Zachęta Narodowa Galeria Sztuki

Zamach na Gabriela Narutowicza – zabójstwo pierwszego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Gabriela Narutowicza popełnione przez Eligiusza Niewiadomskiego 16 grudnia 1922 w Warszawie, w gmachu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Prezydent Narutowicz uczestniczył w otwarciu dorocznego Salonu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Podczas zwiedzania wystawy w sali nr 1 Niewiadomski oddał do Narutowicza z małej odległości trzy strzały z pistoletu, prezydent zmarł na miejscu. Zamachowiec poddał się bez oporu, został uwięziony i postawiony przed sądem. 30 grudnia 1922 skazano go na karę śmierci za dokonanie zamachu na życie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrok wykonano 31 stycznia 1923 przez rozstrzelanie.

Centralne Biuro Wystaw Artystycznych (CBWA) – galeria sztuki współczesnej w Warszawie, państwowa instytucja kultury działająca w latach 1949–1994. CBWA powołane zostało w 1949 przez Ministerstwo Kultury i Sztuki na wniosek Związku Polskich Artystów Plastyków z siedzibą w pałacu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, od 1950 tworzyło oddziały w największych miastach w kraju, dokumentowało historię sztuki współczesnej. W 1994 instytucja została przekształcona w Państwową Galerię Sztuki Zachęta, a oddziały Biura usamodzielniły się. Centralne Biuro Wystaw Artystycznych było organizatorem wielu wystaw, m.in. Ogólnopolska Wystawa Plastyki (1950, 1952, 1953, 1954) Ogólnopolska Wystawa Plakatu (1953) Ogólnopolska Wystawa Grafiki Artystycznej i Rysunku (1954) Ogólnopolska Wystawa Młodej Plastyki (Arsenał, 1955) Wystawa Sztuki Nowoczesnej (1957, 1958)

Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP) – organizacja skupiająca artystów i miłośników sztuki, założona w Warszawie w 1860. Głównym celem jej działalności było wspieranie i popularyzacja sztuki polskiej, co realizowano poprzez tworzenie kolekcji sztuki narodowej, niesienie pomocy młodym artystom (stypendia), działalność wydawnicza oraz organizowanie wystaw i konkursów, a także nagradzanie publiczności reprodukcjami.

Kościół Świętej Trójcy w Warszawie – główny kościół parafii ewangelicko-augsburskiej św. Trójcy znajdujący się na placu Stanisława Małachowskiego 1 w Warszawie.

Pomnik Peowiaka, właśc. pomnik Poległych Żołnierzy Polskiej Organizacji Wojskowej – monument znajdujący się w Warszawie na placu Stanisława Małachowskiego, przed gmachem Zachęty.

XI Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Reja – liceum ogólnokształcące znajdujące się przy pl. S. Małachowskiego 1. Jedna z najstarszych stołecznych szkół średnich.

Pałac Leopolda Kronenberga, zwany też Domem Kronenberga – budynek w Warszawie wybudowany w stylu eklektycznym, który znajdował się u zbiegu ulicy Królewskiej i placu Małachowskiego. Został spalony podczas działań wojennych we wrześniu 1939 i rozebrany w 1962.

Kamienica Krasińskich, także kamienica Heurichowska lub kamienica Raczyńskiego – kamienica znajdująca się przy placu Stanisława Małachowskiego 2 na rogu ulicy Traugutta w Warszawie. Jest przykładem monumentalnej architektury warszawskiej początku XX wieku.

Państwowe Muzeum Etnograficzne – jedno z najstarszych muzeów etnograficznych w Polsce, utworzone Warszawie w 1888 roku. Samorządowa instytucja kultury Urzędu Marszałkowskiego. Muzeum znajduje się w zabytkowym gmachu Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego przy ul. Kredytowej 1.

Parafia Ewangelicko-Augsburska Świętej Trójcy – największa parafia Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Warszawie, należąca do diecezji warszawskiej. Parafia administruje: kościół parafialny, dwa filiały i cmentarz. W 2022 parafia liczyła 1916 wiernych, naukę w ramach szkółki niedzielnej odbywało 55 uczniów.

Muzeum dla Dzieci – oddział Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie utworzony w 2012 roku w ramach modernizacji tego muzeum. W Muzeum dla Dzieci organizowane są wystawy stałe, czasowe oraz wydarzenia dla dzieci i rodziców. Jest to pierwsza inicjatywa muzealna tego typu w Polsce – ekspozycja, która umożliwia dotykanie eksponatów, zabawę i naukę.

Grób Nieznanego Żołnierza w Warszawie – grób nieznanego żołnierza w Warszawie, na pl. marsz. Józefa Piłsudskiego; ideą warszawskiego grobu nieznanego żołnierza jest uczczenie pamięci poległych w walce o niepodległość. Pomysł oddania hołdu poległym w walkach nieznanym żołnierzom narodził się bezpośrednio po I wojnie światowej we Francji. Pierwszy na świecie Grób Nieznanego Żołnierza powstał w Paryżu w 1920. Upamiętnia on 1500 tys. żołnierzy poległych w latach 1914–1918. Równolegle z Francją utworzono miejsca hołdu bezimiennym żołnierzom w Wielkiej Brytanii. W Polsce pierwsze inicjatywy stworzenia miejsca upamiętniającego poległych nieznanych żołnierzy pojawiły się w 1921 roku. Jako pierwszy powstał pomnik-płyta Nieznanego Żołnierza w Łodzi (odsłonięcie 22 marca 1925 roku). Warszawski Grób Nieznanego Żołnierza został odsłonięty 2 listopada 1925 roku w środkowych arkadach kolumnady pałacu Saskiego. W tym dniu złożono do niego szczątki niezidentyfikowanego żołnierza, sprowadzone podczas specjalnej ceremonii z cmentarza Obrońców Lwowa. Twórcą grobu był artysta-rzeźbiarz Stanisław Kazimierz Ostrowski. Pod koniec II wojny światowej grób uległ poważnemu uszkodzeniu w wyniku wysadzenia w powietrze. Już w 1946 został odbudowany i ponownie odsłonięty. Obecnie stanowi trójarkadowy fragment ocalałej kolumnady pałacu Saskiego. W latach 1990–1991 wystrój grobu częściowo zmieniono. Przy Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie płonie wieczny znicz i służbę pełni warta honorowa z Pułku Reprezentacyjnego Wojska Polskiego, a w święta państwowe odbywa się jej uroczysta zmiana z udziałem najwyższych władz państwa. Wybrany w październiku 2023 w międzynarodowym konkursie projekt odbudowy zachodniej pierzei placu Piłsudskiego (m.in. pałacu Saskiego) zakłada odtworzenie kolumnady wokół grobu i subtelne wyodrębnienie oryginalnych arkad, żeby odróżniały się od części odbudowanych.