Ulica Klemensa Janickiego we Wrocławiu

Chaczkar we Wrocławiu – ormiańska kamienna stela, odsłonięta 21 września 2012 roku, umieszczona na skwerze przy ul. Janickiego we Wrocławiu.

Kościół św. Wojciecha, niem. Adalbertkirche, we Wrocławiu przy pl. Dominikańskim na Starym Mieście – jeden z największych i najstarszych kościołów gotyckich miasta. Podwójne Sanktuarium: Matki Bożej Podkamieńskiej i Błogosławionego Czesława.

Ulica Bernardyńska – ulica położona we Wrocławiu na Starym Mieście, w jego części nazywanej niegdyś Nowym Miastem. Łączy ulicę Jana Ewangelisty Purkyniego z placem Dominikańskim i aleją Juliusza Słowackiego. Ma 183 m długości. Przy ulicy położone jest Muzeum Architektury mieszczące się w zabytkowym zespole pobernardyńskim.

Zespół pobernardyński we Wrocławiu – zdesakralizowany zespół poklasztorny składający się z dawnego kościoła św. Bernardyna i klasztoru bernardynów, przy ul. Bernardyńskiej 5, na terenie dawnego Nowego Miasta, mieszczący obecnie Muzeum Architektury, biura Miejskiego Konserwatora Zabytków oraz mieszkania prywatne.

Muzeum Architektury we Wrocławiu – muzeum zarejestrowane w Państwowym Rejestrze Muzeów pod numerem 117/134. Jedyne w Polsce muzeum architektury. Posiada zbiory związane z architekturą oraz prezentujące w ramach wystaw czasowych twórczość architektów polskich i zagranicznych.

Plac Dominikański we Wrocławiu (niem. Dominikanerplatz) – jeden z głównych placów Wrocławia zlokalizowany na Starym Mieście. Pierwotny plac Dominikański przylegał do południowej elewacji dominikańskiego kościoła św. Wojciecha, a zatem znajdował się na przedłużeniu dzisiejszej ulicy Wita Stwosza pomiędzy ulicami bł. Czesława (i św. Katarzyny) i Klemensa Janickiego. Przy budowie – na przełomie XX i XXI wieku – Galerii Dominikańskiej i hotelu Mercure Panorama zrekonstruowano w przybliżeniu dawny obrys placu. Krótko po II wojnie światowej przetłumaczono niemiecką nazwę placu na plac Dominikański, lecz w dobie stalinizacji w końcu lat 40. otrzymał on imię współtwórcy aparatu stalinowskiego państwa, Feliksa Dzierżyńskiego. Po usunięciu zgliszczy przyległego do południowej strony placu kwartału (w miejscu dawnej wewnętrznej fosy) teren sięgający aż po ulicę Oławską splantowano i zamieniono w zieleniec i parking, zaś po jego wschodniej stronie wzniesiono w początku lat 70. XX w. według projektu typowego hotel Panorama. Termin plac Dzierżyńskiego rozciągnął się tym samym na cały, większy od Rynku, areał, włączając w to skrzyżowanie ulic Oławskiej, Piotra Skargi i Kazimierza Wielkiego. W 1989 przywrócono placowi historyczną nazwę oraz granice, a w 2001 na większości obszaru powojennego placu Dzierżyńskiego ciągnącego się do ul. Oławskiej zbudowana została Galeria Dominikańska. W świadomości mieszkańców i na wielu planach plac znajduje się jednak zasadniczo na wymienionym skrzyżowaniu, a zatem około 200 m od rzeczywistego położenia.

Galeria Dominikańska – centrum handlowe zlokalizowane pomiędzy Placem Dominikańskim oraz ulicami: błogosławionego Czesława i Oławską, w centralnej części Wrocławia. Zaprojektowane w stylu postmodernistycznym. Centrum handlowe zostało otwarte 17 sierpnia 2001 roku i w tym samym roku wyróżnione przez Stowarzyszenie Architektów Polskich nagrodą w dziedzinie architektury. Była to pierwsza zagraniczna inwestycja niemieckiej firmy ECE, firma ta jest jednocześnie deweloperem i zarządcą tej galerii. W kompleksie działa ponad 100 sklepów. Powierzchnia handlowa wynosi 32 900 m² i mieści się na 3 kondygnacjach, na trzypoziomowym parkingu, którego najwyższy poziom znajduje się na dachu budynku jest ok. 900 miejsc parkingowych. W budynku jest 2500 m² powierzchni biurowej. W budynku mieści się również hotel Mercure Panorama, należący do francuskiej grupy hotelowej Accor. W 2013 roku Galeria zmieniła właściciela z ECE Projektmanagement Polska na Atrium European Real Estate. W 2021 roku akcjonariusze zgodzili się na połączenie firmy Atrium ze spółką należącą do Gazit Globe – Gazit Hercules 2020.

Pomnik Rozstrzelanych Zakładników z Nowego Sącza – żelbetowa rzeźba plenerowa przy Alei Juliusza Słowackiego we Wrocławiu.

