Wieża ciśnień na Mokrem w Toruniu

Powiat toruński – powiat w Polsce (województwo kujawsko-pomorskie), utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Siedzibą powiatu jest Toruń, który jako miasto na prawach powiatu nie wchodzi w jego skład. Największe rzeki to Wisła oraz jej prawy dopływ Drwęca. Przez powiat przebiega trasa autostrady A1, a także Droga krajowa nr 91 Gdańsk-Katowice. W skład powiatu wchodzą: gmina miejska (miasto): Chełmża gminy wiejskie: Chełmża, Czernikowo, Lubicz, Łubianka, Łysomice, Obrowo, Wielka Nieszawka, Zławieś Wielka

Centrum Handlowe Kometa – najstarsze wielkopowierzchniowe centrum handlowe w Toruniu, otwarte w 1999 roku. Mieści się przy ulicy Grudziądzkiej 162. Centrum handlowe zostało otwarte 15 września 1999 roku. Początkowo nazywało się King Cross. W październiku 2003 roku zmieniono nazwę na Kometa. W centrum mieścił się hipermarket Géant, następnie zastąpiony przez Real, zarządzane przez niemiecką firmę Metro AG. W 2014 roku Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wydał zgodę na przejęcie 49 sklepów Real francuskiej sieci Auchan. Rebranding supermarketu w centrum handlowym nastąpił na przełomie kwietnia i maja 2015 roku. Całkowita powierzchnia użytkowa centrum handlowego wynosi prawie 34 tys. km². W centrum mieści się dwadzieścia butików (głównie usługowych) oraz kilkanaście stoisk na pasażu. Głównym najemcą jest hipermarket Auchan. Wśród butików największą powierzchnię zajmującą: CCC, Rossmann, Vision Express, cukiernia Sowa, apteka Dr.Max. Właścicielem centrum handlowego jest fundusz Pra­de­ra Open En­ded Re­ta­il Fund.

Mokre – część urzędowa Torunia zlokalizowana w centrum miasta. W granicach miasta od 1906 roku. Główną ulicą Mokrego jest ulica Kościuszki, przecinająca osiedle ze wschodu na zachód, i prostopadła do niej ulica Grudziądzka. Przez Mokre przepływa Struga Toruńska. Według danych z 9 grudnia 1931 roku, na Mokrem mieszkało 16 468 osób. Według stanu z 31 maja 1938 roku, Mokre zamieszkiwało 20 512 osób. Według stanu z 31 grudnia 2016 roku, liczba osób zameldowanych na pobyt stały na Mokrem wyniosła 13 874.

Toruńskie Zakłady Urządzeń Młyńskich „Spomasz” – przedsiębiorstwo z siedzibą w Toruniu, zajmujące się produkcją maszyn stosowanych w przetwórstwie żywności, tytoniu i produkcji napojów. Siedziba przedsiębiorstwa mieści się przy ul. Grudziądzkiej 124/126. Zakłady zbudowano po 1945 roku na terenie niemieckiego obozu przesiedleńczego, tzw. Szamlcówce. „Spomasz” współpracował z Polskimi Zakładami Zbożowymi przy badaniu przydatności prototypów maszyn i urządzeń młyńskich. W 2003 roku „Spomasz” zatrudniał 140 torunian. W tym czasie 85% akcji przedsiębiorstwa należało do warszawskiej firmy „Con-Graph”, 10,6% dla pracowników, a pozostałe do Skarbu Państwa.

Toruń Mokre (Bahnhof Mocker, Bahnhof Thorn-Mocker) – nieistniejący dworzec kolejowy na Mokrem w Toruniu, funkcjonujący w latach 1882–1909. Dworzec oddano do użytku 1 lipca 1882 roku, pierwotnie znajdował się on w miejscowości Mokre, która do 1 kwietnia 1906 roku była podtoruńską wsią. W literaturze dworzec jest określany również jako przystanek, w którym znajdował się skromny budynek dla podróżnych. Po oddaniu do użytku dworca Thorn Mocker (późniejszy Toruń Wschodni) w 1909 roki, stary dworzec otrzymał nazwę Toruń Stare Mokre. Funkcjonował on jako dworzec towarowy.

Wydział Nauk o Polityce i Bezpieczeństwie Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu – jeden z 16 wydziałów Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Znajduje się przy ul. Stefana Batorego 39.

Budynek przy ul. Kościuszki 55 w Toruniu – dawna ujeżdżalnia, następnie fabryka chemiczna znajdująca się przy skrzyżowaniu ul. Tadeusza Kościuszki z ul. Stefana Batorego w Toruniu. W tym miejscu w XIX wieku funkcjonowała ujeżdżalnia koni. W 1902 roku kupił ją Gustaw Goetz. W 1910 roku zlecił w tym miejscu budowę ujeżdżalni i willi dla Ewalda Hoffmanna, właściciela przedsiębiorstwa budowlanego. Ujeżdżalnia była gotowa rok później. Po śmierci Goetza na przełomie 1911 i 1912 roku właścicielami ujeżdżalni zostali Ewald Hoffmann i Otto Pfeiffer. Wkrótce Pfeiffer zlikwidował ujeżdżalnię, a na jej miejscu stworzył fabrykę chemiczną. Po 1920 roku właścicielem zakładu został Teodor Rzymkowski, który prawdopodobnie od 1913 roku wynajmował część lub całość budynków fabryki. W 2020 roku rozpoczęto przebudowę dawnej ujeżdżalni na budynek handlowy. 16 grudnia 2020 roku w budynku został otwarty sklep Aldi. Przebudowa została wyróżniona w konkursie architektonicznym Obiekt Roku 2019–2020. Budynek figuruje w gminnej ewidencji zabytków (nr 1561).

