Ujście Oławy

Port wyładunkowy Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji we Wrocławiu (Schlung – Gardziel, Port Węglowy, Port Ujście Oławy) – port na rzece Odra, położony we Wrocławiu, przy Ulicy Na Grobli. Port zlokalizowany jest w 250,4 km biegu rzeki Odra. Akwatorium portu składa się z wejścia do portu usytuowanego na lewym brzegu rzeki, i basenu portowego, stanowiącego kanał, ułożony równolegle do przepływającej obok rzeki Oława.

Most Oławski (Mauritius Brücke – Most św. Maurycego, Margarethenbrücke, Most Wygonowy) – most drogowy położony we Wrocławiu, stanowiący przeprawę nad rzeką Oława. Około 200 m poniżej mostu Oława ma swoje współczesne ujście do Odry (którego położenie w historii miasta i śląska, zmieniało się w sposób naturalny, lub było wielokrotnie zmieniane w wyniki inwestycji hydrotechnicznych prowadzonych przez człowieka). Most zlokalizowany jest w ciągu ulic: Walońskiej (lewy, zachodni brzeg rzeki) oraz Na Grobli (prawy, wschodni brzeg rzeki). W miejscu współczesnego mostu, wcześniej istniała kładka służąca przepędzaniu bydła na pastwisko położone na prawym brzegu rzeki. Ten fakt utrwalił stosowaną przez pewien czas nazwę Most Wygonowy. Na prawym brzegu rzeki tuż poniżej mostu, na północ od ulicy Na Grobli znajduje się teren Portu Ujście Oławy. Roboty budowlane związane z budową mostu rozpoczęte zostały w kwietniu 1882 roku, a zakończone w listopadzie 1883 roku. Projektantem mostu był Alexander Kaumann. Przy tworzeniu mostu współpracowali z nim inżynierowie Eger i Reichelt, Beer, Wackwitz i Hoffmann. Most ozdobiony został elementami rzeźbiarskimi wykonanymi przez P. Heislera pod kierunkiem Roberta Toberentza i przy współpracy Heinricha Weltringa. Natomiast dekoracyjne elementy metalowe wykonał Gustav Trelenberg. W 1962 i 1990 roku most został gruntownie wyremontowany. Jest to most o konstrukcji w postaci ceglanych sklepień (łuki wypełnione betonem) i podpór (przyczółków i filarów, do budowy których użyto granitu sprowadzanego z kamieniołomów Kulmitza w Strzegomiu), pokrytych ciosami kamiennymi o młotkowej fakturze. Balustrady wykonano w postaci zdobionych, tralkowych barier, z elementami wzorowanymi na ikonografii architektury barokowej. Materiałem z którego je wykonano to piaskowiec (sprowadzony z kamieniołomu Zeidlera i Wimmela w Bolesławcu). Do nich przymocowano również zdobione latarnie, ówcześnie gazowe. Most składa się z trzech przęseł do długości 13,8 każde. Teoretyczna rozpiętość każdego z trzech łuków wynosi 14,55 m, a szerokość sklepienia 13,40 m; promień krzywizny dolnej krawędzi łuku wynosi 16,13 m; grubość sklepienia wynosi od 0,77 m wezgłowiu, przez 0,64 m w ćwiartce łuku, do 0,51 m w kluczu; wzmocnienie w postaci wypełnienia betonem o grubości od 0,60 m do 0,16 m wykonano podczas remontu w 1962 roku. Całkowita długość mostu to 73,8 m, a jego całkowita szerokość wynosi 14,12 m, w tym jezdnia ma szerokość 8,10 m i dwa chodniki po 2,15 m szerokości każdy. Nawierzchnia jezdni na moście wykonana została z kostki granitowej. Przed wojną przez most przebiegała linia tramwajowa, podczas remontu torowisko zostało zdemontowane.

Kolej gondolowa „Polinka” we Wrocławiu – całoroczna kolej gondolowa we Wrocławiu, kursująca nad Odrą pomiędzy głównym kampusem Politechniki Wrocławskiej na Wybrzeżu Stanisława Wyspiańskiego, a Geocentrum przy ul. Na Grobli.

Wydział Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii (W-6) Politechniki Wrocławskiej – jednostka naukowo-dydaktyczna (jeden z 16 wydziałów) Politechniki Wrocławskiej, powstała w 1 września 1968 roku. Działalność naukowo-dydaktyczna w dziedzinie górnictwa została zapoczątkowana już w 1964 roku, gdy powstał Oddział Górnictwa Odkrywkowego przy Wydziale Budownictwa Lądowego. Z dniem pierwszym stycznia 2004 roku wydział zmienił nazwę na Wydział Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii. Według Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego wydział posiada kategorię „A”. Wydział zatrudnia 54 nauczycieli akademickich, w tym 7 z tytułem naukowym profesora, 8 ze stopniem naukowym doktora habilitowanego i 39 ze stopniem naukowym doktora.

