Ghetto Litzmannstadt

Pałac Juliusza Heinzla – istniejący w latach 1890–1942 pałac, należący do Juliusza Heinzla, położony na terenie parku Julianowskiego w Łodzi.

Bałuty – do 31 grudnia 1992 r. dzielnica Łodzi. Bałuty były drugą, co do wielkości, dzielnicą: obejmują pow. 78,9 km². Zamieszkuje je największa liczba ludności w stosunku do pozostałych dzielnic – ok. 191,6 tys. mieszkańców.

Wojewódzki Specjalistyczny Szpital im. dr. Władysława Biegańskiego (dawn. Miejski Szpital Zakaźny) – powstały w 1914 r. szpital, którego głównym profilem działalności jest leczenie pacjentów z chorobami zakaźnymi.

Parafia pw. Najświętszego Serca Jezusowego i Świętej Małgorzaty Marii Alacoque w Łodzi – parafia rzymskokatolicka znajdująca się w archidiecezji łódzkiej w dekanacie Łódź-Radogoszcz. Na początku XX w. właściciel folwarku Radogoszcz wybudował fabrykę i wydzielił miejsce na park, powstało także osiedle urzędników. Teren nazwany został Julianowem. W 1912 roku mieszkańcy osiedla zakupili drewniany budynek pozostały po wystawie przemysłowej w Helenowie. Dokupiono drewno i ukończono budowę kościoła. W sierpniu 1914 roku za zezwoleniem arcybiskupa warszawskiego Aleksandra Kakowskiego dokonano poświęcenia świątyni. Parafia została erygowana 7 czerwca 1915 roku przez bp. Stanisława Zdzitowieckiego. Grunt pod budowę kościoła, z fragmentu swoich dóbr na Julianowie, podarował łódzki przemysłowiec Juliusz Teodor Heinzel (o co zwróciło się już na przełomie lutego i marca 1911 roku grono mieszkańców wsi Bałuty i Radogoszcz). Kościół uroczyście poświęcił abp Aleksander Kakowski, podczas wizytacji łódzkich parafii w dniach 31 maja – 1 czerwca 1916 roku. Postanowienie o budowie świątyni zapadło w 1936 roku. Powołany został Komitet Budowy (między innymi z udziałem księży z parafii: ks. F. Romasa i ks. H. Pytki), który zaczął gromadzić fundusze na budowę. Autorem projektu świątyni był warszawski inż. architekt Stanisław Uleyski. Uroczystość rozpoczęcia kopania fundamentów pod kościół miała miejsce 18 września 1938 roku. Spośród zgromadzonych na uroczystości wylosowano cztery osoby, które pierwsze wbiły łopaty w ziemię. Byli to: Stefan Kmieciak (robotnik), Andrzej Teper (urzędnik państwowy), Ignacy Malczewski (robotnik) i Alfred Mądralski (uczeń szkoły powszechnej). Do wybuchu II wojny światowej zdołano jedynie posadowić fundamenty. W tym czasie proboszczem był ks. prałat Stanisław Mirecki . Budowę kontynuowano w latach 1949–1956 z wielkimi trudnościami, szczególnie w okresie stalinowskim, przy czym nie zbudowano planowanej okazałej dzwonnicy, która miała powstać obok lewego (patrząc na front kościoła) narożnika świątyni. Ze względu na okres w którym kościół powstawał jego wykonanie było bardzo oszczędne – przede wszystkim nie wykonano odpowiedniego stropu w efekcie czego strop zaczął grozić zawaleniem, a ściany odchyliły się od pionu o ok. 10 cm. Korzystając ze złagodzenia restrykcyjnej polityki władz wobec Kościoła katolickiego w Polsce po wydarzeniach grudniowych na Wybrzeżu w 1970 roku przystąpiono do niezbędnych prac naprawczych, które trwały do 1995 roku. W ich wyniku przede wszystkim założono żelbetonowe sklepienie w nawie głównej, sklamrowano ściany boczne i założono 5 ściągów wewnętrznych, osuszono i otynkowano piwnice, w których zorganizowano 6 sal katechetycznych. Otynkowano pomieszczenia nad obydwoma zakrystiami i przeznaczono na potrzeby katechizacji. Dach pokryto blachą miedzianą. Kościół podłączono do miejskiej sieci cieplnej, wymieniono przewody aluminiowe na miedziane, założono żyrandole i tablice rozdzielcze. Dach pokryto blachą miedzianą (15 ton). Kościół otynkowano terraboną, odwodniono przez podłączenie terenu do kanalizacji miejskiej. Plac wokół kościoła wyłożono trylinką i kostką ceramiczną. Założono 8 linii odgromowych, okratowano wszystkie okna dolne kościoła. W latach 1967–1971 wybudowano murowaną jednopiętrową plebanię. Budynek otynkowano terraboną i podłączono do sieci cieplnej miejskiej. Założono 4 pary drzwi pancernych i system alarmowy. Dach pokryto płytkami bitumicznymi. W latach 1978–1979 wybudowano dzwonnicę o wysokości 16 m żelbetonowa, zharmonizowana z architekturą kościoła, zawieszono na niej 3 dzwony i zabezpieczono linią odgromową. W latach 1980–1982 powstał budynek katechetyczny o wymiarach 22 × 22 m o trzech poziomach, kryty blachą miedzianą. W budynku przygotowano siedem sal katechetycznych, trzy przestronne korytarze, pokój dydaktyczny, toalety i jedno mieszkanie. Konsekracji odremontowanej świątyni dokonał 12 kwietnia 1987 roku ks. bp Jan Wawrzyniec Kulik. Była to pierwsza powojenna świątynia zbudowana w Łodzi. Kolejna, której budowę rozpoczęto w 1950, a zakończono w 1963, to kościół św. Teresy przy ul. Pomorskiej. 1 kwietnia 2009 r. abp Władysław Ziółek poświęcił przed kościołem pomnik Jana Pawła II wykonany przez Krystynę Fałdygę-Solską ufundowany przez Barbarę i Piotra Klemmów.

