Ulica Brzeska we Wrocławiu

IV Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego we Wrocławiu – publiczne liceum ogólnokształcące we Wrocławiu.

Letni pałac biskupi we Wrocławiu lub Pałac Websky’ego (niem. Websky-Schlößchen Breslau) – dawny letni pałac biskupów wrocławskich przy ul. Traugutta 111/113 we Wrocławiu. Obecnie siedziba Muzeum Etnograficznego.

Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu – muzeum sztuki ludowej Dolnego Śląska, działające od 1954 r.

Plac Zgody (dawniej niem.: Webskyplatz) – plac położony we Wrocławiu na osiedlu Przedmieście Oławskie (dawniej niem.:Ohlauer Vorstadt) w byłej dzielnicy Krzyki . Tu mieści się dawny tzw. Letni Pałac Biskupów Wrocławskich, w którym obecnie ma swoją siedzibę Muzeum Etnograficzne .

Przedmieście Oławskie – osiedle położone we wschodniej części Wrocławia, w dawnej dzielnicy Krzyki. Osiedle obejmuje część miasta zwaną potocznie „Trójkątem Bermudzkim” oraz teren między torami kolejowymi linii Wrocław - Opole a ul. Dworcową, ul. Podwale i Odrą i rzeką Oławą na północy, w odległości kilkunastu minut spaceru od Rynku. Na terenie osiedla znajdują się m.in.: wieża ciśnień Na Grobli budynek przy ulicy Kościuszki zwany „Trzonolinowcem” przy pl. Zgody letni pałac biskupa wrocławskiego Philippa Ludwiga Sinzendorfa, następnie Muzeum Sztuki, które założył Egmont Websky, dziś Muzeum Etnograficzne kościół św. Trójcy i klasztor bonifratrów kościół św. Maurycego (XII w.) Figura św. Jana Nepomucena z lat 30. XVIII w. w murze cmentarza Kościelnego kościół św. Łazarza (XIII w.) zachowane zabudowania wytwórni likierów i wódek Carla Schirdewana, funkcjonującej pod taką firmą przed 1945. Przez osiedle przepływa rzeka Oława, za której prawym brzegiem zaczynają się Niskie Łąki (zob. Park na Niskich Łąkach). Bieg rzeki ulegał w historii zmianom; jeszcze w XIX wieku płynęła ona przez plac Społeczny. Przed II wojną światową było to reprezentacyjne osiedle Wrocławia, które zostało w blisko 60% zniszczone w czasie walk o miasto w 1945 roku (Festung Breslau). Największe zniszczenia dotknęły okolice dzisiejszego pl. Wróblewskiego, co opisał w swojej książce Paul Peikert, ksiądz parafii św. Maurycego. Przedmieście Oławskie poddawane jest obecnie (l. 2016-2018) rewitalizacji, w ramach której następuje renowacja kamienic oraz uzupełnianie ubytków w zabudowie współczesną zabudową (Angel River, Nowa Papiernia).

Kościół Chrystusowy we Wrocławiu – zachowany w stanie ruiny kościół ewangelicko-luterański (staroluterański) we Wrocławiu.

Drugi Zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów we Wrocławiu – zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów znajdujący się we Wrocławiu, przy ulicy Łukasińskiego 20A. Zbór ten wydzielił się ze zboru wrocławskiego, który powstał w 1946 roku. Nabożeństwa odbywają się w każdą niedzielę o godzinie 11:00.

Kamienica Pod Pelikanem (niem. Zum Pelikan) – kamienica, która znajdowała się na wrocławskim Przedmieściu Oławskim, przy ul. Kościuszki 130. Wyburzona w 2011 roku.

Most Żabia Ścieżka (Kładka Żabia, niem. Margaretensteg Brücke) – most drogowy (kategoria drogowa – 1) położony we Wrocławiu, stanowiący przeprawę nad rzeką Oławą. Most zlokalizowany jest w ciągu ulicy Żabia Ścieżka. Zapewnia komunikację pomiędzy Przedmieściem Oławskim (położonym na lewym brzegu rzeki, od ul. gen. Romualda Traugutta) i częścią Rakowca (położoną na prawym brzegu rzeki). Most ten wybudowany został w 1931 roku. Przy lewym przyczółku mostu położone jest Lądowisko Lotniczego Pogotowia Ratunkowego. Poniżej mostu znajduje się Jaz Małgorzata z przepompownią. Konstrukcja mostu to trzy przęsła wykonane w technologii żelbetowej. Nawierzchnia jezdni wykonana została z asfaltobetonu, a chodników z asfaltu. Całkowita długość mostu wynosi 43,25 m, szerokość 6,06 m, w tym 2,52 m to jezdnia, oraz dwa chodniki o szerokości 1,7 m każdy, położone po obu stronach mostu.

