Odra-Film

Hotel Polonia, jeden ze znaczących obiektów hotelowych we Wrocławiu, położony przy ul. Piłsudskiego (Gartenstrasse > ul. Ogrodowej) 66-68, róg ul. Świdnickiej (Schweidnitzer Straße). Zbudowany w 1911 jako Hotel Vier Jahreszeiten (Cztery Pory Roku). W okresie powojennym był zarządzany przez Przedsiębiorstwo Gospodarki Turystycznej "Odra" we Wrocławiu, które następnie przekształciło się w Odra Tourist Hotele Sp z oo. W trakcie prac modernizacyjnych.

Plac Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu (Tauentzienplatz) – reprezentacyjny plac położony we Wrocławiu na Przedmieściu Świdnickim, w obrębie dzielnicy Stare Miasto, na przecięciu ulic: Tadeusza Kościuszki i Świdnickiej. Plac ma powierzchnię około 2 ha. Przed II wojną światową placowi temu nadano nazwę Tauentzienplatz, na cześć pruskiego generała Friedricha Bogislava von Tauentziena, którego grobowiec i pomnik znajdował się w centralnej części placu. Plac wytyczony został wokół tej budowli po wyburzeniu fortyfikacji w 1807 roku. Współcześnie w tym miejscu znajduje się Skwer Solidarności Walczącej, którego kompozycja otacza znajdujący się w jej środku Kamień pamiątkowy ku czci Bojowników o Wyzwolenie Narodowe i Społeczne. Ten plac uznawany jest za najpiękniejszy we Wrocławiu .

Kamień pamiątkowy ku czci Bojowników o Wyzwolenie Narodowe i Społeczne – granitowy głaz narzutowy usytuowany na Placu Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu, poświęcony pamięci bojowników o wyzwolenie narodowe i społeczne. Został odsłonięty 24 marca 1946 r., z okazji I Zjazdu Uczestników Walki Zbrojnej o Niepodległość i Demokrację, który odbył się w ramach Roku Kościuszkowskiego, obchodzonego w 1946 roku. Istnieją opinie, iż była to propagandowa próba włączenia Ziem Odzyskanych w tradycję polskiego czynu zbrojnego. Jest to granitowy głaz narzutowy o wysokości 1,5 m. Umieszczono na nim inskrypcję: Głaz znajduje się na środku placu w otoczeniu dróg kołowych i tramwajowych, tj. na środku wysepki w obrębie skrzyżowania przecinających plac ulic: Ulicy Tadeusza Kościuszki i Ulicy Świdnickiej. Terenowi wokół kamienia nadano nazwę Skwer Solidarności Walczącej, co uzasadniano między innymi faktem wyrycia na głazie podczas stanu wojennego znaku (symbolu) Solidarności Walczącej, którego ślady zachowały się do dziś. Brak jest przejść dla pieszych umożliwiających dojście przez jezdnie do tego skweru i monumentu. W miejscu, w którym umieszczony jest głaz, wcześniej (od 1795 r.) znajdował się Pomnik Friedricha Bogislava von Tauentziena (będący jednocześnie jego grobowcem), wyburzony w 1945 roku. Przed II wojną światową również sam plac nosił jego imię.

Kościuszkowska Dzielnica Mieszkaniowa – osiedle we Wrocławiu zbudowane w latach 1954-1958 według projektu Romana Tunikowskiego, obejmujące budynki przy placu Kościuszki, ulicy Świdnickiej 41-50 i ówczesnej ulicy Świerczewskiego a obecnej Józefa Piłsudskiego 54-62. W 1994 KDM została wpisana do rejestru zabytków.

Pomnik Anonimowego Przechodnia – wrocławski pomnik odsłonięty w nocy z 12 na 13 grudnia 2005 składający się z czternastu odlanych z brązu postaci ludzkich naturalnej wielkości, stojących po obu stronach ulicy Świdnickiej w miejscu, w którym krzyżuje się ona z ulicą Piłsudskiego. Pierwowzorem pomnika była instalacja „Przejście” autorstwa Jerzego Kaliny z 1977, ustawiona w Warszawie przy ulicach Świętokrzyskiej i Mazowieckiej. Stworzona była ona dla potrzeb programu telewizyjnego „Vox Populi”. Niedługo potem została zdemontowana i trafiła na 28 lat do wrocławskiego Muzeum Narodowego. Gipsowe figury stały się wzorcem dla nowego pomnika z brązu. Pomnik został uznany przez amerykański "Budget Travel" za jedno z najbardziej niezwykłych miejsc na świecie. W 2011 r. Newsweek Polska umieścił go wśród 15 najpiękniejszych rzeczy w Polsce, nazywając go „najbardziej spektakularnym” pomnikiem we Wrocławiu. Prestiżowy magazyn "Arch20" umieścił go wśród 25 najbardziej kreatywnych pomników świata. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego dla miasta Wrocławia z 2018 r. pomnik ten został uznany za dobro kultury współczesnej. Różne ujęcia obu części pomnika:

Teatr Muzyczny Capitol – teatr muzyczny powstały we Wrocławiu w 2004 roku, będący kontynuacją wcześniejszych teatrów istniejących w tym samym miejscu takich jak: Operetka Dolnośląska (1955 – 1976), Teatr Muzyczny (1977 – 1979), Operetka Wrocławska (1979 – 1991) oraz Teatr Muzyczny – Operetka Wrocławska (1991 – 2004) Teatr jest jednostką kulturalną Samorządu Miasta Wrocławia. Pierwszym dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Muzycznego Capitol we Wrocławiu był (w latach 2004–2006) Wojciech Kościelniak. W latach 2006–2021 obie te funkcje pełnił Konrad Imiela, od 1 września 2021 roku dyrektorem naczelnym jest Hubert Zasina, a Konrad Imiela pozostaje na stanowisku dyrektora artystycznego . Od 2006 Teatr Muzyczny Capitol jest producentem Przeglądu Piosenki Aktorskiej.

