Przedmieście Oławskie

Drugi Zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów we Wrocławiu – zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów znajdujący się we Wrocławiu, przy ulicy Łukasińskiego 20A. Zbór ten wydzielił się ze zboru wrocławskiego, który powstał w 1946 roku. Nabożeństwa odbywają się w każdą niedzielę o godzinie 11:00.

Letni pałac biskupi we Wrocławiu lub Pałac Websky’ego (niem. Websky-Schlößchen Breslau) – dawny letni pałac biskupów wrocławskich przy ul. Traugutta 111/113 we Wrocławiu. Obecnie siedziba Muzeum Etnograficznego.

Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu – muzeum sztuki ludowej Dolnego Śląska, działające od 1954 r.

Plac Zgody (dawniej niem.: Webskyplatz) – plac położony we Wrocławiu na osiedlu Przedmieście Oławskie (dawniej niem.:Ohlauer Vorstadt) w byłej dzielnicy Krzyki . Tu mieści się dawny tzw. Letni Pałac Biskupów Wrocławskich, w którym obecnie ma swoją siedzibę Muzeum Etnograficzne .

Ulica gen. Romualda Traugutta – główna i jedna z najstarszych ulic wrocławskiego Przedmieścia Oławskiego, prowadząca w kierunku Oławy i Małopolski, przedłużenie śródmiejskiej ul. Oławskiej. Odcinek zachodni, od murów miejskich do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego, funkcjonował jako główna droga osady tkaczy walońskich. Przy nim znajdowały się wzmiankowane od XIII wieku kościoły św. Maurycego oraz św. Łazarza wraz ze szpitalem dla trędowatych. Odcinek wschodni od ul. gen. Kazimierza Pułaskiego do ul. Krakowskiej został zabudowany do końca XVIII wieku (m.in. klasztor Bonifratrów (1714–1734), Biały Folwark z pałacem biskupim (1735 r.) w rejonie pl. Zgody, młyn przy ul. Żabia Ścieżka). Początkowo ulica nie miała jednej nazwy na całej swej długości; po platea Gallicorum nazywano ją „Walońską” (tak w księdze podatkowej z roku 1403), a potem – w związku ze znajdującą się w fortyfikacjach miejskich na tej drodze Bramą Krupniczą – początkowy odcinek drogi też nazywano „Krupniczą”. Rozbudowa fortyfikacji miejskich w wiekach od XVI do XVIII wpłynęła zarówno na przebieg tej drogi, ale także na to, jak była nazywana. I tak odcinek zachodni nazywano Wallgasse („Wałowa”), zaś odcinek wschodni Weingasse („Winna”). Dopiero po zburzeniu fortyfikacji i włączeniu Przedmieścia Oławskiego od Wrocławia (1808 r.) połączono obie drogi, nadając im w 1824 jedną nazwę – Klosterstraße (ul. Klasztorna) wywodzącą się od klasztoru Bonifratrów. Wtedy też rozpoczęło się przeobrażanie zabudowy. Zaczęły powstawać kamienice czynszowe (najstarsza nr 73 według projektu z 1866 r.) oraz liczne zakłady przemysłowe, głównie wzdłuż brzegów rzeki Oławy. Były to przede wszystkim drukarnie perkalu pod nrem 66, od 1834 r. odlewnia żelaza i fabryka maszyn; pod nrami 72–74 założona w 1809 r. przędzalnia bawełny Augusta Carla Mildego (jego grób znajduje się w kościele św. Maurycego), późniejszy zakład oczyszczania miasta czy wytwórnia wódek Carla Schirdewana pod numerami 102–104. Na większości podwórek w oficynach znajdowały się małe zakłady m.in. fabryka majonezu pod nrem 45, fabryka konserw Manna pod nrem 43 czy zakład transportowy pod nrem 97. W 1852 r. w miejscu gospody „Pod Austriackim Cesarzem” wzniesiono ewangelicki szpital „Bethanien” – kompleks składający się z 10 budynków wraz z gmachem głównym wzniesionym w latach 1913–1916 według projektu Theodora Grunerta i firmy budowlanej Simon & Halfpaap. Kompleks budynków został opuszczony w 2015 roku. Od tego czasu stoi pusty – cały sprzęt został przetransportowany do nowego, nowoczesnego kompleksu szpitali. Po upadku Festung Breslau w maju 1945 ulicę nazwano Klasztorną, ale już 5 listopada tego samego roku jej patronem został Romuald Traugutt, dyktator w powstaniu styczniowym. W czasie wojny zniszczona została większość zabudowy od ul. Podwale do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego. Na ich miejscu częściowo powstała nowa zabudowa, jak np. budynek biurowy ZREMB. Część budynków w rejonie pl. gen. Walerego Wróblewskiego rozebrano kilka lat po wojnie. W latach 90. uzupełniono plombami luki w zabudowie między ul. gen. Ignacego Prądzyńskiego i ul. Krakowską. Po powodzi 1997 r. wyburzono kilka kamienic w końcowym biegu ulicy, lecz także przeprowadzono gruntowny remont drogi (lata 1998–1999).

