Ulica Komuny Paryskiej we Wrocławiu

Ulica Miernicza we Wrocławiu (dawniej Lützowstraße) położona na Przedmieściu Oławskim w tzw. Trójkącie Bermudzkim. Biegnie od ulicy Romualda Traugutta do ulicy Komuny Paryskiej. Jest jedną z nielicznych wrocławskich ulic, na których przetrwała w całości zabudowa sprzed II wojny światowej. Ulicę zaczęto projektować na początku lat 80. XIX w. na parcelach należących do spółki handlowej Cassirer&Söhne położonych przy ul.Traugutta i Komuny Paryskiej z zamiarem zabudowania jej kamienicami czynszowymi dominującymi w tej okolicy. Wytyczona została w 1886 r. Połączyła z północy na południe ul. Traugutta z Komuny Paryskiej. W połowie nowej ulicy wytyczono skrzyżowanie z planowaną również wówczas ulicą Waleriana Łukasińskiego mająca połączyć ul. Kazimierza Pułaskiego z ul.Ignacego Prądzyńskiego. Ostatecznie ul. Waleriana Łukasińskiego powstała tylko na odcinku do ul. Ignacego Prądzyńskiego z kilkudziesięciometrowym wypustem w stronę ul. Kazimierza Pułaskiego. W ciągu kilku lat zabudowano kamienicami czynszowymi odcinek pomiędzy ul. Traugutta i Waleriana Łukasińskiego a do końca XIX w. pozostałą część ulicy. Nazwano ją Lützowstraße na cześć barona Ludwiga von Lützow (1782–1834), pruskiego patrioty, organizatora i dowódcy ochotniczego korpusu w wojnie z Napoleonem (1813). Kamienice zostały zasiedlone w znacznej mierze przez robotników pobliskich fabryczek i zakładów położonych wzdłuż Oławy przy ul.Traugutta, urzędników niższych kategorii i rzemieślników prowadzących warsztaty na parterach kamienic i w podwórkach. Po II wojnie światowej niezbyt majętny charakter ulicy jak i całej dzielnicy został na PRL-owski sposób utrzymany i Miernicza dzieliła los pozostałych ulic wrocławskiego Trójkąta Bermudzkiego, o których Lech Janerka śpiewał: Strzeż się tych miejsc. Ze względu na swój unikatowy charakter i stan ulica Miernicza często służy filmowcom jako plan akcji do filmów przedstawiających miasta sprzed kilkudziesięciu lat i z II połowy XIX w. Imitowała m.in. Warszawę, Berlin, Wiedeń, Rotterdam i wojenny i przedwojenny Wrocław. Niektóre filmy: Lalka, Polska (1977), reż. Ryszard Ber Kobieta samotna, Polska (1981), reż. Agnieszka Holland Kobieta na wojnie, Francja, Wielka Brytania (1991), reż. Edward Bennett Charakter, Belgia, Holandia (1996), reż. Mike van Diem Aimee i Jaguar, Niemcy (1998), reż. Max Färberböck Avalon, Japonia (2001) reż. Mamoru Oshii Most powietrzny, Niemcy (2005), reż. Dror Zahavi Kobieta w Berlinie, Niemcy/Polska (2007), reż. Max Färberböck Most szpiegów, Niemcy, Indie, USA (2015), reż. Steven Spielberg ""Zimna wojna", Polska, Francja, Wielka Brytania (2018), reż. Paweł Pawlikowski Ponadto na tej ulicy nakręcono także klip zespołu WWO zatytułowany Sen, który w roku 2004 zdobył na Festiwalu Polskich Wideoklipów Yach Film nagrodę za zdjęcia.

Kamienica Pod Pelikanem (niem. Zum Pelikan) – kamienica, która znajdowała się na wrocławskim Przedmieściu Oławskim, przy ul. Kościuszki 130. Wyburzona w 2011 roku.

Ulica gen. Kazimierza Pułaskiego – ulica na Przedmieściu Oławskim we Wrocławiu, łącząca ul. gen. Romualda Traugutta z Przedmieściem Strzelińskim, stanowiąca jedną z ważniejszych arterii komunikacyjnych centrum Wrocławia w kierunku północ-południe.

