Renoma

Residenz Hotel (pol. Hotel Rezydencja) – niezachowany hotel, który znajdował się we Wrocławiu przy pl. T. Kościuszki 15–17.

Pomnik cesarza Wilhelma I (niem. Kaiser-Wilhelm-I.-Denkmal) – pomnik cesarza Wilhelma I, który znajdował się we Wrocławiu. Zlikwidowany w 1945 roku.

Pomnik Bolesława Chrobrego we Wrocławiu – pomnik konny Bolesława Chrobrego według projektu Doroty Korzeniewskiej, Macieja Albrzykowskiego i Grażyny Jaskierskiej-Albrzykowskiej, wzniesiony we Wrocławiu przy ulicy Świdnickiej i odsłonięty 15 września 2007 roku. Pomnik jest pierwszym konnym pomnikiem w powojennym Wrocławiu, powstał w miejscu stojącego przed 1945 rokiem pomnika cesarza Wilhelma I. Bolesław Chrobry trzyma w dłoni włócznię św. Maurycego (symbol władzy cesarskiej). Cokół opasuje wstęga z brązu z tekstem w języku polskim, niemieckim i czeskim, mapą Europy z roku 1000 oraz płaskorzeźbami, m.in. papieża Sylwestra II, Ottona III i św. Wojciecha. Pomnik powstał z inicjatywy trzech osób: Krzysztofa Wójcika, Tomasza Kabata i Krzysztofa Mironowicza, założycieli Fundacji Pro Wratislavia. Liczy wraz z cokołem ok. 10 metrów wysokości; postać króla wraz z koniem, odlana ze spiżu waży około 6,5 tony. Przyczyną budowy pomnika Chrobrego we Wrocławiu był fakt, że dzięki temu królowi w roku 1000 ustanowiono tu biskupstwo, co uczyniło miasto stolicą regionu i przyspieszyło jego rozwój. Historycy zwracają uwagę, że koń Chrobrego nie jest odmianą spotykaną we wczesnośredniowiecznej Europie. Nie jest to jednak, jak twierdzą autorzy, rzeźba realistyczna, lecz wizja figuratywna.

Pogodynka – kolumna meteorologiczna we Wrocławiu przy ulicy Świdnickiej, po jej wschodniej stronie, na jej przecięciu z Promenadą Staromiejską, w pobliżu budynku dawnego Odwachu; wzniesiona w latach 80. XIX wieku. Jej lokalizacja w miejscu przecięcia głównej ulicy handlowej oraz staromiejskiego parku i forma małej architektury, odzwierciedlała XIX wieczne kompozycje uzdrowiskowe. Budowla poddana została gruntownej konserwacji w latach 1984–1985.

Ulica Świdnicka (niem. Schweidnitzer Straße) – jedna z głównych ulic Wrocławia, wybiegająca z południowo-wschodniego naroża Rynku w kierunku południowym.

Kościół Zbawiciela (niem. Salvatorkirche) – pierwszy kościół ewangelicki, który znajdował się we Wrocławiu, na Wygonie Świdnickim, w obrębie obecnego pl. Czystego (Salvatorplatz).

Dom Towarowy „Podwale” (niem. Kaufhaus Martin Schneider, Dom Handlowy Martina Schneidera) – zabytkowy, secesyjny dom towarowy znajdujący się u zbiegu ulic Świdnickiej i Podwale we Wrocławiu.

Plac Czysty we Wrocławiu (j. niem. Salvator Platz, Franz-Seldte-Platz) – plac położony we Wrocławiu na Przedmieściu Świdnickim, w obrębie dzielnicy Stare Miasto, na południe od fosy miejskiej. Przy placu znajduje się skrzyżowanie ulic: Czystej i Podwale. Plac wytyczono około 1845 roku, a jego niemieckojęzyczna nazwa nawiązywała do istniejącego tu niegdyś ewangelickiego Kościoła Imienia Zbawiciela i cmentarza parafialnego.

