Savoy Court

Pałac Savoy (ang. Savoy Palace) – rezydencja królewska istniejąca w Londynie w XIII i XIV wieku. Ziemia pod przyszły pałac, położona przy ulicy Strand, uważanej wówczas za najbardziej prestiżową w mieście, została nadana przez Henryka III jego szwagrowi, Piotrowi, księciu Savoy (który później został władcą Sabaudii jako Piotr II) w 1246 roku. Nieco później w gotowym już pałacu zamieszkał książę Edmund, młodszy z synów Henryka. W drugiej połowie XIV wieku rezydował tam m.in. Jan, książę Lancaster, sprawujący wówczas władzę regencką w imieniu swego nieletniego bratanka, króla Ryszarda II. Jego decyzja z 1381 roku, aby po raz trzeci w ciągu zaledwie czterech lat nałożyć podatek pogłówny, wywołała chłopską rebelię. W toku walk pałac uległ doszczętnemu zniszczeniu. Wszystko, czego nie dało się spalić, chłopi rozbili na drobne części i wrzucili do pobliskiej Tamizy. Pałac zniknął, ale przetrwała jego nazwa, którą nadawano kolejnym budynkom stawianym w tym miejscu. W 1512 roku Henryk VII ufundował Szpital Savoy, mający służyć najuboższym. Choć sam gmach szpitala rozebrano, do dziś zachowała się jego kaplica. Obecnie w tym miejscu stoją dwa budynki z lat 80. XIX wieku: jeden z najbardziej prestiżowych hoteli Londynu oraz teatr. Oba noszą nazwę Savoy.

Hotel Savoy – nazwa hoteli, z których pierwszym uruchomionym był Savoy Hotel przy Strand (Savoy Court) w City of Westminster w Londynie w roku 1889. Savoy Group, zarządzająca hotelami i restauracjami, była założona przez rodzinę zmarłego w 1901 impresario teatralnego Richarda D’Oyly’ego Carte’a. Pozostałe londyńskie hotele w tej sieci nosiły nazwy: The Berkeley, The Connaught i Claridge’s. Wysoka renoma londyńskiego hotelu Savoy spowodowała, że również w innych miastach na całym świecie zaczęły powstawać hotele o tej samej nazwie, co zapewniać miało podróżnym wysoki poziom świadczonych w nich usług. Obecnie hotele Savoy są własnością różnych grup inwestorskich, ale nazwa hoteli pozostała zachowana.

Pearson plc – brytyjskie wydawnicze i edukacyjne przedsiębiorstwo międzynarodowe z siedzibą w Londynie, w Wielkiej Brytanii. Założone zostało w latach 40. XIX wieku jako firma branży budowlanej, ale w latach 20. XX wieku przedsiębiorstwo przekształcono w wydawnictwo. Jest to największe na świecie przedsiębiorstwo edukacyjne, a także, m.in. w 2016 i 2017 roku, było największym na świecie wydawcą książek. W 2013 roku Pearson połączył własne wydawnictwo Penguin Group z należącym do niemieckiego koncernu Bertelsmann wydawnictwem Random House. W 2015 roku właściciel przedsiębiorstwa ogłosił, że profil jego działalności zostanie skupiony na edukacji (global learning services company). Podstawową giełdą, na której notowane są akcje firmy Pearson jest London Stock Exchange; wchodzi też w skład indeksu FTSE 100. Spółka jest notowana równolegle (secondary listing) na New York Stock Exchange w formie papieru wartościowego American depositary receipt.

Igła Kleopatry (ang. Cleopatra′s Needle) – pochodzący ze starożytnego Egiptu obelisk znajdujący się w Londynie, w City of Westminster, nad Tamizą, na nabrzeżu Victoria Embankment. Napisy na obelisku umieścili Totmes III i Ramzes II w okresie egipskiego Nowego Państwa. W 1820 roku Muhammad Ali podarował obelisk Wielkiej Brytanii. Obelisk został sprowadzony do Londynu w 1878 roku. Jest jednym z dwóch obelisków nazwanych „Igłami Kleoparty” – drugi znajduje się w Central Parku, w Nowym Jorku.

Duchess Theatre – teatr w Londynie, położony przy Catherine Street w gminie City of Westminster, zaliczany do scen West Endu. Należy do tzw. receiving houses, tzn. nie posiada własnego zespołu artystycznego, a jedynie zapewnia przestrzeń i obsługę techniczną dla produkcji zewnętrznych.