Ulica Miernicza we Wrocławiu (dawniej Lützowstraße) położona na Przedmieściu Oławskim w tzw. Trójkącie Bermudzkim. Biegnie od ulicy Romualda Traugutta do ulicy Komuny Paryskiej. Jest jedną z nielicznych wrocławskich ulic, na których przetrwała w całości zabudowa sprzed II wojny światowej. Ulicę zaczęto projektować na początku lat 80. XIX w. na parcelach należących do spółki handlowej Cassirer&Söhne położonych przy ul.Traugutta i Komuny Paryskiej z zamiarem zabudowania jej kamienicami czynszowymi dominującymi w tej okolicy. Wytyczona została w 1886 r. Połączyła z północy na południe ul. Traugutta z Komuny Paryskiej. W połowie nowej ulicy wytyczono skrzyżowanie z planowaną również wówczas ulicą Waleriana Łukasińskiego mająca połączyć ul. Kazimierza Pułaskiego z ul.Ignacego Prądzyńskiego. Ostatecznie ul. Waleriana Łukasińskiego powstała tylko na odcinku do ul. Ignacego Prądzyńskiego z kilkudziesięciometrowym wypustem w stronę ul. Kazimierza Pułaskiego. W ciągu kilku lat zabudowano kamienicami czynszowymi odcinek pomiędzy ul. Traugutta i Waleriana Łukasińskiego a do końca XIX w. pozostałą część ulicy. Nazwano ją Lützowstraße na cześć barona Ludwiga von Lützow (1782–1834), pruskiego patrioty, organizatora i dowódcy ochotniczego korpusu w wojnie z Napoleonem (1813). Kamienice zostały zasiedlone w znacznej mierze przez robotników pobliskich fabryczek i zakładów położonych wzdłuż Oławy przy ul.Traugutta, urzędników niższych kategorii i rzemieślników prowadzących warsztaty na parterach kamienic i w podwórkach. Po II wojnie światowej niezbyt majętny charakter ulicy jak i całej dzielnicy został na PRL-owski sposób utrzymany i Miernicza dzieliła los pozostałych ulic wrocławskiego Trójkąta Bermudzkiego, o których Lech Janerka śpiewał: Strzeż się tych miejsc. Ze względu na swój unikatowy charakter i stan ulica Miernicza często służy filmowcom jako plan akcji do filmów przedstawiających miasta sprzed kilkudziesięciu lat i z II połowy XIX w. Imitowała m.in. Warszawę, Berlin, Wiedeń, Rotterdam i wojenny i przedwojenny Wrocław. Niektóre filmy: Lalka, Polska (1977), reż. Ryszard Ber Kobieta samotna, Polska (1981), reż. Agnieszka Holland Kobieta na wojnie, Francja, Wielka Brytania (1991), reż. Edward Bennett Charakter, Belgia, Holandia (1996), reż. Mike van Diem Aimee i Jaguar, Niemcy (1998), reż. Max Färberböck Avalon, Japonia (2001) reż. Mamoru Oshii Most powietrzny, Niemcy (2005), reż. Dror Zahavi Kobieta w Berlinie, Niemcy/Polska (2007), reż. Max Färberböck Most szpiegów, Niemcy, Indie, USA (2015), reż. Steven Spielberg ""Zimna wojna", Polska, Francja, Wielka Brytania (2018), reż. Paweł Pawlikowski Ponadto na tej ulicy nakręcono także klip zespołu WWO zatytułowany Sen, który w roku 2004 zdobył na Festiwalu Polskich Wideoklipów Yach Film nagrodę za zdjęcia.

Most Rakowiecki (niem. Ohlewiesen Brücke) – most drogowy położony we Wrocławiu, stanowiący przeprawę nad rzeką Oławą. Most zlokalizowany jest w ciągu ulicy Na Niskich Łąkach. Zapewnia komunikację pomiędzy Przedmieściem Oławskim (położonym na lewym brzegu rzeki, od skrzyżowania z ulicami: Krakowską, gen. Romualda Traugutta, Tadeusza Kościuszki) i częścią Rakowca (położoną na prawym brzegu rzeki). Most ten wybudowany został w 1928 roku. Główne elementy konstrukcyjne mostu zostały wykonane w 1904 roku dla potrzeb budowy mostu nad Kanałem Miejskim (współcześnie – Mosty Warszawskie, most zachodni). Następnie zostały zdemontowane, przetransportowane i zamontowane w nowym miejscu jako ustrój nośny Mostu Rakowieckiego. Konstrukcja mostu to jedno przęsło, którego ustrój nośny składa się z dwóch dźwigarów głównych w postaci kratownic, z pasem górnym i dolnym równoległymi, wykonanych w technologii połączeń nitowych z jazdą dołem. Pomost wsparty jest na betonowych przyczółkach; skonstruowany został z poprzecznic i podłużnic oraz blach nieckowych. Nawierzchnia jezdni wykonana została z kostki granitowej. Całkowita długość mostu wynosi 27,6 m, szerokość 15,66 m, w tym 8,05 m to jezdnia, położona między dźwigarami głównymi, oraz 4 m to dwa chodniki o szerokości 2 m każdy, położone po obu stronach mostu, po zewnętrznej stronie dźwigarów kratowych.