Miejskie Muzeum Szkolne we Wrocławiu (niem. Staedtisches Schulmuseum) – muzeum założone w 1889 we Wrocławiu przez władze miejskie Wrocławia celem gromadzenia i prezentowania pomocy dydaktycznych związanych z nauczaniem różnych przedmiotów szkolnych, a także dokumentów, książek i materiałów dotyczących historii szkolnictwa oraz teorii pedagogicznych. Na bazie zbiorów i kadry placówka prowadziła kursy podwyższające kwalifikacje nauczycieli szkół podstawowych, a także wydawało materiały dydaktyczne. Muzeum działało od 1889 do początków 1945 r., przy czym pierwsze ekspozycje udostępniono w 1891. Początkowo nie posiadało odrębnej siedziby, lecz współdzieliło pomieszczenia z innymi instytucjami, najpierw na ul. Sadowastrasse (ulica Swobodna), a od 1892 na Lessing-Platz (pl. Powstańców Warszawy). W 1911 przeprowadziło się na Paradiesstrasse (ulica Stanisława Worcella), gdzie funkcjonowało aż do likwidacji. Po wojnie władze polskie zorganizowały w budynku przy ul. Komuny Paryskiej 36-38 Muzeum Pedagogiczne prowadzone przez Ośrodek Dydaktyczno-Metodyczny. Działało ono od października 1945 do 31 marca 1947, nie jest jednak pewne, czy bazowało na zbiorach niemieckiej placówki.

Parafia Ewangelicko-Metodystyczna Pokoju Bożego we Wrocławiu – zbór metodystyczny działający we Wrocławiu, należący do okręgu południowego Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP. Nabożeństwa odbywają się w niedziele o godzinie 9:00 w kaplicy Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego przy ul. Worcella 28.

Kaplica Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego we Wrocławiu – świątynia parafialna parafii Pokoju Bożego należąca do Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego w RP mieszcząca się przy ul. Worcella 28a na Przedmieściu Oławskim we Wrocławiu.

Kościół Świętej Trójcy o.o. bonifratrów we Wrocławiu – zabytkowy kościół katolicki we Wrocławiu, znajdujący się na Przedmieściu Oławskim, przy ul. gen. Romualda Traugutta, jest kościołem klasztornym zakonu bonifratrów.

