Igła Kleopatry

Charing Cross – stacja metra londyńskiego położona w dzielnicy City of Westminster. Zatrzymują się na niej pociągi dwóch linii: Bakerloo Line oraz jednego z dwóch śródmiejskich odgałęzień Northern Line, które bierze od niej swą nazwę. W latach 1979–1999 stanowiła też południowy kraniec Jubilee Line, jednak po oddaniu do użytku nowego odcinka tej linii, została ona zupełnie wycofana z Charing Cross. Stacja nie posiada nadziemnego budynku – pasażerowie wchodzą na nią z poziomu ulicy bezpośrednio po schodach. Jedno z takich wejść znajduje się na Trafalgar Square. Jest także jedną z dwóch obsługujących dworzec kolejowy Charing Cross. Znajduje się w pierwszej strefie biletowej. Rocznie korzysta z niej ok. 22,3 mln pasażerów.

Hotel Savoy – nazwa hoteli, z których pierwszym uruchomionym był Savoy Hotel przy Strand (Savoy Court) w City of Westminster w Londynie w roku 1889. Savoy Group, zarządzająca hotelami i restauracjami, była założona przez rodzinę zmarłego w 1901 impresario teatralnego Richarda D’Oyly’ego Carte’a. Pozostałe londyńskie hotele w tej sieci nosiły nazwy: The Berkeley, The Connaught i Claridge’s. Wysoka renoma londyńskiego hotelu Savoy spowodowała, że również w innych miastach na całym świecie zaczęły powstawać hotele o tej samej nazwie, co zapewniać miało podróżnym wysoki poziom świadczonych w nich usług. Obecnie hotele Savoy są własnością różnych grup inwestorskich, ale nazwa hoteli pozostała zachowana.

Victoria Embankment – ulica w centralnym Londynie (Anglia), stanowiąca część Thames Embankment. Biegnie wzdłuż północnego brzegu Tamizy, od Pałacu Westminsterskiego do Blackfriars Bridge. Stanowi główną arterię komunikacji drogowej pomiędzy City of London a City of Westminster.

Savoy Court – ulica w centralnym Londynie na terenie gminy City of Westminster. Jest to krótka ulica bez przejazdu, na której wprowadzono ruch prawostronny, w odróżnieniu od przepisów obowiązujących w Wielkiej Brytanii. Ulica znajduje się na terenie prywatnym, prowadzi od Strand do m.in. północnego wejścia Hotelu Savoy i do teatru Savoy. W pobliżu leży Waterloo Bridge, a najbliższą stacją metra jest Charing Cross. Savoy Court jest terenem prywatnym i nie muszą na nim obowiązywać przepisy dotyczące dróg i ulic publicznych. Tradycyjnie, od ponad stu lat londyńskie taksówki (London cabs) podjeżdżają pod Hotel Savoy po prawej stronie. Spowodowane jest to tym, aby szofer siedzący po prawej stronie mógł otwierać drzwi siedzącemu z tyłu pasażerowi bez obchodzenia dookoła pojazdu, a pasażer mógł udać się wprost do hotelu. Również powodem jest to, że po prawej stronie Savoy Court, wjeżdżając od Strand, znajduje się teatr, więc widzowie mogą przechodzić wprost z taksówki do wejścia teatralnego. Na ulicy znajdują się odpowiednie znaki poziome informujące o odmiennej organizacji ruchu w stosunku do ruchu lewostronnego.

Pałac Savoy (ang. Savoy Palace) – rezydencja królewska istniejąca w Londynie w XIII i XIV wieku. Ziemia pod przyszły pałac, położona przy ulicy Strand, uważanej wówczas za najbardziej prestiżową w mieście, została nadana przez Henryka III jego szwagrowi, Piotrowi, księciu Savoy (który później został władcą Sabaudii jako Piotr II) w 1246 roku. Nieco później w gotowym już pałacu zamieszkał książę Edmund, młodszy z synów Henryka. W drugiej połowie XIV wieku rezydował tam m.in. Jan, książę Lancaster, sprawujący wówczas władzę regencką w imieniu swego nieletniego bratanka, króla Ryszarda II. Jego decyzja z 1381 roku, aby po raz trzeci w ciągu zaledwie czterech lat nałożyć podatek pogłówny, wywołała chłopską rebelię. W toku walk pałac uległ doszczętnemu zniszczeniu. Wszystko, czego nie dało się spalić, chłopi rozbili na drobne części i wrzucili do pobliskiej Tamizy. Pałac zniknął, ale przetrwała jego nazwa, którą nadawano kolejnym budynkom stawianym w tym miejscu. W 1512 roku Henryk VII ufundował Szpital Savoy, mający służyć najuboższym. Choć sam gmach szpitala rozebrano, do dziś zachowała się jego kaplica. Obecnie w tym miejscu stoją dwa budynki z lat 80. XIX wieku: jeden z najbardziej prestiżowych hoteli Londynu oraz teatr. Oba noszą nazwę Savoy.

