Szewska Centrum

Kamienica Pod Trzema Gołębiami – zabytkowa kamienica mieszczańska, o rodowodzie średniowiecznym, znajdująca się przy ulicy Kazimierza Wielkiego 65 we Wrocławiu. Przed 1945 rokiem kamienica posiadała adres Słodowa 17. Nieistniejąca dziś ulica ciągnęła się od kościoła Św. Krzysztofa do ul. Świdnickiej. Była zamieszkiwana głównie przez rzemieślników wytwarzających słód. W 1945 roku zniszczona została cała północna pierzeja ulicy oraz większość południowej. Pozostałe kamienice zostały przydzielone do powstałej w 1975 roku staromiejskiej obwodnicy tzw. Trasy W-Z czyli ulicy Kazimierza Wielkiego.

Biurowiec Hansa Poelziga – budynek handlowo biurowy znajdujący się w narożniku ulic Łaciarskiej i Ofiar Oświęcimskich 38/40 we Wrocławiu, jedno z najlepszych dzieł architekta Hansa Poelziga.

Budynek Narodowego Banku Polskiego – budynek handlowo-biurowy znajdujący się w kwartale ulic Łaciarskiej, Zaułka Pokutniczego (od 1975 roku ul. Kazimierza Wielkiego) i Ofiar Oświęcimskich 41/43 we Wrocławiu.

Dom Handlowy Kameleon, dawniej: Dom towarowy Rudolfa Petersdorffa (niem.: Kaufhaus Rudolf Petersdorff) – zabytkowy dom towarowy we Wrocławiu, położony przy ulicy Szewskiej 6/7.

Quantum Oławska – biurowiec położony we Wrocławiu w obrębie Starego Miasta przy ulicy Oławskiej 11 oraz przy ulicy Łaciarskiej 60 i 61. W budynku oprócz funkcji biurowej przewidziano także działalność handlową i usługową. Został zbudowany w 1931 r. jako dom handlowy marki C&A. Po II wojnie światowej mieściły się tu Wrocławskie Zakłady Graficzne. W lata 2011–2012 przeszedł przebudowę i gruntowny remont. Jest to budynek utrzymany w duchu modernizmu. Pozytywny odbiór obiektu wynika przede wszystkim z dobrego wpisania się w istniejący kontekst zabudowy oraz prostej i ciekawej elewacji ukształtowanej w oparciu o poziome pasy okien biegnących przez całą jej długość i dużych przeszkleniach parteru oraz charakterystycznemu wysunięciu i nadwieszeniu nad ulicą Oławską w narożu budynku. Obiekt został ujęty w gminnej ewidencji zabytków.

Dom Handlowy Stefan Esders – dawny dom handlowy znajdujący się na rogu ulicy Łaciarskiej 4 i Oławskiej we Wrocławiu, obecnie budynek „Save The World Business Center”.

Zespół zabudowy mieszkalno-usługowej – zespół zabudowy znajdujący się we Wrocławiu na Starym Mieście przy wlocie ulicy Świdnickiej i Oławskiej do Rynku, w kwartale ulic: ulica Kazimierza Wielkiego, ulica Oławska, ulica Szewska i ulica Świdnicka, w ramach osiedla Stare Miasto. Zespół zabudowy mieszkalno-usługowej został wzniesiony na dawnym placu Młodzieżowym istniejącym tu w latach 1954–1956, który powstał po odgruzowaniu tego terenu. Styl powstałej wówczas zabudowy określa się jako modernizm, choć niektórzy autorzy sytuują ją między socrealizmem a modernizmem. Wskazuje się, że na jej kształt decydujący wpływ miało położenie miejsca w ścisłym centrum z narożnikowym stykiem do Rynku. Ocenia się, że zabudowa ta jest neutralna stylowo i jako taka dobrze wpisuje się w historyczne otoczenie kreując harmonijny zespół przestrzenny.

