Most Oławski

Port wyładunkowy Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji we Wrocławiu (Schlung – Gardziel, Port Węglowy, Port Ujście Oławy) – port na rzece Odra, położony we Wrocławiu, przy Ulicy Na Grobli. Port zlokalizowany jest w 250,4 km biegu rzeki Odra. Akwatorium portu składa się z wejścia do portu usytuowanego na lewym brzegu rzeki, i basenu portowego, stanowiącego kanał, ułożony równolegle do przepływającej obok rzeki Oława.

Ujście Oławy – ujście rzeki Oławy do Odry, położone we Wrocławiu, w górnym odcinku Śródmiejskiego Węzła Wodnego. Ujście Oławy zlokalizowane jest na lewym brzegu Odry pomiędzy portem Ujście Oławy, położonym w 250,4 km biegu Odry, a mostem Grunwaldzkim położonym w 250,5 km biegu Odry. Współczesne ujście rzeki w ciągu dziejów wielokrotnie zmieniało swój kształt, zmiany te miały początkowo charakter naturalny, a później wynikały z działalności człowieka. We Wrocławiu prowadzono liczne inwestycje w zakresie hydrotechniki związane z ochroną przeciwpowodziową oraz wykorzystaniem wrocławskich rzek, przede wszystkim do celów energetycznych, żeglugowych, ujęć wody, przepraw i innych, w tym także funkcji obronnych. Szczególnie w tym ostatnim aspekcie, a także w zakresie gospodarczego wykorzystania cieków (energetyczne, ujęć wody, odprowadzenia ścieków itp.), dolny odcinek Oławy wraz z jej ujściem był kilkakrotnie przekształcany, rzeka zasilała w wodę m.in. wrocławską fosę miejską i nieistniejącą już fosę wewnętrzną – Czarną Oławę.

Kościół św. Łazarza we Wrocławiu – gotycki murowany kościół zbudowany przez Zakon Rycerzy i Szpitalników świętego Łazarza z Jerozolimy w II połowie XIV wieku (na miejscu budowli wymienianej już w 1260 jako kościół szpitalny) przy drodze prowadzącej ze średniowiecznego Wrocławia na południowy wschód – do Oławy. W chwili powstania szpital i kościół św. Łazarza znajdowały się za Bramą Oławską, w pobliżu osiedla walońskich tkaczy; obecnie kościół i poszpitalny budynek znajdują się w granicach miasta, przy ulicy gen. Romualda Traugutta 54–58, naprzeciwko kościoła, klasztoru i współczesnego szpitala Bonifratrów.

Ulica gen. Romualda Traugutta – główna i jedna z najstarszych ulic wrocławskiego Przedmieścia Oławskiego, prowadząca w kierunku Oławy i Małopolski, przedłużenie śródmiejskiej ul. Oławskiej. Odcinek zachodni, od murów miejskich do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego, funkcjonował jako główna droga osady tkaczy walońskich. Przy nim znajdowały się wzmiankowane od XIII wieku kościoły św. Maurycego oraz św. Łazarza wraz ze szpitalem dla trędowatych. Odcinek wschodni od ul. gen. Kazimierza Pułaskiego do ul. Krakowskiej został zabudowany do końca XVIII wieku (m.in. klasztor Bonifratrów (1714–1734), Biały Folwark z pałacem biskupim (1735 r.) w rejonie pl. Zgody, młyn przy ul. Żabia Ścieżka). Początkowo ulica nie miała jednej nazwy na całej swej długości; po platea Gallicorum nazywano ją „Walońską” (tak w księdze podatkowej z roku 1403), a potem – w związku ze znajdującą się w fortyfikacjach miejskich na tej drodze Bramą Krupniczą – początkowy odcinek drogi też nazywano „Krupniczą”. Rozbudowa fortyfikacji miejskich w wiekach od XVI do XVIII wpłynęła zarówno na przebieg tej drogi, ale także na to, jak była nazywana. I tak odcinek zachodni nazywano Wallgasse („Wałowa”), zaś odcinek wschodni Weingasse („Winna”). Dopiero po zburzeniu fortyfikacji i włączeniu Przedmieścia Oławskiego od Wrocławia (1808 r.) połączono obie drogi, nadając im w 1824 jedną nazwę – Klosterstraße (ul. Klasztorna) wywodzącą się od klasztoru Bonifratrów. Wtedy też rozpoczęło się przeobrażanie zabudowy. Zaczęły powstawać kamienice czynszowe (najstarsza nr 73 według projektu z 1866 r.) oraz liczne zakłady przemysłowe, głównie wzdłuż brzegów rzeki Oławy. Były to przede wszystkim drukarnie perkalu pod nrem 66, od 1834 r. odlewnia żelaza i fabryka maszyn; pod nrami 72–74 założona w 1809 r. przędzalnia bawełny Augusta Carla Mildego (jego grób znajduje się w kościele św. Maurycego), późniejszy zakład oczyszczania miasta czy wytwórnia wódek Carla Schirdewana pod numerami 102–104. Na większości podwórek w oficynach znajdowały się małe zakłady m.in. fabryka majonezu pod nrem 45, fabryka konserw Manna pod nrem 43 czy zakład transportowy pod nrem 97. W 1852 r. w miejscu gospody „Pod Austriackim Cesarzem” wzniesiono ewangelicki szpital „Bethanien” – kompleks składający się z 10 budynków wraz z gmachem głównym wzniesionym w latach 1913–1916 według projektu Theodora Grunerta i firmy budowlanej Simon & Halfpaap. Kompleks budynków został opuszczony w 2015 roku. Od tego czasu stoi pusty – cały sprzęt został przetransportowany do nowego, nowoczesnego kompleksu szpitali. Po upadku Festung Breslau w maju 1945 ulicę nazwano Klasztorną, ale już 5 listopada tego samego roku jej patronem został Romuald Traugutt, dyktator w powstaniu styczniowym. W czasie wojny zniszczona została większość zabudowy od ul. Podwale do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego. Na ich miejscu częściowo powstała nowa zabudowa, jak np. budynek biurowy ZREMB. Część budynków w rejonie pl. gen. Walerego Wróblewskiego rozebrano kilka lat po wojnie. W latach 90. uzupełniono plombami luki w zabudowie między ul. gen. Ignacego Prądzyńskiego i ul. Krakowską. Po powodzi 1997 r. wyburzono kilka kamienic w końcowym biegu ulicy, lecz także przeprowadzono gruntowny remont drogi (lata 1998–1999).

