Bülowstraße (stacja metra)

Kurfürstenstraße – stacja metra w Berlinie, w dzielnicy Tiergarten, w okręgu administracyjnym Mitte, na linii U1. Stacja została otwarta w 1902.

Berliner Verkehrsbetriebe (w skrócie BVG) – przedsiębiorstwo użyteczności publicznej, należące do miasta Berlina. Zajmuje się eksploatacją sieci metra (U-Bahn Berlin), tramwajów (Straßenbahn Berlin), autobusów (Autobusy w Berlinie) i promów (Transport promowy w Berlinie). BVG nie zarządza systemem szybkiej kolei miejskiej S-Bahn. Pomiędzy 1984 a 1994 rokiem należała do niego sieć kolei miejskiej (S-Bahn Berlin) w Berlinie Zachodnim, a w latach 1989–1991 kolej magnetyczna (M-Bahn). Powszechnie używany skrót, BVG, został zachowany z pierwotnej nazwy spółki Berliner Verkehrs Aktiengesellschaft (Berlińskie przedsiębiorstwo komunikacyjne). Następnie, spółka została przemianowana na Berliner Verkehrs-Betriebe. Podczas podziału Berlina, BVG zostało podzielone między BVG (Berliner Verkehrsbetriebe Gesellschaft – Berlin Zachodni) i BVB (Berliner Verkehrsbetriebe – Berlin wschodni), znany również jako Volkseigenes Kombinat Berliner Verkehrsbetriebe (BVB). Po zjednoczeniu przyjęto obecną nazwę formalną. Jest członkiem związku komunikacyjnego Verkehrsverbund Berlin-Brandenburg (VBB).

Sojusznicza Rada Kontroli Niemiec (niem. Alliierter Kontrollrat für Deutschland, ang. Allied Control Council for Germany, fr. Conseil de Contrôle en Allemagne, ros. Союзный Контрольный совет в Германии, Sojuznyj Kontrolnyj Sowiet w Giermanii) – organ wojskowy z siedzibą w Berlinie istniejący w latach 1945–1991, działający regularnie w okresie sierpień 1945 – marzec 1948, sprawujący władzę zwierzchnią (suwerenną) na terytorium pokonanych i okupowanych Niemiec (w granicach z 1937), w imieniu rządów czterech mocarstw koalicji antyhitlerowskiej – Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Francji i Związku Radzieckiego. Był najwyższym organem prawodawczym i administracyjnym działającym po 1945 r. na terenie okupowanych Niemiec jako całości. Siedzibą Rady był Berlin, a jej pierwotny skład stanowili czterej głównodowodzący wojsk koalicyjnych.

Kleistpark – stacja metra w Berlinie, na linii U7, w dzielnicy Schöneberg, w okręgu administracyjnym Tempelhof-Schöneberg. Stacja została otwarta w 1971. Nazwa pochodzi od parku Heinrich-von-Kleist-Park, w skrócie Kleistpark.

Berlin Yorckstraße – stacja kolejowa na liniach S1, S2 i S25 S-Bahn w Berlinie oraz stacja metra w Berlinie na linii U7, w dzielnicy Schöneberg, w okręgu administracyjnym Tempelhof-Schöneberg. Stacja została otwarta w 1891.

Shell-Haus – budynek położony w Berlinie nad brzegiem Landwehrkanal, liczący pięć do dziesięciu kondygnacji. Budynek, wpisany do rejestru zabytków, został wzniesiony w latach 1930-1932 przy ówczesnej Königin-Augusta-Straße (od roku 1947 Reichpietschufer) według projektu architekta Emila Fahrenkampa na zlecenie hamburskiej firmy Rhenania-Ossag Mineralölwerke AG przekształconej w roku 1947 w Deutsche Shell AG, będącej niemieckim oddziałem holenderskiej firmy Royal Dutch Shell.

Nollendorfplatz – stacja metra w Berlinie, w dzielnicy Schöneberg, w okręgu administracyjnym Tempelhof-Schöneberg, na skrzyżowaniu linii U1, U2, U3 i U4. Stacja została otwarta w 1902.

