Kładka w ulicy Szybkiej

Wydział Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii (W-6) Politechniki Wrocławskiej – jednostka naukowo-dydaktyczna (jeden z 16 wydziałów) Politechniki Wrocławskiej, powstała w 1 września 1968 roku. Działalność naukowo-dydaktyczna w dziedzinie górnictwa została zapoczątkowana już w 1964 roku, gdy powstał Oddział Górnictwa Odkrywkowego przy Wydziale Budownictwa Lądowego. Z dniem pierwszym stycznia 2004 roku wydział zmienił nazwę na Wydział Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii. Według Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego wydział posiada kategorię „A”. Wydział zatrudnia 54 nauczycieli akademickich, w tym 7 z tytułem naukowym profesora, 8 ze stopniem naukowym doktora habilitowanego i 39 ze stopniem naukowym doktora.

Kościół Chrystusowy we Wrocławiu – zachowany w stanie ruiny kościół ewangelicko-luterański (staroluterański) we Wrocławiu.

Wieża ciśnień przy ul. Na Grobli – wieża ciśnień o wysokości całkowitej 40 m, zlokalizowana we Wrocławiu, będąca jednym z najstarszych obiektów technicznej infrastruktury miasta. Wieża powstała jako kluczowy element projektu Johna Moore'a zaopatrzenia 200 tysięcy mieszkańców w wodę, skorygowana i ubrana w historyzującą szatę przez miejskiego radcę budowlanego (architekta miejskiego) Johanna Christiana Zimmermanna. Wybudowana w latach 1866-1871 kosztem 3 mln marek, uruchomiona 1 sierpnia 1871, ze stalowym nitowanym zbiornikiem wieżowym w środku oraz maszynownią. W 1902 dobudowano drugi zbiornik, żelbetowy, i łączna ich pojemność wynosiła wówczas 4150 m³. W maszynowni od 1879 pracowały najpierw agregaty pompowo-parowe systemu Woolfa wykonane we wrocławskim Ruffer G. H., Maschinen-Bauanstalt według projektu inż. Thometzka, a potem ich rolę przejęła w 1924 turbina parowa systemu Zoelly. Do dziś zachowała się w wieży najstarsza z suwnic, jeszcze z 1871 roku. Urządzenia te pracowały aż do wyłączenia zbiorników z eksploatacji w latach 60. XX w. Obecnie obiekty te, wciąż nie zdemontowane, wraz z licznymi XIX-wiecznymi detalami architektonicznymi (np. najwyższe w Polsce, bogato dekorowane, spiralne schody żeliwne) dokumentują historię światowej techniki. W latach 90. XX w. powstał pomysł urządzenia tutaj Otwartego Muzeum Techniki, ale inicjatywa nie powiodła się. Od kwietnia 2000 do 2005, należąca wciąż do Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji (MPWiK), była wykorzystywana przez teatralną Grupę Artystyczną "Ad Spectatores" Pod Wezwaniem Calderóna, która wystawiała tam swoje spektakle.

Kolej gondolowa „Polinka” we Wrocławiu – całoroczna kolej gondolowa we Wrocławiu, kursująca nad Odrą pomiędzy głównym kampusem Politechniki Wrocławskiej na Wybrzeżu Stanisława Wyspiańskiego, a Geocentrum przy ul. Na Grobli.

Plac Zgody (dawniej niem.: Webskyplatz) – plac położony we Wrocławiu na osiedlu Przedmieście Oławskie (dawniej niem.:Ohlauer Vorstadt) w byłej dzielnicy Krzyki . Tu mieści się dawny tzw. Letni Pałac Biskupów Wrocławskich, w którym obecnie ma swoją siedzibę Muzeum Etnograficzne .

Letni pałac biskupi we Wrocławiu lub Pałac Websky’ego (niem. Websky-Schlößchen Breslau) – dawny letni pałac biskupów wrocławskich przy ul. Traugutta 111/113 we Wrocławiu. Obecnie siedziba Muzeum Etnograficznego.

Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu – muzeum sztuki ludowej Dolnego Śląska, działające od 1954 r.

Port wyładunkowy Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji we Wrocławiu (Schlung – Gardziel, Port Węglowy, Port Ujście Oławy) – port na rzece Odra, położony we Wrocławiu, przy Ulicy Na Grobli. Port zlokalizowany jest w 250,4 km biegu rzeki Odra. Akwatorium portu składa się z wejścia do portu usytuowanego na lewym brzegu rzeki, i basenu portowego, stanowiącego kanał, ułożony równolegle do przepływającej obok rzeki Oława.