Plac Młodzieżowy – dawny plac położony we Wrocławiu na Starym Mieście przy wlocie ulicy Świdnickiej i Oławskiej do Rynku, w kwartale ulic: ulica Kazimierza Wielkiego, ulica Oławska, ulica Szewska i ulica Świdnicka, w ramach osiedla Stare Miasto. Nawa używana była w latach 1954–1956 w odniesieniu do placu, który powstał po odgruzowaniu tego terenu. Rozważano pozostawienie tego terenu bez zabudowy jako placu, co miało stać się polskim wkładem w urbanistykę Starego Miasta. Stanowiłby on trzeci plac przyrynkowy, łączący się z Rynkiem narożnikowo. Ostatecznie jednak podjęto decyzję o jego zabudowie. Stał się wówczas miejscem prowadzenia inwestycji, w wyniku której powstał zespół zabudowy mieszkalno-usługowej. Po jej zakończeniu jednak nazwa ta przestała być używana, a sam plac jako wyodrębniony obiekt z własną nazwą nie istnieje. Co prawda dzięki odsunięciu budynków od dawnej linii zabudowy powstał tu wydłużony plac między zachodnią i wschodnią pierzeją ulicy, do którego w trakcie budowy odnoszono wymienioną nazwę, jednak ostatecznie nie uzyskał on odrębnej tożsamości i dziś stanowi początkowy odcinek poszerzonej ulicy Świdnickiej. Styl powstałej wówczas na miejscu placu zabudowy określa się jako modernizm, choć niektórzy autorzy sytuują ją między socrealizmem a modernizmem. Wskazuje się, że na jej kształt decydujący wpływ miało położenie miejsca w ścisłym centrum z narożnikowym stykiem do Rynku. Ocenia się, że zabudowa ta jest neutralna stylowo i jako taka dobrze wpisuje się w historyczne otoczenie kreując harmonijny zespół przestrzenny. Zabudowa Placu Młodzieżowego została ujęta na liście dóbr kultury współczesnej.

Parafia katedralna Świętej Marii Magdaleny we Wrocławiu – parafia Kościoła Polskokatolickiego w RP, położona w dekanacie dolnośląskim diecezji wrocławskiej. Pełniącym obowiązki administratora parafii jest ks. mgr Piotr Mikołajczak. Msze Św. odprawiane są w niedzielę i święta o godz 9:30, 11:00, 17:00. W dni powszednie codziennie o godz 17:00. Spowiedź ogólna na wszystkich Mszach Św. w 1. niedzielę miesiąca.

Ulica Mennicza – jedna z ulic na dawnych peryferiach Starego Miasta we Wrocławiu, w pasie pomiędzy dawną Fosą Wewnętrzną a Fosą Zewnętrzną miasta. Nosiła w 1403 r. łac. nazwę Parua platea („Mała”), potem w 1416 r. niem. groschin gasse („Zaułek Groszowy”), w rezultacie później Kleine Groschengasse („Mały Zaułek Groszowy”) w odróżnieniu od Große Groschengasse („Wielki Zaułek Groszowy”, południowego odcinka dzisiejszej ulicy Widok prostopadłej do Menniczej). Łączy ulicę Wierzbową (Weidenstraße) na wschodzie z ulicą Świdnicką (Schweidnitzer Straße) na zachodzie i liczy około 360 metrów długości. Odcinek Menniczej pomiędzy ul. Wierzbową a Widok odróżniany był od odcinka między Widok a ul. Świdnicką; ten drugi („zewnętrzny”, między Świdnicką a dzisiejszą Menniczą nr 4) zwany był do 1818 r. Wanzergässel, tj. uliczką Pluskwią. Północna strona ulicy Menniczej przylegała niegdyś do ogrodów posesji ulokowanych wzdłuż ulicy Słodowej (niem. Hummereistraße; dziś nieistniejąca, jej linia włączona jest w ciąg wewnętrznej obwodnicy miasta) biegnącej wzdłuż Fosy Wewnętrznej, na jej zewnętrznym brzegu. Na posesjach tych znajdowały się głównie różnorodne drewniane zabudowania gospodarcze, m.in. słodownie (stąd powojenna nazwa ulicy Słodowej). Okolice skrzyżowania Große Groschengasse (dzisiejszej ul. Widok) i Kleine Groschengasse (Menniczej) w czasie epidemii dżumy w 1525 określane były nazwą Sieh dich für! („Uważaj!”); nazwa ta w późniejszych latach przeniosła się na całą Große Groschengasse Wybudowana w średniowieczu pomiędzy ul. Słodową a Menniczą „Słodownia Pańska” (Herren Malzhof), przebudowana około roku 1565, zakupiona przez miasto od hrabiego Hieronima Rozdrażewskiego funkcjonowała tu do roku 1904, kiedy zaprzestano w niej produkcji słodu. Budynek przetrwał kolejne lata, w tym oblężenie Festung Breslau, aż w 1970 r. strawił go pożar. Zachowały się tylko obie ściany szczytowe i część ścian zewnętrznych. Przez następne prawie cztery dziesięciolecia ruina, podparta stemplami, groziła zawaleniem, ale przetrwała. Miasto zamierzało zlokalizować w odrestaurowanym budynku pomieszczenia Konserwatora Zabytków, ale koncepcja ta – z braku funduszy – upadła w roku 2003. Słodownię wystawiono na przetarg, który w 2005 wygrała firma deweloperska, planująca zaadaptować ją na hotel. Po przeprowadzeniu prac archeologicznych roboty budowlane ruszyły w 2007 r. i zakończyły się w 2009 r. Od listopada 2009 r. odrestaurowanym budynku mieści się hotel butikowy „The Granary”. W pobliżu skrzyżowania Menniczej z Wierzbową (Weidenstraße), na miejscu starych zabudowań słodowni i spichlerzy, a później koszar (Karmeliter-Kaserne), 30 czerwca 1891 r. uruchomiona została pierwsza we Wrocławiu elektrownia firmy Siemens & Halske. Początkowo trzy maszyny parowe o mocy 250 KM napędzały po dwie prądnice prądu stałego o mocy 81 kW każda. Dodatkowo w elektrowni znajdowały się akumulatory o pojemności 1010 Ah. Prąd o napięciu 110 V rozprowadzany był w promieniu ok. 1,2 km wokół elektrowni, a łączna długość sieci wynosiła 34 km. Już po czterech latach, w 1895, moc elektrowni zwiększono z 486 do 1456 kW. W roku 1909, z braku możliwości rozbudowy elektrowni, przekształcono ją w podstację przetwarzającą prąd przemienny na prąd stały. Dziś budynek dawnej elektrowni eksploatowany jest przez firmę „EnergiaPro”, która ma tam swój Oddział Maszyn i Urządzeń. Na południowej pierzei ulicy Menniczej, na parcelach nr 12-15, znajdują się zabudowania Łaźni Miejskiej, wybudowanej tu w 1897. Kwartał ulic Menniczej, Wierzbowej (Weidenstr.), Teatralnej (Zwinger Str.) i Strażackiej (Wehner Str.) – naprzeciw elektrowni – zajmowały w przeszłości koszary Wehnera (Wehner-Kaserne), wybudowane w 1765 na miejscu istniejących tu wcześniej dwóch budynków mieszkalnych, już od 1744 wykorzystywanych jako koszary. Budynek ten w formie czworoboku zbliżonego do kwadratu mieścił ponad sześciuset żołnierzy w 98 pomieszczeniach. Koszary Wehnera zakupiło w 1866 miasto i od 1872 do końca II wojny światowej wykorzystywało jako główną remizę straży pożarnej. Budynki dawnych koszar w znacznej części uległy zniszczeniu podczas oblężenia miasta w 1945, a ich ruiny usunięto ostatecznie w 1960. Na tym samym miejscu znajduje się obecnie także, tak jak przed wojną, remiza strażacka, Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza nr 1.

