Nollendorfplatz

Berlin-Schöneberg – stacja przesiadkowa kolei miejskiej S-Bahn, położona w dzielnicy Schöneberg. Znajduje się na skrzyżowaniu Ringbahn i Wannseebahn. Stacja nosi oznaczenie kolejowe BSGR. Już od 1896 istniała w tej okolicy stacja kolei obwodowej pod nazwą Ebersstraße. Mimo położonego w pobliżu skrzyżowania z Koleją Wannsee nie było możliwości bezpośredniej przesiadki między liniami. W celu przesiadki należało jechać odnogą linii obwodowej aż do dworca Kolonnenstraße (który wówczas nazywał się Schöneberg), a tam przejść na peron Wannseebahn. Stacja Ebersstraße stanowiła dość typowy przykład dworca kolei obwodowej z przełomu wieków z budynkiem wejściowym z cegły klinkierowej. Historyzujący malowniczy dwukondygnacyjny budynek stylizowany był na bramę miejską – nakryty był wysokim, czterospadowym dachem, zwieńczonym pokrytą miedzią wieżyczką zegarową, boczne minimalnie zryzalitowane partie zwieńczone były krenelażem, co nadawało im pozór baszt, zaś wejście prowadziło przez parę drzwi umieszczoną w półkolistym przeszklonym łuku. Wraz z elektryfikacją Wannseebahn, która jako ostatnia nie posiadała możliwości przesiadki na kolej obwodową, dokonano w latach 1932–1933 przebudowy dworca. Dotychczasowy dworzec został zburzony i wzniesiono zamiast niego położony 145 m dalej na wschód dworzec w układzie wieżowym. Stację zaprojektowali wybrani w konkursie architekci Carl Heinrich Schwennecke i Erich Zimmermann. Linie krzyżują się pod kątem 37° i posiadają połączone klatką schodową perony wyspowe o szerokości 13,5 m (górny peron) i 16 m (dolny peron). Położona na górnym poziomie kolej obwodowa uzyskała kubiczną przeszkloną halę peronową o długości 160 m, szerokości 24 m i wysokości niemal 8 m, dolny peron posiada pogrążony dach oparty w części południowej na jednym rzędzie słupów, zaś w północnej na dwóch. Wejścia na dworzec prowadzą na oba końce dolnego peronu. 1 marca 1933 otwarto peron kolei obwodowej, zaś 15 maja Wannseebahn. W czasie II wojny światowej dworzec nie uległ większym uszkodzeniom i już wkrótce po ustaniu walk wznowiono ruch. Po strajku kolejarzy S-Bahn w 1980 obie przebiegające przez stację linie zostały zamknięte. Dopiero po przejęciu S-Bahn w Berlinie Zachodnim przez Berliner Verkehrsbetriebe wznowiono 1 lutego 1985 ruch na Wannseebahn. Południowy odcinek kolei obwodowej uruchomiono ponownie 17 grudnia 1993. Obecnie przez stację przejeżdżają linie kolei obwodowej S41, S42, S45, S46 i S47 oraz linia Wannseebahn S1.

Eisenacher Straße – stacja metra w Berlinie, na linii U7, w dzielnicy Schöneberg, w okręgu administracyjnym Tempelhof-Schöneberg. Stacja została otwarta w 1971.

Ratusz w Schönebergu (niem. Rathaus Schöneberg) – ratusz w berlińskim okręgu administracyjnym Tempelhof-Schöneberg w dzielnicy Schöneberg. W latach 1949-1993 był siedzibą Izby Deputowanych Berlina, a do 1991 roku siedzibą burmistrza Berlina.

Berlin Innsbrucker Platz – przystanek kolejowy na liniach S41, S42 i S46 S-Bahn w Berlinie oraz stacja końcowa metra berlińskiego na linii U4. Stacja została otwarta w 1910.

Innsbrucker Platz – plac na granicy berlińskich dzielnic Schöneberg oraz Friedenau. Usytuowany jest u zbiegu ulic Hauptstraße, Innsbrucker Straße, Ebersstraße oraz Wexstraße. Plac powstał w 1910 roku i od samego początku istnieje pod nim podziemna stacja metra Berlin Innsbrucker Platz, dzisiejszej linii U4, która tutaj kończy bieg. W 1927 roku została nadana obecna nazwa. Na południowej stronie placu znajduje się wejście do stacji okrężnej linii S-Bahn. Od 1979 r. plac jest dominowany przez węzeł autostrady Stadtring (dziś A100), która prowadzona jest pod placem w tunelu.

