Toruńska Fabryka Farb Graficznych Atra

Geofizyka Toruń – firma założona w 1966 roku w Toruniu, świadcząca usługi w zakresie badań geologicznych związanych z wydobyciem węglowodorów. Działa na terenie Europy, Azji, Afryki i Ameryki Centralnej. Siedziba zakładu znajduje się przy ul. Chrobrego 50. Firma powstała 1 kwietnia 1966 roku. Początkowo działało pod nazwą Zakład Geofizyki Przemysłu Naftowego, stanowiącego filię Przedsiębiorstwa Geofizyki Przemysłu Naftowego w Krakowie. 1 stycznia 1968 roku toruński zakład się usamodzielnił. W 2016 roku w wyniku złej kondycji finansowej Geofizyki Kraków zapadła decyzja o połączeniu jej z Geofizyką Toruń. W 2023 roku weszła w skład koncernu Orlen. Obok badań geologicznych firma realizuje zadania związane z budownictwem i odnawialnymi źródłami energii.

Zakład Mleczarski w Toruniu – zakład mleczarski od 2005 roku działający w strukturach Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Łowiczu. Mieści się przy ul. Bolesława Chrobrego 64/80. W latach 1905–2005 zakład był samodzielną firmą. Historia zakładu sięga końca 1904 roku, kiedy kilku przedsiębiorców – producentów mleka zainteresowanych budową mleczarni – nabyło za 120 tysięcy marek grunt przy obecnej ul. Chrobrego. Koszt budowy i wyposażenia obiektu szacowano na około 150 tysięcy marek. Od 1977 roku mleczarnia działa przy ul. Chrobrego 64/80, dokąd została przeniesiona do nowoczesnego zakładu. W 1988 zakład zatrudniał 259 osób. Wartość sprzedaży za ten rok wyniosła 2423 mln zł, a zaangażowanych środków trwałych brutto 970 mln zł. W 2005 roku przedsiębiorstwo zostało włączone do Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Łowiczu, zatrudniając wówczas 127 osób. W 2007 roku uruchomiono magazyn wysokiego składowania, a w 2008 — nową linię do produkcji serka wiejskiego oraz mleka UHT. W 2016 roku na terenie zakładu oddano do użytku beztlenową podoczyszczalnię ścieków.

Mokre – część urzędowa Torunia zlokalizowana w centrum miasta. W granicach miasta od 1906 roku. Główną ulicą Mokrego jest ulica Kościuszki, przecinająca osiedle ze wschodu na zachód, i prostopadła do niej ulica Grudziądzka. Przez Mokre przepływa Struga Toruńska. Według danych z 9 grudnia 1931 roku, na Mokrem mieszkało 16 468 osób. Według stanu z 31 maja 1938 roku, Mokre zamieszkiwało 20 512 osób. Według stanu z 31 grudnia 2016 roku, liczba osób zameldowanych na pobyt stały na Mokrem wyniosła 13 874.

Toruń Mokre (Bahnhof Mocker, Bahnhof Thorn-Mocker) – nieistniejący dworzec kolejowy na Mokrem w Toruniu, funkcjonujący w latach 1882–1909. Dworzec oddano do użytku 1 lipca 1882 roku, pierwotnie znajdował się on w miejscowości Mokre, która do 1 kwietnia 1906 roku była podtoruńską wsią. W literaturze dworzec jest określany również jako przystanek, w którym znajdował się skromny budynek dla podróżnych. Po oddaniu do użytku dworca Thorn Mocker (późniejszy Toruń Wschodni) w 1909 roki, stary dworzec otrzymał nazwę Toruń Stare Mokre. Funkcjonował on jako dworzec towarowy.

Kościół w Toruniu – zbór Kościoła Zielonoświątkowego w RP znajdujący się w Toruniu.

Fort IV Twierdzy Toruń – fort artyleryjski, zbudowany pod nazwą Fort II Ludwig Yorck von Wartenburg, od 1926 roku noszący imię Stanisława Żółkiewskiego. Znajduje się przy ul. Chrobrego 86. Powierzchnia fortu wynosi 13,5 ha.

Budynek przy ul. Kościuszki 85 w Toruniu – dawna fabryka spirytusu, obecnie budynek mieszkalny, położony na Mokrem w Toruniu. Powstał w 1900 roku. Pierwotnie znajdowała się w nim fabryka spirytusu prowadzona przez Johanna Gottlieba Adolpha, toruńskiego kupca towarów kolonialnych. W 1922 zakład ten przejął Adam Barski, urządzając tu swoją firmę Świteź, w której produkowano m.in. mydła żywiczne i toaletowe. Budynek figuruje w gminnej ewidencji zabytków (nr 1716).

Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy w Toruniu – pierwsze otwarte w województwie kujawsko-pomorskim centrum nauki. Znajduje się przy ul. Władysława Łokietka 5.

