wojciecha Trąmpczyńskiego - pierwszego marszałka Sejmu i Senatu w II RP. Z obiektem sąsiadują: Collegium Maius i biblioteka Wydziału Filologii Polskiej i Klasycznej UAM.

Pomnik Stanisława Mikołajczyka w Poznaniu – pomnik przedstawiający stojącą postać Stanisława Mikołajczyka, zlokalizowany przed Wielkopolskim Urzędem Wojewódzkim w centrum Poznania przy al. Niepodległości 16.

Ośrodek Nauki PAN w Poznaniu – jedna z jednostek w strukturze Instytutu Chemii Bioorganicznej PAN Budynek Ośrodka znajduje się w centrum miasta przy ul. Wieniawskiego 17/19, koło Parku Wieniawskiego.

Ulica Karola Libelta w Poznaniu – ulica w centrum Poznania (Osiedle Stare Miasto), łącząca plac Cyryla Ratajskiego (na południu) z ul. Kazimierza Pułaskiego i ul. Franklina Roosevelta (na północnym zachodzie). W latach międzywojennych fragment ulicy między placem Ratajskiego a obecną ulicą Kościuszki nosił nazwę ul. Augusta Cieszkowskiego. Na całej długości posiada kategorię drogi powiatowej.

Szpital Żydowski i Przytułek dla Zniedołężniałych fundacji Abrahama i Henrietty Rohrów w Poznaniu – żydowski zakład leczniczo-opiekuńczy, znajdujący się przy dzisiejszej ul. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. Zakład funkcjonował do 1939 roku. Budynki zostały zniszczone w trakcie walk o Poznań zimą 1945 roku.

Gimnazjum Heinricha Belowa i Marii Knothe – zabytkowy budynek dawnego prywatnego gimnazjum żeńskiego w Poznaniu, należącego do Heinricha Belowa (ul. Kościuszki 95). Obecnie mieści agendy Urzędu Marszałkowskiego Województwa Wielkopolskiego. Obiekt zbudowano w latach 1910-1911 według projektu Fritza Teubnera w stylu nawiązującym do architektury barokowej, na rzucie litery H. Sale lekcyjne usytuowano na piętrach, a w przyziemiu zlokalizowano m.in. salę gimnastyczną i pomieszczenia gospodarcze, w tym mieszkanie woźnego. Z uwagi na swoją prestiżową lokalizację (na skraju Dzielnicy Cesarskiej), gmach charakteryzował się wybujałymi formami i bogatą ornamentyką. Po II wojnie światowej salę gimnastyczną zlikwidowano, dzieląc ją na dwie kondygnacje. Usunięto też część ornamentu (głównie boniowania).

Park Stanisława Moniuszki w Poznaniu (dawniej Park J.W.Goethego, w latach 1919–21 Park Miejski) – zabytkowy park o powierzchni 2,2 ha położony w centrum Poznania, zlokalizowany między ulicami Libelta, Noskowskiego, Chopina i Al. Niepodległości. Obok Parku Wilsona jest to najstarszy tego typu obiekt w mieście. Powstał w około 1870 roku jako ogród prywatny, w 1905 roku został odkupiony od radcy Fehlana przez miasto i zamieniony na ogród publiczny (wówczas miał 1,7 hektara i potocznie nazywany był Parkiem Fehlana). Od tego czasu był kilkakrotnie przebudowany (m.in. wymieniono ogrodzenie drewniane na metalowe, dosadzono rododendrony, azalie pontyjskie, portugalskie śliwy wawrzynowe i magnolie). Oficjalne udostępnienie odbyło się 2 sierpnia 1905. Wejście główne umieszczono u zbiegu ulic Libelta i Chopina. W 1907, w 75. rocznicę śmierci Goethego, otrzymał imię tego twórcy. W 1913 w centrum założenia posadowiono rzeźbę W kąpieli autorstwa Maxa Klingera, zakupioną w 1908 ze środków żydowskiej fundacji Samuela Jaffego. Była to jedna z czterech brązowych kopii oryginału stojącego w Muzeum Miejskim w Lipsku. Obecny wygląd parku datuje się na rok 1946, kiedy to otwarto go po silnych zniszczeniach wojennych (toczyły się tutaj ciężkie boje o Cytadelę). Kwietniki zastąpiono wtedy rozległymi trawnikami, buki przetrzebiła artyleria. W wyniku powojennych zaniedbań i mrozów wyginęły zasadzone w nim wcześniej magnolie, różaneczniki, żywotniki i cyprysiki. Na obecny drzewostan parku składają się grab, dęby szypułkowe i grochodrzewy. W latach 1953–1955 gnieździło się w nim 10 gatunków ptaków – szpaki, kosy, sikory, muchołówki, pleszki oraz pokrzewka czarnołbista. Na terenie parku znajduje się pomnik Stanisława Moniuszki z 1924 roku, wykonany przez Marcina Rożka – dar Związku Śpiewaków i prezydenta Cyryla Ratajskiego (zniszczony przez nazistów i odbudowany po wojnie przez Edwarda Haupta). W 1923 roku odsłonięto w parku popiersie Fryderyka Chopina, które w 1961 roku przeniesiono do parku jego imienia. Przy ul. Chopina przez wiele lat funkcjonował konsulat USA, którego okolice były nieformalnym miejscem spotkań opozycji w czasach PRL. Przy tej samej ulicy stoi dom, w którym mieszkał Cyryl Ratajski (upamiętnia to stosowna tablica).