Most Oławski (Mauritius Brücke – Most św. Maurycego, Margarethenbrücke, Most Wygonowy) – most drogowy położony we Wrocławiu, stanowiący przeprawę nad rzeką Oława. Około 200 m poniżej mostu Oława ma swoje współczesne ujście do Odry (którego położenie w historii miasta i śląska, zmieniało się w sposób naturalny, lub było wielokrotnie zmieniane w wyniki inwestycji hydrotechnicznych prowadzonych przez człowieka). Most zlokalizowany jest w ciągu ulic: Walońskiej (lewy, zachodni brzeg rzeki) oraz Na Grobli (prawy, wschodni brzeg rzeki). W miejscu współczesnego mostu, wcześniej istniała kładka służąca przepędzaniu bydła na pastwisko położone na prawym brzegu rzeki. Ten fakt utrwalił stosowaną przez pewien czas nazwę Most Wygonowy. Na prawym brzegu rzeki tuż poniżej mostu, na północ od ulicy Na Grobli znajduje się teren Portu Ujście Oławy. Roboty budowlane związane z budową mostu rozpoczęte zostały w kwietniu 1882 roku, a zakończone w listopadzie 1883 roku. Projektantem mostu był Alexander Kaumann. Przy tworzeniu mostu współpracowali z nim inżynierowie Eger i Reichelt, Beer, Wackwitz i Hoffmann. Most ozdobiony został elementami rzeźbiarskimi wykonanymi przez P. Heislera pod kierunkiem Roberta Toberentza i przy współpracy Heinricha Weltringa. Natomiast dekoracyjne elementy metalowe wykonał Gustav Trelenberg. W 1962 i 1990 roku most został gruntownie wyremontowany. Jest to most o konstrukcji w postaci ceglanych sklepień (łuki wypełnione betonem) i podpór (przyczółków i filarów, do budowy których użyto granitu sprowadzanego z kamieniołomów Kulmitza w Strzegomiu), pokrytych ciosami kamiennymi o młotkowej fakturze. Balustrady wykonano w postaci zdobionych, tralkowych barier, z elementami wzorowanymi na ikonografii architektury barokowej. Materiałem z którego je wykonano to piaskowiec (sprowadzony z kamieniołomu Zeidlera i Wimmela w Bolesławcu). Do nich przymocowano również zdobione latarnie, ówcześnie gazowe. Most składa się z trzech przęseł do długości 13,8 każde. Teoretyczna rozpiętość każdego z trzech łuków wynosi 14,55 m, a szerokość sklepienia 13,40 m; promień krzywizny dolnej krawędzi łuku wynosi 16,13 m; grubość sklepienia wynosi od 0,77 m wezgłowiu, przez 0,64 m w ćwiartce łuku, do 0,51 m w kluczu; wzmocnienie w postaci wypełnienia betonem o grubości od 0,60 m do 0,16 m wykonano podczas remontu w 1962 roku. Całkowita długość mostu to 73,8 m, a jego całkowita szerokość wynosi 14,12 m, w tym jezdnia ma szerokość 8,10 m i dwa chodniki po 2,15 m szerokości każdy. Nawierzchnia jezdni na moście wykonana została z kostki granitowej. Przed wojną przez most przebiegała linia tramwajowa, podczas remontu torowisko zostało zdemontowane.

Drugi Zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów we Wrocławiu – zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów znajdujący się we Wrocławiu, przy ulicy Łukasińskiego 20A. Zbór ten wydzielił się ze zboru wrocławskiego, który powstał w 1946 roku. Nabożeństwa odbywają się w każdą niedzielę o godzinie 11:00.

Most Żabia Ścieżka (Kładka Żabia, niem. Margaretensteg Brücke) – most drogowy (kategoria drogowa – 1) położony we Wrocławiu, stanowiący przeprawę nad rzeką Oławą. Most zlokalizowany jest w ciągu ulicy Żabia Ścieżka. Zapewnia komunikację pomiędzy Przedmieściem Oławskim (położonym na lewym brzegu rzeki, od ul. gen. Romualda Traugutta) i częścią Rakowca (położoną na prawym brzegu rzeki). Most ten wybudowany został w 1931 roku. Przy lewym przyczółku mostu położone jest Lądowisko Lotniczego Pogotowia Ratunkowego. Poniżej mostu znajduje się Jaz Małgorzata z przepompownią. Konstrukcja mostu to trzy przęsła wykonane w technologii żelbetowej. Nawierzchnia jezdni wykonana została z asfaltobetonu, a chodników z asfaltu. Całkowita długość mostu wynosi 43,25 m, szerokość 6,06 m, w tym 2,52 m to jezdnia, oraz dwa chodniki o szerokości 1,7 m każdy, położone po obu stronach mostu.

