Strausberger Platz (stacja metra)

Karl-Marx-Allee (niem. aleja Karola Marksa) − ważna arteria komunikacyjna w Berlinie, w okręgach administracyjnych Mitte i Friedrichshain-Kreuzberg. Aleja początkowo nosiła nazwę Große Frankfurter Straße, jednak 21 grudnia 1949 roku została przemianowana na Stalinallee (z niem. Aleja Stalina, z okazji 70. rocznicy urodzin wodza). Była sztandarowym projektem odbudowy Niemiec Wschodnich po II wojnie światowej. Została zaprojektowana przez takich architektów jak: Hermann Henselmann, Egon Hartmann, Hanns Hopp, Kurt Walter Leucht, Richard Paulick, Karl Souradny. 13 listopada 1961 dokonano kolejnej zmiany nazwy na Karl-Marx-Allee (obowiązującą do dziś). Prowadzi z Alexanderplatz przez Strausberger Platz aż do Frankfurter Tor, gdzie przechodzi w Frankfurter Allee. Aleja jest częścią drogi krajowej B1 i B5, pod nią biegnie linia metra U5. 16 czerwca 1953 roku robotnicy budowlani pracujący na Stalinallee rozpoczęli strajk przeciwko decyzjom o zwiększeniu norm wydajności pracy. Protesty rozprzestrzeniły się na inne części miasta i całą Niemiecką Republikę Demokratyczną.

Berlin Ostbahnhof (niem. Dworzec Wschodni) – jeden z jedenastu dworców kolejowych obsługujących ruch dalekobieżny w Berlinie, w dzielnicy Friedrichshain, w okręgu administracyjnym Friedrichshain-Kreuzberg. Dworzec posiada dwie hale peronowe o konstrukcji w postaci stalowych łuków. Mniejsza hala południowa mieści trzy perony z pięcioma torami, większa północno-wschodnia - dwa perony dalekobieżne z czterema torami i dwa perony szybkiej kolei miejskiej z czterema torami. Oprócz niej dworzec obsługiwany jest przez linie autobusowe Berliner Verkehrsbetriebe.

Volkspark Friedrichshain jest dużym miejskim parkiem na granicach Berlina w dzielnicach Friedrichshain i Prenzlauer Berg. Jest to najstarszy park publiczny w Berlinie. Rozciąga się na przeszło 52 ha i jest drugim co do wielkości parkiem po parku Großer Tiergarten.Budowę parku zainicjował Peter Joseph Lenné w 1840 roku i w swojej najstarszej części został utworzony w latach 1846–1848 na bazie planów Johanna Heinricha Gustava Meyera. W 1848 roku w południowej części parku pochowano ofiary Rewolucji Marcowej 1848 – jest to obecnie cmentarz ofiar Rewolucji Marcowej – Friedhof der Märzgefallenen. W latach 1868 i 1874 w południowo-wschodniej części parku zbudowano szpital miejski. Został znacznie zniszczony przez bombardowania aliantów z uwagi na umieszczone w parku wieże przeciwlotnicze (Flaktürme) i podczas Oblężenia Berlina w 1945 roku. Na terenie parku wybudowano też podczas wojny kilka betonowych bunkrów, które zniszczono w 1946 roku. Po 1945 roku park znajdował się w Berlinie Wschodnim. Na terenie parku w rejonie ulic Virchowstraße i Werneuchener założono cmentarz polskich żołnierzy poległych w 1945 roku podczas operacji berlińskiej. W północnej części parku w 1972 roku wzniesiono istniejący do dzisiaj Pomnik Żołnierza Polskiego i Niemieckiego Antyfaszysty. Park jest obecnie zrewitalizowany, posiada liczne place zabaw dla dzieci i jest otwarty całą dobę.

Schillingstraße – stacja metra w Berlinie, w dzielnicy Mitte, w okręgu administracyjnym Mitte na linii U5. Stacja została otwarta w 1930.

Straße der Pariser Kommune (pol. Ulica Komuny Paryskiej) - ulica w berlińskim okręgu administracyjnym Friedrichshain-Kreuzberg, w dzielnicy Friedrichshain. W latach 1735-1801 ulica nosiła nazwę Bullen-Winkel. Od 1801 do 1820 roku Bullen-Gasse, a w latach 1820-1971 Fruchtstraße. Od 17 marca 1971, w przeddzień 100 rocznicy powołania Komuny Paryskiej zmieniono nazwę na Straße der Pariser Kommune.