Plac Społeczny – plac we Wrocławiu położony w obrębie Starego Miasta. Współcześnie przebiega tędy między innymi droga krajowa nr 98, a wcześniej droga krajowa nr 8 i trasa europejska E67. Plac stanowi ważny węzeł komunikacyjny, w ramach którego zbudowano obiekty inżynieryjne takie jak estakady drogowe i przejścia podziemne dla pieszych.

Kościół św. Łazarza we Wrocławiu – gotycki murowany kościół zbudowany przez Zakon Rycerzy i Szpitalników świętego Łazarza z Jerozolimy w II połowie XIV wieku (na miejscu budowli wymienianej już w 1260 jako kościół szpitalny) przy drodze prowadzącej ze średniowiecznego Wrocławia na południowy wschód – do Oławy. W chwili powstania szpital i kościół św. Łazarza znajdowały się za Bramą Oławską, w pobliżu osiedla walońskich tkaczy; obecnie kościół i poszpitalny budynek znajdują się w granicach miasta, przy ulicy gen. Romualda Traugutta 54–58, naprzeciwko kościoła, klasztoru i współczesnego szpitala Bonifratrów.

Plac Generała Walerego Wróblewskiego (Mauritius Platz, Wołoski) – plac położony we Wrocławiu na osiedlu Przedmieście Oławskie (Ohlauer Vorstadt), w obrębie dzielnicy Krzyki . Współcześnie zachowany został jedynie układ komunikacyjny placu oraz po jego zachodniej stronie okalana murem zabudowa kościoła Świętego Maurycego, pozostała, istniejąca niegdyś, zabudowa Placu obecnie nie istnieje.

Kościół Świętej Trójcy o.o. bonifratrów we Wrocławiu – zabytkowy kościół katolicki we Wrocławiu, znajdujący się na Przedmieściu Oławskim, przy ul. gen. Romualda Traugutta, jest kościołem klasztornym zakonu bonifratrów.

Ulica gen. Romualda Traugutta – główna i jedna z najstarszych ulic wrocławskiego Przedmieścia Oławskiego, prowadząca w kierunku Oławy i Małopolski, przedłużenie śródmiejskiej ul. Oławskiej. Odcinek zachodni, od murów miejskich do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego, funkcjonował jako główna droga osady tkaczy walońskich. Przy nim znajdowały się wzmiankowane od XIII wieku kościoły św. Maurycego oraz św. Łazarza wraz ze szpitalem dla trędowatych. Odcinek wschodni od ul. gen. Kazimierza Pułaskiego do ul. Krakowskiej został zabudowany do końca XVIII wieku (m.in. klasztor Bonifratrów (1714–1734), Biały Folwark z pałacem biskupim (1735 r.) w rejonie pl. Zgody, młyn przy ul. Żabia Ścieżka). Początkowo ulica nie miała jednej nazwy na całej swej długości; po platea Gallicorum nazywano ją „Walońską” (tak w księdze podatkowej z roku 1403), a potem – w związku ze znajdującą się w fortyfikacjach miejskich na tej drodze Bramą Krupniczą – początkowy odcinek drogi też nazywano „Krupniczą”. Rozbudowa fortyfikacji miejskich w wiekach od XVI do XVIII wpłynęła zarówno na przebieg tej drogi, ale także na to, jak była nazywana. I tak odcinek zachodni nazywano Wallgasse („Wałowa”), zaś odcinek wschodni Weingasse („Winna”). Dopiero po zburzeniu fortyfikacji i włączeniu Przedmieścia Oławskiego od Wrocławia (1808 r.) połączono obie drogi, nadając im w 1824 jedną nazwę – Klosterstraße (ul. Klasztorna) wywodzącą się od klasztoru Bonifratrów. Wtedy też rozpoczęło się przeobrażanie zabudowy. Zaczęły powstawać kamienice czynszowe (najstarsza nr 73 według projektu z 1866 r.) oraz liczne zakłady przemysłowe, głównie wzdłuż brzegów rzeki Oławy. Były to przede wszystkim drukarnie perkalu pod nrem 66, od 1834 r. odlewnia żelaza i fabryka maszyn; pod nrami 72–74 założona w 1809 r. przędzalnia bawełny Augusta Carla Mildego (jego grób znajduje się w kościele św. Maurycego), późniejszy zakład oczyszczania miasta czy wytwórnia wódek Carla Schirdewana pod numerami 102–104. Na większości podwórek w oficynach znajdowały się małe zakłady m.in. fabryka majonezu pod nrem 45, fabryka konserw Manna pod nrem 43 czy zakład transportowy pod nrem 97. W 1852 r. w miejscu gospody „Pod Austriackim Cesarzem” wzniesiono ewangelicki szpital „Bethanien” – kompleks składający się z 10 budynków wraz z gmachem głównym wzniesionym w latach 1913–1916 według projektu Theodora Grunerta i firmy budowlanej Simon & Halfpaap. Kompleks budynków został opuszczony w 2015 roku. Od tego czasu stoi pusty – cały sprzęt został przetransportowany do nowego, nowoczesnego kompleksu szpitali. Po upadku Festung Breslau w maju 1945 ulicę nazwano Klasztorną, ale już 5 listopada tego samego roku jej patronem został Romuald Traugutt, dyktator w powstaniu styczniowym. W czasie wojny zniszczona została większość zabudowy od ul. Podwale do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego. Na ich miejscu częściowo powstała nowa zabudowa, jak np. budynek biurowy ZREMB. Część budynków w rejonie pl. gen. Walerego Wróblewskiego rozebrano kilka lat po wojnie. W latach 90. uzupełniono plombami luki w zabudowie między ul. gen. Ignacego Prądzyńskiego i ul. Krakowską. Po powodzi 1997 r. wyburzono kilka kamienic w końcowym biegu ulicy, lecz także przeprowadzono gruntowny remont drogi (lata 1998–1999).

