Parafia katedralna św. Marii Magdaleny we Wrocławiu

Ulica Oławska – jedna z ulic średniowiecznego Wrocławia, początek traktu komunikacyjnego łączącego Rynek z Oławą. Zaczyna się w południowo-wschodnim narożniku Rynku (przy początku skierowanej na południe ulicy Świdnickiej), biegnie na wschód i kończy się po 600 metrach w miejscu, gdzie przecina Fosę Miejską i ulicę Podwale. Tu znajdowała się niegdyś tzw. Zewnętrzna Brama Oławska (Brama Wewnętrzna znajdowała się na wysokości kościoła św. Krzysztofa, przy NBP, kilkadziesiąt metrów na zachód od dzisiejszego placu Dominikańskiego, tj. miejsca, gdzie ulica Oławska krzyżuje się dziś z ulicą ks. Piotra Skargi i z trasą W-Z). Za fosą dalszym przedłużeniem ulicy Oławskiej w stronę Oławy jest ulica gen. Romulada Traugutta. Od 1798 roku pod adresem 36–37 mieścił się na niej pierwszy wrocławski teatr „Kalte Asche”. Zaraz obok pod numerem 42 mieścił się dom i warsztat wynalazcy Karla Heinricha Klingerta. Na przełomie XIX i XX wieku pod numerami 10 i 11 zbudowano hotel „Weisser Adler” (Biały Orzeł), później rozebrany. W jego miejscu zbudowano w latach 1930–1931 dom towarowy C&A Brenninkmeyer, obecnie przebudowany na biurowiec – Quantum Oławska. Do lat 70. XX wieku ulicą Oławską jeździły pojazdy, w tym także tramwaje. Po otwarciu trasy W-Z linie tramwajowe w rejonie Rynku (w tym przy ulicy Oławskiej) likwidowano od maja 1978. Obecnie odcinek pomiędzy Rynkiem a placem Dominikańskim jest deptakiem tylko dla pieszych, przecinany przez uliczki dostępne dla ruchu, pozostały odcinek jest dostępny dla samochodów i tramwajów. Ulica Oławska krzyżuje się z ulicą Szewską; na rogu stoi wybudowany w 1929 według projektu Ericha Mendelsohna ekspresjonistyczny budynek domu towarowego Rudolfa Petersdorffa, dziś Dom Handlowy Kameleon. Południową pierzeję od Rynku do ulicy Szewskiej tworzy tzw. Zespół zabudowy mieszkalno-usługowej.

Dom Handlowy Stefan Esders – dawny dom handlowy znajdujący się na rogu ulicy Łaciarskiej 4 i Oławskiej we Wrocławiu, obecnie budynek „Save The World Business Center”.

Biurowiec Hansa Poelziga – budynek handlowo biurowy znajdujący się w narożniku ulic Łaciarskiej i Ofiar Oświęcimskich 38/40 we Wrocławiu, jedno z najlepszych dzieł architekta Hansa Poelziga.

Budynek Narodowego Banku Polskiego – budynek handlowo-biurowy znajdujący się w kwartale ulic Łaciarskiej, Zaułka Pokutniczego (od 1975 roku ul. Kazimierza Wielkiego) i Ofiar Oświęcimskich 41/43 we Wrocławiu.

Quantum Oławska – biurowiec położony we Wrocławiu w obrębie Starego Miasta przy ulicy Oławskiej 11 oraz przy ulicy Łaciarskiej 60 i 61. W budynku oprócz funkcji biurowej przewidziano także działalność handlową i usługową. Został zbudowany w 1931 r. jako dom handlowy marki C&A. Po II wojnie światowej mieściły się tu Wrocławskie Zakłady Graficzne. W lata 2011–2012 przeszedł przebudowę i gruntowny remont. Jest to budynek utrzymany w duchu modernizmu. Pozytywny odbiór obiektu wynika przede wszystkim z dobrego wpisania się w istniejący kontekst zabudowy oraz prostej i ciekawej elewacji ukształtowanej w oparciu o poziome pasy okien biegnących przez całą jej długość i dużych przeszkleniach parteru oraz charakterystycznemu wysunięciu i nadwieszeniu nad ulicą Oławską w narożu budynku. Obiekt został ujęty w gminnej ewidencji zabytków.

Ulica Kaznodziejska – jedna z najkrótszych ulic we Wrocławiu, niegdyś stanowiła element ciągu komunikacyjnego łączącego Rynek z Przedmieściem Oławskim. Na najstarszym planie Wrocławia z roku 1562 oznaczona jest jako najwyżej położona ulica Starego Miasta - stąd pierwotna nazwa ulicy Die höchste Gasse. Jako Prediger Gasse ("zaułek Kaznodziejski") po raz pierwszy wzmiankowana w roku 1733 w opisie Wrocławia autorstwa Daniela Gomolcke, nazwa związana z plebanią katedry św. Marii Magdaleny, która znajdowała się właśnie na tej ulicy. Zabudowa ulicy została całkowicie zniszczona w roku 1945, w latach 60. XX wieku ulicę Kaznodziejską przedłużono o dalsze 50 m w kierunku ulicy Krawieckiej, jednak w latach 90. wskutek wybudowania nowego domu przy ulicy Biskupiej przedłużenie to zostało zlikwidowane.

