Winiarnia Philippich we Wrocławiu

Kamienica przy ulicy ul. Biskupia 10 – zabytkowa kamienica narożna o rodowodzie średniowiecznym znajdująca się przy ulicy Biskupiej i Wita Stwosza we Wrocławiu.

Ulica Biskupia we Wrocławiu – jedna z ulic Starego Miasta we Wrocławiu. Ulica Biskupia należy do najstarszych wrocławskich wytyczonych w czasie XIII-wiecznej lokacji miasta. Znajduje się w jego wschodniej części, biegnie południkowo od ulicy Oławskiej, kończąc swój bieg na skrzyżowaniu z ulicą Wita Stwosza. W połowie długości od zachodu krzyżuje się jeszcze z ulicą Kaznodziejską. Ulica przez długi czas pozostawała bezimienna. Pierwsza wzmianka o bischofgasse pochodzi dopiero z roku 1489. Odnośnie do pochodzenia tej nazwy powstało kilka tez. Jedna mówiła, że ulica wzięła nazwę od kobiecego konwentu mieszczańskiego Bischofs Convent. Druga teza opierała się na pochodzeniu nazwy ulicy od mieszczącego się tu zajazdu „Złoty Biskup”. Jeszcze inni autorzy przewodników wrocławskich w XIX w. twierdzili, że przy tej ulicy znajdował się dom zajezdny należący do biskupów lubuskich. Przy ulicy Biskupiej znajdowało się kilka zajazdów, które w XIX stuleciu przekształciły się w hotele. Najbardziej znany był Hôtel de Silesie pod nr 4/5 oraz Hôtel de Pologne pod nr 13, przemianowany w roku 1840 na hotel König von Ungarn. W miejscu tego drugiego w XVIII w. znajdowała się sala redutowa należąca do Frau Locatelli, w której 5 stycznia 1741 r. Fryderyk II urządził bal maskowy. W czasach III Rzeszy w budynku dawnego hotelu König von Ungarn mieścił się tzw. Brunatny Dom – siedziba NSDAP na cały Śląsk. W dniu 4 kwietnia 1933 pobito i zmasakrowano w nim trzech polskich studentów za to, że w pobliskim lokalu rozmawiali po polsku. Przez krótki czas od 14 kwietnia 1933 do 15 grudnia 1934 ulica Bischofstraße nosiła zmienioną nazwę Helmut-Brückner-Straße, która została nadana na cześć gauleitera okręgu śląskiego partii nazistowskiej. Jednak po tym, gdy popadł w niełaskę i stracił stanowisko gauleitera, ulica wróciła do dawnej nazwy.

Pałac Hatzfeldtów – budynek przy ulicy Wita Stwosza 32 we Wrocławiu, pozostałość siedziby książęcej rodziny Hatzfeldów, zaadaptowana po II wojnie światowej przez Edmunda Małachowicza na siedzibę galerii sztuki współczesnej Awangarda.

Awangarda – wrocławska galeria sztuki użytkowana przez BWA Wrocław. Galeria została założona w 1962 roku i jest częścią pięciu galerii sztuki współczesnej Biura Wystaw Artystycznych we Wrocławiu. Znajduje się w centrum Wrocławia przy ulicy Wita Stwosza 32 i posiada ponad 1000 metrów kwadratowych powierzchni wystawienniczej. Galeria powstała na miejscu dawnego pałacu Hatzfeldów, a jej projekt wykonał Małachowicz, który opracowując plany uwzględnił ocalałe ruiny zamku. Dziś wejście do galerii jest częścią ocalałych sklepień sieni z zabytkowymi kolumnami pochodzącymi z wcześniejszej siedziby Piastów. Galeria Awangarda skupia się na prezentacji współczesnej sztuki polskiej i światowej. W jej murach organizowane są Międzynarodowe Triennale Rysunku, imprezę zapoczątkowaną w 1968 roku z inicjatywy Andrzeja Willa. Przez lata w cyklicznej imprezie wzięli udział artyści z całego świata m.in.: Christo, Milan Kniźak, Hermann Nitsch, Zbigniew Dłubak. Jako jedyna galeria w Polsce pokazuje unikatowe szkło artystyczne, studyjne i użytkowe oraz ceramikę. Awangarda współpracuje z wrocławska uczelnią ASP, z którą organizuje cykliczną imprezę Krajową Wystawę Młodych im. Eugeniusza Gepperta oraz wystawy autorskie i dyplomowe. W budynku galerii organizowane są wystawy problemowe m.in.: Polska Abstrakcja Analityczna', historyczne Plakat Wrocławski 1968-1993, W kręgu Galerii Pod Moną Lizą oraz cykle wykładów (Zjawiska i tendencje w sztuce Wrocławia ostatnich 45 lat) i wystawy fotograficzne (Fotografowie z Pragi). Od 1999 roku działa przy galerii otwarta pracownia Studio BWA. Wraz z innymi instytucjami – Muzeum Narodowym i Fundacja WRO organizuje ekspozycje i wystawy klasyków sztuki światowej. Gościła dzieła Lucio Fontana, Gunter Uecker, Eric Andersen. Galeria Awangarda jest również wydawnictwem oraz zajmuje się działalnością edukacyjną.

