Tower 42

The Pinnacle (wcześniej Bishopsgate Tower) – wieżowiec budowany w Londynie, w Wielkiej Brytanii. Budynek będzie miał 64 kondygnacje, oraz 288 metrów wysokości. Po ukończeniu będzie najwyższym budynkiem finansowej dzielnicy City of London oraz drugim w Wielkiej Brytanii i trzecim w Unii Europejskiej za ukończonym już Shard London Bridge (310 m) oraz znajdującym się w Warszawie Varso (310 m). Projekt finansowany jest przez saudyjską The Economic Development Corporation i należąca do niej Arab Investments, w zamian za 90% udziałów w budynku. W marcu 2012 roku projekt został zawieszony co najmniej do stycznia 2013 roku. W kwietniu 2013 roku przerwano prace i nie wystartują z powodu aktualnego designu.

100 Bishopsgate – wieżowiec w Londynie, w Wielkiej Brytanii. Znajduje się w północno-wschodniej części dzielnicy finansowej City of London, w niewielkiej odległości od stacji Liverpool Street. Według pierwotnego planu budynek miał mieć 260 metrów wysokości i 55 pięter, jednak według wniosku złożonego we wrześniu 2006 roku miał mieć 165 metrów i 40 kondygnacji. Aplikacja została zatwierdzona w kwietniu 2007 roku. W lipcu 2011 roku projekt budynku został odnowiony, do projektu dodano 7 metrów wysokości, w efekcie wieżowiec ma 172 metry. 100 Bishopsgate ma 73 000 m² powierzchni biurowej i znajduje się tuż obok Heron Tower (wieżowce oddziela Camomile Street) oraz Bishopsgate Tower (288 m) i 122 Leadenhall Street (225 m) W styczniu 2012 zakończono proces wyburzania poprzedniego budynku.

122 Leadenhall Street – wieżowiec w Londynie (Wielka Brytania), w finansowej dzielnicy City of London, zaprojektowany przez brytyjskiego architekta Richarda Rogersa. Budynek nazywany "tarką do sera" (ang. Cheese Grater) ma wysokość 225 metrów i 48 kondygnacji. Obok znajduje się budynek korporacji ubezpieczeniowej Lloyd's of London, również zaprojektowany przez Rogersa. W miejscu, gdzie zbudowany jest wieżowiec, znajdował się budynek o wysokości 54 metrów. Ukończony został w 1969 roku według projektu Gollins Melvin Ward Partnership, do pary z wieżowcem St Helen's, będącym siedzibą spółki ubezpieczeniowej Commercial Union. W 1992 roku budynek został mocno uszkodzony w wyniku ataku bombowego, dokonanego przez IRA (Provisional Irish Republican Army). W latach 2007–2008 budynek został rozebrany. Kontrakt o wartości 16 milionów funtów podpisano z firmą McGee Group Ltd. Prace ukończono planowo po 105 tygodniach. Projekt budowlany został przedstawiony władzom miasta w 10 lutego 2004 roku, a zatwierdzony w maju 2005 roku. Budynek ma stożkową szklaną fasadę i przypominającą drabinę stalową ramę sięgającą wierzchołka wieży. Ruch pionowy zapewnią zewnętrzne oszklone windy, podobne do tych w sąsiadującym budynku banku Lloyd's, zaprojektowanym przez tego samego architekta. Wadą niezwykłego projektu budynku jest stosunkowo mała powierzchnia biurowa (84 424 m²), zważając na wysokość konstrukcji. Szacowany koszt projektu wynosi 286 milionów funtów. 122 Leadenhall Street jest jednym z kilku wieżowców, planowanych bądź budowanych w tym rejonie, obok Shard London Bridge, Bishopsgate Tower, 20 Fenchurch Street i 100 Bishopsgate.