Bendlerblock (wym. MAF: [ˈbɛndlɐˌblɔk], posłuchaj) – zespół budynków w berlińskiej dzielnicy Tiergarten, przy Stauffenbergstrasse 18 (wcześniej Bendlerstrasse) i Reichpietschufer 72–76. Wzniesiony w latach 1911–1914 z przeznaczeniem na Biuro Marynarki Wojennej Rzeszy. W okresie Republiki Weimarskiej służył dodatkowo jako siedziba dowództwa Reichswehry. Obecnie gmach mieści pomocnicze biuro niemieckiego Federalnego Ministerstwa Obrony. W 1944 Bendlerblock był główną siedzibą spiskowców skupionych wokół Clausa von Stauffenberga organizujących zamach stanu, którego częścią była próba zabójstwa Adolfa Hitlera 20 lipca 1944.

Neue Nationalgalerie (dosł. niem. Nowa Galeria Narodowa) – muzeum poświęcone sztuce XX stulecia położone w Berlinie przy Kulturforum. Spektakularny, obszernie przeszklony budynek muzeum został zaprojektowany przez niemieckiego architekta Ludwiga Miesa van der Rohe i jest uznawany za przykład modernizmu. Neue Nationalgalerie jest jedynym budynkiem wzniesionym przez Miesa van der Rohe na terenie Niemiec po II wojnie światowej. W 1962, będąc w wieku 76 lat, otrzymał on w trybie bezpośrednim zlecenie budowy muzeum w Berlinie. Budynek został ukończony w 1968, rok przed śmiercią architekta. Nowa Galeria Narodowa była pierwszym muzeum zlokalizowanym przy nowym Kulturforum, położonym kilkaset metrów na zachód od placu Poczdamskiego. W pobliżu galerii znajdują się zbudowane przez Hansa Scharouna Biblioteka Państwowa oraz Filharmonia. Budynek muzeum jest najpełniejszą realizacją rozwijanej przez wiele lat przez Miesa van der Rohe idei przestrzeni uniwersalnej. Budynek ma formę płaskiego stalowego kasetonowego zadaszenia zbudowanego na planie kwadratu o boku 64,8 m, którego wewnętrzna część otoczona jest szklaną ścianą kurtynową, położoną 7,2 m od krawędzi dachu i tworzy główną górną halę muzeum. Stalowy dach wspiera się w położonych na jego krawędziach ośmiu słupach posiadających przekrój w kształcie równoramiennego krzyża. Po dwa słupy przypadające na każdą krawędź dachu odsunięte są od narożników kwadratu tak, że przeszklona hala tworzy wielką otwartą przestrzeń, uporządkowaną jedynie dwoma blokami instalacyjnymi oraz biegami schodów prowadzącymi na dolny poziom muzeum. Hala spoczywa na granitowym postumencie o wymiarach rzutu 105/110 m, położonym na brzegu Landwehrkanal, przy skrzyżowaniu z Potsdamer Straße. Właściwa przestrzeń wystawowa mieści się w kondygnacji cokołu, której większa część nie posiada naturalnego oświetlenia. Po zachodniej, przeciwnej do głównej ulicy stronie cokołu dolna kondygnacja otwiera się obszernym przeszkleniem na otoczony murem ogród, przeznaczony na ekspozycję rzeźb.

Galeria Malarstwa w Berlinie (niem. Gemäldegalerie) – jedno z ważniejszych muzeów sztuki w Berlinie, którego zbiory malarstwa należą do największych na świecie. Muzeum to stanowi część Berlińskich Muzeów Państwowych pod opieką Fundacji Pruskiego Dziedzictwa Kultury, poświęcone jest dawnemu malarstwu niemieckiemu i europejskiemu XIII–XIX wieku. Obok Galerii Malarstwa w tym samym gmachu mieści także Kupferstichkabinett (Gabinet Rycin) oraz Kunstbibliothek (Biblioteka Sztuki). Budynek położony jest na terenie nowoczesnego centrum kultury znanego jako Kulturforum nieopodal placu Poczdamskiego w obrębie dzielnicy Tiergarten. Zbiory, których rdzeń stanowią dzieła sztuki kolekcjonowane przez pruskich Hohenzollernów w XVIII wieku, zawierają obrazy europejskich artystów takich jak Albrecht Dürer, Lucas Cranach, Rafael Santi, Tycjan, Caravaggio, Peter Paul Rubens, Rembrandt czy Johannes Vermeer. Po raz pierwszy zbiory pokazano publiczności w roku 1830, po licznych przenosinach ostatecznie w 1998 otwarto kolekcję malarstwa w obecnej postaci.