Ulica gen. Romualda Traugutta – główna i jedna z najstarszych ulic wrocławskiego Przedmieścia Oławskiego, prowadząca w kierunku Oławy i Małopolski, przedłużenie śródmiejskiej ul. Oławskiej. Odcinek zachodni, od murów miejskich do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego, funkcjonował jako główna droga osady tkaczy walońskich. Przy nim znajdowały się wzmiankowane od XIII wieku kościoły św. Maurycego oraz św. Łazarza wraz ze szpitalem dla trędowatych. Odcinek wschodni od ul. gen. Kazimierza Pułaskiego do ul. Krakowskiej został zabudowany do końca XVIII wieku (m.in. klasztor Bonifratrów (1714–1734), Biały Folwark z pałacem biskupim (1735 r.) w rejonie pl. Zgody, młyn przy ul. Żabia Ścieżka). Początkowo ulica nie miała jednej nazwy na całej swej długości; po platea Gallicorum nazywano ją „Walońską” (tak w księdze podatkowej z roku 1403), a potem – w związku ze znajdującą się w fortyfikacjach miejskich na tej drodze Bramą Krupniczą – początkowy odcinek drogi też nazywano „Krupniczą”. Rozbudowa fortyfikacji miejskich w wiekach od XVI do XVIII wpłynęła zarówno na przebieg tej drogi, ale także na to, jak była nazywana. I tak odcinek zachodni nazywano Wallgasse („Wałowa”), zaś odcinek wschodni Weingasse („Winna”). Dopiero po zburzeniu fortyfikacji i włączeniu Przedmieścia Oławskiego od Wrocławia (1808 r.) połączono obie drogi, nadając im w 1824 jedną nazwę – Klosterstraße (ul. Klasztorna) wywodzącą się od klasztoru Bonifratrów. Wtedy też rozpoczęło się przeobrażanie zabudowy. Zaczęły powstawać kamienice czynszowe (najstarsza nr 73 według projektu z 1866 r.) oraz liczne zakłady przemysłowe, głównie wzdłuż brzegów rzeki Oławy. Były to przede wszystkim drukarnie perkalu pod nrem 66, od 1834 r. odlewnia żelaza i fabryka maszyn; pod nrami 72–74 założona w 1809 r. przędzalnia bawełny Augusta Carla Mildego (jego grób znajduje się w kościele św. Maurycego), późniejszy zakład oczyszczania miasta czy wytwórnia wódek Carla Schirdewana pod numerami 102–104. Na większości podwórek w oficynach znajdowały się małe zakłady m.in. fabryka majonezu pod nrem 45, fabryka konserw Manna pod nrem 43 czy zakład transportowy pod nrem 97. W 1852 r. w miejscu gospody „Pod Austriackim Cesarzem” wzniesiono ewangelicki szpital „Bethanien” – kompleks składający się z 10 budynków wraz z gmachem głównym wzniesionym w latach 1913–1916 według projektu Theodora Grunerta i firmy budowlanej Simon & Halfpaap. Kompleks budynków został opuszczony w 2015 roku. Od tego czasu stoi pusty – cały sprzęt został przetransportowany do nowego, nowoczesnego kompleksu szpitali. Po upadku Festung Breslau w maju 1945 ulicę nazwano Klasztorną, ale już 5 listopada tego samego roku jej patronem został Romuald Traugutt, dyktator w powstaniu styczniowym. W czasie wojny zniszczona została większość zabudowy od ul. Podwale do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego. Na ich miejscu częściowo powstała nowa zabudowa, jak np. budynek biurowy ZREMB. Część budynków w rejonie pl. gen. Walerego Wróblewskiego rozebrano kilka lat po wojnie. W latach 90. uzupełniono plombami luki w zabudowie między ul. gen. Ignacego Prądzyńskiego i ul. Krakowską. Po powodzi 1997 r. wyburzono kilka kamienic w końcowym biegu ulicy, lecz także przeprowadzono gruntowny remont drogi (lata 1998–1999).