Hotel Lothus – hotel położony we Wrocławiu na ul. Wita Stwosza 22–23, przy rogu ul. Krawieckiej.

Ulica Kaznodziejska – jedna z najkrótszych ulic we Wrocławiu, niegdyś stanowiła element ciągu komunikacyjnego łączącego Rynek z Przedmieściem Oławskim. Na najstarszym planie Wrocławia z roku 1562 oznaczona jest jako najwyżej położona ulica Starego Miasta - stąd pierwotna nazwa ulicy Die höchste Gasse. Jako Prediger Gasse ("zaułek Kaznodziejski") po raz pierwszy wzmiankowana w roku 1733 w opisie Wrocławia autorstwa Daniela Gomolcke, nazwa związana z plebanią katedry św. Marii Magdaleny, która znajdowała się właśnie na tej ulicy. Zabudowa ulicy została całkowicie zniszczona w roku 1945, w latach 60. XX wieku ulicę Kaznodziejską przedłużono o dalsze 50 m w kierunku ulicy Krawieckiej, jednak w latach 90. wskutek wybudowania nowego domu przy ulicy Biskupiej przedłużenie to zostało zlikwidowane.

Ulica Krawiecka – ulica położona we Wrocławiu na Starym Mieście. Biegnie od ulicy Wita Stwosza do ulicy Oławskiej, z którą nie ma jednak połączenia drogowego, a jedynie przejście piesze. Ulica ma 146 m długości.

Ulica Oławska – jedna z ulic średniowiecznego Wrocławia, początek traktu komunikacyjnego łączącego Rynek z Oławą. Zaczyna się w południowo-wschodnim narożniku Rynku (przy początku skierowanej na południe ulicy Świdnickiej), biegnie na wschód i kończy się po 600 metrach w miejscu, gdzie przecina Fosę Miejską i ulicę Podwale. Tu znajdowała się niegdyś tzw. Zewnętrzna Brama Oławska (Brama Wewnętrzna znajdowała się na wysokości kościoła św. Krzysztofa, przy NBP, kilkadziesiąt metrów na zachód od dzisiejszego placu Dominikańskiego, tj. miejsca, gdzie ulica Oławska krzyżuje się dziś z ulicą ks. Piotra Skargi i z trasą W-Z). Za fosą dalszym przedłużeniem ulicy Oławskiej w stronę Oławy jest ulica gen. Romulada Traugutta. Od 1798 roku pod adresem 36–37 mieścił się na niej pierwszy wrocławski teatr „Kalte Asche”. Zaraz obok pod numerem 42 mieścił się dom i warsztat wynalazcy Karla Heinricha Klingerta. Na przełomie XIX i XX wieku pod numerami 10 i 11 zbudowano hotel „Weisser Adler” (Biały Orzeł), później rozebrany. W jego miejscu zbudowano w latach 1930–1931 dom towarowy C&A Brenninkmeyer, obecnie przebudowany na biurowiec – Quantum Oławska. Do lat 70. XX wieku ulicą Oławską jeździły pojazdy, w tym także tramwaje. Po otwarciu trasy W-Z linie tramwajowe w rejonie Rynku (w tym przy ulicy Oławskiej) likwidowano od maja 1978. Obecnie odcinek pomiędzy Rynkiem a placem Dominikańskim jest deptakiem tylko dla pieszych, przecinany przez uliczki dostępne dla ruchu, pozostały odcinek jest dostępny dla samochodów i tramwajów. Ulica Oławska krzyżuje się z ulicą Szewską; na rogu stoi wybudowany w 1929 według projektu Ericha Mendelsohna ekspresjonistyczny budynek domu towarowego Rudolfa Petersdorffa, dziś Dom Handlowy Kameleon. Południową pierzeję od Rynku do ulicy Szewskiej tworzy tzw. Zespół zabudowy mieszkalno-usługowej.

