Dom przedpogrzebowy cmentarza żydowskiego przy ul. Ślężnej we Wrocławiu

V Liceum Ogólnokształcące im. gen. Jakuba Jasińskiego we Wrocławiu – publiczne liceum ogólnokształcące, mieszczące się przy ul. Kuronia we Wrocławiu. Jest jedną z trzech placówek we Wrocławiu kształcącą uczniów w ramach programu Matury Międzynarodowej.

Stary cmentarz żydowski we Wrocławiu – kirkut znajdujący się przy ulicy Ślężnej we Wrocławiu, stanowi obecnie Muzeum Sztuki Cmentarnej, które jest oddziałem Muzeum Miejskiego Wrocławia. Jego łączna powierzchnia to 4,6 ha, znajduje się na nim około 12 tysięcy nagrobków. Znajdują się tutaj groby Żydów przybyłych z odległych stron, m.in. z Gdańska, Warszawy, Bonn, Hamburga czy Bostonu. Nekropolia jest miejscem szczególnie ważnym dla historyków, jako miejsce pochówku wielu znanych osób nie tylko z Wrocławia, ale i z Europy. Cmentarz wyraźnie odróżnia się od kirkutów Europy Wschodniej, z różnorodnymi formami sztuki nagrobnej, rozbudowaną symboliką, bogato zdobionymi macewami oraz budowlami. Niektóre z nich wzorowane są na stylu mauretańskim lub egipskim. Cmentarz można zwiedzać codziennie w godzinach 09:00 - 16:00 w okresie zimowym (XI - III), 09:00 - 18:00 w okresie letnim (IV - X), wstęp bezpłatny w czwartki.