Ulica Marszałka Józefa Piłsudskiego – jedna z głównych ulic współczesnego Wrocławia (długości około 1,7 km), przebiegająca z początku (we wschodniej części) niemal równoleżnikowo na południe od historycznego centrum miasta (ok. 900 metrów od Rynku), w zachodnim odcinku skręcająca na północ. Łączy dworce kolejowe: Wrocław Główny (na wschodnim krańcu) i Wrocław Świebodzki (na zachodzie). Przedłużeniem Piłsudskiego na wschód, poza Dworzec Główny i ul. Dworcową, jest ul. Małachowskiego; na krańcu północno-zachodnim, za Dworcem Świebodzkim i Orląt ulica łączy się z ulicą Podwale. Z Rynkiem łączy ją ul. Świdnicka.

Dom Krajowy Prowincji Śląskiej (niem. Landeshaus der Provinz Schlesien) – zabytkowy gmach zbudowany w 1896 roku we Wrocławiu, położony przy ulicy Piłsudskiego (przed 1945 niem. Gartenstraße). Budowa obiektu rozpoczęła się w 1892 i trwała do 1895. Jego projektantem był Eduard Blümner. Do 1945 roku mieścił władze prowincjonalne (samorządowe): Śląski Sejm Krajowy (Provinziallandtag), Wydział Krajowy (Landesausschuss) i Starostę Krajowego (Landeshauptmann), a także inne biura podległe tym władzom, jak np. Kasę Krajową (Landeskasse). Od 1945 roku jest siedzibą Naczelnej Organizacji Technicznej, która wynajmuje jego część pod działalność usługową i handlową. Od frontu portal z frontonem zawierającym kartusz z herbem Śląska.

Ulica Wojciecha Bogusławskiego – ulica położona we Wrocławiu, łącząca ulicę Tadeusza Zielińskiego z ulicą Stawową, na osiedlu Przedmieście Świdnickie w dawnej dzielnicy Stare Miasto. Ulica ma 696 m długości. Charakterystyczną cechą tej ulicy jest jej przebieg wzdłuż nasypu i estakady kolejowej biegnącej ze stacji Wrocław Główny w kierunku zachodnim. Z tego względu, pierzeję południową ulicy stanowią w całości budowle kolejowe, a wszystkie budynki i inne obiekty przy tej ulicy znajdują się po stronie północnej. Znajdują się tu między innymi budynki Teatru Polskiego ze sceną imienia Jerzego Grzegorzewskiego, zespół budynków Urzędu Miejskiego Wrocławia, obejmujący między innymi zabytkowy dawny dom towarowy, oraz zabytkowy zespół budynków Teatru Muzycznego „Capitol”. Pod estakadą kolejową po stronie południowej znajdują się obiekty usługowo-handlowe.

Residenz Hotel (pol. Hotel Rezydencja) – niezachowany hotel, który znajdował się we Wrocławiu przy pl. T. Kościuszki 15–17.

Dom Handlowy Renoma, dawniej: Powszechny Dom Towarowy, znany pod skrótem PDT (PeDeT) (niem.: Warenhaus Wertheim, Dom Towarowy Wertheim) – zabytkowy dom towarowy we Wrocławiu, położony przy ulicy Świdnickiej 40. 25 kwietnia 2009 otwarty ponownie po gruntownej przebudowie i rozbudowie.

Kamienica przy ulicy Michała Bałuckiego 2 – kamienica mieszkalna pełniąca dawniej funkcję biurowca. Jej fasada stanowi jeden z najbardziej oryginalnych realizacji w duchu architektury ekspresjonizmu we Wrocławiu. Kamienica we wschodniej pierzei ulicy Bałuckiego (dawniej Agnesstraße) na Przedmieściu Świdnickim powstała w latach 1862-63. Autorem projektu był architekt Carl Meinecke. Była wówczas kamienicą czynszową, jej fasada posiadała neorenesansowe dekoracje. W roku 1907 przebudowano jej wnętrza według projektu Ernsta i Fritza Wegenerów. W roku 1922 nowy właściciel budynku spółka Karlsruher Lebensversicherung (Towarzystwo Ubezpieczeń na Życie z Karlsruhe) zaadaptował dany dom mieszkalny na swój własny biurowiec. Projekt w stylu ekspresjonizmu wykonała spółka architektów - Moritz Hadda i Wilhelm Ludwig Schlesinger. Projekt fasady kamienicy wykonany przez Haddę i Schlesingera nawiązuje do realizacji czołowych niemieckich twórców architektury ekspresjonizmu skupionych w grupie Gläserne Kette, a także czeskich twórców nurtu architektury kubistycznej. Osie okienne fasady oddzielone są pryzmatycznie ukształtowanymi ściankami, każda z sześciu osi zwieńczona jest trójkątnym daszkiem. Oprócz funkcji czysto estetycznych takie rozwiązanie miało też praktyczne zastosowanie zwiększając ilość światła wpływającego do wnętrza przez otwory okienne, których z przyczyn technicznych nie można było w czasie przebudowy powiększyć. Budynek obecnie użytkowany jest ponownie jako kamienica mieszkalna. Jako obiekt o charakterze zabytkowym podlega ochronie, figuruje w wykazie Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we Wrocławiu. W marcu 2016 złożony został wniosek o wpisanie budynku do rejestru zabytków.