HM Treasury

Departament Handlu Międzynarodowego (Department for International Trade) – brytyjski resort którego zadaniem jest promocja eksportu i inwestycji. Powstał w maju 1999 jako agencja British Trade International, składając się z dwóch części: zajmując się promocją eksportu – Trade Partners UK i promocją inwestycji – Invest UK (dla inwestycji zagranicznych – FDI). W październiku 2003 połączono je w jedną instytucję – UK Trade & Investment. W lipcu 2016 na jej bazie utworzono Department for International Trade (Departament Handlu Międzynarodowego). Utrzymuje swoje przedstawicielstwa prawie we wszystkich krajach, z którymi Wielka Brytania utrzymuje stosunki dyplomatyczne. W Warszawie w latach 1993–2008 brytyjska służba handlowa mieściła się przy ul. Emilii Plater 28, obecnie w budynku ambasady przy ul. Kawalerii 12.

Biuro Spraw Zagranicznych, Wspólnoty Narodów i Rozwoju (ang. Foreign, Commonwealth and Development Office), lepiej znane jako Biuro Spraw Zagranicznych (ang. Foreign Office) lub FCDO – departament rządu Wielkiej Brytanii odpowiedzialny za promocję interesów państwa za granicą. Odpowiednikiem Biura Spraw Zagranicznych w innych krajach jest Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Szef biura nosi tytuł Sekretarza Stanu ds. Zagranicznych, Wspólnoty Narodów i Rozwoju (Secretary of State for Foreign, Commonwealth and Development Affairs) zaś popularnie nazywany jest Sekretarzem ds. Zagranicznych (Foreign Secretary). Jego pozycja jest jedną z najbardziej prestiżowych w rządzie brytyjskim (cabinet) po premierze; pozostałe to kanclerz skarbu (Chancellor of the Exchequer) oraz sekretarz ds. wewnętrznych (Home Secretary). Biuro Spraw Zagranicznych utworzono w marcu 1782, a następna zmiana nazwy nastąpiła po połączeniu Biura Spraw Zagranicznych z Biurem Wspólnoty (Commonwealth Office) w 1968. Najnowsza zmania połączyła Biuro Spraw Zagranicznych oraz Wspólnoty z Departamentem Rozwoju Międzynarodowego w roku 2020 żeby stworzyć teraz zwane Biuro Spraw Zagranicznych, Wspólnoty Narodów i Rozwoju. Służba zagraniczna składa się z sieci 280 placówek zagranicznych i zatrudnia ponad 17 tys. pracowników (2023).

Parliament Square – plac w centralnym Londynie (Anglia), przy Pałacu Westminsterskim w City of Westminster. Jest otwartym zielonym terenem, na którym znajdują się posągi mężów stanu. Stanowi również miejsce wieców i protestów, oraz atrakcję turystyczną. Symbolicznie Parliament Square przedstawia cztery siły w państwie: władzę ustawodawczą na wschodzie (Pałac Westminsterski), władzę wykonawczą na północy (Whitehall), wymiar sprawiedliwości na zachodzie (Supreme Court) i Kościół na południu (Opactwo Westminsterskie). Na obszarze, który obecnie stanowi Parliament Square, niegdyś znajdował się cmentarz przyległy do kościoła św. Małgorzaty i budynki mieszkalne. Na początku 1780 roku budynki zostały rozebrane, cmentarz usunięty i posiano trawę. Po pożarze w 1834 roku, kiedy ogień strawił średniowieczny Pałac Westminsterski, architekt Sir Charles Barry wygrał konkurs na projekt nowego pałacu. Neogotycki Pałac został ukończony w 1852 roku, a w 1858 roku stanęła wieża, znana jako Big Ben. Parliament Square został założony w 1868 roku, również według projektu Barry’ego. W 1996 roku Parliament Square został wpisany na listę zabytków. Wschodnia część placu, leżąca naprzeciw kluczowego wejścia do Pałacu Westminsterskiego, jest najpopularniejszym miejscem protestów przeciwko działaniom i zaniechaniom rządu. W tym miejscu Brian Haw, angielski działacz pokojowy, protestował przez 10 lat przeciwko udziałowi wojsk brytyjskich w wojnie w Iraku. Wśród osobistości, których posągi umieszczono na Parliament Square znajdują się: Winston Churchill – polityk, dwukrotny premier Wielkiej Brytanii, laureat literackiej nagrody Nobla, George Canning – brytyjski polityk i dyplomata, Benjamin Disraeli – premier Wielkiej Brytanii (w latach 1868 i 1874–1880), David Lloyd George – premier Wielkiej Brytanii w latach 1916–1922, Abraham Lincoln – 16. prezydent Stanów Zjednoczonych, Nelson Mandela – polityk, działacz na rzecz praw człowieka, laureat pokojowej nagrody Nobla, Robert Peel – premier Wielkiej Brytanii w latach 1834–1835 oraz 1841–1846, Edward Stanley, 14. hrabia Derby – premier Wielkiej Brytanii w latach 1852, 1858–1859 i 1866–1868, Jan Smuts – południowoafrykański polityk, filozof i wojskowy, Henry Temple, 3. wicehrabia Palmerston – angielski polityk, premier oraz wielokrotny minister.