Lloyd’s Building (potocznie nazywany również Inside-Out Building) – siedziba firmy ubezpieczeniowej Lloyd’s w Londynie, znajdująca się przy Lime Street, w głównej dzielnicy biznesowej City of London. Budynek, zaprojektowany przez brytyjskiego architekta Richarda Rogersa, słynie ze swojej konstrukcji – dla zwiększenia powierzchni użytkowej wszystkie instalacje i windy zostały wyprowadzone na zewnątrz.

Lloyd’s (do 1997 roku Lloyd’s of London) – brytyjska instytucja finansowa, zajmująca się szeroko pojętym pośrednictwem w zawieraniu umów ubezpieczeniowych, działająca na rynku międzynarodowym. Jej siedziba mieści się na terenie londyńskiego City, od 1986 roku w wieżowcu Lloyd’s Building. Lloyd’s zarządza i prowadzi nadzór nad rynkiem ubezpieczeń, na którym niezależni ubezpieczyciele, którymi mogą być zarówno przedsiębiorstwa jak i osoby fizyczne, zrzeszeni w syndykaty liczące od kilku do kilkuset członków, zawierają transakcje z klientami, zwykle przy udziale brokerów. Na rynku Lloyd’sa prowadzona jest sprzedaż ubezpieczeń różnorakiego rodzaju, w szczególności zaś ubezpieczeń wysokiego ryzyka, specjalistycznych, związanych z transportem morskim i lotniczym oraz reasekuracyjnych. Lloyd’s nie jest przedsiębiorstwem w rozumieniu brytyjskiego prawa handlowego. Jego działalność uregulowana jest przez szereg ustaw parlamentu, zbiorczo zwanych Lloyd’s Acts. Początki instytucji sięgają otwartej pod koniec XVII wieku kawiarni Edwarda Lloyda przy Lombard Street. Była ona miejscem spotkań kupców i armatorów, którzy zawierali tam umowy ubezpieczeniowe, przedmiotem których były należące do nich statki. Z czasem ubezpieczyciele założyli stowarzyszenie, którego działalność w 1774 roku przeniesiona została do budynku Royal Exchange, który pozostawał jego siedzibą do 1928 roku. Działalność stowarzyszenia została uregulowana przez parlament ustawą z 1871 roku, która nadała mu osobowość prawną. Początkowo działalność stowarzyszenia ograniczona była do ubezpieczeń w transporcie morskim; ustawa z 1911 roku pozwoliła jego członkom na sprzedaż ubezpieczeń wszelkiego rodzaju. Struktura Lloyd’sa poddana została reformie po serii skandali finansowych z udziałem tej instytucji w latach 70. i 80. XX wieku. Od 1998 roku instytucja znajduje się pod nadzorem urzędu Financial Services Authority.

Prudential plc – brytyjskie przedsiębiorstwo ubezpieczeniowe z siedzibą w Londynie. Zostało założone w 1848 roku pod nazwą „The Prudential Mutual Assurance Investment and Loan Association”. Przedsiębiorstwo jest notowane na giełdach papierów wartościowych w Londynie (wchodząc w skład FTSE 100), Hongkongu, Nowym Jorku i Singapurze.

Royal Exchange (z ang. „Giełda Królewska”) – XIX-wieczny klasycystyczny budynek w londyńskim City, dawniej mieszczący giełdę towarowo-finansową, która stanowiła komercyjne centrum Londynu. Współcześnie w budynku znajduje się luksusowa galeria handlowa. Budynek położony jest u zbiegu ulic Cornhill i Threadneedle Street, z głównym wejściem wychodzącym na skrzyżowanie Bank. W bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się gmach Banku Anglii.

Lombard Street – ulica w centralnym Londynie, w City of London, niegdyś główne centrum finansowe brytyjskiej stolicy. Ulica prowadzi od skrzyżowania Bank na zachodzie do skrzyżowania z Gracechurch Street na wschodzie. Ulica od średniowiecza związana była z bankowością. Jej nazwa pochodzi od lombardzkich kupców, którzy osiedli tu w XII lub XIII wieku, podejmując się działalności bankowej. W formie Lumbardstret nazwa odnotowana została w 1318 roku. Przy ulicy mieściły się dawniej siedziby wielu brytyjskich banków, w tym Barclays oraz Lloyds. Wzdłuż ulicy dominuje zabudowa biurowa, najbliższe okolice do dziś są obszarem koncentracji sektora finansowego; nieopodal znajduje się m.in. siedziba Banku Anglii. W domu przy tej ulicy w 1688 roku urodził się poeta Alexander Pope.