Kościół Najświętszego Serca Jezusowego i Świętej Małgorzaty Marii Alacoque w Łodzi – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii pod tym samym wezwaniem (dekanat Łódź-Radogoszcz archidiecezji łódzkiej). Budowa świątyni została rozpoczęta w 1936 roku. Obecna świątynia zaprojektowana przez inżyniera Stanisława Uleyskiego została wzniesiona w latach 1949–1956. Z małymi modyfikacjami, nie naruszającymi praw autorskich projektanta, został wybudowany kościół trzynawowy na planie krzyża łacińskiego, którego ramiona tworzą dwie kaplice w stylu nawiązującym do bazylik starochrześcijańskich. W zakończeniu nawy głównej jest umieszczony ołtarz główny – soborowy. W latach 1970–1995 zostały wykonane następujące prace: założone zostało żelbetonowe sklepienie w nawie głównej, sklamrowane zostały ściany boczne świątyni i zostało założonych 5 ściągów wewnętrznych, ponieważ sufit groził zawaleniem, z kolei ściany rozchyliły się od pionu około 10 centymetrów. Świątynia została podłączona do miejskiej sieci cieplnej, zostały wymienione przewody aluminiowe na miedziane, zostały założone żyrandole i tablice rozdzielcze. Dach został pokryty blachą miedzianą (o masie 15 ton). W podziemiach świątyni i nad zakrystiami zostało urządzonych 6 sal, z tego dwie wyposażone w sceny. Budowla została otynkowana terraboną i odwodniona przez podłączenie terenu do kanalizacji miejskiej. Plac wokół świątyni został wyłożony trylinką i kostką ceramiczną. Zostało założonych 8 linii odgromowych, zostały okratowane wszystkie okna dolne świątyni. Budowla po remoncie w dniu 12 kwietnia 1987 roku została poświęcona przez biskupa Jana Kulika. Dzwonnica o wysokości 16 metrów została zbudowana z żelbetonu i zharmonizowana została z architekturą świątyni, zawieszone zostały na niej 3 dzwony i zabezpieczona została linią odgromową. W świątyni znajdują się: wspomniany wyżej ołtarz soborowy, 2 ołtarze boczne pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego i Matki Bożej Częstochowskiej, tabernakulum, ambona, 6 konfesjonałów, tron wystawienia, chrzcielnica, kaplica pogrzebowa i kaplica Miłosierdzia Bożego z tabernakulum na ciemnicę, Droga Krzyżowa, organy, miejskie centralne ogrzewanie, alarm na drzwi i okna a także w prezbiterium, 27 witraży górnych i 6 dolnych dedykowanych błogosławionym i świętym polskim kanonizowanym przez papieża Jana Pawła II.