Szewska Centrum – budynek położony we Wrocławiu na obszarze Starego Miasta przy głównej arterii jaką jest Trasa W-Z, którego podstawowym przeznaczeniem jest parking wielopoziomowy, a uzupełniającym część biurowa i handlowo-usługowa. Jego adres to ulica Kazimierza Wielkiego 60 oraz ulica Szewska 3A. Był to pierwszy taki obiekt w ścisłym centrum Wrocławia. Powstawał w latach 1993-2000. Autorem projektu jest Stefan Müller oraz Paweł Jaszczuk. W założeniach projektowych budynek subtelnie nawiązując do wartościowego otoczenia równocześnie łamie schematy. Charakterystycznym elementem obiektu jest narożna wieża o bardzo ekspresyjnej formie. Wśród mieszkańców i osób przyjezdnych między innymi z jej powodów wzbudził pewne kontrowersje.

Ulica Biskupia we Wrocławiu – jedna z ulic Starego Miasta we Wrocławiu. Ulica Biskupia należy do najstarszych wrocławskich wytyczonych w czasie XIII-wiecznej lokacji miasta. Znajduje się w jego wschodniej części, biegnie południkowo od ulicy Oławskiej, kończąc swój bieg na skrzyżowaniu z ulicą Wita Stwosza. W połowie długości od zachodu krzyżuje się jeszcze z ulicą Kaznodziejską. Ulica przez długi czas pozostawała bezimienna. Pierwsza wzmianka o bischofgasse pochodzi dopiero z roku 1489. Odnośnie do pochodzenia tej nazwy powstało kilka tez. Jedna mówiła, że ulica wzięła nazwę od kobiecego konwentu mieszczańskiego Bischofs Convent. Druga teza opierała się na pochodzeniu nazwy ulicy od mieszczącego się tu zajazdu „Złoty Biskup”. Jeszcze inni autorzy przewodników wrocławskich w XIX w. twierdzili, że przy tej ulicy znajdował się dom zajezdny należący do biskupów lubuskich. Przy ulicy Biskupiej znajdowało się kilka zajazdów, które w XIX stuleciu przekształciły się w hotele. Najbardziej znany był Hôtel de Silesie pod nr 4/5 oraz Hôtel de Pologne pod nr 13, przemianowany w roku 1840 na hotel König von Ungarn. W miejscu tego drugiego w XVIII w. znajdowała się sala redutowa należąca do Frau Locatelli, w której 5 stycznia 1741 r. Fryderyk II urządził bal maskowy. W czasach III Rzeszy w budynku dawnego hotelu König von Ungarn mieścił się tzw. Brunatny Dom – siedziba NSDAP na cały Śląsk. W dniu 4 kwietnia 1933 pobito i zmasakrowano w nim trzech polskich studentów za to, że w pobliskim lokalu rozmawiali po polsku. Przez krótki czas od 14 kwietnia 1933 do 15 grudnia 1934 ulica Bischofstraße nosiła zmienioną nazwę Helmut-Brückner-Straße, która została nadana na cześć gauleitera okręgu śląskiego partii nazistowskiej. Jednak po tym, gdy popadł w niełaskę i stracił stanowisko gauleitera, ulica wróciła do dawnej nazwy.

Kościół św. Krzysztofa we Wrocławiu – kościół ewangelicko-augsburskiej parafii św. Krzysztofa we Wrocławiu, położony przy pl. św. Krzysztofa znajdującym się na rogu ul. Kazimierza Wielkiego i Wierzbowej.

Ulica Świętej Marii Magdaleny – ulica położona we Wrocławiu na Starym Mieście. Łączy ulicę Szewską z ulicą Łaciarską. Ma 87 m długości. Północną pierzeję ulicy stanowi katedra kościoła polsko-katolickiego pod wezwaniem Świętej Marii Magdaleny.

Dom Handlowy Kameleon, dawniej: Dom towarowy Rudolfa Petersdorffa (niem.: Kaufhaus Rudolf Petersdorff) – zabytkowy dom towarowy we Wrocławiu, położony przy ulicy Szewskiej 6/7.

Kamienica Pod Trzema Gołębiami – zabytkowa kamienica mieszczańska, o rodowodzie średniowiecznym, znajdująca się przy ulicy Kazimierza Wielkiego 65 we Wrocławiu. Przed 1945 rokiem kamienica posiadała adres Słodowa 17. Nieistniejąca dziś ulica ciągnęła się od kościoła Św. Krzysztofa do ul. Świdnickiej. Była zamieszkiwana głównie przez rzemieślników wytwarzających słód. W 1945 roku zniszczona została cała północna pierzeja ulicy oraz większość południowej. Pozostałe kamienice zostały przydzielone do powstałej w 1975 roku staromiejskiej obwodnicy tzw. Trasy W-Z czyli ulicy Kazimierza Wielkiego.