20 Fenchurch Street – wieżowiec w londyńskim City, zlokalizowany przy Fenchurch Street. Budynek ma charakterystyczną rozszerzającą się ku górze sylwetkę, której zawdzięcza swoją potoczną nazwę – Walkie-Talkie. Parter budynku, o powierzchni około 1600 m², przeznaczony jest pod działalność handlową. Na wyższych kondygnacjach znajduje się przestrzeń biurowa. Na trzech najwyżej położonych piętrach znajduje się publicznie dostępny ogród i obiekty gastronomiczne. Zbudowany w latach 2009–2014 biurowiec liczy 160 m wysokości i 38 kondygnacji – 36 nad poziomem terenu i dwie podziemne. W 2019 roku był to 13. pod względem wysokości budynek w Londynie, a 14. w Wielkiej Brytanii. Jego projektantem był urugwajski architekt Rafael Viñoly. Stylistyka wieżowca spotkała się z mieszanymi reakcjami londyńczyków i specjalistów branżowych. W 2015 roku biurowiec został laureatem nagrody Carbuncle Cup, przyznawanej corocznie przez czasopismo architektoniczne Building Design „najbrzydszemu budynkowi w Wielkiej Brytanii”. W 2013 roku nieukończony jeszcze wieżowiec stał się przedmiotem nagłośnionego medialnie incydentu. Południowa fasada przeszklonego budynku odbijała światło słoneczne, kierując je skoncentrowane na okoliczne ulice, topiąc elementy karoserii zaparkowanych samochodów, przypalając asortyment na wystawach sklepowych i wyrządzając innego rodzaju szkody. By temu zapobiec na oknach wieżowca wkrótce zainstalowano łamacze świateł. Od 2017 roku właścicielem wieżowca jest hongkoński konglomerat Lee Kum Kee, który zakupił go od poprzedniego właściciela za kwotę £1,3 mld.

Bank Anglii (ang. Bank of England) – bank centralny Wielkiej Brytanii. Bank Anglii pełni rolę doradcy rządowego w sprawach polityki pieniężnej i, na ile to możliwe, stabilizuje walutę, ustalając odpowiednie stopy procentowe. Do jego klientów należą też banki komercyjne oraz banki centralne innych państw. W podziemnych skarbcach przechowywane są narodowe rezerwy złota. W innym bezpiecznym miejscu poza Londynem bank ten nadzoruje drukowanie banknotów. Bank został utworzony w 1689 roku. Na początku był podmiotem prywatnym. W 1946 roku został upaństwowiony przez rząd Clementa Attleego.

Muzeum Banku Anglii jest placówką ekspozycyjno-edukacyjną Banku Anglii w City of London. Muzeum przedstawia historię Banku Anglii i sławnych osób z nim związanych. W kolekcji muzeum znajdują się m.in. monety, banknoty, sztabki złota i obrazy.

Bank i Monument – podziemne stacje metra w Londynie położone w dzielnicy City of London, bezpośrednio ze sobą sąsiadujące, połączone w wielu miejscach i de facto stanowiące jedną stację. Stacje figurują osobno na schematach linii i rozkładach jazdy. W tym ujęciu Bank obsługuje linie metra Central Line, Northern Line, Waterloo & City line, a także jedną z odnóg Docklands Light Railway. Z kolei na Monument zatrzymują się pociągi Circle Line i District Line. W dokumentach m.in. Transport for London, ciała londyńskiego samorządu terytorialnego zarządzającego komunikacją miejską, obie stacje ujmowane są wspólnie i traktowane jako jedna. Według tych danych, korzysta z nich ok. 41,9 mln pasażerów rocznie. Należą do pierwszej strefy biletowej.