Park Grabiszyński

Pomnik Wspólnej Pamięci (niem. Denkmal des gemeinsamen Gedenkens) – monument poświęcony pamięci mieszkańców Wrocławia, których mogiły zostały zlikwidowane w latach powojennych. Pomysł realizacji lapidarium upamiętniającego zmarłych Wrocławian pochowanych przed rokiem 1945 na cmentarzach, które zostały zlikwidowane, powstał w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku, po odnalezieniu w roku 1989 w Mirkowie ponad dwustu poniemieckich płyt nagrobnych. Płyty te pochodziły ze zniszczonych we Wrocławiu cmentarzy, właściciel zakładu kamieniarskiego wykorzystywał je do wyrobu nowych nagrobków, bądź innych detali kamieniarskich. Wszystkie ocalałe płyty zostały następnie odkupione przez miasto. Początkowo planowano wykorzystanie wszystkich elementów do utworzenia na terenie nieczynnego i przekształconego w park Cmentarza Grabiszyńskiego III (obecnie Park Grabiszyński). Ostatecznie w roku 2005 wybrano projekt autorstwa Tomasza Tomaszewskiego, Alojzego Gryta i Czesława Wesołowskiego. Pomnik Wspólnej Pamięci znajduje się dokładnie w miejscu w którym wcześniej stało wrocławskie krematorium. Od strony ulicy Grabiszyńskiej prowadzi do niego długa aleja z żywopłotem rozpoczynająca się granitową bramą z łacińską nazwą pomnika Monumentum Memoriae Communis. Pomnik wykonany jest z granitu, ma kształt muru złożonego z 32 fragmentów o nierównych zakończeniach. Do całości dołączonych jest kilkanaście zachowanych poniemieckich płyt nagrobnych. Cztery części tworzące pomnik odpowiadają poszczególnym kategoriom cmentarzy w dawnym Wrocławiu: katolickim, ewangelickim, komunalnym i żydowskim. Pośrodku znajduje się pozioma płyta z listą wszystkich zlikwidowanych po roku 1945 cmentarzy we Wrocławiu. Całość liczy sobie 60 m długości. Uroczystość otwarcia pomnika poprzedziło nabożeństwo ekumeniczne z udziałem przedstawicieli czterech wspólnot religijnych we Wrocławiu. Pomnik nie wspomina o tym że te cmentarze zostały celowo zniszczone i zlikwidowane (cytat „nieistniejących dziś cmentarzach”) i nie wspomina o narodowości pochowanych (cytat „pamięci dawnych mieszkańców”).

Górka Wiatraczna (Mühlberg) – wzgórze (wzniesienie) położone we Wrocławiu w rejonie osiedla Grabiszyn. Jest to wzniesienie morenowe. Jego nazwa pochodzi prawdopodobnie od położonego tu niegdyś wiatraka. Obecnie teren ten zabudowany jest blokami mieszkalnymi (w tym między innymi typu Punktowiec przy ulicy Jastrzębiej). Wzniesienie to położone jest w obrębie wysoczyzn morenowych ukształtowanych w ramach Równiny Kąckiej (318.532) stanowiącej część Równiny Wrocławskiej (318.53), położonych na południowy zachód od Pradoliny Wrocławskiej (318.52). Obszar Górki Wiatracznej położony jest w obrębie: ulicy Grabiszyńskiej, za nią Park Grabiszyński (na wschód od wzniesienia) ulicy Fiołkowej, poprzednio nazwa nawiązująca do wyżej wspomnianego wiatraka: Mühlbergweg (na północ od wzniesienia) zakładu karnego nr 2, dalej terenu byłego Elwro i za nim rzeki Ślęza (na zachód od wzniesienia) Cmentarza Grabiszyńskiego (na południe od wzniesienia).

Cmentarz Żołnierzy Włoskich – nekropolia we Wrocławiu, na której pochowani są obywatele włoscy, przede wszystkim żołnierze – jeńcy wzięci do niewoli niemieckiej po przegranej przez Włochy bitwie pod Caporetto dnia 24 października 1917 roku.

Cmentarz Żołnierzy Polskich we Wrocławiu – wojenna nekropolia utworzona w latach 1968–1970 i rozbudowana w latach 1972–1979 jako miejsce spoczynku 604 osób, głównie żołnierzy polskich – uczestników Kampanii wrześniowej zmarłych w niewoli niemieckiej oraz poległych na froncie żołnierzy 2 Armii Wojska Polskiego, a także żołnierzy walki podziemnej i przymusowych robotników cywilnych oraz ofiar terroru hitlerowskiego.

