Muzeum Banku Anglii

Bank Anglii (ang. Bank of England) – bank centralny Wielkiej Brytanii. Bank Anglii pełni rolę doradcy rządowego w sprawach polityki pieniężnej i, na ile to możliwe, stabilizuje walutę, ustalając odpowiednie stopy procentowe. Do jego klientów należą też banki komercyjne oraz banki centralne innych państw. W podziemnych skarbcach przechowywane są narodowe rezerwy złota. W innym bezpiecznym miejscu poza Londynem bank ten nadzoruje drukowanie banknotów. Bank został utworzony w 1689 roku. Na początku był podmiotem prywatnym. W 1946 roku został upaństwowiony przez rząd Clementa Attleego.

Bank i Monument – podziemne stacje metra w Londynie położone w dzielnicy City of London, bezpośrednio ze sobą sąsiadujące, połączone w wielu miejscach i de facto stanowiące jedną stację. Stacje figurują osobno na schematach linii i rozkładach jazdy. W tym ujęciu Bank obsługuje linie metra Central Line, Northern Line, Waterloo & City line, a także jedną z odnóg Docklands Light Railway. Z kolei na Monument zatrzymują się pociągi Circle Line i District Line. W dokumentach m.in. Transport for London, ciała londyńskiego samorządu terytorialnego zarządzającego komunikacją miejską, obie stacje ujmowane są wspólnie i traktowane jako jedna. Według tych danych, korzysta z nich ok. 41,9 mln pasażerów rocznie. Należą do pierwszej strefy biletowej.

Royal Exchange (z ang. „Giełda Królewska”) – XIX-wieczny klasycystyczny budynek w londyńskim City, dawniej mieszczący giełdę towarowo-finansową, która stanowiła komercyjne centrum Londynu. Współcześnie w budynku znajduje się luksusowa galeria handlowa. Budynek położony jest u zbiegu ulic Cornhill i Threadneedle Street, z głównym wejściem wychodzącym na skrzyżowanie Bank. W bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się gmach Banku Anglii.

Prudential plc – brytyjskie przedsiębiorstwo ubezpieczeniowe z siedzibą w Londynie. Zostało założone w 1848 roku pod nazwą „The Prudential Mutual Assurance Investment and Loan Association”. Przedsiębiorstwo jest notowane na giełdach papierów wartościowych w Londynie (wchodząc w skład FTSE 100), Hongkongu, Nowym Jorku i Singapurze.

Lombard Street – ulica w centralnym Londynie, w City of London, niegdyś główne centrum finansowe brytyjskiej stolicy. Ulica prowadzi od skrzyżowania Bank na zachodzie do skrzyżowania z Gracechurch Street na wschodzie. Ulica od średniowiecza związana była z bankowością. Jej nazwa pochodzi od lombardzkich kupców, którzy osiedli tu w XII lub XIII wieku, podejmując się działalności bankowej. W formie Lumbardstret nazwa odnotowana została w 1318 roku. Przy ulicy mieściły się dawniej siedziby wielu brytyjskich banków, w tym Barclays oraz Lloyds. Wzdłuż ulicy dominuje zabudowa biurowa, najbliższe okolice do dziś są obszarem koncentracji sektora finansowego; nieopodal znajduje się m.in. siedziba Banku Anglii. W domu przy tej ulicy w 1688 roku urodził się poeta Alexander Pope.

Mitreum w Londynie – rzymska świątynia poświęcona bogu Mitrze – mitreum, której pozostałości zostały odkryte w 1954 roku w Walbrook na terenie City of London. Dwukrotnie rekonstruowana i przenoszona, obecnie znajduje się w podziemiach gmachu europejskiej centrali agencji prasowej Bloomberg, udostępniona dla zwiedzających.

