Wyzwolenie KL Warschau

Muzeum Historii Żydów Polskich Polin (zwyczajowy zapis: Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN) – muzeum historyczne zlokalizowane w Śródmieściu Warszawy, na Muranowie, dokumentujące wielowiekową historię Żydów w Polsce. Muzeum mieści się w budynku przy ul. Anielewicza 6 wzniesionym w latach 2009–2013 według projektu zespołu fińskich architektów pod kierownictwem Rainera Mahlamäkiego. Gmach został otwarty w kwietniu 2013 roku, a wystawa stała w październiku 2014 roku. Muzeum Historii Żydów Polskich powstało z inicjatywy Stowarzyszenia Żydowski Instytut Historyczny w Polsce (SŻIH) jako jedna z pierwszych w Polsce instytucji kultury utworzonych w oparciu o partnerstwo publiczno-prywatne. Prowadzi działalność dzięki środkom przekazywanym przez rząd (Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego), samorząd terytorialny (miasto stołeczne Warszawa) i organizację pozarządową, która zgromadziła środki od darczyńców z Polski i zagranicy. Muzeum pełni dwie funkcje: tradycyjnego muzeum i centrum kulturalno-edukacyjnego. W odróżnieniu od Jad Waszem w Jerozolimie czy United States Holocaust Memorial Museum w Waszyngtonie jego przekaz nie koncentruje się na II wojnie światowej i Holokauście, ale opisuje wkład Żydów w rozwój polskiej kultury, nauki i gospodarki. Muzeum przedstawia historię Żydów od ok. 960 roku – momentu przybycia na ziemie polskie pierwszych żydowskich kupców i początków żydowskiego osadnictwa na obszarze dawnej I Rzeczypospolitej (tj. także na obecnych terytoriach Litwy, Białorusi, Ukrainy i zachodniej części Rosji) aż po historię najnowszą społeczności żydowskiej w III RP. We wrześniu 2014 roku Muzeum dodało do swojej nazwy słowo „Polin” („Polska” w języku hebrajskim), nawiązujące do legendy o pojawieniu się na ziemiach polskich pierwszych Żydów.

Ulica Józefa Lewartowskiego, do 1944 ulica Wołyńska – ulica na warszawskim Muranowie biegnąca od ulicy Stawki do ulicy Karmelickiej i alei Jana Pawła II (z którą się nie krzyżuje).

Aleja Ireny Sendlerowej – deptak znajdujący się u zbiegu ulic Anielewicza i Zamenhofa, pomiędzy Muzeum Historii Żydów Polskich a pomnikiem Bohaterów Getta w śródmiejskiej części warszawskiego Muranowa.

Pomnik Bohaterów Getta – pomnik na warszawskim Muranowie upamiętniający mieszkańców getta warszawskiego, wzniesiony w pobliżu miejsca pierwszych walk bojowców żydowskich z hitlerowcami w czasie powstania w getcie warszawskim w kwietniu 1943.

Pomnik Żegoty – obelisk znajdujący się na warszawskim Muranowie pomiędzy pomnikiem Bohaterów Getta i Muzeum Historii Żydów Polskich.

Pomnik Willy’ego Brandta – monument znajdujący się na skwerze Willy’ego Brandta, u zbiegu ulic Edelmana i Karmelickiej, na warszawskim Muranowie.

Skwer Willy’ego Brandta – skwer położony u zbiegu ulic Karmelickiej i Józefa Lewartowskiego na warszawskim Muranowie. Nazwa skweru upamiętnia kanclerza Niemiec Willy’ego Brandta.

Ławeczka Jana Karskiego w Warszawie – jedna z serii sześciu ławeczek-pomników Jana Karskiego znajdująca się na warszawskim Muranowie, na skwerze przy Muzeum Historii Żydów Polskich, w pobliżu pierwszego pomnika Bohaterów Getta.

Pomnik Szmula Zygielbojma − monument znajdujący się przy ulicy Lewartowskiego 6 (od strony ulicy Zamenhofa) na warszawskim Muranowie, upamiętniający Szmula Zygielbojma.

Ulica Karmelicka – ulica warszawskiego osiedla Muranów, zaczynająca się ślepo w pobliżu alei „Solidarności” i biegnąca na północ do ul. Stawki.

Bunkier Anielewicza – nieistniejący schron (bunkier), który znajdował się na terenie getta warszawskiego, pod kamienicą na rogu ulic Miłej i Dubois (adres przedwojenny ul. Miła 18) na warszawskim Muranowie. Pod koniec powstania w getcie ukrywali się w nim, a następnie ponieśli śmierć bojowcy Żydowskiej Organizacji Bojowej, wśród nich dowódca ŻOB Mordechaj Anielewicz. W 1946 roku nad zniszczonym bunkrem usypano kopiec (kurhan) nazwany kopcem Anielewicza.

Centralna Komisja Egzaminacyjna (CKE) – polska instytucja mająca na celu przygotowywanie i organizowanie zewnętrznego systemu oceniania (egzamin ósmoklasisty, egzamin maturalny oraz egzamin zawodowy), we współpracy z ośmioma Okręgowymi Komisjami Egzaminacyjnymi. Jej główne zadania określa ustawa o systemie oświaty. Nadzór nad działalnością CKE sprawuje minister odpowiedzialny za oświatę. CKE została ustanowiona ustawą z dnia 25 lipca 1998 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty (Dz.U. z 1998 r. nr 117, poz. 759).