Cmentarz Żołnierzy Włoskich we Wrocławiu

Cmentarz Żołnierzy Polskich we Wrocławiu – wojenna nekropolia utworzona w latach 1968–1970 i rozbudowana w latach 1972–1979 jako miejsce spoczynku 604 osób, głównie żołnierzy polskich – uczestników Kampanii wrześniowej zmarłych w niewoli niemieckiej oraz poległych na froncie żołnierzy 2 Armii Wojska Polskiego, a także żołnierzy walki podziemnej i przymusowych robotników cywilnych oraz ofiar terroru hitlerowskiego.

Pomnik Żołnierzy Wojska Polskiego we Wrocławiu – pomnik, wzniesiony na Cmentarzu Żołnierzy Polskich w 1979 r., 9 lat po otwarciu cmentarza. Dla upamiętnienia żołnierzy polskich, poległych w walkach z hitlerowskim agresorem w latach 1939-1945, odsłonięto 11 października 1979 r. na Cmentarzu Żołnierzy Polskich pomnik według projektu Łucji Skomorowskiej-Wilimowskiej. Pomnik wysokości 23 m, z żelbetu, ma kształt stylizowanych dwóch skrzydeł husarskich. W dolnej części skrzydeł znajdują się płaskorzeźby przedstawiające szarżujących ułanów z kampanii wrześniowej i żołnierzy II Armii Wojska Polskiego z karabinami oraz daty 1939 i 1945. Przed pomnikiem znajduje się tablica dedykacyjna oraz trzy znicze. Pomnik jest wyeksponowany na sztucznym wzgórzu, na szczyt którego prowadzą monumentalne schody.

Pomnik Wspólnej Pamięci (niem. Denkmal des gemeinsamen Gedenkens) – monument poświęcony pamięci mieszkańców Wrocławia, których mogiły zostały zlikwidowane w latach powojennych. Pomysł realizacji lapidarium upamiętniającego zmarłych Wrocławian pochowanych przed rokiem 1945 na cmentarzach, które zostały zlikwidowane, powstał w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku, po odnalezieniu w roku 1989 w Mirkowie ponad dwustu poniemieckich płyt nagrobnych. Płyty te pochodziły ze zniszczonych we Wrocławiu cmentarzy, właściciel zakładu kamieniarskiego wykorzystywał je do wyrobu nowych nagrobków, bądź innych detali kamieniarskich. Wszystkie ocalałe płyty zostały następnie odkupione przez miasto. Początkowo planowano wykorzystanie wszystkich elementów do utworzenia na terenie nieczynnego i przekształconego w park Cmentarza Grabiszyńskiego III (obecnie Park Grabiszyński). Ostatecznie w roku 2005 wybrano projekt autorstwa Tomasza Tomaszewskiego, Alojzego Gryta i Czesława Wesołowskiego. Pomnik Wspólnej Pamięci znajduje się dokładnie w miejscu w którym wcześniej stało wrocławskie krematorium. Od strony ulicy Grabiszyńskiej prowadzi do niego długa aleja z żywopłotem rozpoczynająca się granitową bramą z łacińską nazwą pomnika Monumentum Memoriae Communis. Pomnik wykonany jest z granitu, ma kształt muru złożonego z 32 fragmentów o nierównych zakończeniach. Do całości dołączonych jest kilkanaście zachowanych poniemieckich płyt nagrobnych. Cztery części tworzące pomnik odpowiadają poszczególnym kategoriom cmentarzy w dawnym Wrocławiu: katolickim, ewangelickim, komunalnym i żydowskim. Pośrodku znajduje się pozioma płyta z listą wszystkich zlikwidowanych po roku 1945 cmentarzy we Wrocławiu. Całość liczy sobie 60 m długości. Uroczystość otwarcia pomnika poprzedziło nabożeństwo ekumeniczne z udziałem przedstawicieli czterech wspólnot religijnych we Wrocławiu. Pomnik nie wspomina o tym że te cmentarze zostały celowo zniszczone i zlikwidowane (cytat „nieistniejących dziś cmentarzach”) i nie wspomina o narodowości pochowanych (cytat „pamięci dawnych mieszkańców”).

Cmentarz Grabiszyński – obok cmentarza Osobowickiego, cmentarza Świętej Rodziny, cmentarza św. Wawrzyńca jeden z największych cmentarzy we Wrocławiu. Cmentarz w swoich obecnych granicach to jedna z trzech części stanowiących w pierwszej połowie XX w. większy kompleks cmentarny. Początkowo był to cmentarz na którym chowano zmarłych z południowych parafii Wrocławia, ewangelickich: św. Elżbiety i św. Trójcy, katolickich: św. Karola Boromeusza i św. Elżbiety Węgierskiej oraz zakonników z klasztoru Bonifratrów. Później stał się cmentarzem komunalnym – Kommunal Friedhof in Graebschen.