Pomnik Żołnierzy Wojska Polskiego we Wrocławiu – pomnik, wzniesiony na Cmentarzu Żołnierzy Polskich w 1979 r., 9 lat po otwarciu cmentarza. Dla upamiętnienia żołnierzy polskich, poległych w walkach z hitlerowskim agresorem w latach 1939-1945, odsłonięto 11 października 1979 r. na Cmentarzu Żołnierzy Polskich pomnik według projektu Łucji Skomorowskiej-Wilimowskiej. Pomnik wysokości 23 m, z żelbetu, ma kształt stylizowanych dwóch skrzydeł husarskich. W dolnej części skrzydeł znajdują się płaskorzeźby przedstawiające szarżujących ułanów z kampanii wrześniowej i żołnierzy II Armii Wojska Polskiego z karabinami oraz daty 1939 i 1945. Przed pomnikiem znajduje się tablica dedykacyjna oraz trzy znicze. Pomnik jest wyeksponowany na sztucznym wzgórzu, na szczyt którego prowadzą monumentalne schody.

Skwer ELWRO – skwer położony we Wrocławiu  , na osiedlu Grabiszyn-Grabiszynek (dawniej Grabiszyn). Jego nazwa upamiętnia istniejące w latach 1959–1993 Wrocławskie Zakłady Elektroniczne ELWRO .

Budynek mieszkalno-usługowy przy ulicy Aleksandra Ostrowskiego 1 – budynek mieszkalny, z usługami w parterze, położony we Wrocławiu na osiedlu Grabiszyn-Grabiszynek przy ulicy Aleksandra Ostrowskiego 1. Projekt budynku opracował Jerzy Tarnawski. Został on zbudowany w latach 1976–1979. Inwestorem były Wrocławskie Zakłady Elektroniczne Mera-Elwro. Jego budowa związana była z działaniami socjalnymi zakładów, a powstałe tu mieszkania przeznaczono dla młodych małżeństw. W budynku znajdowało się 120 mieszkań. Był on nazywany także „domem rotacyjnym” lub „domem stażysty”, a także stosowano do niego określenie „zakładowego domu mieszkalnego”.

Cmentarz Grabiszyński – obok cmentarza Osobowickiego, cmentarza Świętej Rodziny, cmentarza św. Wawrzyńca jeden z największych cmentarzy we Wrocławiu. Cmentarz w swoich obecnych granicach to jedna z trzech części stanowiących w pierwszej połowie XX w. większy kompleks cmentarny. Początkowo był to cmentarz na którym chowano zmarłych z południowych parafii Wrocławia, ewangelickich: św. Elżbiety i św. Trójcy, katolickich: św. Karola Boromeusza i św. Elżbiety Węgierskiej oraz zakonników z klasztoru Bonifratrów. Później stał się cmentarzem komunalnym – Kommunal Friedhof in Graebschen.

Fabryka Automatów Tokarskich we Wrocławiu SA – przedsiębiorstwo przemysłowe funkcjonujące we Wrocławiu, na terenie dawnych Zakładów Metalowych Gustawa Trelenberga (Trelenberg Gustav, Eisenwerk) oraz Zakładów Produkcji Maszyn Friedricha Heckmanna (Heckmann Friedrich, Maschinenfabrik), zlokalizowanych przy ul. Grabiszyńskiej 269-281, przy skrzyżowaniu z Klecińską. Początkowo zakłady Trelenberga były niewielkim warsztatem ślusarskim założonym w 1869 przez Gustawa Trelenberga, w 1874 przekształconym w fabrykę ślusarstwa budowlanego; zakład ten mieścił się przy Grabiszyńskiej nr 15. W 1906 fabrykę przeniesiono do nowej siedziby (również przy Grabiszyńskiej) o powierzchni 90 tysięcy metrów kwadratowych. Produkowane tam były nie tylko stalowe konstrukcje na potrzeby budownictwa, ale również wagony kolejowe i tramwajowe, a także elektryczne lokomotywy przemysłowe. W szczytowym okresie działalności, w 1921 roku, zatrudnionych tu było od 600 do 700 pracowników, ale podczas światowego kryzysu gospodarczego przełomu lat 20. i 30. zakłady zostały unieruchomione na kilka lat. Wznowiły później działalność na pewien czas, ale nie odzyskały dawnej swej świetności; później na ich terenie funkcjonowały inne firmy (m.in. kontynuujące tradycje poprzedniczki Warsztaty Naprawcze Budowy Maszyn Carla Waldena, Carl Walden Maschinenbau Reparatur-Werk, przy Grabiszyńskiej 281). Fabrykę Heckmanna założono w 1819 w Berlinie, a w 1851 utworzona została jej wrocławska filia przy ul. Małachowskiego, produkująca urządzenia dla browarnictwa i przemysłu cukrowniczego. W 1907 przeniesiono produkcję do nowo wzniesionych obiektów przy ul. Klecińskiej; fabryka w 1921 zatrudniała około 400 osób, ale tak jak zakłady Trelenberga w czasie wielkiego kryzysu została na pewien czas zamknięta. Kilka lat po wznowieniu produkcji zmieniono w 1939 nazwę na Heckmann u. Langen GmbH, vorm. Maschinenfabrik Heckmann (Heckmann i Langen sp. z o.o., d. Fabryka Maszyn Heckmanna). Po zakończeniu II wojny światowej w niektórych z zachowanych budynków obu fabryk rozpoczęła w 1946 działalność Państwowa Fabryka Obrabiarek. W 1947 produkowała ona własne obrabiarki: piły ramowe, wiertarki i strugarki, a od 1953 wyłącznie tokarki. W 1975 zakład funkcjonował jako „Fabryka Automatów Tokarskich” i specjalizował się w produkcji tokarek automatycznych. Produkcja w tym okresie wyniosła łącznie około 55 tysięcy obrabiarek. W 1998 fabrykę sprywatyzowano, wchodzi w skład belgijskiej grupy HACO; kapitał zakładowy spółki wynosi ponad 9,9 miliona złotych.