Ulica Ślężna we Wrocławiu – jedna z arterii prowadzących ze śródmieścia w kierunku południowych osiedli peryferyjnych (Borek i dalej Partynice). Zaczyna się w miejscu, gdzie ulica Stawowa, prowadząca niegdyś do podwrocławskich Pól Stawowych, krzyżuje się z Suchą i Swobodną i rozwidla na prowadzącą w kierunku południowym i południowo-wschodnim ulicę Borowską oraz zmierzającą w kierunku południowo-zachodnim i południowym ulicę Ślężną; kończy się natomiast u zbiegu z ulicą Sudecką, tuż przed przecinającą ją wiaduktem Towarową Obwodnicą Wrocławia. Całkowita długość ulicy wynosi około 3,3 km; na niemal całej tej długości (od skrzyżowania z Dyrekcyjną od północy do końca na południu) ulica jest dwujezdniowa, z pasem zieleni oraz dwutorową linią tramwajową pomiędzy jezdniami. Nazwa ulicy, tak współczesna, jak i historyczna (niem. Lohestraße), wywodzi się od nazwy podwrocławskiej wsi Ślęza (niem. Lohe), do której wiodła droga łącząca ją z Wrocławiem. Około roku 1850 przy drodze tej powstał cmentarz żydowski (dziś określany nazwą Starego Cmentarza Żydowskiego), a wkrótce potem także – nieistniejące już dziś – cmentarz ewangelicko-reformowany (utworzony naprzeciw żydowskiego w 1862, w miejscu dzisiejszych terenów rekreacyjnych, m.in. basenu kąpielowego i lodowiska) i wojskowy (tzw. nowy cmentarz garnizonowy, uruchomiony w 1864 przy skrzyżowaniu z ul. Wiśniową i przy Wiązowej), ale aż do roku 1868, kiedy w granice miasta włączone zostały wsie Glinianki (niem. Lehmgruben) i Nowa Wieś Komandorska (Commende Neudorf, dzisiejsze osiedle Południe), była to droga raczej wiejska lub podmiejska. Jej charakter, zwłaszcza na odcinku północnym (bliższym centrum Wrocławia), zaczął się zmieniać po tej dacie; pierwsze kamienice wybudowano tu w latach osiemdziesiątych XIX wieku; w 1882 przy Ślężnej 22–24 zakończono budowę szkoły Auf den Hälteräckern (po roku 1945 szkoła podstawowa nr 59 i 77, obecnie gimnazjum nr 17). W 1892 otwarty został, przy końcowym odcinku Ślężnej i Sudeckiej, założony przez Juliusa Schottländera Park Południowy, w latach 1894–1896 na działce pomiędzy Ślężną a Komandorską, wzdłuż Kamiennej, wybudowany został szpital, w 1896 na Ślężną 89 (przy skrzyżowaniu z ul. Wiśniową) przeniesiono katolicki sierociniec fundacji cukiernika Schiffkego, w 1904 zbudowano zajezdnię tramwajową. Do II wojny światowej powstały – przy południowym odcinku ulicy – także kolonie domków jednorodzinnych oraz charakterystycznych dla lat 20. i 30. tanich, dwu- i trzykondygnacyjnych budynków wielorodzinnych. Przy Ślężnej miały też swoje siedziby niewielkie przedsiębiorstwa, np. wytwórnia musztardy, majonezu, octu i innych artykułów spożywczych H. Schäffera przy Ślężnej 23, wytwórnia opakowań papierowych pod numerem 144 itp. Podczas oblężenia Festung Breslau natarcie Armii Czerwonej posuwało się z południowej strony miasta, toteż około 90% tutejszej zabudowy legło w gruzach, w tym wszystkie – najczęściej pięcio- i sześciokondygnacyjne – kamienice wzdłuż północnego odcinka ulicy. Zaraz po wojnie zniszczone kwartały ulic początkowo pozostawały albo niezabudowane, albo powstawały na ich miejscu ogródki działkowe; około lat sześćdziesiątych w kwartale pomiędzy Ślężną, Kamienną, Borowską i Wesołą wysypywać zaczęto gruz, powstały jeszcze w czasie wojny i wciąż zbierany z miasta (wcześniej, w latach 40. i 50., wywożono go na inne wysypiska, a odzyskaną część nieuszkodzonych cegieł rozbiórkowych wywożono m.in. do Warszawy w ramach „akcji odbudowy stolicy”). Powstałe w ten sposób kilkunastometrowej wysokości wzgórze częściowo zrekultywowano, obsadzając je roślinnością i wytyczając ścieżki. W 1985 nadano mu oficjalną nazwę „Wzgórza Gomułki” wmurowując akt erekcyjny pod budowę Pomnika Ziem Odzyskanych. Pomnik w rezultacie jednak nie powstał, a po przemianach ustrojowych w Polsce w roku 1989 zmieniono patrona tego wzgórza i okolicznych terenów rekreacyjnych; od tego czasu wzgórze i przyległy park noszą imię Władysława Andersa. W roku 2005 rozpoczęto częściową niwelację Wzgórza Andersa na potrzeby aquaparku, który został otwarty w marcu 2008.

Pomnik Oskara Langego – wzniesiony we Wrocławiu u na terenie Uniwersytetu Ekonomicznego. Pomnik Oskara Langego w formie popiersia (wykonanego ze sjenitu) na granitowym cokole wzniesiono dla upamiętnienia nadania uczelni (wówczas: Akademia Ekonomiczna) imienia uczonego i odsłonięto 2 października 1974 r. Autorem rzeźby jest Władysław Tumkiewicz. Pomnik stoi na szerokim, jednostopniowym podium ze sjenitu, a otoczenie wyłożono granitowymi płytami. Na cokole widnieją napisy: OSKAR LANGE i niżej: WIELKIEMU UCZONEMU PRACOWNICY, STUDENCI I ABSOLWENCI AKADEMII EKONOMICZNEJ. . Ze względu na związki Langego z reżimem PRL, ten pomnik budzi kontrowersje i pojawiają się żądania jego usunięcia. Jednak uczelnia nie chce likwidacji pomnika.