Park Grabiszyński – park we Wrocławiu położony na osiedlu Grabiszyn-Grabiszynek. Nazwa parku została nadana § 1 pkt 12 uchwały nr LXXI/454/93 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 9 października 1993 w sprawie nazw parków i terenów leśnych istniejących we Wrocławiu. Pieczę nad Parkiem Grabiszyńskim sprawuje Zarząd Zieleni Miejskiej, podległy Departamentowi Architektury i Rozwoju Urzędu Miejskiego Wrocławia.

Park Mamuta – obszar na wrocławskim osiedlu Oporów, położony wzdłuż przeciwpowodziowego wału na lewym (południowym) brzegu rzeki Ślęzy oraz wzdłuż ul. Bukowskiego. Plan zagospodarowania, w ramach Wrocławskiego Budżetu Obywatelskiego, 7-hektarowego pasa nieużytków pomiędzy ul. Bukowskiego a wałem przeciwpowodziowym zgłosili mieszkańcy osiedla Oporów po raz pierwszy w roku 2013 (wówczas plan ten zakładał m.in. budowę koła wodnego na znajdującym się tam na rzece Ślęzie jazie), ale wówczas przedsięwzięcie to nie zostało przyjęte ze względów formalnych. Rok później, w 2014, zmieniony w stosunku do poprzedniego roku projekt (bez koła wodnego, ale z atrakcjami o charakterze rekreacyjnym) pod nazwą „Park Wspólnotowy «Ślężański Mamut» – przyjazna przestrzeń dla aktywnego wypoczynku, kultury i edukacji uczestniczącej, współtworzona przez użytkowników” uzyskał ponad 5,2 tys. głosów i został przyjęty do realizacji. Dopracowanie projektu oraz wyłonienie w przetargu wykonawców zajęło następne cztery lata (przetargi ogłaszano czterokrotnie), prace rozpoczęły się wiosną 2018, a zakończono je jesienią tego samego roku. Park Mamuta został oddany do użytku w sobotę 10 listopada 2018. Najbardziej charakterystycznym obiektem w Parku Mamuta jest wysoka na 8 metrów konstrukcja stylizowanego mamuta, przeznaczona dla dzieci do wspinania się w jej wnętrzu; wystające z dwóch stron „głowy” tej konstrukcji rury (mające być „ciosami” zwierzęcia) służą dzieciom jako zjeżdżalnie. Oprócz „mamuta” są też inne atrakcje dla dzieci, głównie w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, a także ławki i siedziska służące rekreacji. Przewidziano też nasadzenie sporej liczby roślinności (451 drzew liściastych, 6,2 tys. krzewów ozdobnych, 18,5 tys. traw ozdobnych i skrzypów), a Zarząd Zieleni Miejskiej w kolejnych latach zobowiązany został do ich uzupełniania. Istniejące nad Ślęzą już wcześniej rzeźby („Zadumana Ślężanka” i „Rodzina”, wykonane w 1975 z głazów narzutowych, autorstwa Tadeusza Tellera) zostały również wkomponowane w Park Mamuta („Rodzina” wymagała przeniesienia o kilkadziesiąt metrów).

Most Oporowski – most łączący wrocławskie osiedla Oporów i Grabiszyn. Most znajduje się nad rzeką Ślęzą we Wrocławiu. Przy nim znajduje się pętla tramwajowa "Oporów" (linie 4, 11 i 20) Konstrukcja mostu jest dwuprzęsłowa, elementami nośnymi są belki wolnopodparte współpracujące z płytą żelbetową. Jest to most drogowy, położony w ciągu ulic: Grabiszyńskiej - Solskiego.

Górka Wiatraczna (Mühlberg) – wzgórze (wzniesienie) położone we Wrocławiu w rejonie osiedla Grabiszyn. Jest to wzniesienie morenowe. Jego nazwa pochodzi prawdopodobnie od położonego tu niegdyś wiatraka. Obecnie teren ten zabudowany jest blokami mieszkalnymi (w tym między innymi typu Punktowiec przy ulicy Jastrzębiej). Wzniesienie to położone jest w obrębie wysoczyzn morenowych ukształtowanych w ramach Równiny Kąckiej (318.532) stanowiącej część Równiny Wrocławskiej (318.53), położonych na południowy zachód od Pradoliny Wrocławskiej (318.52). Obszar Górki Wiatracznej położony jest w obrębie: ulicy Grabiszyńskiej, za nią Park Grabiszyński (na wschód od wzniesienia) ulicy Fiołkowej, poprzednio nazwa nawiązująca do wyżej wspomnianego wiatraka: Mühlbergweg (na północ od wzniesienia) zakładu karnego nr 2, dalej terenu byłego Elwro i za nim rzeki Ślęza (na zachód od wzniesienia) Cmentarza Grabiszyńskiego (na południe od wzniesienia).