Wrocławska Akademia Biznesu w Naukach Stosowanych (dawniej Wyższa Szkoła Handlowa, WSH) – niepubliczna uczelnia o profilu biznesowym działającą od 1997 roku..

Park Mamuta – obszar na wrocławskim osiedlu Oporów, położony wzdłuż przeciwpowodziowego wału na lewym (południowym) brzegu rzeki Ślęzy oraz wzdłuż ul. Bukowskiego. Plan zagospodarowania, w ramach Wrocławskiego Budżetu Obywatelskiego, 7-hektarowego pasa nieużytków pomiędzy ul. Bukowskiego a wałem przeciwpowodziowym zgłosili mieszkańcy osiedla Oporów po raz pierwszy w roku 2013 (wówczas plan ten zakładał m.in. budowę koła wodnego na znajdującym się tam na rzece Ślęzie jazie), ale wówczas przedsięwzięcie to nie zostało przyjęte ze względów formalnych. Rok później, w 2014, zmieniony w stosunku do poprzedniego roku projekt (bez koła wodnego, ale z atrakcjami o charakterze rekreacyjnym) pod nazwą „Park Wspólnotowy «Ślężański Mamut» – przyjazna przestrzeń dla aktywnego wypoczynku, kultury i edukacji uczestniczącej, współtworzona przez użytkowników” uzyskał ponad 5,2 tys. głosów i został przyjęty do realizacji. Dopracowanie projektu oraz wyłonienie w przetargu wykonawców zajęło następne cztery lata (przetargi ogłaszano czterokrotnie), prace rozpoczęły się wiosną 2018, a zakończono je jesienią tego samego roku. Park Mamuta został oddany do użytku w sobotę 10 listopada 2018. Najbardziej charakterystycznym obiektem w Parku Mamuta jest wysoka na 8 metrów konstrukcja stylizowanego mamuta, przeznaczona dla dzieci do wspinania się w jej wnętrzu; wystające z dwóch stron „głowy” tej konstrukcji rury (mające być „ciosami” zwierzęcia) służą dzieciom jako zjeżdżalnie. Oprócz „mamuta” są też inne atrakcje dla dzieci, głównie w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, a także ławki i siedziska służące rekreacji. Przewidziano też nasadzenie sporej liczby roślinności (451 drzew liściastych, 6,2 tys. krzewów ozdobnych, 18,5 tys. traw ozdobnych i skrzypów), a Zarząd Zieleni Miejskiej w kolejnych latach zobowiązany został do ich uzupełniania. Istniejące nad Ślęzą już wcześniej rzeźby („Zadumana Ślężanka” i „Rodzina”, wykonane w 1975 z głazów narzutowych, autorstwa Tadeusza Tellera) zostały również wkomponowane w Park Mamuta („Rodzina” wymagała przeniesienia o kilkadziesiąt metrów).

Wydział Psychologii Uniwersytetu SWPS we Wrocławiu – jeden z wydziałów Uniwersytetu SWPS. Obecnie kształci prawie 1,5 tys. studentów. Jest jedynym ośrodkiem w południowo-zachodniej Polsce, który posiada uprawnienia do prowadzenia specjalizacji w dziedzinie psychologii klinicznej dla magistrów psychologii. Dziekanem wydziału jest dr hab. Tomasz Grzyb, prof. Uniwersytetu SWPS.