Pomnik Żołnierza Polskiego i Niemieckiego Antyfaszysty (niem. Denkmal des polnischen Soldaten und deutschen Antifaschisten) – pomnik w Berlinie, odsłonięty w 1972 roku, wówczas w Niemczech Wschodnich. Jest głównym niemieckim pomnikiem upamiętniającym polskich żołnierzy, którzy zginęli w II wojnie światowej, jak również ważnym pomnikiem członków niemieckiego antynazistowskiego ruchu oporu. Znajduje się w Volkspark Friedrichshain w dzielnicy Friedrichshain w dawnym Berlinie Wschodnim. Pomysł jego powstania zrodził się w czasie polepszania stosunków pomiędzy Niemcami Wschodnimi a Polską jako pomnik współpracy pomiędzy Ludowym Wojskiem Polskim i niemieckimi komunistami w walce przeciwko nazizmowi. Wykuty jest z szarego, śląskiego granitu; zaprojektowali go polscy rzeźbiarze: Zofia Wolska i Tadeusz Łodziana, oraz niemieccy: Arnd Wittig i Günther Merkel. Główną część stanowią równoległe, 15-metrowe, kamienne kolumny (które w rzeczywistości stanowią pojedynczą konstrukcję) połączone flagą z brązu. Pomnik znajduje się u podnóża wzgórza i jest podkreślony przez ścianę, na której znajduje się motto Za naszą i waszą wolność w języku polskim i niemieckim (Für eure und unsere Freiheit). W pobliżu umieszczono również płaskorzeźbę przedstawiająca żołnierzy Wojska Polskiego i Armii Czerwonej razem z bojownikiem niemieckiego ruchu oporu. Pod kolumnami znajduje się tablica pamiątkowa w języku polskim, niemieckim i rosyjskim, na niej składa się kwiaty podczas ceremonii. Pomnik został ponownie odsłonięty w 1995 roku po zjednoczeniu Niemiec. Dołączono tablice pamiątkowe w języku polskim i niemieckim, aby włączyć pozostałych polskich żołnierzy i ofiary nazizmu, jak również wszystkie niemieckie ruchy opozycyjne z okresu II wojny światowej. Pomnik nie został zmieniony w żaden inny sposób i kolumny nadal podtrzymują Godło Polski z okresu do 1990 roku i Godło Niemieckiej Republiki Demokratycznej. W związku z ilością wandalizmów i graffiti pojawiających się na pomniku, niemiecka firma zgodziła się finansować koszty konserwacji pomnika. Jednakże ciągle jest on miejscem uprawiania skateboardingu, co powoduje dalsze niszczenie. 11 listopada 2020 roku Pomnik został symbolicznie przemianowany na Pomnik Walczących o Naszą i Waszą Wolność w ramach obchodów Święta Niepodległości (Święto Niepodległej Polki) przez kolektyw Dziewuchy Berlin. Akcja jest początkiem debaty na temat polskich miejsc pamięci w Berlinie.

Berlin Jannowitzbrücke – przystanek kolejowy na liniach S-Bahn S3, S5, S7 i S75 oraz stacja metra w Berlinie na linii U8, w dzielnicy Mitte, w okręgu administracyjnym Mitte. Przystanek został otwarty w 1928. W pobliżu przystanku znajduje się most Jannowitzbrücke.

Kościół św. Tomasza (niem. St.-Thomas-Kirche) – protestancka świątynia znajdująca się w Berlinie, przy Mariannenplatzu.

Jannowitzbrücke – most w Berlinie, na rzece Sprewie, w dzielnicy Mitte, w okręgu administracyjnym Mitte. Pierwszy most o tej nazwie w tym miejscu zbudowano w 1822 roku, dzięki pomocy finansowej producenta bawełny Christiana Augusta Jannowitza. Pod koniec II wojny światowej został zniszczony. Obecny most zbudowano w 1954 roku, zaś w 1997 roku został wyremontowany. W pobliżu mostu znajduje się przystanek kolejowy Berlin Jannowitzbrücke.

Weberwiese – stacja metra w Berlinie, w dzielnicy Friedrichshain, w okręgu administracyjnym Friedrichshain-Kreuzberg na linii U5. Stacja została otwarta w 1930. Stacji tej dwukrotnie zmieniano nazwę, w tym raz ze zmianą nazwy ulicy przy której się znajduje. W latach 1930-1950 nazywała się Memeler Straße, a w latach 1950-1992 Marchlewskistraße.

Powietrzna bitwa o Berlin – seria brytyjskich nalotów bombowych na Berlin, dokonywanych od listopada 1943 do marca 1944 roku. Kampania nie ograniczała się wyłącznie do Berlina. Bombardowane były też, celem zapobieżenia koncentracji niemieckich myśliwców nad stolicą, inne miasta niemieckie (na przykład Hamburg, Kolonia, Brema, Magdeburg). Pomysłodawcą i rozkazodawcą operacji był Arthur „Bomber” Harris, dowódca RAF Bomber Command w listopadzie 1943 roku. Harris uważał, że w ten sposób złamie niemiecki opór: „stracimy 400 do 500 samolotów, ale Niemcy przegrają wojnę”. W tym czasie Harris mógł rzucić do ataku każdej nocy ponad 800 bombowców dalekiego zasięgu wyposażonych w coraz nowocześniejsze urządzenia nawigacyjne, jak choćby radar H2S. W okresie od listopada 1943 do marca 1944 roku Bomber Command przeprowadziło 16 zmasowanych ataków na Berlin.

Strausberger Platz – plac w Berlinie, w dzielnicy Friedrichshain, w okręgu administracyjnym Friedrichshain-Kreuzberg. Blisko placu znajduje się stacja metra o tej samej nazwie. Historyczna nazwa miejscowości została zapisana jako Struceberch.