Wydział Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu (WNE UE we Wrocławiu) – jeden z 4 wydziałów Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, powstały w 1950 roku jako jeden z pierwszych wydziałów na tej uczelni. Kształci on studentów na czterech podstawowych kierunkach zaliczanych głównie do nauk ekonomicznych: ekonomia, finanse i rachunkowość, międzynarodowe stosunki gospodarcze oraz zarządzanie na studiach stacjonarnych oraz niestacjonarnych. Wydział Nauk Ekonomicznych jest jednostką interdyscyplinarną. W jego ramach znajdują się dwa instytuty w ramach których mieści się siedem katedr oraz z jedenastu samodzielnych katedr. Aktualnie zatrudnionych jest 198 nauczycieli akademickich, w tym 21 profesorów zwyczajnych, 34 profesorów nadzwyczajnych, 66 adiunktów, 59 asystentów i 16 starszych wykładowców. Wydział współpracuje również z emerytowanymi profesorami, których autorytet wspiera zarówno proces dydaktyczny, jak i przede wszystkim wymianę międzynarodową. Według stanu na rok akademicki 2006/2007 rok na wydziale studiuje łącznie około 6056 studentów, w tym 2992 na studiach dziennych, 2367 na studiach zaocznych, 375 na studiach wieczorowych oraz 122 doktorantów, odbywających studia trzeciego stopnia, a także 200 słuchaczy studiów podyplomowych.

Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu (daw. Akademia Ekonomiczna im. Oskara Langego we Wrocławiu) – polska publiczna uczelnia ekonomiczna z siedzibą we Wrocławiu. W Rankingu Szkół Wyższych miesięcznika „Perspektywy” 2021 została sklasyfikowana na 38. miejscu w Polsce. Wśród uczelni ekonomicznych zajęła 4. pozycję (na sześć możliwych).

Wydział Zarządzania, Informatyki i Finansów Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu (WZIF UE we Wrocławiu) – jeden z 4 wydziałów Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, powstały w 1976 roku jako trzeci z wydziałów tej uczelni. Kształcił on studentów na sześciu podstawowych kierunkach zaliczanych głównie do nauk ekonomicznych: analityka gospodarcza, finanse i rachunkowość, informatyka i ekonometria, informatyka w biznesie, zarządzanie oraz logistyka na studiach stacjonarnych oraz niestacjonarnych. Wydział Zarządzania, Informatyki i Finansów był jednostką interdyscyplinarną. W jego ramach znajdowało się pięć instytutów w ramach których mieściły się dwadzieścia cztery katedry oraz w jednej samodzielnej Katedry Prawa Gospodarczego. Zatrudnionych było 228 nauczycieli akademickich, w tym 41 samodzielnych pracowników naukowych. Wydział współpracował również z emerytowanymi profesorami, których autorytet wspierał zarówno proces dydaktyczny, jak i przede wszystkim wymianę międzynarodową. Według stanu na 2007 rok na wydziale studiowało łącznie około 6000 studentów, w tym na studiach dziennych, na studiach zaocznych oraz kilkunastu doktorantów odbywających studia trzeciego stopnia.

Wydział Inżynieryjno-Ekonomiczny Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu (WIE UE we Wrocławiu) – jeden z 4 wydziałów Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, powstały w 1954 roku jako jeden z pierwszych wydziałów tej uczelni. Kształci studentów na kierunku zarządzanie i inżynieria produkcji na studiach stacjonarnych oraz niestacjonarnych. W ramach Wydziału Inżynieryjno-Ekonomicznego znajdują się 2 instytuty, w skład których wchodzi 17 katedr. Aktualnie zatrudnionych jest 144 pracowników naukowo-dydaktycznych (z czego 10 profesorów tytularnych, 21 doktorów habilitowanych, 64 doktorów i 49 magistrów inżynierów). Wydział współpracuje również z emerytowanymi profesorami, których autorytet wspiera zarówno proces dydaktyczny, jak i przede wszystkim wymianę międzynarodową. Według stanu na 2007 rok na wydziale studiuje łącznie 2026 studentów, w tym na studiach dziennych, na studiach zaocznych oraz kilkunastu doktorantów odbywających studia trzeciego stopnia.

Wyższa Szkoła Zarządzania i Finansów we Wrocławiu – nieistniejąca już uczelnia, która została założona w 1995 roku jako pierwsza uczelnia niepubliczna na Dolnym Śląsku. Kształciła studentów na kierunkach: Zarządzanie, Finanse i Rachunkowość, Politologia oraz Filologia Angielska w trybie dziennym lub zaocznym. Studia kończyły się uzyskaniem tytułu licencjata. Wcześniej również uprawnienia do prowadzenia studiów magisterskich na kierunku Finanse i Rachunkowość, zawieszone przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Uczelnia dysponowała trzema budynkami: przy ul. Łąkowej, Sieradzkiej i Pabianickiej (siedziba uczelni). W dniu 1 października 2012 roku została wcielona do Wyższej Szkoły Bankowej we Wrocławiu, która przejęła majątek Szkoły oraz kształcenie studentów.

