Ulica Karmelicka w Warszawie

Synagoga Moriah w Warszawie – nieistniejąca synagoga znajdująca się w Warszawie w podwórzu kamienicy przy ulicy Dzielnej 7. Synagoga została zbudowana w 1908 roku z inicjatywy syjonistycznego Towarzystwa Moriah. Podczas II wojny światowej, w 1939 roku hitlerowcy zdewastowali synagogę. W 1940 roku znalazła się w granicach getta warszawskiego. 20 maja 1941 roku władze niemieckie zezwoliły na otwarcie trzech synagog dla wiernych, w tym synagogę Moriah. W ciągu trzech miesięcy synagoga została gruntownie odnowiona. 6 września 1941 roku podczas uroczystego otwarcia modły odprawił były i obecny kantor Izrael Mowsza Rudnicki z chórem pod kierownictwem doktora Gutwerka, uroczystą mowę wygłosił rabin Goldsztejn oraz odczytano pismo powitalne wieloletniego kaznodziei Izaaka Nisenbauma. Mimo to synagoga borykała się z licznymi problemami finansowymi. Na początku września 1942 roku na kamienicę i synagogę spadła bomba, poprzez co została doszczętnie zniszczona. Po zakończeniu wojny nie została odbudowana.

Muzeum Więzienia Pawiak – muzeum znajdujące się przy ul. Dzielnej 24/26 w Warszawie, oddział Muzeum Niepodległości. Upamiętnia działalność więzienia Pawiak w czasie okupacji niemieckiej w latach 1939–1944.

Pomnik Drzewa Pawiackiego – pomnik wykonany z brązu, znajdujący się na dziedzińcu Muzeum Więzienia Pawiak, przy ul. Dzielnej w Warszawie. Został odsłonięty 8 czerwca 2005 roku. Stanowi odwzorowanie (powtórzenie) wiązu szypułkowego, który istniał w tym samym miejscu od początków XX wieku do listopada 2004 roku. Pień kopii drzewa otaczają tabliczki upamiętniające ofiary więzienia Pawiak z okresu okupacji niemieckiej.

Skwer Willy’ego Brandta – skwer położony u zbiegu ulic Karmelickiej i Józefa Lewartowskiego na warszawskim Muranowie. Nazwa skweru upamiętnia kanclerza Niemiec Willy’ego Brandta.

Pawiak – nieistniejące już więzienie przy ul. Dzielnej 24/26 w Warszawie, wzniesione w latach 1830–1835 według projektu Henryka Marconiego między ulicami Dzielną, Pawią i Więzienną. Kompleks więzienia składał się z oddziału męskiego oraz oddziału kobiecego, nazywanego Serbią. W latach 1939–1944 Pawiak był największym niemieckim więzieniem politycznym na terytorium okupowanej Polski. Według szacunków historyków od 2 października 1939 do 21 sierpnia 1944 przez Pawiak przeszło ok. 100 tys. osób, z czego ok. 37 tys. zostało zamordowanych, a ok. 60 tys. wywieziono w 95 transportach do obozów koncentracyjnych, innych miejsc odosobnienia lub do pracy przymusowej. Więzienie zostało zniszczone przez Niemców podczas powstania warszawskiego w sierpniu 1944. Nie zostało odbudowane, a w latach 50. przez jego teren przeprowadzono aleję Juliana Marchlewskiego (obecnie aleja Jana Pawła II).

Aleja Ireny Sendlerowej – deptak znajdujący się u zbiegu ulic Anielewicza i Zamenhofa, pomiędzy Muzeum Historii Żydów Polskich a pomnikiem Bohaterów Getta w śródmiejskiej części warszawskiego Muranowa.