Kościół pw. św. Mateusza w Berlinie – kościół w stylu neoromańskim na południowym skraju dzielnicy Tiergarten w okręgu administracyjnym Mitte w Berlinie. Jest obecnie jedynym zabytkowym budynkiem w Kulturforum. Odrestaurowany w latach 1956–1960 pod kierunkiem architekta Jürgena Emmericha.

Biblioteka Państwowa w Berlinie (niem. Staatsbibliothek zu Berlin, dawniej Preußische Staatsbibliothek lub Königliche Bibliothek) stanowi instytucję Fundacji Pruskiego Dziedzictwa Kultury i jest największą biblioteką naukową na obszarze krajów niemieckojęzycznych. Założona została w 1661 roku przez Wielkiego Elektora Fryderyka Wilhelma I jako „Elektorska Biblioteka w Cölln (dzielnica Berlina) nad Sprewą” (niem. Churfürstliche Bibliothek zu Cölln an der Spree). W 1701 roku została przemianowana przez Fryderyka I Pruskiego na „Królewską Bibliotekę w Berlinie” (niem. Königliche Bibliothek zu Berlin). Po zniesieniu monarchii w 1918 roku, biblioteka otrzymała nazwę „Pruskiej Biblioteki Państwowej” (niem. Preußische Staatsbibliothek). Pod koniec II wojny światowej cenniejsza część zbiorów została ewakuowana do budynku klasztoru benedyktynów w Krzeszowie, z którego wcześniej, w roku 1940, usunięto zakonników. Zbiory odnalezione w klasztorze oraz w porzuconym przez Niemców pociągu ewakuacyjnym, zostały w większości zabezpieczone i w 1946 roku zdeponowane w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie jako tzw. „Berlinka”, gdzie w większości znajdują się nadal. Zarówno w latach 1945–1946, jak i już w Krakowie część wywiezionych z Berlina kolekcji została rozkradziona. Najbardziej znany przypadek kradzieży starodruków „Berlinki” z Biblioteki Jagiellońskiej zakończył się głośnym procesem sądowym w 2001 roku. Dlatego w okresie powojennym na rynku antykwarycznym sporadycznie pojawiały się zazwyczaj mniej cenne książki i czasopisma z Biblioteki Państwowej w Berlinie. W 1967 roku zwrócono do Berlina (Wschodniego) 127.000 nowszych książek i tomów czasopism ze zbiorów „Berlinki”, w 1977 roku symbolicznie „w dowód przyjaźni” Edward Gierek przekazał Erichowi Honeckerowi rękopisy partytur Beethovena i Mozarta, a w 2000 roku Jerzy Buzek ofiarował Gerhardowi Schröderowi egzemplarz Biblii z 1522 roku w przekładzie Marcina Lutra. Po wojnie, wskutek podziału Niemiec, pozostałe zbiory zostały podzielone między wschodnioberlińską „Deutsche Staatsbibliothek” i zachodnioberlińską „Staatsbibliothek Preussischer Kulturbesitz”. 1 stycznia 1992 roku obydwie biblioteki zostały połączone pod obecną nazwą. W elektronicznym katalogu Staatsbibliothek zu Berlin został uwzględniony pełny zasób, tj. zarówno fizycznie dostępny w siedzibie książnicy, jak i część utracona w wyniku działań wojennych (oznaczone jako „Kriegsverlust”), tj. krakowski depozyt oraz rzeczywiste straty wojenne.