Mrówkowiec – potoczna nazwa wielokondygnacyjnego budynku mieszkalnego we Wrocławiu przy ul. Drukarskiej. W momencie konstrukcji był największym budynkiem mieszkalnym w mieście i jednym z najdłuższych w Polsce. W szczytowym okresie mieszkało w nim 3 tys. osób.

Impel – grupa kapitałowa, której wiodącą spółką jest spółka akcyjna (Impel S.A.). Spółka Impel powstała 19 listopada 1990 r. jako spółka jawna. Od początku działalności firma świadczyła usługi w modelu business to business, promując system zarządzania określany jako outsourcing.

Ulica Komandorska – jedna z ulic Wrocławia, położona w południowej części miasta. Współczesna nazwa ulicy pochodzi od leżącej wzdłuż niej niegdyś Nowej Wsi (włączonej w granice miasta w roku 1868), nazywanej Komandorską (niem. Commende Neudorf), podobnie jak nazwa obowiązująca do roku 1945 – Neudorfstraße. Do połowy XIX wieku główna droga Nowej Wsi Komandorskiej łączyła się z ówczesną ulicą Ogrodową (Gartenstraße; dziś ulica Piłsudskiego) Zaułkiem Wolskim (Freiheit Gasse), który położony był kilkadziesiąt metrów na wschód od obecnej ul. Komandorskiej. W roku 1863 właściciel parceli położonej na wprost drogi wiodącej z Nowej Wsi na północ odstąpił ją miastu, dzięki czemu wytyczono na niej nową ulicę ułatwiającą komunikację z miastem. Nadano jej w 1865 nazwę Neudorfstraße, a w 1870 rozciągnięto ją również na samą główną drogę włączonej do miasta Nowej Wsi. Wkrótce w zabudowie ulicy zaczęły dominować kamienice czynszowe, a pod koniec XIX wieku (w założeniach urbanistycznych z 1882 i 1895) zaplanowano i częściowo zrealizowano odcinek mający być przedłużeniem ulicy w kierunku południowym (jest to fragment Al. Wiśniowej – łącznik z ul. Sztabową w sąsiedztwie Szpitala Kolejowego, niemający jednak połączenia z samą ul. Komandorską). Oprócz zabudowy mieszkaniowej przy Neudorfstraße znajdował się także m.in. kompleks rozrywkowy Établissement Tivoli-Lichtspiele (pod numerem 35, na odcinku pomiędzy skrzyżowaniami z dzisiejszymi ulicami Swobodną i Skwerową), fabryka papierosów J. Przedeckiego (Türkische Cigaretten- und Tabak-Fabrik "Sultan") założona w 1860 na parcelach nr 36-38 oraz kompleks szpitalny Wenzel-Hancke wzniesiony przy południowym końcu ul. Komandorskiej w latach 1875-1911. Podczas oblążenia Festung Breslau w 1945 w gruzach legła cała zabudowa tej ulicy z wyjątkiem paru kamienic pomiędzy torami kolejowymi a ul. Piłsudskiego oraz części zabudowań dawnego kompleksu szpitalnego. W latach 70. XX wieku wzdłuż ul. Komandorskiej wybudowano osiedle mieszkaniowe z wielkiej płyty i to ono nadają dziś charakter większej części tej ulicy. Obecny przebieg ulicy zaczyna się skrzyżowaniem z ul. Piłsudskiego na północy i kończy na skrzyżowaniu z ul. Kamienną na południu; łączna jej długość wynosi ok. 1,35 km. Północny koniec ulicy Komandorskiej (od ul. Piłsudskiego do wiaduktu kolejowego w ciągu estakady kolejowej) należy do osiedla Przedmieście Świdnickie, a pozostała część do osiedla Powstańców Śląskich.