Muzeum Historii Żydów Polskich Polin (zwyczajowy zapis: Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN) – muzeum historyczne zlokalizowane w Śródmieściu Warszawy, na Muranowie, dokumentujące wielowiekową historię Żydów w Polsce. Muzeum mieści się w budynku przy ul. Anielewicza 6 wzniesionym w latach 2009–2013 według projektu zespołu fińskich architektów pod kierownictwem Rainera Mahlamäkiego. Gmach został otwarty w kwietniu 2013 roku, a wystawa stała w październiku 2014 roku. Muzeum Historii Żydów Polskich powstało z inicjatywy Stowarzyszenia Żydowski Instytut Historyczny w Polsce (SŻIH) jako jedna z pierwszych w Polsce instytucji kultury utworzonych w oparciu o partnerstwo publiczno-prywatne. Prowadzi działalność dzięki środkom przekazywanym przez rząd (Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego), samorząd terytorialny (miasto stołeczne Warszawa) i organizację pozarządową, która zgromadziła środki od darczyńców z Polski i zagranicy. Muzeum pełni dwie funkcje: tradycyjnego muzeum i centrum kulturalno-edukacyjnego. W odróżnieniu od Jad Waszem w Jerozolimie czy United States Holocaust Memorial Museum w Waszyngtonie jego przekaz nie koncentruje się na II wojnie światowej i Holokauście, ale opisuje wkład Żydów w rozwój polskiej kultury, nauki i gospodarki. Muzeum przedstawia historię Żydów od ok. 960 roku – momentu przybycia na ziemie polskie pierwszych żydowskich kupców i początków żydowskiego osadnictwa na obszarze dawnej I Rzeczypospolitej (tj. także na obecnych terytoriach Litwy, Białorusi, Ukrainy i zachodniej części Rosji) aż po historię najnowszą społeczności żydowskiej w III RP. We wrześniu 2014 roku Muzeum dodało do swojej nazwy słowo „Polin” („Polska” w języku hebrajskim), nawiązujące do legendy o pojawieniu się na ziemiach polskich pierwszych Żydów.

Wyzwolenie KL Warschau lub Wyzwolenie „Gęsiówki” – uwieńczony powodzeniem szturm na niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny KL Warschau (popularnie zwany „Gęsiówką”) przeprowadzony przez harcerski batalion Armii Krajowej „Zośka” 5 sierpnia 1944 roku, w piątym dniu powstania warszawskiego. Celem polskiego ataku było uwolnienie więźniów oraz wywalczenie połączenia między Wolą a Starym Miastem. Silną niemiecką obronę udało się przełamać dzięki wykorzystaniu zdobycznego czołgu Panzerkampfwagen V Panther. Za cenę niewielkich strat własnych żołnierze AK zdobyli „Gęsiówkę” i wyzwolili 348 Żydów, z których większość dołączyła do powstania.

Pomnik Willy’ego Brandta – monument znajdujący się na skwerze Willy’ego Brandta, u zbiegu ulic Edelmana i Karmelickiej, na warszawskim Muranowie.

Szpital Ewangelicki w Warszawie – istniejący w latach 1736–1943 szpital, który znajdował się przy ulicy Karmelickiej 10 w Warszawie. Prowadzony był przez warszawską parafię ewangelicko-augsburską Świętej Trójcy.

Waffen-SS Konzentrationslager Warschau, Arbeitslager Warschau, potocznie „Gęsiówka” – niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny utworzony na rozkaz Reichsführera-SS Heinricha Himmlera na terenie byłego getta warszawskiego, funkcjonujący od lipca 1943 do sierpnia 1944. KL Warschau zajmował obszar pomiędzy ówczesnymi ulicami Gęsią, Zamenhofa, Okopową, Glinianą, Ostrowską i Wołyńską. Początkowo funkcjonował jako samodzielny obóz, później został przekształcony w filię obozu na Majdanku. Przeszło przezeń co najmniej 7250 więźniów. Byli to Żydzi z różnych krajów Europy, których zmuszano do pracy przy rozbiórce ruin getta oraz przy pozyskiwaniu i segregowaniu wszelkiego wartościowego mienia znajdującego się jeszcze na jego terenie. Obóz oraz przylegające do niego ruiny były także wykorzystywane przez Niemców jako miejsce egzekucji. Masowo rozstrzeliwano tam polskich więźniów politycznych, ofiary łapanek oraz Żydów ujętych „po aryjskiej stronie”. Liczba ofiar KL Warschau jest szacowana na ok. 20 tys., w tym ok. 10 tys. Polaków. Pod koniec lipca 1944 Niemcy przystąpili do ewakuacji obozu. Blisko 4 tys. więźniów pognano pieszo do Kutna, a tych, którzy przeżyli ów „marsz śmierci”, wywieziono do KL Dachau. 5 sierpnia 1944 obóz został zdobyty przez żołnierzy batalionu „Zośka”, którzy wyzwolili 348 przebywających w nim jeszcze Żydów. Zdaniem Marii Trzcińskiej KL Warschau miał o wiele większe rozmiary, niż przyjmuje to oficjalna historiografia, oraz stanowił obóz zagłady, w którym przy użyciu komór gazowych Niemcy masowo eksterminowali mieszkańców Warszawy. W obozie miało zginąć 200 tys. osób, w większości etnicznych Polaków. Teoria Trzcińskiej jest odrzucana przez Instytut Pamięci Narodowej oraz przez większość historyków.

Pomnik Żegoty – obelisk znajdujący się na warszawskim Muranowie pomiędzy pomnikiem Bohaterów Getta i Muzeum Historii Żydów Polskich.