County of London

Wielki pożar Londynu (ang. Great Fire of London) – pożar w centralnym Londynie trwający od niedzieli 2 września do czwartku 6 września 1666 roku, obejmujący głównie średniowieczną dzielnicę City of London otaczaną przez zbudowany jeszcze w czasach rzymskich mur londyński, a następnie rozprzestrzeniający się na zachód. Oficjalna liczba ofiar katastrofy jest relatywnie nieduża, chociaż część historyków kwestionuje to przekonanie. Pożar rozpoczął się w niedzielę 2 września niedługo po północy w piekarni na ulicy Pudding Lane, szybko się rozprzestrzeniając. Użycie skutecznych metod przeciwpożarowych w postaci tworzenia pasów przeciwpożarowych poprzez usunięcie struktur stojących na drodze ognia zostało znacząco opóźnione ze względu na niezdecydowanie ówczesnego lorda majora Londynu, sir Thomasa Bloodwortha. Wyburzenie większych budynków zarządzono dopiero w niedzielę w nocy, jednak do tego czasu wiatr zamienił już pożar w burzę ogniową, wobec której zastosowanie takich środków było nieskuteczne; w poniedziałek pożoga rozprzestrzeniła się na północ, w kierunku centrum City. Szybko pojawiły się podejrzenia, jakoby za podpaleniem stali obcokrajowcy, a ludzie pozbawieni domów swój gniew skupili na Francuzach i Holendrach, z którymi Anglia toczyła wówczas II wojnę angielsko-holenderską; znaczna liczba imigrantów z tych krajów stała się ofiarami ulicznej przemocy. We wtorek pożar opanował niemal całe City, niszcząc katedrę św. Pawła, i przeskoczył na drugą stronę rzeki Fleet, zagrażając dworowi Karola II Stuarta przy Whitehall. Równocześnie prowadzone były skoordynowane działania przeciwpożarowe, jednak za kluczowe czynniki ugaszenia pożaru uznaje się zmniejszenie siły wschodniego wiatru oraz użycie przez garnizon z Tower of London ładunków czarnego prochu do tworzenia pasów przeciwpożarowych, co powstrzymało rozprzestrzenianie się ognia w kierunku wschodnim. Po opanowaniu żywiołu Londyn stanął przed olbrzymimi problemami ekonomicznymi i społecznymi. Król Karol II zalecał, żeby opuścić miasto i osiedlić się gdzieś indziej, obawiając się, że niezadowoleni mieszkańcy mogą wzniecić przeciwko niemu powstanie. Zaproponowano różne – niekiedy radykalne – plany odbudowy miasta. Ostatecznie Londyn odbudowano na planie średniowiecznym, a zastosowany wtedy układ ulic przetrwał do XXI wieku.

City of London (potocznie The City lub Square Mile) – jednostka administracyjna w granicach Londynu, położona w centralnej części miasta, nad północnym brzegiem Tamizy. Zajmuje niewielki obszar (2,9 km²) ściśle odpowiadający najstarszej części miasta (Londinium). Wraz z 32 gminami (London boroughs) tworzy Wielki Londyn; dla potrzeb ceremonialnych stanowi odrębne hrabstwo. Jest jedną z dwóch jednostek na terenie Londynu (obok City of Westminster) posiadających status city. City of London ma unikalny status prawny, który kształtował się na przestrzeni wielu wieków, z którym wiąże się duży stopień autonomii (m.in. prawo utrzymywania własnej policji). Choć w 2021 roku liczba mieszkańców City wynosiła tylko 8583 (niespełna 0,1% ludności Londynu), codziennie odwiedzają je setki tysięcy osób, w tym pracownicy tutejszych instytucji oraz turyści. City of London jest ważnym ośrodkiem sektora finansowego; mieści się tu siedziba Banku Anglii oraz giełdy papierów wartościowych London Stock Exchange. W jego granicach znajduje się katedra św. Pawła. Organem zarządzającym jest City of London Corporation. Gildie kupieckie wybierają co roku pod koniec września ze swojego grona lorda majora, który sprawuje nadzór nad City; przejęciu urzędu przez nowego mera towarzyszy coroczna parada ulicami City.

Cheapside – ulica w centrum Londynu, jedna z głównych ulic City of London, dawny główny ośrodek handlowy miasta.

Mitreum w Londynie – rzymska świątynia poświęcona bogu Mitrze – mitreum, której pozostałości zostały odkryte w 1954 roku w Walbrook na terenie City of London. Dwukrotnie rekonstruowana i przenoszona, obecnie znajduje się w podziemiach gmachu europejskiej centrali agencji prasowej Bloomberg, udostępniona dla zwiedzających.

Guildhall School of Music and Drama – szkoła muzyczno-teatralna i uczelnia muzyczna znajdujące się w Londynie.