Ulica gen. Romualda Traugutta – główna i jedna z najstarszych ulic wrocławskiego Przedmieścia Oławskiego, prowadząca w kierunku Oławy i Małopolski, przedłużenie śródmiejskiej ul. Oławskiej. Odcinek zachodni, od murów miejskich do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego, funkcjonował jako główna droga osady tkaczy walońskich. Przy nim znajdowały się wzmiankowane od XIII wieku kościoły św. Maurycego oraz św. Łazarza wraz ze szpitalem dla trędowatych. Odcinek wschodni od ul. gen. Kazimierza Pułaskiego do ul. Krakowskiej został zabudowany do końca XVIII wieku (m.in. klasztor Bonifratrów (1714–1734), Biały Folwark z pałacem biskupim (1735 r.) w rejonie pl. Zgody, młyn przy ul. Żabia Ścieżka). Początkowo ulica nie miała jednej nazwy na całej swej długości; po platea Gallicorum nazywano ją „Walońską” (tak w księdze podatkowej z roku 1403), a potem – w związku ze znajdującą się w fortyfikacjach miejskich na tej drodze Bramą Krupniczą – początkowy odcinek drogi też nazywano „Krupniczą”. Rozbudowa fortyfikacji miejskich w wiekach od XVI do XVIII wpłynęła zarówno na przebieg tej drogi, ale także na to, jak była nazywana. I tak odcinek zachodni nazywano Wallgasse („Wałowa”), zaś odcinek wschodni Weingasse („Winna”). Dopiero po zburzeniu fortyfikacji i włączeniu Przedmieścia Oławskiego od Wrocławia (1808 r.) połączono obie drogi, nadając im w 1824 jedną nazwę – Klosterstraße (ul. Klasztorna) wywodzącą się od klasztoru Bonifratrów. Wtedy też rozpoczęło się przeobrażanie zabudowy. Zaczęły powstawać kamienice czynszowe (najstarsza nr 73 według projektu z 1866 r.) oraz liczne zakłady przemysłowe, głównie wzdłuż brzegów rzeki Oławy. Były to przede wszystkim drukarnie perkalu pod nrem 66, od 1834 r. odlewnia żelaza i fabryka maszyn; pod nrami 72–74 założona w 1809 r. przędzalnia bawełny Augusta Carla Mildego (jego grób znajduje się w kościele św. Maurycego), późniejszy zakład oczyszczania miasta czy wytwórnia wódek Carla Schirdewana pod numerami 102–104. Na większości podwórek w oficynach znajdowały się małe zakłady m.in. fabryka majonezu pod nrem 45, fabryka konserw Manna pod nrem 43 czy zakład transportowy pod nrem 97. W 1852 r. w miejscu gospody „Pod Austriackim Cesarzem” wzniesiono ewangelicki szpital „Bethanien” – kompleks składający się z 10 budynków wraz z gmachem głównym wzniesionym w latach 1913–1916 według projektu Theodora Grunerta i firmy budowlanej Simon & Halfpaap. Kompleks budynków został opuszczony w 2015 roku. Od tego czasu stoi pusty – cały sprzęt został przetransportowany do nowego, nowoczesnego kompleksu szpitali. Po upadku Festung Breslau w maju 1945 ulicę nazwano Klasztorną, ale już 5 listopada tego samego roku jej patronem został Romuald Traugutt, dyktator w powstaniu styczniowym. W czasie wojny zniszczona została większość zabudowy od ul. Podwale do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego. Na ich miejscu częściowo powstała nowa zabudowa, jak np. budynek biurowy ZREMB. Część budynków w rejonie pl. gen. Walerego Wróblewskiego rozebrano kilka lat po wojnie. W latach 90. uzupełniono plombami luki w zabudowie między ul. gen. Ignacego Prądzyńskiego i ul. Krakowską. Po powodzi 1997 r. wyburzono kilka kamienic w końcowym biegu ulicy, lecz także przeprowadzono gruntowny remont drogi (lata 1998–1999).