place

One New Change

Budynki handlowo-usługowe w LondynieCity of London
One New Change, City of London
One New Change, City of London

One New Change – centrum handlowe i biurowiec w Londynie (Anglia) w City of London. Zajmuje około 52 000 m² powierzchni użytkowej, w tym ok. 20 500 m² powierzchni handlowej i ok. 31 500 m² powierzchni biurowej. Obecnie jest to jedyne duże centrum handlowe w centralnym Londynie. Budowa kosztowała 500 milionów funtów. Oficjalne otwarcie nastąpiło 28 października 2010 roku. Nowoczesny obiekt znajduje się w sąsiedztwie katedry św. Pawła, co wzbudziło wiele kontrowersji w procesie planowania i budowy, włącznie z krytyką ze strony Karola, księcia Walii. Sześciokondygnacyjne centrum, o wysokości 34 metrów zastąpiło jedenastopiętrowy budynek, wybudowany dla Bank of England, który rozebrano w 2007 roku. Drzwi centrum otwarto dla publiki w południe 28 października 2010. Taras na dachu, z restauracją i kawiarnią, otwarto 18 listopada. W centrum znajduje się około 60 sklepów i restauracji, m.in. Topshop, Next, Nando’s, H&M, Hobbs, Banana Republic, Reiss, Zizzi’s, Hugo Boss, TM Lewin i Calvin Klein Underwear. Najbliższymi stacjami metra są: St. Paul’s (Central Line) i Mansion House (Circle i District Line).

Fragment artykułu z Wikipedii One New Change (Licencja: CC BY-SA 3.0, Autorzy, Obrazy).

One New Change
New Change, City of London

Współrzędne geograficzne (GPS) Adres Strona internetowa Linki zewnętrzne Pobliskie miejsca
placePokaż na mapie

Wikipedia: One New ChangeCzytaj dalej na Wikipedii

Współrzędne geograficzne (GPS)

Szerokość geograficzna Długość geograficzna
N 51.5137 ° E -0.0958 °
placePokaż na mapie

Adres

One New Change

New Change
EC4M 9AF City of London
Anglia, Wielka Brytania
mapOtwórz w Mapach Google

Strona internetowa
onenewchange.com

linkOdwiedź stronę

linkWikiData (Q7093026)
linkOpenStreetMap (33083748)

One New Change, City of London
One New Change, City of London
Podziel się doświadczeniem

Pobliskie miejsca

Pożar Londynu (1666)
Pożar Londynu (1666)

Wielki pożar Londynu (ang. Great Fire of London) – pożar w centralnym Londynie trwający od niedzieli 2 września do czwartku 6 września 1666 roku, obejmujący głównie średniowieczną dzielnicę City of London otaczaną przez zbudowany jeszcze w czasach rzymskich mur londyński, a następnie rozprzestrzeniający się na zachód. Oficjalna liczba ofiar katastrofy jest relatywnie nieduża, chociaż część historyków kwestionuje to przekonanie. Pożar rozpoczął się w niedzielę 2 września niedługo po północy w piekarni na ulicy Pudding Lane, szybko się rozprzestrzeniając. Użycie skutecznych metod przeciwpożarowych w postaci tworzenia pasów przeciwpożarowych poprzez usunięcie struktur stojących na drodze ognia zostało znacząco opóźnione ze względu na niezdecydowanie ówczesnego lorda majora Londynu, sir Thomasa Bloodwortha. Wyburzenie większych budynków zarządzono dopiero w niedzielę w nocy, jednak do tego czasu wiatr zamienił już pożar w burzę ogniową, wobec której zastosowanie takich środków było nieskuteczne; w poniedziałek pożoga rozprzestrzeniła się na północ, w kierunku centrum City. Szybko pojawiły się podejrzenia, jakoby za podpaleniem stali obcokrajowcy, a ludzie pozbawieni domów swój gniew skupili na Francuzach i Holendrach, z którymi Anglia toczyła wówczas II wojnę angielsko-holenderską; znaczna liczba imigrantów z tych krajów stała się ofiarami ulicznej przemocy. We wtorek pożar opanował niemal całe City, niszcząc katedrę św. Pawła, i przeskoczył na drugą stronę rzeki Fleet, zagrażając dworowi Karola II Stuarta przy Whitehall. Równocześnie prowadzone były skoordynowane działania przeciwpożarowe, jednak za kluczowe czynniki ugaszenia pożaru uznaje się zmniejszenie siły wschodniego wiatru oraz użycie przez garnizon z Tower of London ładunków czarnego prochu do tworzenia pasów przeciwpożarowych, co powstrzymało rozprzestrzenianie się ognia w kierunku wschodnim. Po opanowaniu żywiołu Londyn stanął przed olbrzymimi problemami ekonomicznymi i społecznymi. Król Karol II zalecał, żeby opuścić miasto i osiedlić się gdzieś indziej, obawiając się, że niezadowoleni mieszkańcy mogą wzniecić przeciwko niemu powstanie. Zaproponowano różne – niekiedy radykalne – plany odbudowy miasta. Ostatecznie Londyn odbudowano na planie średniowiecznym, a zastosowany wtedy układ ulic przetrwał do XXI wieku.