Mansion House – stacja londyńskiego metra położona na terenie City of London i leżąca na liniach District Line oraz Circle Line. Została otwarta w 1871 roku. Według statystyk za rok 2010, średnio codziennie do pociągów wsiada na niej 12725 pasażerów, zaś wysiada z nich 12720. Daje to łącznie ok. 7,2 mln osób korzystających ze stacji w ciągu całego roku.

One New Change – centrum handlowe i biurowiec w Londynie (Anglia) w City of London. Zajmuje około 52 000 m² powierzchni użytkowej, w tym ok. 20 500 m² powierzchni handlowej i ok. 31 500 m² powierzchni biurowej. Obecnie jest to jedyne duże centrum handlowe w centralnym Londynie. Budowa kosztowała 500 milionów funtów. Oficjalne otwarcie nastąpiło 28 października 2010 roku. Nowoczesny obiekt znajduje się w sąsiedztwie katedry św. Pawła, co wzbudziło wiele kontrowersji w procesie planowania i budowy, włącznie z krytyką ze strony Karola, księcia Walii. Sześciokondygnacyjne centrum, o wysokości 34 metrów zastąpiło jedenastopiętrowy budynek, wybudowany dla Bank of England, który rozebrano w 2007 roku. Drzwi centrum otwarto dla publiki w południe 28 października 2010. Taras na dachu, z restauracją i kawiarnią, otwarto 18 listopada. W centrum znajduje się około 60 sklepów i restauracji, m.in. Topshop, Next, Nando’s, H&M, Hobbs, Banana Republic, Reiss, Zizzi’s, Hugo Boss, TM Lewin i Calvin Klein Underwear. Najbliższymi stacjami metra są: St. Paul’s (Central Line) i Mansion House (Circle i District Line).

Bank Anglii (ang. Bank of England) – bank centralny Wielkiej Brytanii. Bank Anglii pełni rolę doradcy rządowego w sprawach polityki pieniężnej i, na ile to możliwe, stabilizuje walutę, ustalając odpowiednie stopy procentowe. Do jego klientów należą też banki komercyjne oraz banki centralne innych państw. W podziemnych skarbcach przechowywane są narodowe rezerwy złota. W innym bezpiecznym miejscu poza Londynem bank ten nadzoruje drukowanie banknotów. Bank został utworzony w 1689 roku. Na początku był podmiotem prywatnym. W 1946 roku został upaństwowiony przez rząd Clementa Attleego.

Muzeum Banku Anglii jest placówką ekspozycyjno-edukacyjną Banku Anglii w City of London. Muzeum przedstawia historię Banku Anglii i sławnych osób z nim związanych. W kolekcji muzeum znajdują się m.in. monety, banknoty, sztabki złota i obrazy.

Prudential plc – brytyjskie przedsiębiorstwo ubezpieczeniowe z siedzibą w Londynie. Zostało założone w 1848 roku pod nazwą „The Prudential Mutual Assurance Investment and Loan Association”. Przedsiębiorstwo jest notowane na giełdach papierów wartościowych w Londynie (wchodząc w skład FTSE 100), Hongkongu, Nowym Jorku i Singapurze.

Barbican Centre – centrum sztuki w śródmieściu Londynu, największe w swojej kategorii w Europie. W budynku odbywają się koncerty muzyki poważnej i rozrywkowej, spektakle, wystawy sztuki i projekcje filmów. W budynku znajduje się również biblioteka, trzy restauracje oraz konserwatorium. Barbican Centre jest siedzibą London Symphony Orchestra i BBC Symphony Orchestra. Od 2013 mieści się tu także londyński oddział Royal Shakespeare Company. Barbican Centre jest finansowane i utrzymywane przez City of London Corporation, trzeciego pod względem wielkości mecenasa sztuki w Wielkiej Brytanii. Zostało zbudowane jako dar City dla narodu i kosztowało 161 mln funtów szterlingów (odpowiada 480 mln w 2014 roku). Otwarcia dokonała 3 marca 1982 królowa Elżbieta II. Barbican Centre jest uważane za ważny przykład architektury brutalistycznej.

Moorgate – stacja kolejowa w Londynie, w dzielnicy City of London, otwarta w 1865. Jest zarządzana przez metro londyńskie, którego pociągi zatrzymują się tu na czterech liniach: Northern Line, Circle Line, Hammersmith & City Line oraz Metropolitan Line. Ponadto ze stacji korzysta przewoźnik kolejowy First Capital Connect, którego pociągi kursują stąd do Hertford, Welwyn Garden City oraz Letchworth, a w godzinach szczytu także do Luton i Bedford. W systemie londyńskiej komunikacji miejskiej, należy do pierwszej strefy biletowej.