Ulica gen. Romualda Traugutta – główna i jedna z najstarszych ulic wrocławskiego Przedmieścia Oławskiego, prowadząca w kierunku Oławy i Małopolski, przedłużenie śródmiejskiej ul. Oławskiej. Odcinek zachodni, od murów miejskich do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego, funkcjonował jako główna droga osady tkaczy walońskich. Przy nim znajdowały się wzmiankowane od XIII wieku kościoły św. Maurycego oraz św. Łazarza wraz ze szpitalem dla trędowatych. Odcinek wschodni od ul. gen. Kazimierza Pułaskiego do ul. Krakowskiej został zabudowany do końca XVIII wieku (m.in. klasztor Bonifratrów (1714–1734), Biały Folwark z pałacem biskupim (1735 r.) w rejonie pl. Zgody, młyn przy ul. Żabia Ścieżka). Początkowo ulica nie miała jednej nazwy na całej swej długości; po platea Gallicorum nazywano ją „Walońską” (tak w księdze podatkowej z roku 1403), a potem – w związku ze znajdującą się w fortyfikacjach miejskich na tej drodze Bramą Krupniczą – początkowy odcinek drogi też nazywano „Krupniczą”. Rozbudowa fortyfikacji miejskich w wiekach od XVI do XVIII wpłynęła zarówno na przebieg tej drogi, ale także na to, jak była nazywana. I tak odcinek zachodni nazywano Wallgasse („Wałowa”), zaś odcinek wschodni Weingasse („Winna”). Dopiero po zburzeniu fortyfikacji i włączeniu Przedmieścia Oławskiego od Wrocławia (1808 r.) połączono obie drogi, nadając im w 1824 jedną nazwę – Klosterstraße (ul. Klasztorna) wywodzącą się od klasztoru Bonifratrów. Wtedy też rozpoczęło się przeobrażanie zabudowy. Zaczęły powstawać kamienice czynszowe (najstarsza nr 73 według projektu z 1866 r.) oraz liczne zakłady przemysłowe, głównie wzdłuż brzegów rzeki Oławy. Były to przede wszystkim drukarnie perkalu pod nrem 66, od 1834 r. odlewnia żelaza i fabryka maszyn; pod nrami 72–74 założona w 1809 r. przędzalnia bawełny Augusta Carla Mildego (jego grób znajduje się w kościele św. Maurycego), późniejszy zakład oczyszczania miasta czy wytwórnia wódek Carla Schirdewana pod numerami 102–104. Na większości podwórek w oficynach znajdowały się małe zakłady m.in. fabryka majonezu pod nrem 45, fabryka konserw Manna pod nrem 43 czy zakład transportowy pod nrem 97. W 1852 r. w miejscu gospody „Pod Austriackim Cesarzem” wzniesiono ewangelicki szpital „Bethanien” – kompleks składający się z 10 budynków wraz z gmachem głównym wzniesionym w latach 1913–1916 według projektu Theodora Grunerta i firmy budowlanej Simon & Halfpaap. Kompleks budynków został opuszczony w 2015 roku. Od tego czasu stoi pusty – cały sprzęt został przetransportowany do nowego, nowoczesnego kompleksu szpitali. Po upadku Festung Breslau w maju 1945 ulicę nazwano Klasztorną, ale już 5 listopada tego samego roku jej patronem został Romuald Traugutt, dyktator w powstaniu styczniowym. W czasie wojny zniszczona została większość zabudowy od ul. Podwale do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego. Na ich miejscu częściowo powstała nowa zabudowa, jak np. budynek biurowy ZREMB. Część budynków w rejonie pl. gen. Walerego Wróblewskiego rozebrano kilka lat po wojnie. W latach 90. uzupełniono plombami luki w zabudowie między ul. gen. Ignacego Prądzyńskiego i ul. Krakowską. Po powodzi 1997 r. wyburzono kilka kamienic w końcowym biegu ulicy, lecz także przeprowadzono gruntowny remont drogi (lata 1998–1999).

Kościół św. Łazarza we Wrocławiu – gotycki murowany kościół zbudowany przez Zakon Rycerzy i Szpitalników świętego Łazarza z Jerozolimy w II połowie XIV wieku (na miejscu budowli wymienianej już w 1260 jako kościół szpitalny) przy drodze prowadzącej ze średniowiecznego Wrocławia na południowy wschód – do Oławy. W chwili powstania szpital i kościół św. Łazarza znajdowały się za Bramą Oławską, w pobliżu osiedla walońskich tkaczy; obecnie kościół i poszpitalny budynek znajdują się w granicach miasta, przy ulicy gen. Romualda Traugutta 54–58, naprzeciwko kościoła, klasztoru i współczesnego szpitala Bonifratrów.

Instytut Studiów Klasycznych, Śródziemnomorskich i Orientalnych Uniwersytetu Wrocławskiego (do 30 września 2009 Instytut Filologii Klasycznej i Kultury Antycznej Uniwersytetu Wrocławskiego) – jednostka dydaktyczno-naukowa należąca do struktur Wydziału Neofilologii Uniwersytetu Wrocławskiego.

Kienesa we Wrocławiu – kienesa karaimska znajdująca się do 1989 we Wrocławiu przy ulicy Kniaziewicza 28. Była jedyną funkcjonującą kienesą w powojennej Polsce.

Drugi Zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów we Wrocławiu – zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów znajdujący się we Wrocławiu, przy ulicy Łukasińskiego 20A. Zbór ten wydzielił się ze zboru wrocławskiego, który powstał w 1946 roku. Nabożeństwa odbywają się w każdą niedzielę o godzinie 11:00.