Barbican Centre

Guildhall School of Music and Drama – szkoła muzyczno-teatralna i uczelnia muzyczna znajdujące się w Londynie.

Finsbury – dzielnica Londynu leżąca w gminie London Borough of Islington. W 1961 liczyła 32887 mieszkańców.

Barbican – stacja londyńskiego metra znajdująca się w pobliżu Barbican Centre i Barbican Estate w City of London. Położona jest na trasach linii Circle, Metropolitan i Hammersmith & City, pomiędzy stacjami Farringdon i Moorgate. W 2011 roku stacja obsłużyła 9,23 miliona pasażerów. Stacja została otwarta 23 grudnia 1865 roku i pierwotnie stacja nosiła nazwę Aldersgate Street, od nazwy ulicy na której stała. 1 listopada 1910 roku zmieniono ją na Aldersgate, w 1923 roku na Aldersgate and Barbican, a obecną nazwę przyjęła 1 grudnia 1968 roku.

City of London (potocznie The City lub Square Mile) – jednostka administracyjna w granicach Londynu, położona w centralnej części miasta, nad północnym brzegiem Tamizy. Zajmuje niewielki obszar (2,9 km²) ściśle odpowiadający najstarszej części miasta (Londinium). Wraz z 32 gminami (London boroughs) tworzy Wielki Londyn; dla potrzeb ceremonialnych stanowi odrębne hrabstwo. Jest jedną z dwóch jednostek na terenie Londynu (obok City of Westminster) posiadających status city. City of London ma unikalny status prawny, który kształtował się na przestrzeni wielu wieków, z którym wiąże się duży stopień autonomii (m.in. prawo utrzymywania własnej policji). Choć w 2021 roku liczba mieszkańców City wynosiła tylko 8583 (niespełna 0,1% ludności Londynu), codziennie odwiedzają je setki tysięcy osób, w tym pracownicy tutejszych instytucji oraz turyści. City of London jest ważnym ośrodkiem sektora finansowego; mieści się tu siedziba Banku Anglii oraz giełdy papierów wartościowych London Stock Exchange. W jego granicach znajduje się katedra św. Pawła. Organem zarządzającym jest City of London Corporation. Gildie kupieckie wybierają co roku pod koniec września ze swojego grona lorda majora, który sprawuje nadzór nad City; przejęciu urzędu przez nowego mera towarzyszy coroczna parada ulicami City.

Wielki pożar Londynu (ang. Great Fire of London) – pożar w centralnym Londynie trwający od niedzieli 2 września do czwartku 6 września 1666 roku, obejmujący głównie średniowieczną dzielnicę City of London otaczaną przez zbudowany jeszcze w czasach rzymskich mur londyński, a następnie rozprzestrzeniający się na zachód. Oficjalna liczba ofiar katastrofy jest relatywnie nieduża, chociaż część historyków kwestionuje to przekonanie. Pożar rozpoczął się w niedzielę 2 września niedługo po północy w piekarni na ulicy Pudding Lane, szybko się rozprzestrzeniając. Użycie skutecznych metod przeciwpożarowych w postaci tworzenia pasów przeciwpożarowych poprzez usunięcie struktur stojących na drodze ognia zostało znacząco opóźnione ze względu na niezdecydowanie ówczesnego lorda majora Londynu, sir Thomasa Bloodwortha. Wyburzenie większych budynków zarządzono dopiero w niedzielę w nocy, jednak do tego czasu wiatr zamienił już pożar w burzę ogniową, wobec której zastosowanie takich środków było nieskuteczne; w poniedziałek pożoga rozprzestrzeniła się na północ, w kierunku centrum City. Szybko pojawiły się podejrzenia, jakoby za podpaleniem stali obcokrajowcy, a ludzie pozbawieni domów swój gniew skupili na Francuzach i Holendrach, z którymi Anglia toczyła wówczas II wojnę angielsko-holenderską; znaczna liczba imigrantów z tych krajów stała się ofiarami ulicznej przemocy. We wtorek pożar opanował niemal całe City, niszcząc katedrę św. Pawła, i przeskoczył na drugą stronę rzeki Fleet, zagrażając dworowi Karola II Stuarta przy Whitehall. Równocześnie prowadzone były skoordynowane działania przeciwpożarowe, jednak za kluczowe czynniki ugaszenia pożaru uznaje się zmniejszenie siły wschodniego wiatru oraz użycie przez garnizon z Tower of London ładunków czarnego prochu do tworzenia pasów przeciwpożarowych, co powstrzymało rozprzestrzenianie się ognia w kierunku wschodnim. Po opanowaniu żywiołu Londyn stanął przed olbrzymimi problemami ekonomicznymi i społecznymi. Król Karol II zalecał, żeby opuścić miasto i osiedlić się gdzieś indziej, obawiając się, że niezadowoleni mieszkańcy mogą wzniecić przeciwko niemu powstanie. Zaproponowano różne – niekiedy radykalne – plany odbudowy miasta. Ostatecznie Londyn odbudowano na planie średniowiecznym, a zastosowany wtedy układ ulic przetrwał do XXI wieku.

