Pomnik Oskara Langego

Wydział Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu (WNE UE we Wrocławiu) – jeden z 4 wydziałów Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, powstały w 1950 roku jako jeden z pierwszych wydziałów na tej uczelni. Kształci on studentów na czterech podstawowych kierunkach zaliczanych głównie do nauk ekonomicznych: ekonomia, finanse i rachunkowość, międzynarodowe stosunki gospodarcze oraz zarządzanie na studiach stacjonarnych oraz niestacjonarnych. Wydział Nauk Ekonomicznych jest jednostką interdyscyplinarną. W jego ramach znajdują się dwa instytuty w ramach których mieści się siedem katedr oraz z jedenastu samodzielnych katedr. Aktualnie zatrudnionych jest 198 nauczycieli akademickich, w tym 21 profesorów zwyczajnych, 34 profesorów nadzwyczajnych, 66 adiunktów, 59 asystentów i 16 starszych wykładowców. Wydział współpracuje również z emerytowanymi profesorami, których autorytet wspiera zarówno proces dydaktyczny, jak i przede wszystkim wymianę międzynarodową. Według stanu na rok akademicki 2006/2007 rok na wydziale studiuje łącznie około 6056 studentów, w tym 2992 na studiach dziennych, 2367 na studiach zaocznych, 375 na studiach wieczorowych oraz 122 doktorantów, odbywających studia trzeciego stopnia, a także 200 słuchaczy studiów podyplomowych.

Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu (daw. Akademia Ekonomiczna im. Oskara Langego we Wrocławiu) – polska publiczna uczelnia ekonomiczna z siedzibą we Wrocławiu. W Rankingu Szkół Wyższych miesięcznika „Perspektywy” 2021 została sklasyfikowana na 38. miejscu w Polsce. Wśród uczelni ekonomicznych zajęła 4. pozycję (na sześć możliwych).

Wydział Zarządzania, Informatyki i Finansów Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu (WZIF UE we Wrocławiu) – jeden z 4 wydziałów Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, powstały w 1976 roku jako trzeci z wydziałów tej uczelni. Kształcił on studentów na sześciu podstawowych kierunkach zaliczanych głównie do nauk ekonomicznych: analityka gospodarcza, finanse i rachunkowość, informatyka i ekonometria, informatyka w biznesie, zarządzanie oraz logistyka na studiach stacjonarnych oraz niestacjonarnych. Wydział Zarządzania, Informatyki i Finansów był jednostką interdyscyplinarną. W jego ramach znajdowało się pięć instytutów w ramach których mieściły się dwadzieścia cztery katedry oraz w jednej samodzielnej Katedry Prawa Gospodarczego. Zatrudnionych było 228 nauczycieli akademickich, w tym 41 samodzielnych pracowników naukowych. Wydział współpracował również z emerytowanymi profesorami, których autorytet wspierał zarówno proces dydaktyczny, jak i przede wszystkim wymianę międzynarodową. Według stanu na 2007 rok na wydziale studiowało łącznie około 6000 studentów, w tym na studiach dziennych, na studiach zaocznych oraz kilkunastu doktorantów odbywających studia trzeciego stopnia.

Wydział Inżynieryjno-Ekonomiczny Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu (WIE UE we Wrocławiu) – jeden z 4 wydziałów Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, powstały w 1954 roku jako jeden z pierwszych wydziałów tej uczelni. Kształci studentów na kierunku zarządzanie i inżynieria produkcji na studiach stacjonarnych oraz niestacjonarnych. W ramach Wydziału Inżynieryjno-Ekonomicznego znajdują się 2 instytuty, w skład których wchodzi 17 katedr. Aktualnie zatrudnionych jest 144 pracowników naukowo-dydaktycznych (z czego 10 profesorów tytularnych, 21 doktorów habilitowanych, 64 doktorów i 49 magistrów inżynierów). Wydział współpracuje również z emerytowanymi profesorami, których autorytet wspiera zarówno proces dydaktyczny, jak i przede wszystkim wymianę międzynarodową. Według stanu na 2007 rok na wydziale studiuje łącznie 2026 studentów, w tym na studiach dziennych, na studiach zaocznych oraz kilkunastu doktorantów odbywających studia trzeciego stopnia.