Instytut Medycyny Pracy im. prof. dra med. Jerzego Nofera w Łodzi – placówka naukowo-badawcza zajmująca się problematyką zdrowia publicznego, zdrowia środowiskowego oraz wszelkimi dziedzinami związanymi z szeroko rozumianą medycyną pracy. Celem działalności Instytutu jest zapewnienie jak najlepszych praktycznych rozwiązań systemowych poprawiających warunki życia i pracy. Dzięki wysokim standardom prowadzonych badań Instytut jest jednym z głównych ośrodków naukowo-badawczych w kraju. Zatrudnia wyspecjalizowaną kadrę, wśród której znajdują się wysokiej rangi specjaliści pracujący innymi jako konsultanci krajowi i wojewódzcy.

Ulica Zgierska w Łodzi – ulica długości około 6 km, biegnąca w kierunku północnym jako przedłużenie ul. Nowomiejskiej od skrzyżowania z ul. Podrzeczną (przy Starym Rynku) do granicy miasta Łodzi ze Zgierzem, gdzie przechodzi w ul. Łódzką. Na odcinku od Ronda mjr. Alfreda Biłyka do granicy miasta ulicą przebiega droga krajowa nr 91. Ulica Zgierska powstała etapami po uregulowaniu wsi Bałuty wiodąca w kierunku Radogoszcza. W latach 70. XX w. poszerzono ulicę i na miejscu starych domów wybudowano rozległe osiedle „Jagiełły”. Od 1901 roku wzdłuż ulicy prowadzi podmiejska linia tramwajowa, która łączy Łódź ze Zgierzem (linia 45) i Ozorkowem (linia 46), natomiast w Łodzi do krańcówki i byłej zajezdni Helenówek. W czasie wojny niemieccy okupanci zmienili nazwę ulicy na Hohensteiner Strasse. Ulica dzieliła łódzkie getto na część zachodnią i wschodnią, ruch między którymi odbywał się po dwóch pieszych kładkach. Po wojnie przywrócono oryginalną nazwę ulicy.

Cmentarz św. Rocha na Radogoszczu w Łodzi – jedna z najważniejszych nekropolii w Łodzi. Wbrew nazwie mieści się nie na Radogoszczu, lecz na sąsiadującym z nim Julianowie.

Willa Ludwika Anstadta – neorenesansowa willa przy ul. Sędziowskiej 18 w Parku im. Andrzeja Struga w Łodzi

Park im. Adama Mickiewicza (Park Julianowski) – zabytkowy łódzki park o powierzchni 49,4 ha, znajdujący się w osiedlu Julianów, obrębie ulic: Zgierskiej, Sowińskiego, Jaworowej, Folwarcznej, al. Róż, Karłowicza. Park znajduje się w obniżeniu, rozciąga się wzdłuż doliny rzeki Sokołówki.

Bałuty-Centrum – najludniejsze osiedle administracyjne na obszarze dawnej dzielnicy Łodzi - Bałuty, zamieszkiwane według danych z 2015 roku przez 49 461 osób.

Dąb Kosynier – pomnikowy dąb szypułkowy, rosnący w Łodzi, we wschodniej części parku im. Adama Mickiewicza.