Wydział Psychologii Uniwersytetu SWPS we Wrocławiu – jeden z wydziałów Uniwersytetu SWPS. Obecnie kształci prawie 1,5 tys. studentów. Jest jedynym ośrodkiem w południowo-zachodniej Polsce, który posiada uprawnienia do prowadzenia specjalizacji w dziedzinie psychologii klinicznej dla magistrów psychologii. Dziekanem wydziału jest dr hab. Tomasz Grzyb, prof. Uniwersytetu SWPS.

Wydział Prawa i Komunikacji Społecznej – jeden z wydziałów Uniwersytetu SWPS we Wrocławiu. Kształci ponad 700 studentów: prawników, medioznawców, kulturoznawców, projektantów i grafików. Studenci wydziału mają do dyspozycji laboratoria komputerowe wyposażone w najnowszy sprzęt i oprogramowanie graficzne (Adobe Creative Suite, 2ds MAX, Maya, Softimage, MotionBuilder, Mudbox, Toxik, Sticher, SketchBookPro, FontLab Studio), pracownię plastyczno-drukarską, studio fotograficzne do realizacji sesji zdjęciowych i tworzenia animacji, salę fokusową oraz pracownię neuropsychologiczną z aparaturą do monitorowania reakcji konsumenckich. Na wydziale pracują jedni z najlepszych specjalistów w kraju. Są wśród nich: prof. Hubert Izdebski – ekspert w zakresie prawa administracyjnego, adwokat i radca prawny; prof. Michael Fleischer – znawca historii designu; prof. Jerzy Olek – wybitny teoretyk i praktyk sztuki konceptualnej i fotografii; red. Tomasz Wołodźko – dziennikarz i prezenter Radia Eska; red. Wojciech Cegielski – korespondent zagraniczny Polskiego Radia. Dziekanem wydziału jest dr hab. Monika Lewandowicz-Machnikowska, prof. Uniwersytetu SWPS.

Wrocławska Akademia Biznesu w Naukach Stosowanych (dawniej Wyższa Szkoła Handlowa, WSH) – niepubliczna uczelnia o profilu biznesowym działającą od 1997 roku..

Lasek Oporowski (Las Oporowski) – niewielki kompleks leśny położony w południowo-zachodniej części Wrocławia. Powierzchnia lasu wynosi 8,3 ha (8 ha). Na drzewostan lasu składają się głównie dęby, lipy, graby. W poszyciu występuje dziki bez. Ze względu na pewne oddalenie od osiedli, las uznawany jest za cenny ekologicznie. Tworzy większy ekosystem wraz z rzeką, Cmentarzem Grabiszyńskim, Parkiem Grabiszyńskim, cmentarzem żołnierzy wraz ze wzgórzem – Cmentarzem Żołnierzy Polskich, ogródkami działkowymi. Las położony jest pomiędzy osiedlami i rzeką: Oporów – na południe od lasu Muchobór Mały – na północny zachód od lasu rzeka Ślęza, a za nią osiedle Grabiszyn – na wschód od lasu Jest to las komunalny, tzn. w zarządzie Urzędu Miejskiego Wrocławia, Zarządu Zieleni Miejskiej. Położony jest na lewym brzegu rzeki Ślęza. Na północy przebiega ulica Ostrowskiego i zlokalizowany jest w jej ciągu Most Muchoborski. Odcina ona niewielki drzewostan, zawarty pomiędzy ulicą, torami kolejowymi i rzeką. Główny obszar lasu leży na południe od tej ulicy. Przez las przebiega ulica Turystyczna, która w swej zasadniczej części ma charakter leśnej drogi gruntowej, częściowo na końcu w zasadzie ścieżki leśnej. Od zachodu rozciągają się niewielkie ogródki działkowe i pola uprawne, aż do ulicy Awicenny. Obowiązująca nazwa – Lasek Oporowski – została nadana temu lasowi w § 1 pkt 38 uchwały nr LXXI/454/93 Rady Miejskiej Wrocławia z 9 października 1993.