IV Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego we Wrocławiu – publiczne liceum ogólnokształcące we Wrocławiu.

Ulica Miernicza we Wrocławiu (dawniej Lützowstraße) położona na Przedmieściu Oławskim w tzw. Trójkącie Bermudzkim. Biegnie od ulicy Romualda Traugutta do ulicy Komuny Paryskiej. Jest jedną z nielicznych wrocławskich ulic, na których przetrwała w całości zabudowa sprzed II wojny światowej. Ulicę zaczęto projektować na początku lat 80. XIX w. na parcelach należących do spółki handlowej Cassirer&Söhne położonych przy ul.Traugutta i Komuny Paryskiej z zamiarem zabudowania jej kamienicami czynszowymi dominującymi w tej okolicy. Wytyczona została w 1886 r. Połączyła z północy na południe ul. Traugutta z Komuny Paryskiej. W połowie nowej ulicy wytyczono skrzyżowanie z planowaną również wówczas ulicą Waleriana Łukasińskiego mająca połączyć ul. Kazimierza Pułaskiego z ul.Ignacego Prądzyńskiego. Ostatecznie ul. Waleriana Łukasińskiego powstała tylko na odcinku do ul. Ignacego Prądzyńskiego z kilkudziesięciometrowym wypustem w stronę ul. Kazimierza Pułaskiego. W ciągu kilku lat zabudowano kamienicami czynszowymi odcinek pomiędzy ul. Traugutta i Waleriana Łukasińskiego a do końca XIX w. pozostałą część ulicy. Nazwano ją Lützowstraße na cześć barona Ludwiga von Lützow (1782–1834), pruskiego patrioty, organizatora i dowódcy ochotniczego korpusu w wojnie z Napoleonem (1813). Kamienice zostały zasiedlone w znacznej mierze przez robotników pobliskich fabryczek i zakładów położonych wzdłuż Oławy przy ul.Traugutta, urzędników niższych kategorii i rzemieślników prowadzących warsztaty na parterach kamienic i w podwórkach. Po II wojnie światowej niezbyt majętny charakter ulicy jak i całej dzielnicy został na PRL-owski sposób utrzymany i Miernicza dzieliła los pozostałych ulic wrocławskiego Trójkąta Bermudzkiego, o których Lech Janerka śpiewał: Strzeż się tych miejsc. Ze względu na swój unikatowy charakter i stan ulica Miernicza często służy filmowcom jako plan akcji do filmów przedstawiających miasta sprzed kilkudziesięciu lat i z II połowy XIX w. Imitowała m.in. Warszawę, Berlin, Wiedeń, Rotterdam i wojenny i przedwojenny Wrocław. Niektóre filmy: Lalka, Polska (1977), reż. Ryszard Ber Kobieta samotna, Polska (1981), reż. Agnieszka Holland Kobieta na wojnie, Francja, Wielka Brytania (1991), reż. Edward Bennett Charakter, Belgia, Holandia (1996), reż. Mike van Diem Aimee i Jaguar, Niemcy (1998), reż. Max Färberböck Avalon, Japonia (2001) reż. Mamoru Oshii Most powietrzny, Niemcy (2005), reż. Dror Zahavi Kobieta w Berlinie, Niemcy/Polska (2007), reż. Max Färberböck Most szpiegów, Niemcy, Indie, USA (2015), reż. Steven Spielberg ""Zimna wojna", Polska, Francja, Wielka Brytania (2018), reż. Paweł Pawlikowski Ponadto na tej ulicy nakręcono także klip zespołu WWO zatytułowany Sen, który w roku 2004 zdobył na Festiwalu Polskich Wideoklipów Yach Film nagrodę za zdjęcia.