Wydział Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii (W-6) Politechniki Wrocławskiej – jednostka naukowo-dydaktyczna (jeden z 16 wydziałów) Politechniki Wrocławskiej, powstała w 1 września 1968 roku. Działalność naukowo-dydaktyczna w dziedzinie górnictwa została zapoczątkowana już w 1964 roku, gdy powstał Oddział Górnictwa Odkrywkowego przy Wydziale Budownictwa Lądowego. Z dniem pierwszym stycznia 2004 roku wydział zmienił nazwę na Wydział Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii. Według Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego wydział posiada kategorię „A”. Wydział zatrudnia 54 nauczycieli akademickich, w tym 7 z tytułem naukowym profesora, 8 ze stopniem naukowym doktora habilitowanego i 39 ze stopniem naukowym doktora.

Kościół Świętej Trójcy o.o. bonifratrów we Wrocławiu – zabytkowy kościół katolicki we Wrocławiu, znajdujący się na Przedmieściu Oławskim, przy ul. gen. Romualda Traugutta, jest kościołem klasztornym zakonu bonifratrów.

Plac Generała Walerego Wróblewskiego (Mauritius Platz, Wołoski) – plac położony we Wrocławiu na osiedlu Przedmieście Oławskie (Ohlauer Vorstadt), w obrębie dzielnicy Krzyki . Współcześnie zachowany został jedynie układ komunikacyjny placu oraz po jego zachodniej stronie okalana murem zabudowa kościoła Świętego Maurycego, pozostała, istniejąca niegdyś, zabudowa Placu obecnie nie istnieje.

Drugi Zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów we Wrocławiu – zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów znajdujący się we Wrocławiu, przy ulicy Łukasińskiego 20A. Zbór ten wydzielił się ze zboru wrocławskiego, który powstał w 1946 roku. Nabożeństwa odbywają się w każdą niedzielę o godzinie 11:00.

Kładka w ulicy Szybkiej – kładka położona we Wrocławiu, w rejonie osiedla Rakowiec, w ciągu ulicy Szybkiej, nad rzeką Oława. Pierwotnie w latach 20. XX wieku została tu wybudowana kładka drewniana. W 1994 roku rozebrano starą kładkę, a w jej miejscu odbudowano przeprawę już w nowej technologii, w miejscu poprzedniej o konstrukcji drewnianej. W korycie rzeki pozostały fragmenty betonowych filarów, na których oparte były słupy (pylony) podtrzymujące pomost kładki drewnianej. Przeprawa wzniesiona pierwotnie w latach 20. XX w. wykonana była z drewna. Był to most pięcioprzęsłowy. Kolejne przęsła oparte były na drewnianych pylonach z ostrogami. Konstrukcja nośną przęseł stanowiły drewniane belki ze ściągami usytuowanymi pod pomostem. Również ówcześnie konstrukcja kładki służyła nie tylko jako przeprawa, ale i pełniła funkcję konstrukcji nośnej dla dwóch rurociągów wodnych. Ocenia się, że stara kładka była ciekawa pod względem konstrukcyjnym i powinna była zostać zachowana jako zabytek techniki. Współczesny most stanowi kładkę jednoprzęsłową. Przęsło pomosty oparte jest na żelbetowych przyczółkach. Jej długość wynosi 52 m, a szerokość całkowita 4,23 m, w tym 3,74 m to jezdnia (nie jest ogólnodostępna dla ruchu kołowego, a jedynie dla ruchu pieszego). Konstrukcja kładki wykonana została o przekroju skrzynkowym dźwigarów w postaci belek stalowych. dywanika asfaltowego, kostka betonowa znajduje się na przyczółkach i dojściach do kładki. Do konstrukcji przeprawy podwieszona została magistrala wodociągowa (na północnym, prawym brzegu rzeki zlokalizowany jest zakład uzdatniania wody Na Grobli).