County of London – byłe hrabstwo w Anglii, obejmujące Londyn (w graniach zbliżonych do obecnego Londynu Wewnętrznego), istniejące w latach 1889-1965. W 1961 roku hrabstwo liczyło 3 200 484 mieszkańców. Hrabstwo utworzone zostało w 1889 roku na pograniczu hrabstw Middlesex, Surrey i Kent. W 1965 roku zastąpione zostało przez region i hrabstwo ceremonialne Wielki Londyn.

Moorgate – stacja kolejowa w Londynie, w dzielnicy City of London, otwarta w 1865. Jest zarządzana przez metro londyńskie, którego pociągi zatrzymują się tu na czterech liniach: Northern Line, Circle Line, Hammersmith & City Line oraz Metropolitan Line. Ponadto ze stacji korzysta przewoźnik kolejowy First Capital Connect, którego pociągi kursują stąd do Hertford, Welwyn Garden City oraz Letchworth, a w godzinach szczytu także do Luton i Bedford. W systemie londyńskiej komunikacji miejskiej, należy do pierwszej strefy biletowej.

Italia Conti Academy of Theatre Arts - prywatna szkoła aktorska w Londynie, założona w 1911 roku przez aktorkę Italię Conti. Posiada uprawnienia zarówno uczelni wyższej, z prawem do nadawania stopnia licencjata w zakresie aktorstwa, jak i szkoły zawodowej.

School of Health Sciences – jedno z pięciu kolegiów wchodzących w skład City University of London. Kolegium specializuje się w naukach medycznych. Obecnie skupia ok. 3800 studentów, z czego ok. 1500 osób stanowią magistranci i doktoranci. W rankingu Guardian University Guide 2018 dotyczącym przygotowania do zawodów medycznych szkoła zdobyła pierwsze miejsce w Londynie i drugie w skali kraju.

Cheapside – ulica w centrum Londynu, jedna z głównych ulic City of London, dawny główny ośrodek handlowy miasta.

St. Paul’s – stacja londyńskiego metra położona na trasie Central Line, pomiędzy stacjami Bank i Chancery Lane, w pierwszej strefie biletowej, w City of London. Stacja znajduje się przy skrzyżowaniu ulic: Newgate Street, Cheapside i St Martin's le Grand, w sąsiedztwie katedry Świętego Pawła, od której zapożyczyła swoją nazwę. W sąsiedztwie stacji znajduje się również London Stock Exchange (giełda papierów wartościowych) i centrum handlowe One New Change.

One New Change – centrum handlowe i biurowiec w Londynie (Anglia) w City of London. Zajmuje około 52 000 m² powierzchni użytkowej, w tym ok. 20 500 m² powierzchni handlowej i ok. 31 500 m² powierzchni biurowej. Obecnie jest to jedyne duże centrum handlowe w centralnym Londynie. Budowa kosztowała 500 milionów funtów. Oficjalne otwarcie nastąpiło 28 października 2010 roku. Nowoczesny obiekt znajduje się w sąsiedztwie katedry św. Pawła, co wzbudziło wiele kontrowersji w procesie planowania i budowy, włącznie z krytyką ze strony Karola, księcia Walii. Sześciokondygnacyjne centrum, o wysokości 34 metrów zastąpiło jedenastopiętrowy budynek, wybudowany dla Bank of England, który rozebrano w 2007 roku. Drzwi centrum otwarto dla publiki w południe 28 października 2010. Taras na dachu, z restauracją i kawiarnią, otwarto 18 listopada. W centrum znajduje się około 60 sklepów i restauracji, m.in. Topshop, Next, Nando’s, H&M, Hobbs, Banana Republic, Reiss, Zizzi’s, Hugo Boss, TM Lewin i Calvin Klein Underwear. Najbliższymi stacjami metra są: St. Paul’s (Central Line) i Mansion House (Circle i District Line).