Downing Street – zamknięta dla ruchu kołowego i dla turystów uliczka znajdująca się w centrum Londynu, w pobliżu parlamentu i Pałacu Buckingham, odchodząca od Whitehall. Przy Downing Street swoje rezydencje mają najważniejsze osobistości życia politycznego Wielkiej Brytanii - premier i kanclerz skarbu. Ulica została zbudowana i nazwana dla uczczenia Sir George'a Downinga, który był wojskowym i dyplomatą w służbie Oliviera Cromwella i króla Karola II. Król w uznaniu zasług obdarował go działką gruntu, na której znajduje się ta ulica.

10 Downing Street – rezydencja i biuro premiera Wielkiej Brytanii oraz siedziba Rządu Jego Królewskiej Mości (ang. His Majesty’s Government). Budynek znajduje się na Downing Street w City of Westminster w Londynie, w pobliżu Pałacu Westminsterskiego (miejscu obrad Parlamentu) oraz Pałacu Buckingham, rezydencji Króla Wielkiej Brytanii. Oficjalnie jest siedzibą Pierwszego Lorda Skarbu, który to tytuł po 1905 roku połączony został z funkcją szefa brytyjskiego rządu. Numer Dziesięć, jak często bywa nazywany, to zapewne najbardziej znany adres w Londynie i jeden z najłatwiej rozpoznawalnych budynków na świecie. Pierwotnie składał się z trzech budowli: tzw. domu na tyłach, samego Numeru 10 oraz niewielkiego budynku obok. „Dom na tyłach” był pałacykiem wzniesionym około roku 1530; Numer 10 to nieco nowsza kamienica z roku 1685, wielokrotnie przebudowywana. W roku 1732 król Jerzy II Hanowerski podarował 10 Downing Street oraz „dom na tyłach” Robertowi Walpole'owi (często nazywanemu pierwszym premierem) w dowód uznania za jego służbę dla państwa. Walpole przyjął podarek, ale pod warunkiem, że będzie to dar dla urzędu Pierwszego Lorda Skarbu, a nie dla niego samego. Król wyraził zgodę i od tego czasu lokatorem i „właścicielem” posesji zostawał każdy następny Pierwszy Lord Skarbu. W roku 1732 Walpole zlecił architektowi Williamowi Kentowi połączenie budynków w jedną całość. W ten sposób powstał potężny gmach, który znamy jako 10 Downing Street. Hojny na pierwszy rzut oka dar w praktyce nie okazał się tak wspaniały. Mimo swych sporych rozmiarów i świetnej lokalizacji, Numer 10 nie był z początku atrakcyjnym miejscem zamieszkania. Przede wszystkim był zbudowany na grząskim, niestabilnym gruncie. Po drugie Walpole stworzył wprawdzie precedens, ale stanowisko premiera (prime minister) aż do początków XIX wieku nie było wpisane na stałe w skład królewskiego rządu. Co więcej, do początków wieku XX nie było łączone w jedno z godnością Pierwszego Lorda Skarbu. W konsekwencji niektórzy premierzy Wielkiej Brytanii mieszkali tu, większość jednak nie. Drogi w utrzymaniu, zaniedbany, walący się budynek kilkakroć był bliski wyburzenia. W końcu jednak Numer 10 przetrwał i zaczął być kojarzony z wieloma wybitnymi politykami i ważnymi wydarzeniami czasów najnowszych. Brytyjczycy zaczęli doceniać jego historyczną wartość. Jak powiedziała w roku 1985 premier Margaret Thatcher, Numer 10 stał się jednym z najcenniejszych klejnotów dziedzictwa narodowego.

Kościół św. Małgorzaty w Londynie (ang. Church of St Margaret) – kościół na terenie Opactwa Westminsterskiego, przy Parliament Square w Londynie, noszący wezwanie świętej Małgorzaty Antiocheńskiej.