Ulica św. Katarzyny – fragment jednego z głównych średniowiecznych traktów komunikacyjnych Wrocławia w rejonie ścisłego centrum starego miasta, prowadzący do placu Nowy Targ; dalej trakt ten łączył się z drogą wylotową na północ, prowadzącą przez najstarsze przeprawy mostowe: Most Piaskowy i następnie przez Mosty Młyńskie do Ołbina (albo przez Most Tumski do Ostrowa Tumskiego). Przebiega obok dawnego klasztoru i kościoła (ufundowanego w 1294 roku) zgromadzenia zakonnego dominikanek i od ich patronki wywodzi swoją nazwę, także historyczną tak polską („przy świętej Katarzynie”), jak i niemiecką (od XVII wieku Katharinengasse, potem Katharinenstraße). Początkowo miała długość jednego kwartału zabudowy (od dzisiejszej ul. Wita Stwosza do pl. Nowy Targ); w 1824 roku włączono w nią, jako jej południowy fragment, Zaułek Kapturowy (Kugelzipfel), a w roku 1889 dołączono jeszcze Zaułek przy Moście Zielonego Drzewa (An der Grünenbaumbrücke), przez co ul. św. Katarzyny uzyskała połączenie z ul. Oławską; w 1890 ulica została poszerzona. Po zniszczeniach wojennych związanych z oblężeniem Festung Breslau w 1945 roku zabudowa wzdłuż ulicy została zniszczona w większości w stopniu nienadającym się do odbudowy i w konsekwencji zrównana z ziemią niemal zupełnie. Później (w latach 70.) odbudowano dawny klasztor z kościołem św. Katarzyny i sąsiadujący z nim kościół św Wojciecha z przyległym kościółkiem pomocniczym św. Józefa (wcześniej, w latach 50.); odbudowany też został znajdujący się między nimi budynek, w którym latach 1839–1850 mieścił się Zakład Fizjologii Eksperymentalnej Uniwersytetu Wrocławskiego założony (w 1832) przez prof. J.E. Purkyniego; później budynek ten pełnił różne inne funkcje, m.in. (pod koniec XX wieku) był siedzibą oddziału Banku Śląskiego. Fragmenty ulicy, włączone w nią w XIX wieku (Zaułek Kapturowy i Zaułek przy Moście Zielonego Drzewa) znalazły się po powojennych przekształceniach w przestrzeni obszernego placu Feliksa Dzierżyńskiego (dziś: plac Dominikański), a ul. św. Katarzyny, tak jak przed 1824 rokiem, liczy znów tylko ok. 160 metrów i przebiega od skrzyżowania ulicy Wita Stwosza z pl. Dominikańskim na południu do skrzyżowania ulicy Purkyniego z placem Nowy Targ na północy; za tym placem przedłużenie ul. św. Katarzyny nosi już nazwę ul. Piaskowej. Jezdnia ulicy św. Katarzyny jest obecnie jednokierunkowa (z północy na południe), a równolegle do niej ułożone są tory dwukierunkowej linii tramwajowej.

Ulica Świętej Marii Magdaleny – ulica położona we Wrocławiu na Starym Mieście. Łączy ulicę Szewską z ulicą Łaciarską. Ma 87 m długości. Północną pierzeję ulicy stanowi katedra kościoła polsko-katolickiego pod wezwaniem Świętej Marii Magdaleny.

Parafia katedralna Świętej Marii Magdaleny we Wrocławiu – parafia Kościoła Polskokatolickiego w RP, położona w dekanacie dolnośląskim diecezji wrocławskiej. Pełniącym obowiązki administratora parafii jest ks. mgr Piotr Mikołajczak. Msze Św. odprawiane są w niedzielę i święta o godz 9:30, 11:00, 17:00. W dni powszednie codziennie o godz 17:00. Spowiedź ogólna na wszystkich Mszach Św. w 1. niedzielę miesiąca.

Ulica Błogosławionego Czesława – ulica położona we Wrocławiu na Starym Mieście. Łączy ulicę Oławską i ulicę Piotra Skargi z ulicą św. Katarzyny oraz ulicą Wita Stwosza i placem Dominikańskim. Ma 118 m długości.