Kładka w ulicy Szybkiej – kładka położona we Wrocławiu, w rejonie osiedla Rakowiec, w ciągu ulicy Szybkiej, nad rzeką Oława. Pierwotnie w latach 20. XX wieku została tu wybudowana kładka drewniana. W 1994 roku rozebrano starą kładkę, a w jej miejscu odbudowano przeprawę już w nowej technologii, w miejscu poprzedniej o konstrukcji drewnianej. W korycie rzeki pozostały fragmenty betonowych filarów, na których oparte były słupy (pylony) podtrzymujące pomost kładki drewnianej. Przeprawa wzniesiona pierwotnie w latach 20. XX w. wykonana była z drewna. Był to most pięcioprzęsłowy. Kolejne przęsła oparte były na drewnianych pylonach z ostrogami. Konstrukcja nośną przęseł stanowiły drewniane belki ze ściągami usytuowanymi pod pomostem. Również ówcześnie konstrukcja kładki służyła nie tylko jako przeprawa, ale i pełniła funkcję konstrukcji nośnej dla dwóch rurociągów wodnych. Ocenia się, że stara kładka była ciekawa pod względem konstrukcyjnym i powinna była zostać zachowana jako zabytek techniki. Współczesny most stanowi kładkę jednoprzęsłową. Przęsło pomosty oparte jest na żelbetowych przyczółkach. Jej długość wynosi 52 m, a szerokość całkowita 4,23 m, w tym 3,74 m to jezdnia (nie jest ogólnodostępna dla ruchu kołowego, a jedynie dla ruchu pieszego). Konstrukcja kładki wykonana została o przekroju skrzynkowym dźwigarów w postaci belek stalowych. dywanika asfaltowego, kostka betonowa znajduje się na przyczółkach i dojściach do kładki. Do konstrukcji przeprawy podwieszona została magistrala wodociągowa (na północnym, prawym brzegu rzeki zlokalizowany jest zakład uzdatniania wody Na Grobli).

Dekanat Wrocław Śródmieście – jeden z 33 dekanatów w rzymskokatolickiej archidiecezji wrocławskiej. W skład dekanatu wchodzi 10 parafii: Parafia Bożego Ciała → Wrocław Parafia Chrystusa Króla → Wrocław Parafia św. Elżbiety → Wrocław Parafia św. Ignacego Loyoli → Wrocław Parafia św. Karola Boromeusza → Wrocław parafia św. Klemensa Dworzaka → Wrocław Parafia św. Maurycego → Wrocław Parafia św. Mikołaja → Wrocław Parafia św. Stanisława, św. Doroty i św. Wacława → Wrocław Parafia św. Augustyna → Wrocław

Parafia Świętego Maurycego we Wrocławiu znajduje się w dekanacie Wrocław-Śródmieście w archidiecezji wrocławskiej. Jej proboszczem jest ks. Janusz Gorczyca. Obsługiwana przez księży archidiecezjalnych. Erygowana w XIII wieku. Mieści się przy ulicy Traugutta. W roku 1999 po zniesieniu parafii św. Wojciecha ojców Dominikanów do parafii przyłączono teren obejmujący ulice Dworcową, Kościuszki, Dąbrowskiego i Podwale.