Wyższa Szkoła Zarządzania i Finansów we Wrocławiu – nieistniejąca już uczelnia, która została założona w 1995 roku jako pierwsza uczelnia niepubliczna na Dolnym Śląsku. Kształciła studentów na kierunkach: Zarządzanie, Finanse i Rachunkowość, Politologia oraz Filologia Angielska w trybie dziennym lub zaocznym. Studia kończyły się uzyskaniem tytułu licencjata. Wcześniej również uprawnienia do prowadzenia studiów magisterskich na kierunku Finanse i Rachunkowość, zawieszone przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Uczelnia dysponowała trzema budynkami: przy ul. Łąkowej, Sieradzkiej i Pabianickiej (siedziba uczelni). W dniu 1 października 2012 roku została wcielona do Wyższej Szkoły Bankowej we Wrocławiu, która przejęła majątek Szkoły oraz kształcenie studentów.

Kaplica cmentarna na Południu – nieistniejąca już kaplica cmentarna wzniesiona na Starym Cmentarzu Żydowskim we Wrocławiu przy ulicy Ślężnej. Obiekt został zaprojektowany przez wrocławskich architektów Richarda i Paula Ehrlichów. Kaplica powstała w 1912 na cmentarzu żydowskim przy ulicy Ślężnej. Wzniesiono ją przed bramą główną cmentarza na osi jego głównej alei. Była to budowla centralna na planie krzyża równoramiennego. Składała się z hali głównej i przedsionków. Miała 48 miejsc siedzących i 300 miejsc stojących. W obiekcie znajdowała się także sala do mycia zwłok i pokój dla grabarzy. Została zniszczona w czasie wojny i rozebrana w latach 70. XX wieku.

Galeriowiec przy ulicy Powstańców Śląskich 82-94 – budynek mieszalny położony we Wrocławiu przy ulicy Powstańców Śląskich 82-94 w ramach wrocławskiego osiedla Powstańców Śląskich (Osiedle Południe). Ten obiekt został zbudowany jako jeden z trzech budynków stanowiących tak zwaną ścianę wschodnią ulicy Powstańców Śląskich. W części mieszkalnej jest budynkiem typu galeriowiec. Dwie pierwsze kondygnacje przeznaczone były na lokale handlowo-usługowe, lecz przez znaczny okres czasu od oddania budynku od użytkowania tego zakresu nie wykonano. Ponadto nie wybudowano planowanych pawilonów handlowo-usługowych. Po latach teren przed budynkiem sprzedano. Zamiast projektowanego pierwotnie pasażu na terenie tym powstał supermarket sieci Aldi.

Ulica Komandorska – jedna z ulic Wrocławia, położona w południowej części miasta. Współczesna nazwa ulicy pochodzi od leżącej wzdłuż niej niegdyś Nowej Wsi (włączonej w granice miasta w roku 1868), nazywanej Komandorską (niem. Commende Neudorf), podobnie jak nazwa obowiązująca do roku 1945 – Neudorfstraße. Do połowy XIX wieku główna droga Nowej Wsi Komandorskiej łączyła się z ówczesną ulicą Ogrodową (Gartenstraße; dziś ulica Piłsudskiego) Zaułkiem Wolskim (Freiheit Gasse), który położony był kilkadziesiąt metrów na wschód od obecnej ul. Komandorskiej. W roku 1863 właściciel parceli położonej na wprost drogi wiodącej z Nowej Wsi na północ odstąpił ją miastu, dzięki czemu wytyczono na niej nową ulicę ułatwiającą komunikację z miastem. Nadano jej w 1865 nazwę Neudorfstraße, a w 1870 rozciągnięto ją również na samą główną drogę włączonej do miasta Nowej Wsi. Wkrótce w zabudowie ulicy zaczęły dominować kamienice czynszowe, a pod koniec XIX wieku (w założeniach urbanistycznych z 1882 i 1895) zaplanowano i częściowo zrealizowano odcinek mający być przedłużeniem ulicy w kierunku południowym (jest to fragment Al. Wiśniowej – łącznik z ul. Sztabową w sąsiedztwie Szpitala Kolejowego, niemający jednak połączenia z samą ul. Komandorską). Oprócz zabudowy mieszkaniowej przy Neudorfstraße znajdował się także m.in. kompleks rozrywkowy Établissement Tivoli-Lichtspiele (pod numerem 35, na odcinku pomiędzy skrzyżowaniami z dzisiejszymi ulicami Swobodną i Skwerową), fabryka papierosów J. Przedeckiego (Türkische Cigaretten- und Tabak-Fabrik "Sultan") założona w 1860 na parcelach nr 36-38 oraz kompleks szpitalny Wenzel-Hancke wzniesiony przy południowym końcu ul. Komandorskiej w latach 1875-1911. Podczas oblążenia Festung Breslau w 1945 w gruzach legła cała zabudowa tej ulicy z wyjątkiem paru kamienic pomiędzy torami kolejowymi a ul. Piłsudskiego oraz części zabudowań dawnego kompleksu szpitalnego. W latach 70. XX wieku wzdłuż ul. Komandorskiej wybudowano osiedle mieszkaniowe z wielkiej płyty i to ono nadają dziś charakter większej części tej ulicy. Obecny przebieg ulicy zaczyna się skrzyżowaniem z ul. Piłsudskiego na północy i kończy na skrzyżowaniu z ul. Kamienną na południu; łączna jej długość wynosi ok. 1,35 km. Północny koniec ulicy Komandorskiej (od ul. Piłsudskiego do wiaduktu kolejowego w ciągu estakady kolejowej) należy do osiedla Przedmieście Świdnickie, a pozostała część do osiedla Powstańców Śląskich.