Adelphi Theatre – teatr w Londynie, zaliczany do scen West Endu, położony na ulicy Strand w City of Westminster. Widownia teatru może pomieścić 1500 osób. Od 1993 obiektem zarządza firma Really Useful Group, należąca do kompozytora Andrew Lloyda Webbera. Drugim współwłaścicielem teatru jest amerykańska grupa teatralna Nederlander Organization. Od marca 2010 w Adelphi wystawiano musical Lloyda Webbera Love Never Dies, będący sequelem musicalowego hitu Upiór w operze.

Strand – ulica w Londynie, znana również jako The Strand. Ulica biegnie od Trafalgar Square w kierunku wschodnim do londyńskiego City, gdzie przechodzi w Fleet Street. Ulica jest arterią łączącą City of Westminster z City of London.

Charing Cross – stacja metra londyńskiego położona w dzielnicy City of Westminster. Zatrzymują się na niej pociągi dwóch linii: Bakerloo Line oraz jednego z dwóch śródmiejskich odgałęzień Northern Line, które bierze od niej swą nazwę. W latach 1979–1999 stanowiła też południowy kraniec Jubilee Line, jednak po oddaniu do użytku nowego odcinka tej linii, została ona zupełnie wycofana z Charing Cross. Stacja nie posiada nadziemnego budynku – pasażerowie wchodzą na nią z poziomu ulicy bezpośrednio po schodach. Jedno z takich wejść znajduje się na Trafalgar Square. Jest także jedną z dwóch obsługujących dworzec kolejowy Charing Cross. Znajduje się w pierwszej strefie biletowej. Rocznie korzysta z niej ok. 22,3 mln pasażerów.

Covent Garden – dzielnica Londynu położona na terenie gmin City of Westminster oraz London Borough of Camden, znana ze spotkań artystów, cyrkowców, muzyków i osób związanych ze sztuką. Dawniej znajdował się tutaj klasztor (konwent – ang. convent – Covent). W dzielnicy tej znajduje się Covent Garden Market, dawniej targ warzywno-owocowy, obecnie centrum handlowe, oraz Royal Opera House, siedziba Opery Królewskiej (The Royal Opera) i Królewskiego Baletu (The Royal Ballet). W dzielnicy Covent Garden toczy się część akcji filmu Kot Bob i ja. Do Covent Garden nawiązuje skomponowany przez Johanna Straussa II walc Erinnerung an Covent Garden (z niem.: wspomnienia z Covent Garden) opus 329.

Theatre Royal przy Drury Lane – teatr położony w Londynie, w Covent Garden, zwrócony frontem do Catherine Street (wcześniej nazywanej Bridges lub Brydges Street), tyłem do Drury Lane. Obecnie znajdujący się tam budynek jest następcą trzech innych, z których pierwszy został wzniesiony w 1663. Przez pierwsze dwa wieki swojej działalności był przodującą tego typu instytucją w mieście, jednym z najważniejszych teatrów anglojęzycznego świata. Pierwotny budynek został wzniesiony w 1663 na polecenie Thomasa Killigrew (członka dworu Karola II Stuarta, znanego z zamiłowania do zabawy). Występowało w nim wielu znanych ówczesnych aktorów, spłonął w 1672. Killigrew odbudował go w tym samym miejscu w 1674, nowa nazwa brzmiała „Theatre Royal in Bridges Street”. Przetrwał prawie 120 lat. Został wyburzony w 1791, aby zrobić miejsce dla większego teatru, ukończonego w 1794. Nowy obiekt służył widzom tylko przez 15 lat, strawiony pożarem w 1809. Obecnie istniejący budynek został oddany do użytku w 1812. Wystawiano w nim pełną gamę sztuk, od utworów Szekspira, przez komedie, po utwory związane z muzyką. Obecnie jego właścicielem jest Andrew Lloyd Webber, inscenizowane są tam głównie musicale.

Fortune Theatre – teatr w Londynie, położony przy ulicy Russell Street w gminie City of Westminster i zaliczany do scen West Endu. Należy do teatrów określanych w Wielkiej Brytanii jako receiving houses, tzn. nie posiadających własnego zespołu artystycznego, a jedynie zapewniających przestrzeń i obsługę techniczną dla produkcji zewnętrznych.

Royal Opera House – jeden z najważniejszych (obok English National Opera) gmachów operowych w Londynie, znajdujący się w centralnej części miasta – w dzielnicy Covent Garden. Siedziba Opery Królewskiej (The Royal Opera) i Królewskiego Baletu (The Royal Ballet). Główne wejście znajduje się przy ulicy Bow Street.