Cmentarz Bożego Ciała we Wrocławiu (przykościelny) – niezachowany średniowieczny cmentarz we Wrocławiu założony około 1320, a zlikwidowany około 1540 roku. Cmentarz służył klasztorowi joannitów oraz prowadzonemu przez nich pobliskiemu szpitalowi i ich kościołowi Bożego Ciała. Grzebani tam byli zapewne nie tylko zmarli zakonnicy, ale także pacjenci szpitala oraz miejscowa ludność należąca do parafii Bożego Ciała. Po rozbudowie kościoła w II połowie XIV wieku cmentarz prawdopodobnie położony był na terenie przylegającym do powstałych w tym okresie fortyfikacji ziemnych (biegnących wzdłuż południowej linii obecnej ulicy Bożego Ciała, niem. Kreuzherrenweg) przy Bramie Świdnickiej. Zachodnią granicę pola grzebalnego stanowiła ul. Świdnicka, natomiast granicę wschodnią linia przy wschodnim zamknięciu prezbiterium kościoła. Cmentarz funkcjonował w tym miejscu do około 1520 roku, kiedy zabudowania klasztorne oraz teren zakonu przejęła gmina miejska. Pomiędzy listopadem 2005 a marcem 2006 roku archeolodzy przebadali część terenu dawnego cmentarza, położoną pomiędzy skrzyżowaniem ulicy Bożego Ciała z ulicą Świdnicką a prezbiterium kościoła, odsłaniając 274 groby. Znaleziska potwierdziły datowanie pochówków. Stwierdzono, że przez blisko dwieście lat istnienia w tym miejscu cmentarza nastąpiło na nim nawarstwianie się pochówków: można było tam wyróżnić aż do sześciu poziomów grobów. Natrafiono podczas tych prac na dotąd nigdzie nieodnalezione we Wrocławiu średniowieczne pochówki zbiorowe (cztery groby zawierające szczątki co najmniej 10, 5, 4 i 3 osób). Badacze przypuszczają, że mogły być to bądź ofiary chorób zmarłe w szpitalu joannitów, bądź po prostu osoby ubogie, których nie było stać na własne groby, lub nawet osoby zmarłe z głodu.

Plac Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu (Tauentzienplatz) – reprezentacyjny plac położony we Wrocławiu na Przedmieściu Świdnickim, w obrębie dzielnicy Stare Miasto, na przecięciu ulic: Tadeusza Kościuszki i Świdnickiej. Plac ma powierzchnię około 2 ha. Przed II wojną światową placowi temu nadano nazwę Tauentzienplatz, na cześć pruskiego generała Friedricha Bogislava von Tauentziena, którego grobowiec i pomnik znajdował się w centralnej części placu. Plac wytyczony został wokół tej budowli po wyburzeniu fortyfikacji w 1807 roku. Współcześnie w tym miejscu znajduje się Skwer Solidarności Walczącej, którego kompozycja otacza znajdujący się w jej środku Kamień pamiątkowy ku czci Bojowników o Wyzwolenie Narodowe i Społeczne. Ten plac uznawany jest za najpiękniejszy we Wrocławiu .

Kamień pamiątkowy ku czci Bojowników o Wyzwolenie Narodowe i Społeczne – granitowy głaz narzutowy usytuowany na Placu Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu, poświęcony pamięci bojowników o wyzwolenie narodowe i społeczne. Został odsłonięty 24 marca 1946 r., z okazji I Zjazdu Uczestników Walki Zbrojnej o Niepodległość i Demokrację, który odbył się w ramach Roku Kościuszkowskiego, obchodzonego w 1946 roku. Istnieją opinie, iż była to propagandowa próba włączenia Ziem Odzyskanych w tradycję polskiego czynu zbrojnego. Jest to granitowy głaz narzutowy o wysokości 1,5 m. Umieszczono na nim inskrypcję: Głaz znajduje się na środku placu w otoczeniu dróg kołowych i tramwajowych, tj. na środku wysepki w obrębie skrzyżowania przecinających plac ulic: Ulicy Tadeusza Kościuszki i Ulicy Świdnickiej. Terenowi wokół kamienia nadano nazwę Skwer Solidarności Walczącej, co uzasadniano między innymi faktem wyrycia na głazie podczas stanu wojennego znaku (symbolu) Solidarności Walczącej, którego ślady zachowały się do dziś. Brak jest przejść dla pieszych umożliwiających dojście przez jezdnie do tego skweru i monumentu. W miejscu, w którym umieszczony jest głaz, wcześniej (od 1795 r.) znajdował się Pomnik Friedricha Bogislava von Tauentziena (będący jednocześnie jego grobowcem), wyburzony w 1945 roku. Przed II wojną światową również sam plac nosił jego imię.

Kościuszkowska Dzielnica Mieszkaniowa – osiedle we Wrocławiu zbudowane w latach 1954-1958 według projektu Romana Tunikowskiego, obejmujące budynki przy placu Kościuszki, ulicy Świdnickiej 41-50 i ówczesnej ulicy Świerczewskiego a obecnej Józefa Piłsudskiego 54-62. W 1994 KDM została wpisana do rejestru zabytków.