Strefa Kultury Wrocław (w latach 2012–2017 jako Biuro Festiwalowe Impart 2016, od 2022 r. częściowo jako Wrocławski Instytut Kultury) – wrocławska instytucja kulturalna.

Ulica Oławska – jedna z ulic średniowiecznego Wrocławia, początek traktu komunikacyjnego łączącego Rynek z Oławą. Zaczyna się w południowo-wschodnim narożniku Rynku (przy początku skierowanej na południe ulicy Świdnickiej), biegnie na wschód i kończy się po 600 metrach w miejscu, gdzie przecina Fosę Miejską i ulicę Podwale. Tu znajdowała się niegdyś tzw. Zewnętrzna Brama Oławska (Brama Wewnętrzna znajdowała się na wysokości kościoła św. Krzysztofa, przy NBP, kilkadziesiąt metrów na zachód od dzisiejszego placu Dominikańskiego, tj. miejsca, gdzie ulica Oławska krzyżuje się dziś z ulicą ks. Piotra Skargi i z trasą W-Z). Za fosą dalszym przedłużeniem ulicy Oławskiej w stronę Oławy jest ulica gen. Romulada Traugutta. Od 1798 roku pod adresem 36–37 mieścił się na niej pierwszy wrocławski teatr „Kalte Asche”. Zaraz obok pod numerem 42 mieścił się dom i warsztat wynalazcy Karla Heinricha Klingerta. Na przełomie XIX i XX wieku pod numerami 10 i 11 zbudowano hotel „Weisser Adler” (Biały Orzeł), później rozebrany. W jego miejscu zbudowano w latach 1930–1931 dom towarowy C&A Brenninkmeyer, obecnie przebudowany na biurowiec – Quantum Oławska. Do lat 70. XX wieku ulicą Oławską jeździły pojazdy, w tym także tramwaje. Po otwarciu trasy W-Z linie tramwajowe w rejonie Rynku (w tym przy ulicy Oławskiej) likwidowano od maja 1978. Obecnie odcinek pomiędzy Rynkiem a placem Dominikańskim jest deptakiem tylko dla pieszych, przecinany przez uliczki dostępne dla ruchu, pozostały odcinek jest dostępny dla samochodów i tramwajów. Ulica Oławska krzyżuje się z ulicą Szewską; na rogu stoi wybudowany w 1929 według projektu Ericha Mendelsohna ekspresjonistyczny budynek domu towarowego Rudolfa Petersdorffa, dziś Dom Handlowy Kameleon. Południową pierzeję od Rynku do ulicy Szewskiej tworzy tzw. Zespół zabudowy mieszkalno-usługowej.