Pearson plc – brytyjskie wydawnicze i edukacyjne przedsiębiorstwo międzynarodowe z siedzibą w Londynie, w Wielkiej Brytanii. Założone zostało w latach 40. XIX wieku jako firma branży budowlanej, ale w latach 20. XX wieku przedsiębiorstwo przekształcono w wydawnictwo. Jest to największe na świecie przedsiębiorstwo edukacyjne, a także, m.in. w 2016 i 2017 roku, było największym na świecie wydawcą książek. W 2013 roku Pearson połączył własne wydawnictwo Penguin Group z należącym do niemieckiego koncernu Bertelsmann wydawnictwem Random House. W 2015 roku właściciel przedsiębiorstwa ogłosił, że profil jego działalności zostanie skupiony na edukacji (global learning services company). Podstawową giełdą, na której notowane są akcje firmy Pearson jest London Stock Exchange; wchodzi też w skład indeksu FTSE 100. Spółka jest notowana równolegle (secondary listing) na New York Stock Exchange w formie papieru wartościowego American depositary receipt.

Embankment – stacja metra londyńskiego położona w dzielnicy City of Westminster i obsługująca cztery linie: Bakerloo Line, Northern Line, Circle Line oraz District Line. Jest jedną z dwóch stacji służących pasażerom chcącym dostać się z metra na dworzec Charing Cross lub odwrotnie. Stacja liczy sześć peronów. Rocznie korzysta z niej ok. 20 milionów pasażerów. Kilkakrotnie zmieniano jej nazwę, obecna funkcjonuje od 1976. Należy do pierwszej strefy biletowej.

Hungerford Bridge – most kolejowy nad Tamizą w Londynie, leżący pomiędzy Waterloo Bridge a Westminster Bridge. Obecny most składa się z konstrukcji stalowych belek z przebiegającymi pośrodku torami kolejowymi, ta część mostu jest nazywana Charing Cross Bridge, zaś po obu stronach torów biegną chodniki dla pieszych nazywane Golden Jubilee Bridges. Pierwotnie most został zaprojektowany przez brytyjskiego inżyniera Isambarda Kingdoma Brunela jako most dla pieszych w 1845 r. W 1859 r. most został zakupiony przez przedsiębiorstwo kolejowe w celu przedłużenia South Eastern Railway do nowo wybudowanej stacji kolejowej Charing Cross. Wówczas niezbędna była przebudowa mostu dla potrzeb kolei. Nowy most został zaprojektowany przez Johna Hawkshawa i został wykonany ze stali kutej. W latach 90. XX wieku przystąpiono do wymiany chodników dla pieszych na nowe bardziej wytrzymałe, dzięki czemu ta część mostu zyskała nową nazwę Hungerford Footbridges. Na moście zamontowane jest również oświetlenie.

Charing Cross Station – stacja kolejowa znajdująca się w centrum Londynu, w dzielnicy City of Westminster. Stacja została otwarta w 1864, obecnie posiada 6 peronów i obsłużyła w 2005 4,825 mln pasażerów. Poza godzinami szczytu, ze stacji odjeżdżają średnio 33 pociągi na godzinę. Operatorem większości z nich jest firma Southeastern, która jeździ stąd do następujących miast: Hastings Royal Tunbridge Wells Ramsgate Dover Margate Orpington Gravesend Gillingham Dartford Hayes Sevenoaks Ponadto ze stacji odjeżdżają średnio dwa pociągi na godzinę do Tattenham, których operatorem jest firma Southern.

Adelphi Theatre – teatr w Londynie, zaliczany do scen West Endu, położony na ulicy Strand w City of Westminster. Widownia teatru może pomieścić 1500 osób. Od 1993 obiektem zarządza firma Really Useful Group, należąca do kompozytora Andrew Lloyda Webbera. Drugim współwłaścicielem teatru jest amerykańska grupa teatralna Nederlander Organization. Od marca 2010 w Adelphi wystawiano musical Lloyda Webbera Love Never Dies, będący sequelem musicalowego hitu Upiór w operze.

Strand – ulica w Londynie, znana również jako The Strand. Ulica biegnie od Trafalgar Square w kierunku wschodnim do londyńskiego City, gdzie przechodzi w Fleet Street. Ulica jest arterią łączącą City of Westminster z City of London.

Waterloo Bridge – most znajdujący się pomiędzy mostami Blackfriars Bridge a Hungerford Bridge nad rzeką Tamizą w Londynie. Most ten jest mostem drogowo-pieszym. Jego nazwa upamiętnia zwycięstwo w bitwie pod Waterloo w 1815 roku. Autorem pierwszego mostu był szkocki inżynier John Rennie, zaś most został otwarty w 1817 roku. W dwudziestoleciu międzywojennym most w wyniku coraz większego zużycia całkowicie zburzono, a rada hrabstwa Londyn postanowiła wybudować na jego miejscu nowy most. Projektantem i budowniczym nowego mostu został Giles Gilbert Scott. Nowy most częściowo oddano do użytku w 1942 roku, a całkowicie ukończony w 1945 roku. Most ten był zarazem jedynym w Londynie, który został uszkodzony w wyniku bombardowań podczas drugiej wojny światowej.