Koronacja Elżbiety II – ceremonia koronacyjna królowej Elżbiety II z dynastii Windsorów. Odbyła się 2 czerwca 1953 roku w Opactwie Westminsterskim w Londynie. Elżbieta II wstąpiła na tron w wieku 25 lat po śmierci swojego ojca, Jerzego VI (6 lutego 1952); wkrótce potem została ogłoszona królową. W uroczystości, która odbyła się w St. James’s Palace, wzięli udział m.in. członkowie Tajnej Rady Wielkiej Brytanii i lord mer Londynu. Koronacja odbyła się ponad rok później ze względu na tradycję, zgodnie z którą po śmierci monarchy musi upłynąć odpowiedni czas przed zorganizowaniem takich uroczystości. Dało to również komisjom planistycznym odpowiednio długi czas na przygotowanie się do ceremonii. Podczas nabożeństwa Elżbieta złożyła przysięgę, została namaszczona krzyżmem przez arcybiskupa Canterbury, ubrana w szaty, przekazano jej również insygnia królewskie (berło i jabłko) oraz koronowano na królową Wielkiej Brytanii, Kanady, Australii, Nowej Zelandii, Związku Południowej Afryki, Pakistanu i Cejlonu (obecnie Sri Lanka). Do momentu koronacji jej syna, Karola (2023) była to jedyna koronacja brytyjskiego monarchy transmitowana w pełni przez telewizję (w 1937, podczas koronacji Jerzego VI, kamery mogły rejestrować jedynie przejazd królewskiej karety ulicami stolicy). Polskim radiosłuchaczom ceremonię koronacyjną relacjonował korespondent Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa, Tadeusz Nowakowski. Na pamiątkę tego wydarzenia ustanowiono Medal Koronacyjny Królowej Elżbiety II.

Opactwo Westminsterskie (ang. Westminster Abbey; nazwa oficjalna Collegiate Church of St Peter at Westminster, kolegiata św. Piotra w Westminsterze) – najważniejsza, obok katedry w Canterbury i katedry św. Pawła w londyńskim City, świątynia anglikańska. Opactwo, począwszy od Wilhelma Zdobywcy (1066), jest miejscem koronacji królów Anglii i królów Wielkiej Brytanii, z wyjątkiem Edwarda V i Edwarda VIII, którzy nie byli koronowani. Od XIII wieku opactwo to również miejsce pochówku królów i zasłużonych osób.

Koronacja Karola III i Kamili – ceremonia koronacyjna króla Karola III z dynastii Windsorów i jego małżonki Kamili. Odbyła się 6 maja 2023 roku w Opactwie Westminsterskim w Londynie. Była to pierwsza koronacja monarchy brytyjskiego w XXI wieku, oraz czterdziesta w kolejności, która miała miejsce w Opactwie Westminsterskim (od 1066 roku). Przygotowania do ceremonii otrzymały kryptonim „Operacja Złota Kula". Uroczystości związane z koronacją odbyły się również 7 i 8 maja.

Whitehall – ulica w Londynie (City of Westminster) odchodząca w kierunku północnym od Parliament Square i wiodąca ku Trafalgar Square. Wokół skupione są budynki rządowe, w związku z tym słowo Whitehall używane jest często jako synonim angielskiego rządu i administracji, oraz instytucji z nimi związanych. Jedną z bocznych uliczek odchodzących od Whitehall jest Downing Street z siedzibami brytyjskiego premiera i Kanclerza Skarbu. Instytucje przy Whitehall: Admiralicja Horse Guards Ministry of Defence (Ministerstwo Obrony) Scotland Office, Wales Office i Northern Ireland Office Cabinet Office Foreign Office HM Treasury Siedziba Scotland Yardu

Westminster – podziemna stacja metra w Londynie, położona w dzielnicy City of Westminster, w bezpośrednim sąsiedztwie Pałacu Westminsterskiego Stacja została otwarta w 1868 roku jako część District Line. W 1949 znalazła się także na trasie wydzielonej wówczas Circle Line. W drugiej połowie lat 90. stacja poddana została generalnej przebudowie związanej z włączeniem jej do nowego odcinka Jubilee Line. W tym samym czasie na powierzchni trwała w tym miejscu budowa Portcullis House, gmachu wznoszonego na użytek brytyjskiego parlamentu, który nie mieścił się już w Pałacu. Koordynację obu inwestycji ułatwiał fakt, iż miały one wspólnego architekta, którym był Sir Michael Hopkins. Stacja została otwarta w swej nowej odsłonie 22 grudnia 1999. Obecnie należy do najbardziej futurystycznie zaprojektowanych spośród obiektów londyńskiego metra. Aktualnie korzysta z niej ok. 18,36 mln pasażerów rocznie. Należy do pierwszej strefy biletowej. 22 października 2006 stacja została zamknięta na cały dzień w związku z prowadzonymi w jej wnętrzach zdjęciami do filmu Harry Potter i Zakon Feniksa. Po komputerowej obróbce, zostały one wykorzystane w scenie, gdy Harry zmierza na przesłuchanie w Ministerstwie Magii.

Portcullis House – budynek biurowy w Londynie, w Anglii. Położony jest w Westminster, naprzeciwko Pałacu Westminsterskiego i przeznaczony jest dla członków brytyjskiego parlamentu i ich pracowników. Wzniesiony został w latach 1998–2000 według projektu biura Michael Hopkins and Partners.