Wielki pożar Londynu (ang. Great Fire of London) – pożar w centralnym Londynie trwający od niedzieli 2 września do czwartku 6 września 1666 roku, obejmujący głównie średniowieczną dzielnicę City of London otaczaną przez zbudowany jeszcze w czasach rzymskich mur londyński, a następnie rozprzestrzeniający się na zachód. Oficjalna liczba ofiar katastrofy jest relatywnie nieduża, chociaż część historyków kwestionuje to przekonanie. Pożar rozpoczął się w niedzielę 2 września niedługo po północy w piekarni na ulicy Pudding Lane, szybko się rozprzestrzeniając. Użycie skutecznych metod przeciwpożarowych w postaci tworzenia pasów przeciwpożarowych poprzez usunięcie struktur stojących na drodze ognia zostało znacząco opóźnione ze względu na niezdecydowanie ówczesnego lorda majora Londynu, sir Thomasa Bloodwortha. Wyburzenie większych budynków zarządzono dopiero w niedzielę w nocy, jednak do tego czasu wiatr zamienił już pożar w burzę ogniową, wobec której zastosowanie takich środków było nieskuteczne; w poniedziałek pożoga rozprzestrzeniła się na północ, w kierunku centrum City. Szybko pojawiły się podejrzenia, jakoby za podpaleniem stali obcokrajowcy, a ludzie pozbawieni domów swój gniew skupili na Francuzach i Holendrach, z którymi Anglia toczyła wówczas II wojnę angielsko-holenderską; znaczna liczba imigrantów z tych krajów stała się ofiarami ulicznej przemocy. We wtorek pożar opanował niemal całe City, niszcząc katedrę św. Pawła, i przeskoczył na drugą stronę rzeki Fleet, zagrażając dworowi Karola II Stuarta przy Whitehall. Równocześnie prowadzone były skoordynowane działania przeciwpożarowe, jednak za kluczowe czynniki ugaszenia pożaru uznaje się zmniejszenie siły wschodniego wiatru oraz użycie przez garnizon z Tower of London ładunków czarnego prochu do tworzenia pasów przeciwpożarowych, co powstrzymało rozprzestrzenianie się ognia w kierunku wschodnim. Po opanowaniu żywiołu Londyn stanął przed olbrzymimi problemami ekonomicznymi i społecznymi. Król Karol II zalecał, żeby opuścić miasto i osiedlić się gdzieś indziej, obawiając się, że niezadowoleni mieszkańcy mogą wzniecić przeciwko niemu powstanie. Zaproponowano różne – niekiedy radykalne – plany odbudowy miasta. Ostatecznie Londyn odbudowano na planie średniowiecznym, a zastosowany wtedy układ ulic przetrwał do XXI wieku.

County of London – byłe hrabstwo w Anglii, obejmujące Londyn (w graniach zbliżonych do obecnego Londynu Wewnętrznego), istniejące w latach 1889-1965. W 1961 roku hrabstwo liczyło 3 200 484 mieszkańców. Hrabstwo utworzone zostało w 1889 roku na pograniczu hrabstw Middlesex, Surrey i Kent. W 1965 roku zastąpione zostało przez region i hrabstwo ceremonialne Wielki Londyn.

Tower 42 – wieżowiec w Londynie, w Wielkiej Brytanii, o wysokości 183 metrów. Budynek został otwarty w 1979 i posiada 47 kondygnacji. Budynek był bardzo kontrowersyjnym projektem. Poprzednio w Londynie obowiązywało dużo restrykcji co do wysokości budynków i analogiczne do wówczas powstających w innych centrach finansowych jak Nowy Jork nie mogły zostać zbudowane w Londynie. Wynikało to z tradycji i historii która w UK jest bardzo ważna. Dlatego jest też nazywany pierwszym wieżowcem Londynu lub pierwszym nowoczesnym wieżowcem. Ostatecznie jednak oficjalnego otwarcia dokonała królowa Elżbieta II w czerwcu 1981. W momencie otwarcia został siedzibą banku NatWest i stąd jego nazwa NatWest Tower. Tytuł najwyższego budynku Londynu miał przez prawie dekadę do czasu otwarcie 1 Canada Square w 1990 (na terenie Canary Wharf). Budynek ma wysoko umieszczone panele LED(dodane później) i m.in. wyświetlano na nich symbol olimpijski podczas IO 2012. W budynku znajduje się też luksusowa restauracja z widokiem na Londyn(na 24 piętrze), posiadająca gwiazdkę Michelina.Przykładowa cena dania głównego w 2020 wynosi 37 GBP (ok. 182,77 złotych), podczas gdy zarobki minimalne w Wielkiej Brytanii dla etatowego pracownika powyżej 25 lat to £8.72 na godzinę(ok. 43,07 złotych na godzinę, w przybliżeniu 6891,94 złotych miesięcznie przy typowym etacie).

Cannon Street Station – stacja kolejowa i jednocześnie stacja metra w Londynie, w City of London, w Anglii.

Moorgate – stacja kolejowa w Londynie, w dzielnicy City of London, otwarta w 1865. Jest zarządzana przez metro londyńskie, którego pociągi zatrzymują się tu na czterech liniach: Northern Line, Circle Line, Hammersmith & City Line oraz Metropolitan Line. Ponadto ze stacji korzysta przewoźnik kolejowy First Capital Connect, którego pociągi kursują stąd do Hertford, Welwyn Garden City oraz Letchworth, a w godzinach szczytu także do Luton i Bedford. W systemie londyńskiej komunikacji miejskiej, należy do pierwszej strefy biletowej.

Monument to the Great Fire of London zwany prościej The Monument. Jest to najwyższa wolnostojąca kamienna kolumna na świecie. Upamiętnia ona Wielki pożar Londynu, który miał miejsce w 1666 roku. Znajduje się w City na skrzyżowaniu Monument Street i Fish Street Hill.