Rathaus Schöneberg – stacja metra w Berlinie, w dzielnicy Schöneberg, w okręgu administracyjnym Tempelhof-Schöneberg na linii U4. Stacja została otwarta w 1910 r.

Martin-Luther-Straße (pol. Ulica Marcina Lutra) – ulica w berlińskiej dzielnicy Schöneberg. Jest główną arterią komunikacyjną w poddzielnicy, ma długość 2300 m. W latach 1884-1893 ulica nosiła nazwę Rostocker Straße, a przez kolejne sześć lat Heinrich-Kiepert-Straße. W 1899 roku została jej nadana obecna nazwa na cześć reformatora religijnego Marcina Lutra. Swój początek ma w północnej części dzielnicy, przy skrzyżowaniu ulic Kleiststraße oraz An der Urania, a koniec przy Innsbrucker Platz, gdzie łączy się z Hauptstraße. W 1963 roku przyłączono do Martin-Luther-Straße północny odcinek od ulicy Motzstraße do Kleiststraße noszący nazwę Lutherstraße, który do 1938 roku należał do Charlottenburga.

Autobahnkreuz Schöneberg (Kreuz Schöneberg, AK Schöneberg) – węzeł na skrzyżowaniu autostrad A100 (Berliner Stadtring) i A103 (Westtangente Steglitz) w berlińskiej dzielnicy Schöneberg w Niemczech. Węzeł zaprojektowano i zbudowano w latach 1966–1968. Z obu autostrad można dostać się również na ulicę Grazer Damm z powodu zintegrowania łącznic z węzłem Schöneberg.

Bayerischer Platz – stacja metra w Berlinie, w dzielnicy Schöneberg, w okręgu administracyjnym Tempelhof-Schöneberg na linii U4 i U7. Stacja została otwarta w 1910 r.

Sojusznicza Rada Kontroli Niemiec (niem. Alliierter Kontrollrat für Deutschland, ang. Allied Control Council for Germany, fr. Conseil de Contrôle en Allemagne, ros. Союзный Контрольный совет в Германии, Sojuznyj Kontrolnyj Sowiet w Giermanii) – organ wojskowy z siedzibą w Berlinie istniejący w latach 1945–1991, działający regularnie w okresie sierpień 1945 – marzec 1948, sprawujący władzę zwierzchnią (suwerenną) na terytorium pokonanych i okupowanych Niemiec (w granicach z 1937), w imieniu rządów czterech mocarstw koalicji antyhitlerowskiej – Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Francji i Związku Radzieckiego. Był najwyższym organem prawodawczym i administracyjnym działającym po 1945 r. na terenie okupowanych Niemiec jako całości. Siedzibą Rady był Berlin, a jej pierwotny skład stanowili czterej głównodowodzący wojsk koalicyjnych.

Kleistpark – stacja metra w Berlinie, na linii U7, w dzielnicy Schöneberg, w okręgu administracyjnym Tempelhof-Schöneberg. Stacja została otwarta w 1971. Nazwa pochodzi od parku Heinrich-von-Kleist-Park, w skrócie Kleistpark.

Berliner Verkehrsbetriebe (w skrócie BVG) – przedsiębiorstwo użyteczności publicznej, należące do miasta Berlina. Zajmuje się eksploatacją sieci metra (U-Bahn Berlin), tramwajów (Straßenbahn Berlin), autobusów (Autobusy w Berlinie) i promów (Transport promowy w Berlinie). BVG nie zarządza systemem szybkiej kolei miejskiej S-Bahn. Pomiędzy 1984 a 1994 rokiem należała do niego sieć kolei miejskiej (S-Bahn Berlin) w Berlinie Zachodnim, a w latach 1989–1991 kolej magnetyczna (M-Bahn). Powszechnie używany skrót, BVG, został zachowany z pierwotnej nazwy spółki Berliner Verkehrs Aktiengesellschaft (Berlińskie przedsiębiorstwo komunikacyjne). Następnie, spółka została przemianowana na Berliner Verkehrs-Betriebe. Podczas podziału Berlina, BVG zostało podzielone między BVG (Berliner Verkehrsbetriebe Gesellschaft – Berlin Zachodni) i BVB (Berliner Verkehrsbetriebe – Berlin wschodni), znany również jako Volkseigenes Kombinat Berliner Verkehrsbetriebe (BVB). Po zjednoczeniu przyjęto obecną nazwę formalną. Jest członkiem związku komunikacyjnego Verkehrsverbund Berlin-Brandenburg (VBB).