Kolej gondolowa „Polinka” we Wrocławiu – całoroczna kolej gondolowa we Wrocławiu, kursująca nad Odrą pomiędzy głównym kampusem Politechniki Wrocławskiej na Wybrzeżu Stanisława Wyspiańskiego, a Geocentrum przy ul. Na Grobli.

Ulica Miernicza we Wrocławiu (dawniej Lützowstraße) położona na Przedmieściu Oławskim w tzw. Trójkącie Bermudzkim. Biegnie od ulicy Romualda Traugutta do ulicy Komuny Paryskiej. Jest jedną z nielicznych wrocławskich ulic, na których przetrwała w całości zabudowa sprzed II wojny światowej. Ulicę zaczęto projektować na początku lat 80. XIX w. na parcelach należących do spółki handlowej Cassirer&Söhne położonych przy ul.Traugutta i Komuny Paryskiej z zamiarem zabudowania jej kamienicami czynszowymi dominującymi w tej okolicy. Wytyczona została w 1886 r. Połączyła z północy na południe ul. Traugutta z Komuny Paryskiej. W połowie nowej ulicy wytyczono skrzyżowanie z planowaną również wówczas ulicą Waleriana Łukasińskiego mająca połączyć ul. Kazimierza Pułaskiego z ul.Ignacego Prądzyńskiego. Ostatecznie ul. Waleriana Łukasińskiego powstała tylko na odcinku do ul. Ignacego Prądzyńskiego z kilkudziesięciometrowym wypustem w stronę ul. Kazimierza Pułaskiego. W ciągu kilku lat zabudowano kamienicami czynszowymi odcinek pomiędzy ul. Traugutta i Waleriana Łukasińskiego a do końca XIX w. pozostałą część ulicy. Nazwano ją Lützowstraße na cześć barona Ludwiga von Lützow (1782–1834), pruskiego patrioty, organizatora i dowódcy ochotniczego korpusu w wojnie z Napoleonem (1813). Kamienice zostały zasiedlone w znacznej mierze przez robotników pobliskich fabryczek i zakładów położonych wzdłuż Oławy przy ul.Traugutta, urzędników niższych kategorii i rzemieślników prowadzących warsztaty na parterach kamienic i w podwórkach. Po II wojnie światowej niezbyt majętny charakter ulicy jak i całej dzielnicy został na PRL-owski sposób utrzymany i Miernicza dzieliła los pozostałych ulic wrocławskiego Trójkąta Bermudzkiego, o których Lech Janerka śpiewał: Strzeż się tych miejsc. Ze względu na swój unikatowy charakter i stan ulica Miernicza często służy filmowcom jako plan akcji do filmów przedstawiających miasta sprzed kilkudziesięciu lat i z II połowy XIX w. Imitowała m.in. Warszawę, Berlin, Wiedeń, Rotterdam i wojenny i przedwojenny Wrocław. Niektóre filmy: Lalka, Polska (1977), reż. Ryszard Ber Kobieta samotna, Polska (1981), reż. Agnieszka Holland Kobieta na wojnie, Francja, Wielka Brytania (1991), reż. Edward Bennett Charakter, Belgia, Holandia (1996), reż. Mike van Diem Aimee i Jaguar, Niemcy (1998), reż. Max Färberböck Avalon, Japonia (2001) reż. Mamoru Oshii Most powietrzny, Niemcy (2005), reż. Dror Zahavi Kobieta w Berlinie, Niemcy/Polska (2007), reż. Max Färberböck Most szpiegów, Niemcy, Indie, USA (2015), reż. Steven Spielberg ""Zimna wojna", Polska, Francja, Wielka Brytania (2018), reż. Paweł Pawlikowski Ponadto na tej ulicy nakręcono także klip zespołu WWO zatytułowany Sen, który w roku 2004 zdobył na Festiwalu Polskich Wideoklipów Yach Film nagrodę za zdjęcia.

Plac Społeczny – plac we Wrocławiu położony w obrębie Starego Miasta. Współcześnie przebiega tędy między innymi droga krajowa nr 98, a wcześniej droga krajowa nr 8 i trasa europejska E67. Plac stanowi ważny węzeł komunikacyjny, w ramach którego zbudowano obiekty inżynieryjne takie jak estakady drogowe i przejścia podziemne dla pieszych.