Hotel Panorama – hotel we Wrocławiu przy placu Dominikańskim, oddany do użytku w 1970, wyburzony w 1999.

Ulica św. Katarzyny – fragment jednego z głównych średniowiecznych traktów komunikacyjnych Wrocławia w rejonie ścisłego centrum starego miasta, prowadzący do placu Nowy Targ; dalej trakt ten łączył się z drogą wylotową na północ, prowadzącą przez najstarsze przeprawy mostowe: Most Piaskowy i następnie przez Mosty Młyńskie do Ołbina (albo przez Most Tumski do Ostrowa Tumskiego). Przebiega obok dawnego klasztoru i kościoła (ufundowanego w 1294 roku) zgromadzenia zakonnego dominikanek i od ich patronki wywodzi swoją nazwę, także historyczną tak polską („przy świętej Katarzynie”), jak i niemiecką (od XVII wieku Katharinengasse, potem Katharinenstraße). Początkowo miała długość jednego kwartału zabudowy (od dzisiejszej ul. Wita Stwosza do pl. Nowy Targ); w 1824 roku włączono w nią, jako jej południowy fragment, Zaułek Kapturowy (Kugelzipfel), a w roku 1889 dołączono jeszcze Zaułek przy Moście Zielonego Drzewa (An der Grünenbaumbrücke), przez co ul. św. Katarzyny uzyskała połączenie z ul. Oławską; w 1890 ulica została poszerzona. Po zniszczeniach wojennych związanych z oblężeniem Festung Breslau w 1945 roku zabudowa wzdłuż ulicy została zniszczona w większości w stopniu nienadającym się do odbudowy i w konsekwencji zrównana z ziemią niemal zupełnie. Później (w latach 70.) odbudowano dawny klasztor z kościołem św. Katarzyny i sąsiadujący z nim kościół św Wojciecha z przyległym kościółkiem pomocniczym św. Józefa (wcześniej, w latach 50.); odbudowany też został znajdujący się między nimi budynek, w którym latach 1839–1850 mieścił się Zakład Fizjologii Eksperymentalnej Uniwersytetu Wrocławskiego założony (w 1832) przez prof. J.E. Purkyniego; później budynek ten pełnił różne inne funkcje, m.in. (pod koniec XX wieku) był siedzibą oddziału Banku Śląskiego. Fragmenty ulicy, włączone w nią w XIX wieku (Zaułek Kapturowy i Zaułek przy Moście Zielonego Drzewa) znalazły się po powojennych przekształceniach w przestrzeni obszernego placu Feliksa Dzierżyńskiego (dziś: plac Dominikański), a ul. św. Katarzyny, tak jak przed 1824 rokiem, liczy znów tylko ok. 160 metrów i przebiega od skrzyżowania ulicy Wita Stwosza z pl. Dominikańskim na południu do skrzyżowania ulicy Purkyniego z placem Nowy Targ na północy; za tym placem przedłużenie ul. św. Katarzyny nosi już nazwę ul. Piaskowej. Jezdnia ulicy św. Katarzyny jest obecnie jednokierunkowa (z północy na południe), a równolegle do niej ułożone są tory dwukierunkowej linii tramwajowej.

Ulica Błogosławionego Czesława – ulica położona we Wrocławiu na Starym Mieście. Łączy ulicę Oławską i ulicę Piotra Skargi z ulicą św. Katarzyny oraz ulicą Wita Stwosza i placem Dominikańskim. Ma 118 m długości.

Pomnik ku czci Chińczyków z Tian’anmen (Pomnik ku czci Chińczyków z Tien-An-Men, Pomnik ofiar pacyfikacji na placu Tiananmen) – pomnik we Wrocławiu przy ulicy Oławskiej autorstwa Marka Stanielewicza upamiętniający Chińczyków z placu Tian’anmen, na którym w 1989 roku doszło do manifestacji i protestów chińskich studentów. 4 czerwca 1989 na plac wkroczyła chińska armia. Użyto czołgów i broni maszynowej. Według oficjalnych informacji, zginęło 241 osób, a około 7 tysięcy zostało rannych; niektóre źródła mówią o kilku tysiącach zabitych. Obecny pomnik stanowi replikę zniszczonego w 1989 roku pomnika autorstwa Igora Wójcika, Roberta Jezierskiego i Joanny Czarneckiej. Powstał podczas manifestacji grupy opozycjonistów przeprowadzonej w tym miejscu w czerwcu 1989 roku, po wydarzeniach w Chinach. Przybrała ona formę miasteczka namiotowego nazwanego Obozem Żywego Protestu. Na zakończenie manifestacji odsłonięto poprzedni pomnik. Następnego dnia został on usunięty przez „nieznanych sprawców”. Pomnik ma formę płyty z brukiem, na której leży przewrócony rower, przez bruk prowadzi wyraźny ślad po gąsienicy czołgowej, a rower wciśnięty jest w bruk. Pomnik znajduje się pod opieką Zarządu Dróg i Utrzymania Miasta.