Młyny Richtera w Toruniu (również Młyn Richtera, Młyn Rychtera) – dawny kompleks młynowy znajdujący się przy ul. Władysława Łokietka 5 na Mokrem oraz Tadeusza Kościuszki 75/77 w Toruniu, obecnie siedziba Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy, Toruńskiego Inkubatora Technologicznego, Międzynarodowe Centrum Spotkań Młodzieży, Wojewódzkiego Ośrodka Animacji Kultury. Inwestorem kompleksu był Gustaw Gerson, który w 1881 roku kupił teren położony pomiędzy obecną ul. Władysława Łokietka a Strugą Toruńską, w bliskim sąsiedztwie dworca kolejowego Toruń Mokre. W latach 80. XIX wieku rozpoczęto budowę pierwszych spichlerzy i młyna. W 1887 roku rozpoczęła się produkcja. Młyn zbudowano na planie litery „L”, od strony wschodniej był połączony z budynkiem kotła. Od strony ulicy Kościuszki stał dom z ogrodem, budynkiem gospodarczym i stajnią. Na skraju działki znajdował się skład węgla i stajnie. W 1909 roku przy południowej stronie młyna dobudowano spichlerz, w 1916 roku przy zachodniej stronie wybudowano kolejny spichlerz. Oba budynki zaprojektował E. Hoffmann. Po 1920 roku kompleks kupił warszawski przedsiębiorca Leopold Richter (Rychter). Cały kompleks przebudowano i unowocześniono. W okresie międzywojennym w zakładzie pracowało od 50 do 60 robotników. W wyniku remontu zatarł się pierwotny wygląd młyna. 12/13 maja 1941 roku Polska Armia Powstania podpaliła młyny. Zniszczeniu uległy silosy, młyn żytni i kaszarnia. Po pożarze Niemcy odbudowali i rozbudowali młyn. Nowa bryła młyna nawiązywała do kościoła św. Janów w Toruniu, w swoim założeniu miała wzbudzać szacunek do potęgi III Rzeszy oraz nawiązywać do architektury gotyckiej. W dniach 16–17 maja 1941 roku hitlerowcy zamordowali pracowników młyna, oskarżonych o współpracę z Polską Armią Powstania. Na cześć zamordowanych w 1967 roku przy ścianie budynku od strony ul. Tadeusza Kościuszki odsłonięto pomnik ku czci pomordowanych pracowników młyna, składający się z dwóch tablic (okrągłej i prostokątnej) oraz znicza w formie koła młyńskiego. W latach 60. dokonano ostatniej rozbudowy młyna. W 1989 roku młyny zaprzestały produkcji. Opuszczone budynki ulegały degradacji. W 2009 roku władze Torunia podjęły się utworzenia w młynach Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy. Centrum oddano do użytku w listopadzie 2013 roku. W styczniu 2014 roku w młynach otwarto Toruński Inkubator Technologiczny. W listopadzie 2018 roku podczas prac remontowych odsłonięto częściowo zachowane logo młyna z napisem [TORUŃSKI MŁYN] PAROWY LEOPOLD RYCHTER. W lipcu 2022 roku cały obiekt przemianowano na Młyn Kultury. Obiekt figuruje w gminnej ewidencji zabytków (nr 1715).

Wojewódzki Ośrodek Animacji Kultury w Toruniu (WOAK) – instytucja kultury Samorządu Województwa Kujawsko-Pomorskiego. Siedziba instytucji znajduje się przy ul. Kościuszki 75/77 w Toruniu. Od 2022 roku dyrektorem instytucji jest Łukasz Wudarski. WOAK powstał 30 sierpnia 1975 roku z inicjatywy ówczesnego wojewody toruńskiego. 1 stycznia 1999 roku, wraz z nowym podziałem administracyjnym kraju, opiekę nad placówką oraz jej finansowanie przejął nowo powołany samorząd województwa kujawsko-pomorskiego.

Pomnik ku czci pomordowanych pracowników młyna w Toruniu – pomnik upamiętniający zamordowanych w dniach 16-17 maja 1941 roku pracowników młyna, podejrzanych o udział w sabotażu przygotowanym przez Polską Armię Powstania dnia 12 maja 1941 roku. Znajduje się w budynku dawnego młyna zbożowego Rychtera (ob. Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy), przy ul. Tadeusza Kościuszki w Toruniu. Składa się z dwóch tablic i znicza w formie koła młyńskiego. W 1967 roku odsłonięto okrągłą tablicę, w 1986 roku prostokątną. Oryginalne płyty skradziono w 2007 roku. Na ich miejscu w 2008 roku odsłonięto kopię.

Toruń Wschodni – dworzec kolejowy na terenie Torunia. Według klasyfikacji PKP ma kategorię dworca aglomeracyjnego. Został otwarty 15 sierpnia 1909 roku. Przez stację przechodzą linie kolejowe: 27, 207, 246 i 353. Zabudowa dworca składa się z dwóch głównych budynków – większego (mieszczącego m.in. poczekalnię i kasy) oraz mniejszego (Biuro Wag). Oba powstały w stylu neogotyckim i w pierwotnej formie architektonicznej przetrwały do czasów współczesnych. Pod koniec 2022 roku rozpoczął się remont dworca, który zakończył się w kwietniu 2025. Odnowiona została elewacja z detalami architektonicznymi, wymieniono stolarkę okienną i drzwiową na wzór historycznej, odrestaurowane zostały także okna witrażowe nad wejściem głównym.