Galeriowiec przy ulicy Powstańców Śląskich 46-64 (zwany Titaniciem) – budynek mieszalno-usługowy położony we Wrocławiu przy ulicy Powstańców Śląskich 46-64 w ramach wrocławskiego osiedla Powstańców Śląskich (Osiedle Południe). Ten obiekt został zbudowany jako jeden z trzech budynków stanowiących tak zwaną ścianę wschodnią ulicy Powstańców Śląskich. W części mieszkalnej jest budynkiem typu galeriowiec. Na dwóch pierwszych kondygnacjach zrealizowano część handlowo-usługową.

Stary cmentarz żydowski we Wrocławiu – kirkut znajdujący się przy ulicy Ślężnej we Wrocławiu, stanowi obecnie Muzeum Sztuki Cmentarnej, które jest oddziałem Muzeum Miejskiego Wrocławia. Jego łączna powierzchnia to 4,6 ha, znajduje się na nim około 12 tysięcy nagrobków. Znajdują się tutaj groby Żydów przybyłych z odległych stron, m.in. z Gdańska, Warszawy, Bonn, Hamburga czy Bostonu. Nekropolia jest miejscem szczególnie ważnym dla historyków, jako miejsce pochówku wielu znanych osób nie tylko z Wrocławia, ale i z Europy. Cmentarz wyraźnie odróżnia się od kirkutów Europy Wschodniej, z różnorodnymi formami sztuki nagrobnej, rozbudowaną symboliką, bogato zdobionymi macewami oraz budowlami. Niektóre z nich wzorowane są na stylu mauretańskim lub egipskim. Cmentarz można zwiedzać codziennie w godzinach 09:00 - 16:00 w okresie zimowym (XI - III), 09:00 - 18:00 w okresie letnim (IV - X), wstęp bezpłatny w czwartki.

Mrówkowiec – potoczna nazwa wielokondygnacyjnego budynku mieszkalnego we Wrocławiu przy ul. Drukarskiej. W momencie konstrukcji był największym budynkiem mieszkalnym w mieście i jednym z najdłuższych w Polsce. W szczytowym okresie mieszkało w nim 3 tys. osób.

Powstańców Śląskich, nazywane również Południe – osiedle we Wrocławiu na obszarze dawnej dzielnicy Krzyki. Osiedle swój obecny kształt uzyskało po II wojnie światowej wskutek zabudowy niemal zrównanej z ziemią dzielnicy cesarza Wilhelma (Kaiser-Wilhelm-Viertel), w miejscu wcześniejszej osady Neudorf. Położone w okolicy placu Powstańców Śląskich i wzdłuż ulicy Powstańców Śląskich (stąd nazwa), w południowej części miasta (stąd druga z używanych potocznie nazw). Osiedle graniczy z Gajowicami na zachodzie, Przedmieściem Świdnickim na północy, Hubami na wschodzie oraz Borkiem na południu.