Toruńska Fabryka Makaronu L. Sichtau i Spółka (później Toruńska Fabryka Makaronu) – dawna fabryka makaronu znajdująca się przy ul. Lipowej (dzisiejszej ul. Tadeusza Kościuszki) w Toruniu. Została zbudowana w 1874 roku przez Ludwika Sichtaua. Była to pierwsza fabryka makaronu na terenach polskich. Początkowo produkowała makaron i musztardę wyłącznie na potrzeby lokalne. W 1904 roku właścicielem zakładu został Walerian Waszczewski, później fabryka przeszła na własność jego spadkobierców. W okresie międzywojennym zakład po kilku modernizacjach (m.in. w 1920 roku) stał się największą fabryką makaronu w Polsce. Na początku lat 20. zakład produkował w ciągu doby ok. 10-15 tys. kg makaronów. Znaczna część produkcji była eksportowana. Większość pracowników stanowiły kobiety. 21 lutego 1928 roku w fabryce wybuchł pożar. W następnych miesiącach zakład wyremontowano, a produkcję wznowiono w październiku 1928 roku. Przy odbudowanie pracował inżynier i wynalazca Jan Broda. Od 1929 roku fabryka miała trudności z eksportem swoich towarów, wynikającymi ze światowego kryzysu gospodarczego i rosnącej konkurencji makaronów importowanych z Włoch, Niemiec i Szwajcarii. Fabryka ponownie stała się wytwórnią lokalną. Zakład zamknięto przed wybuchem II wojny światowej. Prawdopodobnie podczas okupacji niemieckiej w budynku dawnej fabryki działała filia obozu koncentracyjnego w Stutthofie, więźniowie byli zmuszani do pracy przy produkcji (według innego źródła w fabryce pracowali więźniowie fortu VIII). Przypuszcza się, że podczas wojny w zakładach mieściła się również królikarnia. W latach 80. XX wieku rozebrano zabudowania fabryki. Na ich miejscu wybudowano pawilony handlowe.

Niemiecki obóz przesiedleńczy w Toruniu – (niem. Sammellager Thorn (grudzień 1940), Umsiedlungslager Thorn (od 1941)) – obóz niemiecki dla wysiedlonych, a następnie podobóz KL Stutthof, znajdujący się w latach 1940-1943 w Toruniu. W skład obozu wchodziły zabudowania przy ul. Grudziądzkiej 124/126 (tzw. Szmalcówka) i Bażyńskich 38/44.

Cmentarz Komunalny nr 2 im. Ofiar II Wojny światowej w Toruniu – cmentarz komunalny w Toruniu położony przy ul. Grudziądzkiej 129-137, założony w 1891 roku. Istotną część pochowanych na nim stanowią ofiary rozmieszczonych w Toruniu hitlerowskich obozów jenieckich i przejściowych.

Budynek Szkoły Podstawowej nr 6 w Toruniu – gmach szkoły podstawowej znajdujący się przy ul. Łąkowej 13 w Toruniu. Budynek przy ul. Wiesenstrasse 9 i 11 (obecnie Łąkowa 13) powstał w 1893 roku na potrzeby dwóch odrębnych szkół wyznaniowych: ewangelickiej i katolickiej dla ówczesnej podtoruńskiej wsi Mokre. W 1903 roku wybudowano bliźniaczy budynek, który przekazano szkołom ewangelickim. W starym gmachu działały dwie szkoły katolickie (męska i żeńska). W okresie międzywojennym polska administracja ulokowała w budynku Szkołę Powszechną nr 6. W latach 1943–1945 budynek zajmował Wehrmacht. Zajęcia edukacyjne wróciły 12 lutego 1945 roku. W latach 1953-1963 w gmachu istniały trzy placówki oświatowe: SP 2, SP 6 i II LO. W 1959 roku budynek wyremontowano. Po przeniesieniu SP2 na ulicę Targową i II LO na plac św. Katarzyny SP6 pozostało jedynym gospodarzem gmachu. Budynek figuruje w gminnej ewidencji zabytków (nr 1762).

Toruńska Fabryka Farb Graficznych Atra – dawna fabryka produkująca farby graficzne mieszcząca się przy ulicy Bolesława Chrobrego 117 na Mokrem w Toruniu. Fabryka została uruchomiona 6 grudnia 1922 roku. Należała ona do Wacława Taniewicza i Władysława Mentkowskiego. Zajmowała powierzchnię 3500 m². Jej projektantem był dr M. Nawrowski. Produkowano w nim farby i pokosty graficzne. Do lat 30. w fabryce pracowało ok. 20–30 pracowników, w latach 1934–1938 liczba pracowników wzrosła do ok. 40. W czasie II wojny światowej Niemcy wywieźli z zakładu urządzenia produkcyjne, natomiast w marcu 1945 roku, pod nadzorem dyrektora Fabryki Farb nr 2 w Moskwie, Piotra Fiedorowa, Atra została ograbiona przez żołnierzy Armii Czerwonej, którzy wywieźli z niej 35 urządzeń, w tym 27 maszyn do rozrabiania farb oraz 10 ton gotowych farb i 150 ton surowców. Po 1989 roku fabrykę sprywatyzowano. Od 2008 roku należy ona do firmy PAK. Budynki zakładowe z okresu międzywojennego wpisane są do gminnej ewidencji zabytków (nr 1582).