Kościół Chrystusowy we Wrocławiu – zachowany w stanie ruiny kościół ewangelicko-luterański (staroluterański) we Wrocławiu.

Ulica Brzeska – jedna z ulic Przedmieścia Oławskiego we Wrocławiu, jest jednocześnie najdalej wysunięta na południe, w kierunku terenów kolejowych, ulicą tego osiedla. Nazwa ulicy pochodzi od miasta Brzeg w województwie opolskim, przed rokiem 1945 niemiecka nazwa ulicy – Briegerstrasse oznaczała to samo. Ulica została wytyczona poprzez regulacje około roku 1897, zabudowywana była stopniowo kamienicami czynszowymi po roku 1900. Większość kamienic wybudował w roku 1905 przedsiębiorca Gölnitz według projektu F. Eugena. Kamienice przy ulicy Brzeskiej charakteryzują się płaską elewacją z płytką secesyjną reliefową dekoracją oraz licznymi balkonami i szczytami zwiększającymi malowniczość bryły. Po roku 1945 część zniszczonej zabudowy po południowej stronie ulicy Brzeskiej została rozebrana. Wskutek braku remontów w ostatnich dziesięcioleciach stan kamienic tworzących zabudowę jest zły.

Ulica Komuny Paryskiej – ulica położona we Wrocławiu na osiedlu Przedmieście Oławskie, a wcześniej w dawnej dzielnicy Krzyki. Biegnie od ulicy Podwale do ulicy Tadeusza Kościuszki. Jest drogą gminną, która ma 945 m długości, oraz obejmuje sięgacz o statusie drogi wewnętrznej długości 112 m. Przebiega przez teren zabudowy śródmiejskiej, który jako obszar objęty jest ochroną i wpisany jest do rejestru zabytków. Przy ulicy znajdują się między innymi budynki ujęte w gminnej ewidencji zabytków. W początkowym biegu ulicy po stronie północnej położony jest skwer Zygmunta Krasińskiego. Pod numerem 36-38 mieści się Szkoła Podstawowa nr 2 im. mjr. Henryka Sucharskiego w budynku dawnej Ewangelickiej Obywatelskiej Szkoły Średniej (Evangelische höhere Bürgerschule).

Kościół Świętej Trójcy o.o. bonifratrów we Wrocławiu – zabytkowy kościół katolicki we Wrocławiu, znajdujący się na Przedmieściu Oławskim, przy ul. gen. Romualda Traugutta, jest kościołem klasztornym zakonu bonifratrów.

Kładka w ulicy Szybkiej – kładka położona we Wrocławiu, w rejonie osiedla Rakowiec, w ciągu ulicy Szybkiej, nad rzeką Oława. Pierwotnie w latach 20. XX wieku została tu wybudowana kładka drewniana. W 1994 roku rozebrano starą kładkę, a w jej miejscu odbudowano przeprawę już w nowej technologii, w miejscu poprzedniej o konstrukcji drewnianej. W korycie rzeki pozostały fragmenty betonowych filarów, na których oparte były słupy (pylony) podtrzymujące pomost kładki drewnianej. Przeprawa wzniesiona pierwotnie w latach 20. XX w. wykonana była z drewna. Był to most pięcioprzęsłowy. Kolejne przęsła oparte były na drewnianych pylonach z ostrogami. Konstrukcja nośną przęseł stanowiły drewniane belki ze ściągami usytuowanymi pod pomostem. Również ówcześnie konstrukcja kładki służyła nie tylko jako przeprawa, ale i pełniła funkcję konstrukcji nośnej dla dwóch rurociągów wodnych. Ocenia się, że stara kładka była ciekawa pod względem konstrukcyjnym i powinna była zostać zachowana jako zabytek techniki. Współczesny most stanowi kładkę jednoprzęsłową. Przęsło pomosty oparte jest na żelbetowych przyczółkach. Jej długość wynosi 52 m, a szerokość całkowita 4,23 m, w tym 3,74 m to jezdnia (nie jest ogólnodostępna dla ruchu kołowego, a jedynie dla ruchu pieszego). Konstrukcja kładki wykonana została o przekroju skrzynkowym dźwigarów w postaci belek stalowych. dywanika asfaltowego, kostka betonowa znajduje się na przyczółkach i dojściach do kładki. Do konstrukcji przeprawy podwieszona została magistrala wodociągowa (na północnym, prawym brzegu rzeki zlokalizowany jest zakład uzdatniania wody Na Grobli).